Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Piotr Jędrzejewski
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Izabela Pisarska

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2018 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa K. F.

przeciwko P. R.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo.

II.  Kosztami procesu obciąż powoda uznając je za uiszczone w całości.

III.  Zasadza od powoda K. F. na rzecz pozwanego P. R. kwotę 2.417zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Zarządzenia:

1.  Odnotować i zakreślić w rep. C,

2.  Akta z wpływem lub za 21 dni

UZASADNIENIE

Powód K. F. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w P. w dniu 28 września 2017 r. wniósł pozew przeciwko P. R. o zapłatę kwoty 10.704,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 23 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty, a nadto kosztów procesu, w tym także kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że jako przedsiębiorca zawarł w dniu 7 listopada 2015 roku z pozwanym jako najemcą umowę najmu samochodu osobowego marki C. (...) o nr rej. (...). Powód podał, że w dniu zawarcia umowy doszło do uszkodzenia pojazdu, za które to wyłączną odpowiedzialność ponosi pozwany. Powód wyjaśnił, iż na kwotę dochodzoną pozwem składają się kwoty: 10.500 zł – stanowiąca różnicę pomiędzy uiszczonym przez pozwanego odszkodowaniem a rzeczywistą szkodą określoną na kwotę 25.500 zł; kwota 203,25 zł tytułem zwrotu poczynionych wydatków związanych z wyceną wartości pojazdu po szkodzie. Pozwany nie kwestionując swej odpowiedzialności co do zasady za ww. zdarzenie, uiścił w okresie poprzedzającym wniesienie powództwa na rzecz powoda łącznie kwotę 15.000 zł, kwestionując tym samym roszczenie powoda, co do wysokości w pozostałej części.

/vide: pozew – k. 14-16v/

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym także kosztów zastępstwa prawnego – według norm przepisanych. Pozwany w pierwszej kolejności zgłosił zarzut przedawnienia roszczenia powoda. W uzasadnieniu swego stanowiska, pozwany wyjaśnił, iż w jego ocenie roszczenie powoda z umowy najmu o naprawienie szkody z powodu uszkodzenia lub pogorszenia rzeczy przedawnia się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy. Niezależnie od zarzutu przedawnienia pozwany zakwestionował wysokość roszczenia, wskazując że kwoty wynikające z wyceny sporządzonej na zlecenie powoda zostały zawyżone. W tym zakresie wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego ds. wyceny szkód komunikacyjnych. Pozwany poniósł nadto zarzut nieważności niektórych postanowień umownych wskazując na ich abuzywność.

/vide: odpowiedź na pozew - k. 54 - 61/

Pismem procesowym z dnia 28 lutego 2018 r. powód zakwestionował zasadność podniesionego przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując tym samym, iż w jego ocenie w niniejszej sprawie pozwany uznał roszczenie dokonując wpłat na rachunek powoda (uznanie niewłaściwe). W jego ocenie bieg przedawnienia należy liczyć od daty ostatniego pisma od pozwanego – tj. od dnia 12 września 2016 r., wskazując iż wówczas opóźnienie w dochodzeniu roszczenia wyniosłoby zaledwie 16 dni.

/vide: pismo powoda z dnia 28.02.2018 r. - k. 95-97/

Na rozprawie w dniu 16 maja 2018 r. strony działające przez swych pełnomocników podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie.

/vide: protokół rozprawy z dn. 16.05.2018 r. – k. 107-107v/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 listopada 2015 roku K. F. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w P. (wynajmujący) zawarł z P. R. (najemcą) w formie pisemnej umowę najmu samochodu osobowego marki C. (...) o nr rej. (...). Umowa została zawarta na czas określony na czas określony – tj. od dnia 7 listopada 2015 r. od godz. 15:45 do dnia 9 listopada 2015 r. do godz. 16:00. Przekazanie przedmiotu najmu nastąpiło w dniu 7 listopada 2015 r.

