Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny - Sekcja d/s Rozpoznawanych w Postępowaniu Uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Joanna Jank
Protokolant:	Starszy sekretarz sądowy Katarzyna Pietkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 17 września 2024 r. na rozprawie w G.

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko M. B.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzez powoda 2352,98 zł (dwa tysiące trzysta pięćdziesiąt dwa złote i dziewięćdziesiąt osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

a)  219, 87 zł (dwieście dziewiętnaście złotych i osiemdziesiąt siedem groszy) od 21 marca 2022 r. do dnia zapłaty

b)  13,93 zł (trzynaście złotych i dziewięćdziesiąt trzy grosze) od dnia 21 maja 2022 roku do dnia zapłaty

c)  302,84 zł (trzysta dwa złote i osiemdziesiąt cztery grosze) od dnia 21 czerwca 2022 roku do dnia zapłaty

d)  302,84 zł (trzysta dwa złote i osiemdziesiąt cztery grosze) od dnia 21 lipca 2022 roku do dnia zapłaty

e)  302,84 zł (trzysta dwa złote i osiemdziesiąt cztery grosze) od dnia 21 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty

f)  302,84 zł (trzysta dwa złote i osiemdziesiąt cztery grosze) od dnia 21 września 2022 roku do dnia zapłaty

g)  302,84 zł (trzysta dwa złote i osiemdziesiąt cztery grosze) od dnia 21 października 2022 roku do dnia zapłaty

h)  302,84 zł (trzysta dwa złote i osiemdziesiąt cztery grosze) od dnia 21 listopada 2022 roku do dnia zapłaty

i)  302,84 zł (trzysta dwa złote i osiemdziesiąt cztery grosze) od dnia 21 grudnia 2022 roku do dnia zapłaty

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 792 zł (siedemset dziewięćdziesiąt dwa złote) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnieni się wyroku do dnia zapłaty, z tytułu zwrotu kosztów postepowania.

Sygnatura akt I 1 C 1661/23

Uzasadnienie wyroku z dnia 1 października 2024 roku

Powódka Gmina M. G. wniosła pozew przeciwko M. B. domagając się zasądzenia od pozwanego kwoty 3.249,27 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od następujących kwot:

- 825,55 zł od dnia 21 marca 2022 roku do dnia zapłaty,

- 302,84 zł od dnia 21 maja 2022 roku do dnia zapłaty,

- 302,84 zł od dnia 21 czerwca 2022 roku do dnia zapłaty,

- 302,84 zł od dnia 21 lipca 2022 roku do dnia zapłaty,

- 302,84 zł od dnia 21 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty,

- 302,84 zł od dnia 21 września 2022 roku do dnia zapłaty,

- 302,84 zł od dnia 21 października 2022 roku do dnia zapłaty,

- 302,84 zł od dnia 21 listopada 2022 roku do dnia zapłaty,

- 302,84 zł od dnia 21 grudnia 2022 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że pozwany zalega z zapłatą odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z gruntu gminnego położonego w G. przy ul. (...) I o powierzchni 283 m ² za okres od 1 listopada 2021 roku do 28 lutego 2022 roku oraz od 1 maja 2022 roku do 31 grudnia 2022 roku w łącznej kwocie 3.249,27 zł. Mimo wezwania do zapłaty z dnia 14 czerwca 2023 roku i 31 lipca 2023 roku do dnia wniesienia pozwu pozwany nie uregulował ww. należności.

(pozew, k. 2-2v, pismo procesowe powoda z dnia 17 października 2023r., k. 18)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa, wskazując, że należności zostały zapłacone z nadwyżką w roku 2021 i 2022. Jak wskazał na spotkaniu z mieszkańcami naczelnik wydziału nieruchomości poinformował o możliwości obniżenia opłat za grunt poprzez zmniejszenie działki do 200 m, złożenie pisma o wykup gruntu, bądź uzyskanie decyzji MOPS. Pozwany skorzystał z drugiego i trzeciego rozwiązania i wysłał odpowiednie dokumenty, a Gmina ustaliła stawkę roczną w kwocie 894,59 zł, choć jest ona – zdaniem pozwanego – zawyżona w świetle aktów prawa miejscowego. Pozwany wskazał, że w 2022 roku dostał pismo z informacją o niedopłacie, więc skontaktował się wówczas z wydziałem dochodów, wskazując, że nie zalega z opłatami. Do chwili obecnej nie doczekał się odpowiedzi.

