Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Ewa Kokowska-Kuternoga

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Klasa

po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2018 r. w Gdyni

sprawy z powództwa (...) Banku (...) z siedzibą w B. (Szwecja) Oddział w Polsce z siedzibą w G.

przeciwko Z. B.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego Z. B. na rzecz powoda (...) Banku (...) z siedzibą w B. (Szwecja) Oddział w Polsce z siedzibą w G. kwotę 9.857,42 zł (dziewięć tysięcy osiemset pięćdziesiąt siedem złotych 42/100) z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP nie więcej niż maksymalne odsetki za opóźnienie od dnia 23 lutego 2017 r. do dnia zapłaty;

II zasądzoną w punkcie pierwszym kwotę rozkłada na 99 rat , 98 rat po 100 złotych każda i 99 rata w wysokości 57,42 złote płatnych do 15 dnia każdego miesiąca poczynając od uprawomocnienia się wyroku , z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności każdej z rat ;

III nie obciąża pozwanego Z. B. kosztami procesu.

UZASADNIENIE

Powód – TF Bank (...) z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko Z. B. o zasądzenie kwoty 9857, 42 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 lutego 2017 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż na podstawie umowy o kredyt , posiada wymagalną wierzytelność wobec pozwanego, wynoszącą na dzień sporządzenia wyciągu, kwotę dochodzoną niniejszym pozwem. Jak wynika z uzasadnienia pozwu, wezwania do spłaty zadłużenia, kierowane na adres pozwanego, nie przyniosły efektu w postaci spłaty zadłużenia.

( pozew, k. 2-3 )

W dniu 27.6.2017r Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 21 czerwca 2017 r. przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Gdyni.

(postanowienie – k. 3v

Po wpłynięciu sprawy do Sądu Rejonowego w Gdyni powód TF Bank (...) z siedzibą w W. usunął braki formalne pozwu i wniósł o zasądzenie od pozwanego Z. B. kwoty 9857, 42 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu powód wskazał, że swoje żądanie wywodzi z umowy o kredyt łączącej pozwanego z powodem .

(pismo procesowe powoda – k. 8-.)

Na rozprawie pozwany przyznał fakty przytoczone w pozwie i wniósł o uwzględnienie jego sytuacji majątkowej , rozłożenie na raty powstałego zadłużenia i nieobciążanie Go kosztami sprawy.

( oświadczenie pozwanego, k. 50-51-na nośniku)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 30.7.2015 roku TF Bank (...) z siedzibą w W. zawarł z Z. B. umowę o kredyt na cele konsumpcyjne na kwotę 8838 zł . Pozwany zobowiązał się do spłaty w czasie 5-u lat w 60-u miesięcznych ratach kwoty kredytu wraz z odsetkami umownymi wg zmiennej stopy oprocentowania w wysokości 10 % w stosunku rocznym w chwili zawarcia umowy oraz opłata operacyjną w wysokości 3013 zł i ubezpieczeniem kredytu w kwocie 3323 zł- łącznie 18258 zł, płatnych do 10-go dnia każdego miesiąca.

W okresie obowiązywania umowy Z. B. doprowadził do powstania zaległości z tytułu zaciągniętego kredytu, co spowodowało wypowiedzenie umowy kredytu w dniu 20.1.2017r z zachowaniem 30-o dniowego okresu wypowiedzenia i wysłanie w dniu 24.2.2017r wezwania do zapłaty kwoty 10456, 76 zł. Na tę kwotę składają się: należność główna-kapitał w wysokości 9857, 42 zł, odsetki umowne w wysokości 599,34 zł ,

odpis z KRS k. 16-17, umowa o kredyt k. 9-11 ,wypowiedzenie, k. 14, wezwanie, k. 13

Wypowiedzenie wraz z wezwaniem do zapłaty zadłużenia, , kierowane na adres Z. B. nie spowodowało zapłaty zadłużenia .