/niesporne – vide: umowa „wypożyczenia samochodu” z dnia 7 listopada 2015 r., - k.19-19v/

Przedmiot najmu – samochód osobowy marki C. (...) o nr rej. (...) zwrócony został wynajmującemu K. F. w dniu 30 grudnia 2015 r., z uwagi na uszkodzenie ww. pojazdu w skutek kolizji drogowej, której uczestnikiem był kierujący P. R.. Przedmiot najmu od dnia 7 listopada 2015 r. do dnia 30 grudnia 2015 r. znajdował się w posiadaniu P. R..

/niesporne – vide: potwierdzenie zwrotu przedmiotu najmu z dn. 30.12.2015 r./

W dniach 11 marca 2016 r. i 30 marca 2016 r. P. R. wpłacił na rzecz K. F. kwotę w łącznej wysokości 15.000 zł tytułem zapłaty za uszkodzenie przedmiotu najmu.

/niesporne – vide: potwierdzenia wykonania przelewów – k. 81-82/

Do chwili złożenia pozwu inicjującego postępowanie w niniejszej sprawie, K. F. podejmował pozasądowe próby wyegzekwowania roszczenia dochodzonego w przedmiotowym postępowaniu, wzywając P. R. do zapłaty kwoty 40.430,00 zł.

/niesporne – vide: pismo powoda z dnia 6.06.2016 r., k. – 34; pismo powoda z dnia 2.08.2016 r. – k. 39-39v/

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, które nie budziły zastrzeżeń Sądu co do autentyczności i prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, a ponadto ich wiarygodność nie była kwestionowana przez strony, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary.

Sąd oddalił wnioskowany zarówno przez powoda jak i przez pozwanego dowód z opinii biegłego ds. wyceny szkód komunikacyjnych, który miał zostać przeprowadzony przede wszystkim na okoliczność ustalenia wysokości szkody w ww. pojeździe na skutek jego uszkodzenia przez pozwanego, w tym ustalenia kosztów naprawy pojazdu oraz jego wartości zarówno przed szkodą jak i po jej zaistnieniu. Sąd nie uwzględnił także wniosków o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron postępowania, a nadto z zeznań zawnioskowanego przez powoda świadka D. J.. Z poszczególnych tez dowodowych wprost wynika, iż zeznania stron, a także ww. świadka dowodzić miały: warunków łączącej strony umowy, winy pozwanego z tytułu powstania przedmiotowej szkody, wartości pojazdu przed i po zdarzenia, możliwości i ewentualnego kosztu przywrócenia stanu przedmiotu najmu sprzed daty zawarcia umowy etc.

W ocenie Sądu dopuszczenie i przeprowadzenie powyższych dowodów prowadziłoby do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania, w sprzeczności z naczelną zasadą postępowania cywilnego, jaką bez wątpienia jest zasada ekonomii procesowej i koncentracji materiału dowodowego. W pierwszej kolejności, jako najdalej idący, należało rozważyć podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia.

Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie pełnomocnik pozwanego zasadnie podniósł, iż roszczenie powoda uległo przedawnieniu. Zgodnie bowiem z art. 677 k.c. roszczenia wynajmującego przeciwko najemcy o naprawienie szkody z powodu uszkodzenia lub pogorszenia rzeczy, jak również roszczenia najemcy przeciwko wynajmującemu o zwrot nakładów na rzecz albo o zwrot nadpłaconego czynszu przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy. Art. 677 k.c. wprowadza bowiem szczególny, w stosunku do określonych w art. 118 k.c. terminów ogólnych – termin przedawnienia dla niektórych roszczeń przysługujących ze stosunku umowy najmu (por. wyrok SN z dnia 17 października 1988 r. IV CR 258/88). Jest to bowiem znacząco krótszy – bo roczny termin. Nadto odmiennie niż określa to art. 120 k.c., początkiem jego biegu jest dzień zwrotu rzeczy, nie zaś chwila wymagalności.