(sprzeciw od nakazu zapłaty, k. 29)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka Gmina M. G. jest właścicielką nieruchomości gruntowej położonej w G. przy ul. (...) I, stanowiącej działki nr (...), obręb (...) L.. Pozwany korzysta z części ww. gruntu o łącznej powierzchni 283 m ² bez tytułu prawnego.

(okoliczności bezsporne)

Stawki czynszu dzierżawnego za nieruchomości gruntowe stanowiące własność powódki zostały określone w załączniku do Zarządzenia Prezydenta Miasta G. nr (...) z dnia 12 grudnia 2019 roku. Na potrzeby określenia wysokości stawek nieruchomości zostały podzielone na trzy strefy. (...) położone na terenie dzielnicy L. zostały zaliczone do II. strefy. W 2021 roku stawka czynszu za 1 m ² dzierżawionej powierzchni w stosunku rocznym – dla położonej w II strefie nieruchomości zabudowanej obiektem mieszkalnym wraz z przyległościami użytkowanej przez osoby posiadające aktualną decyzję MOPS wynosiła 2,57 zł, natomiast w roku 2022 – 2,70 zł. Natomiast w przypadku braku decyzji dla nieruchomości zabudowanej (przez dzierżawcę lub jego poprzednika prawnego) obiektem mieszkalnym wraz z przyległościami obowiązywała stawka miesięczna, która w roku 2021 wynosiła – 0,83 zł (nie więcej niż 517 zł miesięcznie), a w roku 2022 – 0,87 zł (nie więcej niż 543,37 zł miesięcznie).

(dowód: Zarządzenie Prezydenta Miasta G. nr (...) z dnia 12 grudnia 2019 roku zmienione zarządzeniem nr (...) z dnia 8 lipca 2020r. wraz z załącznikami, k. 69-77)

W związku z podwyżką opłat za korzystanie z gminnego gruntu pozwany wraz z mieszkającymi obok siostrą i szwagrem – którzy także korzystali bezumowne z gruntu powódki – interweniowali w Urzędzie Miasta G.. W rozmowie z naczelnikiem jednego z wydziałów dowiedzieli się, że możliwe jest ponoszenie niższych opłat w sytuacji zmniejszenia powierzchni gruntu bądź przedstawienia decyzji MOPS o korzystaniu ze świadczeń pomocy społecznej.

(dowód: zeznania świadka W. N., płyta CD k. 98, zeznania świadka M. N., płyta CD k. 98, przesłuchanie pozwanego, płyta CD k. 98)

Powódka złożyła pozwanemu propozycję zawarcia umowy dzierżawy ww. gruntu na okres od 1 lipca 2021 roku do 1 lipca 2024 roku z roczną stawką czynszu dzierżawnego w wysokości 894,59 zł brutto. Pozwany jednak nie przyjął ww. oferty.

(dowód: projekt umowy dzierżawy, k. 31-33, przesłuchanie pozwanego, płyta CD k. 98)

Pismem z dnia 21 lutego 2022 roku powódka Gmina M. G. poinformowała pozwanego, że z tytułu korzystania z ww. gruntu jest zobowiązany do uiszczania miesięcznych opłat za okres od 1 listopada 2021 roku do 28 lutego 2022 roku w wysokości 1.155,66 zł brutto oraz miesięcznych opłat począwszy od 1 marca 2022 roku w wysokości 302,84 zł brutto. Jednocześnie, wskazano, że opłata za okres od 1 listopada 2021 roku do 28 lutego 2022 roku jest płatna do 20 marca 2022 roku, opłata od 1 marca do 31 marca 2022 roku w terminie 30 marca 2022 roku, zaś opłaty miesięczne za dalsze miesiące do dnia 20-ego każdego miesiąca, począwszy od kwietnia 2022 roku.