n iesporne,

Z. B. jest emerytem i otrzymuje z ZUS-u kwotę 1562 zł miesięcznie na swoje utrzymanie ;jest samotny i nie ma nikogo na utrzymaniu . Ma mieszkanie własnościowe i ponosi miesięczne wydatki:

- TV i telefon- 80 zł,

- energia el.- 150 zł,

- gaz- 50 zł,

- obciążenia kredytowe: 1000 zł

dowód: oświadczenie pozwanego na rozprawie k. 71, na nośniku

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania oraz oświadczeń pozwanego, którym dał wiarę w całości . Dowody uznane zostały za wiarygodne w całości, albowiem nie budzą one zastrzeżeń, co do autentyczności i prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, tym bardziej, że żadna ze stron, nie negowała ich mocy dowodowej. Pozwany zaś złożył oświadczenia, niesprzecznie z dowodami w postaci dokumentów przedłożonymi przez strony w toku sprawy.

W niniejszej sprawie bezspornym było, iż na podstawie umowy, zadłużenie pozwanego z tytułu zawartej w dniu 30.7.2015 r umowy o kredyt na cele konsumpcyjne, stanowi kwotę 9857, 42 zł- kapitał. Na podstawie powyższych dokumentów, powodowi należne są również odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 23 lutego 2017 r. do dnia zapłaty.

Stan faktyczny niniejszej sprawy był w zasadzie niesporny, albowiem pozwany przyznał fakty wskazane w pozwie w swoich oświadczeniach; pozwany nie kwestionował, że, powodowi przysługiwało roszczenie w żądanej pozwem wysokości, powołując się jedynie na trudną sytuację materialną i zdrowotną, w jakiej się znalazł, wnosił o rozłożenie należności na raty.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Jak stanowi art. 69 ust. 1 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U.02.72.665) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na określony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Zgodnie natomiast z treścią przepisu art. 76 powyższej ustawy, zasady oprocentowania kredytu określa umowa kredytu.

W niniejszej sprawie, zgodnie z postanowieniami zawartej przez strony umowy o kredyt, spłata następować miała poprzez dokonywanie spłat w miesięcznych ratach przez pięć lat . Brak wymaganej spłaty stanowił podstawę rozpoczęcia dochodzenia całości zaległego zadłużenia oraz naliczania opłat za obsługę nieterminowej płatności, zgodnie z tabelą opłat i prowizji oraz wypowiedzenia umowy przed terminem jej zakończenia, co też uczynił, z zachowaniem okresu wypowiedzenia, ze skutkiem najpóźniej z dniem 29 lutego 2017 roku.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował zarówno tego, że korzystał z przyznanego jej kredytu, jak też tego, iż w związku z trudną sytuacją finansową , spłata zadłużenia nie była regularna i nie następowała w pełnych wysokościach wynikających ze wskazań salda zadłużenia zgodnie z harmonogramem spłat .

Pozwany, , nie przedstawił żadnych dowodów przeczących stanowisku powoda. Zważyć zaś należy, iż zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą rozkładu ciężaru dowodu, strona, która z danego faktu wywodzi skutki prawne, obowiązana jest fakt ów wykazać (art. 6 k.c.), nadto, to strony mają dążyć do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, a w razie nieuzasadnionej bierności dana strona naraża się na sankcję w postaci przegrania procesu.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu, pozwany nie podołał ciążącemu na nim obowiązkowi w powyższym zakresie, jak również nie wskazał żadnych nieprawidłowości, jakich ewentualnie dopuścił się powód.

W tym miejscu należy wskazać, iż w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się , by wystąpiło obciążenie pozwanego opłatami za czynności podejmowane przez stronę powodową inne , niż tylko kapitał pożyczki, wynikający, z łączącej strony umowy.

Koszty podejmowania ewentualnie takich czynności, podobnie jak odsetki mogłyby także obciążać pozwanego, a co więcej powstanie tych kosztów było konsekwencją działań samego pozwanego, który wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi zaprzestał dokonywania regularnych spłat rat.

Mając na względzie powyższe ,Sąd uwzględniając powództwo, orzekł jak w punkcie I wyroku, na podstawie art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 128 ze zmianami) Sąd zasądził kwotę 9857, 42 złote, czemu dał wyraz w punkcie I wyroku.