Terminy przedawnienia zakreślają granice czasowe, w ramach których może zostać wytoczone powództwo, złożony odpowiedni wniosek lub postawiony zarzut. Jeżeli upłynie termin przedawnienia, a wierzyciel wystąpi do Sądu z powództwem opartym na przedawnionym roszczeniu, na wniosek pozwanego - dłużnika podnoszącego zarzut przedawnienia, Sąd oddali powództwo. Jeżeli zarzut przedawnienia nie zostanie przez dłużnika podniesiony, Sąd rozpatrzy powództwo, tak jakby przedawnienie nie nastąpiło.

Wobec powyższego, stwierdzić należało, iż objęte żądaniem pozwu roszczenie powoda uległo przedawnieniu. Termin przedawnienia rozpoczął swój bieg z dniem zwrotu rzeczy, a więc w dniu 30 grudnia 2015 r. Dokonanie przez pozwanego płatności na rzecz powoda przelewów na łączną kwotę 15.000 zł spowodowało przerwanie biegu przedawnienia. Powyższe zachowanie pozwanego było bowiem deklaratywnym stwierdzeniem, że obowiązek w powyższej kwocie istnieje, i że dłużnik (pozwany) nie zamierza się uchylić od jego wypłacenia. Na marginesie jedynie wskazać należy, iż powyższe odnieść należy wyłącznie do kwoty faktycznie dokonanych wpłat, w pozostałym zakresie pozwany konsekwentnie kwestionował roszczenie powoda, zarówno co do zasady jak i wysokości.

Ostatnia z wpłat dokonanych przez pozwanego została uiszczona w dniu 11 marca 2016 r. (k. 82), a zatem roczny termin przedawnienia roszczenia nastąpił w dniu 11 marca 2017 r. Pozew w niniejszej sprawie powód wniósł już po upływie tego terminu, bowiem uczynił to dopiero w dniu 28 września 2017 r. (data nadania przesyłki w placówce pocztowej operatora publicznego). W tym też okresie bieg przedawnienia roszczenia nie został skutecznie przerwany. Podejmowane przez powoda próby pozasądowego rozwiązania sporu, w tym wzywanie pozwanego do dobrowolnej zapłaty należności zgodnie z treścią art. 123 k.c. nie wywołały skutku w postaci przerwania biegu przedawnienia. Zważyć bowiem należy, iż powód w zakresie żądania objętego pozwem, w dacie poprzedzającej wytoczenia powództwa nie przedsięwziął żadnej czynności bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym. Pomiędzy stronami niniejszego postępowania nie zostało wszczęte postępowanie mediacyjne, nadto wbrew twierdzeniom powoda pozwany nie uznał roszczenia dochodzonego niniejszym pozwem, ani co do zasady ani co do wysokości.

Wraz z upływem dnia 11 marca 2017 r. uległo także przedawnieniu dochodzone przez powoda roszczenie o zapłatę odsetek za opóźnienie, których zasądzenia domagał się on za okres od dnia 23 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty. W tym zakresie Sąd w całości podzielił uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 r. (por. III CZP 42/04, OSNC 2005/09/149), zgodnie z którą roszczenie o odsetki przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia roszczenia głównego.

W tym stanie rzeczy, mając na względzie iż stosownie do treści art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia, ten przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia oraz uwzględniając okoliczność, iż w niniejszej sprawie pozwany podniósł zarzut przedawnienia, który to zarzut w toku postępowania okazał się zasadny, Sąd na podstawie art. 117 § 2 k.c. w zw. z art. 677 k.c. w punkcie I wyroku powództwo oddalił.

W konsekwencji powód, jako strona przegrywająca sprawę, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. został obciążony obowiązkiem zwrotu na rzecz pozwanego kosztów procesu, na który składał się zwrot kosztów zastępstwa procesowego, wysokość którego ustalono na kwotę 2.400 zł zgodnie z regulacją § 3 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800). Na kwotę zasądzonych na rzecz pozwanego kosztów procesu składała się także kwota 17 zł przyznana tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez pozwanego w związku z uiszczeniem opłaty skarbowej od złożonego do akt sprawy dokumentu pełnomocnictwa procesowego.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis doręczyć pełnomocnikowi powódki,

3.  przedłożyć z wypływem lub za 30 dni,

G., dnia 29 maja 2018 r.