(dowód: kopia pisma z dnia 21 lutego 2022 r., k. 5 wraz z zpo, k. 6)

Decyzją z dnia 28 marca 2022 roku Prezydent Miasta G. przyznał pozwanemu pomoc w postaci zasiłku celowego z przeznaczeniem na zakup posiłku lub żywności dla małoletniej córki w ramach wieloletniego rządowego programu „Posiłek w szkole i domu” na miesiące marzec i kwiecień 2022 roku.

(dowód: decyzja z dnia 28 marca 2022r., k. 35)

Pismem z dnia 20 sierpnia 2022 roku pozwany zwrócił się do powódki o możliwość wykupienia części działki na podstawie art. 231 k.c.

(dowód: pismo powoda z dnia 20 sierpnia 2022r., k. 34)

Pozwany dokonał następujących wpłat na rzecz powódki:

- w dniu 11 sierpnia 2021 roku w kwocie 515 zł z tytułu „dzierżawy gruntu”;

- w dniu 31 października 2021 roku w kwocie 448 zł z tytułu „dzierżawy gruntu”;

- w dniu 31 marca 2022 roku w kwocie 894,59 zł z tytułu „dzierżawy rocznej za 2022, decyzja MOPS”;

- w dniu 30 marca 2023 roku w kwocie 874,47 zł z tytułu „dzierżawy rocznej za 2023, decyzja MOPS”;

- w dniu 31 marca 2023 roku w kwocie 20,12 zł z tytułu „dzierżawy rocznej za 2023, decyzja MOPS”.

(dowód: potwierdzenia wykonania przelewów bankowych, k. 45-49)

Pismami z dnia 7 czerwca 2023 roku i 14 czerwca 2023 roku powódka poinformowała, że opłata za okres, w którym pozwany był objęty pomocą finansową ulega zmianie na stosunek roczny, zgodnie z tabelą czynszu dzierżawnego. Stąd, opłata za okres od 1 marca 2022 roku do 30 kwietnia 2022 roku wynosiła łącznie 179,27 zł brutto.

(dowód: pismo powódki z dnia 7 czerwca 2023r., k. 50, pismo z dnia 14 czerwca 2023r., k. 51)

Pismem z dnia 31 lipca 2023 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty zaległych należności z tytułu bezumownego korzystania z ww. gruntu za okres od listopada 2021 roku do lutego 2022 roku oraz od maja 2022 roku do grudnia 2022 roku w łącznej kwocie 3.249,27 zł oraz skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w kwocie 400,13 zł w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

(dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 31 lipca 2023r., k. 11 wraz z zpo, k. 12-13)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z zeznań świadków W. N. i M. N., a także dowodu z przesłuchania pozwanego.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania autentyczności wymienionych powyżej dokumentów. Co prawda większość dowodów została złożona przez strony w formie kopii niepoświadczonych notarialnie ani nieuwierzytelnionych przez fachowego pełnomocnika, niemniej Sąd nie miał wątpliwości, że ww. kopie są wiernym odwzorowaniem oryginałów dokumentów, nie noszą żadnych znamion ingerencji w ich treść i również na tych dowodach oparł swoje ustalenia faktyczne w sprawie. Zresztą żadna ze stron nie wnosiła zastrzeżeń co do prawdziwości ww. dokumentów.

Sąd nie znalazł również podstaw do odmowy wiary zeznaniom przesłuchanych świadków odnośnie przebiegu spotkania z przedstawicielami Gminy oraz warunków obniżenia opłaty. Oboje świadkowie zgodnie wskazali, że jednym ze wskazanych przez urzędników sposobów obniżenia opłaty miało być przedstawienie decyzji o przyznaniu świadczeń z pomocy społecznej. W powyższym zakresie zeznania świadków nie budziły żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego oraz zasad logicznego rozumowania. Niemniej, żaden ze świadków nie pamiętał ani tego jaka forma pomocy miała uprawniać do naliczania niższej opłaty, ani też jak często taka decyzja winna być przedstawiana powódce. W szczególności świadkowie nie potwierdzili tezy stawianej przez pozwanego, że do rozliczania opłaty w stosunku rocznym , a nie miesięcznym wystarczać miała jakakolwiek decyzja MOPS za jakikolwiek miesiąc.