Zgodnie z treścią art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Niniejszy przepis zezwala więc Sądowi na dokonanie modyfikacji sposobu spełnienia zasądzonego świadczenia poprzez ustalenie rat spłaty, dając możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z regulacji prawa materialnego. Nie ulega wątpliwości, iż skorzystanie z tego uprawnienia możliwe jest tylko w szczególnie uzasadnionych przypadkach i Sąd powinien korzystać z tego uprawnienia wyjątkowo i ze szczególną ostrożnością. Za szczególnie uzasadnione uznać należy sytuacje, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny, czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione; jednakże przy równoczesnym wzięciu pod uwagę sytuacji finansowej i interesów wierzyciela. Z uwagi bowiem na fakt, że rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia wiąże się z określoną zmianą wysokości zobowiązania (zmniejsza je w zakresie odsetkowym), rozważając zastosowanie przepisu art. 320 k.p.c. nie można kierować się jedynie sytuacją materialną dłużnika, ale należy brać pod uwagę także interes wierzyciela, bowiem rozłożenie na raty należności powoduje, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od świadczeń ratalnych za okres pomiędzy wydaniem wyroku a datą płatności poszczególnych rat (tak Sąd Najwyższy w uchwale 7 Sędziów z dnia 22 września 1970 roku, sygn. akt III PZP 11/70, OSNCP 1971/4/61). Przy czym jednolicie przyjmuje się w orzecznictwie, że rozłożenie na raty może mieć miejsce tylko wtedy, gdy w sprawie zostanie wykazane, że pozwany będzie w stanie realizować spłatę w ratach, że będzie dysponować środkami dla wykonania tak zmodyfikowanego obowiązku.

Pozwany wskazał, iż jedynym źródłem dochodu jest emerytura w wysokości 1562 złotych netto i że jest samotny. Pozwany wskazał również, iż spłaca pożyczki, w tym jedna przez komornika.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie wniosek pozwanego o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty zasługiwał na uwzględnienie, zwłaszcza, że powód też w umowie o kredyt ustalił ratalne spłacanie długu. Z uwagi na dochody osiągane przez pozwanego, można przyjąć, iż zachodzą owe szczególne okoliczności, o jakich mowa w treści art. 320 k.p.c. ,albowiem, wierzyciel otrzyma ratami dochodzoną należność, a pozwany nie popadnie w dalsze obciążenia, których nie będzie w stanie płacić.

Wobec treści art. 481 § 1 i 2 k.c. stanowiącego, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, natomiast jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe, przy czym gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Zgodnie z art. 482 § 1 k.p.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek od dłużnej sumy, w zakresie żądanych odsetek umownych liczonych za okres od dnia następującego po dniu ich wymagalności do dnia zapłaty, powództwo jest w pełni uzasadnione.

O kosztach procesu w pkt III sentencji wyroku Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 kpc i art. 108 kpc w zw. z § 6 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, nie obciążając pozwanego kosztami procesu w całości z tych samych powodów, co rozłożono należność pozwanej na raty, Sąd uznał więc, iż w niniejszej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek, o którym mowa w treści przepisu art. 102 k.p.c., w szczególności Sąd w wyniku przeprowadzonej analizy sytuacji finansowej pozwanej, znalazł uzasadnienie dla skorzystania z dobrodziejstwa określonego we wskazanym wyżej przepisie; sytuacja majątkowa pozwanej nie jest dobra, bo ma długi i w toku egzekucje , przejściowo straciła pracę nie ze swej winy, ale poczuwa się do wyrównania tych długów, tyle, że w ratach dogodnych ze względu na sytuację majątkową. W tej sytuacji obciążanie jej jeszcze kosztami procesu byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego Na koszty tej sprawy w kwocie 2117 zł składają się: 300 zł –opłata od pozwu, 17 zł- opłata od pełnomocnictwa, 1800 zł –wynagrodzenie pełnomocnika.