Jeśli natomiast chodzi o zeznania pozwanego, to znacznej części pozostawały one gołosłowne. Przede wszystkim nie znalazły potwierdzenia w jakichkolwiek innych dowodach zeznania pozwanego odnośnie tego, że podczas spotkania w Urzędzie Miasta G. przedstawiciel powódki zapewniał go o tym, że do obniżenia opłaty przez cały rok wystarczy przedstawienie jakiejkolwiek decyzji MOPS. Zeznania te budzą również wątpliwości w konfrontacji z innymi dowodami. Zauważyć bowiem należy, iż w zarządzeniu Prezydenta Miasta G. mowa jest o aktualnej decyzji MOPS Tak też zarządzenie Prezydenta było interpretowane w praktyce, bowiem pozwanemu obniżano opłaty za te miesiące, w których posiadał aktualną decyzje MOPS. Bez wątpienia jako strona niniejszego procesu pozwany był bezpośrednio zainteresowany ustaleniem niższych należności za bezumowne korzystanie z gruntu gminnego, toteż jego zeznania wymagały potwierdzenia w obiektywnych i nie pochodzących od niego dowodach, a takich nie przedstawił.

Podstawę prawną powództwa stanowiły przepisy art. 224 k.c. w zw. z art. 225 k.c. i art. 230 k.c. Zgodnie z treścią art. 225 k.c. obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego. Natomiast stosownie do art. 224 § 2 k.c. od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył. W myśl art. 230 k.c. przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy, jak również przepisy dotyczące roszczeń samoistnego posiadacza o zwrot nakładów na rzecz, stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego.

Przechodząc do rozważań merytorycznych należy wskazać, że w niniejszej sprawie nie było sporu co do tego, że w okresie objętym żądaniem pozwu pozwany rzeczywiście korzystał z gruntu należącego do powódki położonego w G. przy ul. (...) I, a stanowiącego część działek nr (...) o łącznej powierzchni 283 m ². Nadto, pozwany niewątpliwie miał świadomość tego, że nie posiada tytułu prawnego do tego gruntu. Jak bowiem wynika z jego zeznań umowa dzierżawy uprzednio została wypowiedziana w stosunku do jego ojca, a pozwany nie przyjął oferty Gminy zawarcia nowej umowy. W związku z powyższym należało pozwanego uznać za posiadacza w złej wierze, który – stosownie do przytoczonych powyżej przepisów – jest zobowiązany do uiszczania na rzecz właściciela gruntu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie.

Sporna była natomiast wysokość świadczenia. Pozwany bowiem utrzymywał, iż podczas spotkania w Urzędzie Miasta G. przedstawiciel powódki zapewnił go, że istnieje możliwość ponoszenia niższych należności z tytułu bezumownego korzystania z gruntu w przypadku przedstawienia jakiejkolwiek decyzji MOPS. Zdaniem pozwanego złożenie takiej decyzji miało uprawniać do ponoszenia niższych opłat za cały rok. M. B. wskazał także, że uiścił opłaty za okres objęty żądaniem pozwu właśnie według niższej stawki obowiązującej w razie przedstawienia decyzji MOPS, a tym spełnił świadczenie objęte żądaniem pozwu. Sąd nie podzielił jednak powyższej argumentacji. Przede wszystkim należy wskazać, że pozwany nie zdołał w niniejszym procesie udowodnić, że faktycznie w czasie spotkania w Urzędzie Miasta G. przedstawiciel powódki (tj. naczelnik bliżej nieokreślonego wydziału) złożył zapewnienia, na jakie powołuje się pozwany. Na powyższą okoliczność pozwany zgłosił dowód z zeznań świadków W. N. i M. N., którzy również uczestniczyli w tym spotkaniu, lecz żadne z nich nie pamiętało szczegółów rozmowy, w szczególności tego, czy naczelnik wydziału (...) poinformował ich, że do ponoszenia niższych opłat za cały rok wystarczające jest przedstawienie jakiejkolwiek decyzji MOPS. O tym, że w trakcie rozmowy padły takie zapewnienia nie świadczy również treść przedstawionych dokumentów, w tym korespondencji stron. Ponadto, stanowisko pozwanego nie znajduje potwierdzenia w świetle przepisów prawa miejscowego. Zgodnie bowiem z załącznikiem do Zarządzenia Prezydenta Miasta G. nr (...) z dnia 12 grudnia 2019 roku dla nieruchomości zabudowanej (przez dzierżawcę lub jego poprzednika prawnego) obiektem mieszkalnym wraz z przyległościami obowiązywała stawka miesięczna, która w roku 2021 wynosiła – 0,83 zł (nie więcej niż 517 zł miesięcznie), a w roku 2022 – 0,87 zł (nie więcej niż 543,37 zł miesięcznie). Powyższy akt prawa miejscowego przewidywał niższą stawkę w przypadku, gdy osoba użytkująca nieruchomość korzystała ze świadczeń pomocy społecznej. Zważyć bowiem należy, iż stawka czynszu za 1 m ² dzierżawionej powierzchni w stosunku rocznym obowiązywała dla nieruchomości zabudowanej obiektem mieszkalnym wraz z przyległościami użytkowanej przez osoby posiadające aktualną decyzję MOPS. W takim wypadku opłata w stosunku rocznym była wyliczana w 2021 roku według stawki 2,57 zł, a w roku 2022 według stawki 2,70 zł. Kluczowe przy wykładni ww. przepisu prawa miejscowego było wyrażenie „aktualna decyzja MOPS”. Zdaniem Sądu należy je interpretować w ten sposób, że opłata w ww. stawce w stosunku rocznym obowiązuje jedynie w okresie, za który zobowiązany uzyskał konkretne świadczenie z pomocy społecznej. Przykładowo, jeśli zobowiązany uzyskał zasiłek celowy tylko na cztery miesiące, to tylko w tych czterech miesiącach uiszcza opłatę wyliczoną według ww. niższej stawki w stosunku rocznym, natomiast w pozostałym okresie, w którym nie otrzymał żadnych świadczeń z pomocy społecznej opłaca należności z tytułu bezumownego korzystania w stawce miesięcznej. Natomiast, w razie gdyby zobowiązany uzyskał prawo do świadczeń z pomocy społecznych na okres całego roku (np. zasiłek stały), to opłata za cały rok ustalona byłaby według tej niższej stawki. Z zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika, że w okresie objętym żądaniem pozwu (obejmującym listopad i grudzień 2021 roku, a także okres od maja do grudnia 2022 roku) pozwany legitymował się jedynie jedną decyzją MOPS wydaną w dniu 28 marca 2022 roku w przedmiocie przyznania pomocy w postaci zasiłku celowego z przeznaczeniem na zakup posiłku lub żywności dla małoletniej córki w ramach wieloletniego rządowego programu „Posiłek w szkole i domu” na miesiące marzec i kwiecień 2022 roku. Oznacza to, że tylko za te dwa miesiące (marzec i kwiecień 2022 roku) opłata za bezumowne korzystanie z gruntu była wyliczana według niższej stawki w wysokości 2,70/m ² w stosunku rocznym. Jak wynika z załączonej korespondencji w tym okresie faktycznie powódka naliczała niższą opłatę w łącznej kwocie 179,27 zł brutto (vide: pismo z dnia 14 czerwca 2023r., k. 51) i za ten okres nie domaga się zapłaty. Natomiast, w pozostałych miesiącach objętych żądaniem pozwu, w których pozwany nie korzystał ze świadczeń pomocy społecznej, winien uiszczać należność według stawki miesięcznej wynoszącej w 2021 roku 0,83 zł (nie więcej niż 517 zł miesięcznie), a w roku 2022 – 0,87 zł (nie więcej niż 543,37 zł miesięcznie). Zatem, w 2021 roku był zobowiązany co miesiąc uiszczać na rzecz powódki kwotę 288,91 zł brutto, a w 2022 kwotę 302,84 zł brutto.

W ocenie Sądu częściowo na uwzględnienie zasługiwał zarzut pozwanego dotyczący spełnienia świadczenia. Zważyć należy, iż do sprzeciwu od nakazu zapłaty pozwany dołączył szereg potwierdzeń przelewów bankowych. Wpłaty dokonane w dniach 11 sierpnia 2021 roku, 31 października 2021 roku, 30 marca 2023 roku, 31 marca 2023 roku zostały prawidłowo przez powoda zarachowane na poczet należności nie objętych niniejszym sporem. Natomiast zastrzeżenie Sądu wzbudziło rozliczenie wpłaty dokonanej w dniu 31 marca 2022 roku w kwocie 894,59 zł. W tytule przelewu pozwany bowiem wskazał wyraźnie, jaki dług chce zaspokoić („dzierżawa roczna za 2022), a zatem powódka nie mogła powyższej wpłaty zarachować na poczet długów najdawniej wymagalnych za rok 2021. Zgodnie bowiem z treścią art. 451 § 1 k.c. dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. Podkreślić należy, iż zapłata dokonana ze wskazaniem przez dłużnika, jaki dług płaci, wiąże wierzyciela, i nie może natomiast dokonać zaliczenia na poczet innego długu (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 lipca 2021 r., V ACa 327/21, L.). W związku z powyższym, zgodnie z oświadczeniem dłużnika przy dokonaniu wpłaty, kwotę 894,59 zł należało zaliczyć na poczet najdawniej wymagalnych świadczeń za rok 2022, tj. na poczet należności za styczeń (302,84 zł), luty (302,84 zł) i w pozostałej części za maj (288,91 zł). W związku z tym do zasądzenia za maj 2022 roku pozostała tylko kwota 13,93 zł. Powyższe miało wpływ na rozliczenie należności za miesiące listopad i grudzień 2021 roku. Z pozwu wynika, że za okres od listopada 2021 roku do lutego 2022 roku powód domagał się zapłaty łącznie kwoty 825,55 zł. Skoro pozwany dokonał zapłaty kwoty w łącznej wysokości 605,68 zł za miesiące styczeń i luty 2022 roku, to w konsekwencji do zapłaty za ten okres pozostała tylko kwota 219,87 zł. Co prawda żądanie pozwu zostało sformułowane przy założeniu zarachowania na poczet należności za listopad i grudzień 2021 roku części wpłaty z dnia 31 marca 2022 roku, jednak Sąd nie mógł w tym zakresie zasądzić całości należności wynikającej z zarządzenia Prezydenta Miasta G., albowiem stanowiłoby to orzekanie ponad zgłoszone żądanie (art. 321 § 1 k.p.c.). Z treści pisma procesowego powoda z dnia 17 października 2021 roku jednoznacznie wynika, jakie kwoty i za jakie okresy składają się na kwotę 825,55 zł. Za kolejne miesiące od czerwca do grudnia 2022 roku pozwany był zobowiązany do zapłaty kwot po 302,84 zł i takie też kwoty zasądzono od niego na rzecz powoda.

Mając powyższe na względzie – na podstawie art. 224 k.c. w zw. z art. 225 k.c. i art. 230 k.c. – Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.352,98 zł. Na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. od poszczególnych roszczeń okresowych Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 21. każdego miesiąca, albowiem termin zapłaty został wyznaczony w piśmie z dnia 21 lutego 2023 roku na dzień 20. każdego miesiąca.

W pozostałym zakresie na mocy powołanych powyżej przepisów a contrario powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 k.p.c. i rozliczył je stosunkowo, uznając, że powód wygrał spór w 75 %. Na koszty poniesione przez powoda w sporze z każdym z pozwanych składały się: opłata sądowa od pozwu (200 zł), opłata za czynności zawodowego pełnomocnika będącego radcą prawnym w stawce minimalnej stosownie do § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (900 zł) – łącznie zatem kwota 1.100 zł, z czego należy mu się zwrot od przeciwnika kwota 792 zł (1.100 zł x 72 %). Pozwany nie poniósł żadnych kosztów związanych z udziałem w niniejszym postępowaniu. Nadto, od zasądzonych kosztów procesu należały się odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c.