Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Piotr Jędrzejewski
Protokolant:	st. sekr. sądowy Maja Żyrek

po rozpoznaniu w dniu 26 października 2016 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa B. K. (1)

przeciwko T. S.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego T. S. na rzecz powoda B. K. (1) kwotę 8.403,02 zł (osiem tysięcy czterysta trzy złote dwa grosze) wraz z odsetkami :

- ustawowymi od kwoty 2.473,02 zł od dnia 11 października 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

- ustawowymi za opóźnienie od kwoty 2.473,02 zł od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

- ustawowymi od kwoty 5.930 zł od dnia 16 grudnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

- ustawowymi za opóźnienie od kwoty 5.930 zł od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego T. S. na rzecz powoda B. K. (1) kwotę 2.770,70 zł (dwa tysiące siedemset siedemdziesiąt złotych siedemdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 lipca 2015 r. powód B. K. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego T. S. kwoty 8.403,02 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot: 2.473,02 zł od dnia 11 października 2014 r. do dnia zapłaty, 5.930,00 zł od dnia 16 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty, oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 10 sierpnia 2014 r. strony zawarły umowę zlecenia, na podstawie której powód w zamian za miesięczne wynagrodzenie w kwocie 1.800,00 zł netto świadczył na rzecz pozwanego usługi. Nadto powód wskazał, że zgodnie z umową miał otrzymywać świadczenie z tytułu podróży służbowych w formie ryczałtu, tj. 30,00 zł za dobę podróży służbowej na terenie kraju oraz 200,00 zł za dobę podróży służbowej poza granicami kraju. Powód wskazał również, że nie otrzymał od pozwanego wynagrodzenia zasadniczego w wysokości 1.800,00 zł netto (2.473,02 brutto) za miesiąc wrzesień 2014 r. Nadto powód wskazał, że nie otrzymał również umówionych świadczeń z tytułu podróży służbowych odbytych w okresie od 10.08.2014 r. - 05.09.2014 r. oraz 27.09.2014 r. - 01.10.2014 r., tj. łącznie kwoty 5.930,00 zł. Powód wyjaśnił, że za dzień 10.08.2014 r. powodowi zgodnie z umową należy się 50% tzw. diety zagranicznej, tj. 100,00 zł, za okres 11.08.2014 r. – 04.09.2014 r. 100% tzw. diety zagranicznej, tj. 200,00 zł x 25 dni, co daje 5.000,00 zł oraz za dzień 05.09.2014 r. 100% diety krajowej, tj. 30,00 zł. Powód wskazał, że łącznie za okres od 10.08.2014 r. do 05.09.2014 r. z tytułu diet należy się mu kwota 5.130,00 zł. Powód wskazał również, że za okres od 27.09.2014 r. do 01.10.2014 r. z tytułu diet należy się mu kwota 800,00 zł, tj. 100% diety zagranicznej za 4 dni. Powód nadto wskazał, że pismem z dnia 17 listopada 2014 r. wezwał pozwanego do zapłaty, lecz bezskutecznie.

(pozew – k. 15-16v., pismo powoda z dnia 3 sierpnia 2015 r. – k. 14)

Pozwany T. S. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości wskazując, że żądanie przez powoda kwoty 8.403,02 zł jest bezpodstawna. Pozwany podniósł, że zgodnie z umową łączącą strony powód miał otrzymać kwotę 1.800,00 zł netto miesięcznie za czas wykonywania usług. Pozwany wskazał, że z uwagi na w/w zapis umowy powód bezpodstawnie żądana zapłaty kwoty 1.800,00 zł netto za cały miesiąc wrzesień, kiedy okres wykonywania usług przez powoda za ten miesiąc został zakończony z dniem 6 września 2014 r. Nadto pozwany wskazał, że dodatkowy okres wskazany przez powoda, tj. 27.09-01.10.2014 r., nie może zostać uznany do rozliczenia z uwagi na: brak rozliczenia tego okresu przez powoda wobec pozwanego zgodnie z § 1 pkt 11 regulaminu stanowiącego załącznik nr 1 do zawartej między stronami umowy dla kierowcy międzynarodowego; brak przedłożenia karty kierowcy za ten okres celem sczytania danych z karty, dokumentujących pracę w tym okresie; samowolnego skrócenia okresu wykonywania usług wbrew warunkom zawartej umowy; zerwanie warunków współpracy poprzez opuszczenie pojazdu na terenie Norwegii. Pozwany wskazał, że działania i zaniechania powoda doprowadziły do dotkliwej szkody majątkowej po stronie pozwanego. Nadto pozwany - z ostrożności procesowej - podniósł zarzut potrącenia należności pozwanego w kwocie 9.043,00 zł względem należności powoda wskazanej w pozwie. Pozwany wyjaśnił, że na zgłoszoną do potrącenia kwotę składają się kwoty: 643,00 zł tytułem poniesionego przez pozwanego kosztu przelotu zgodnie z fakturą (...) z dnia 25 września 2014 r. oraz 8.400,00 zł (2.000,00 EUR wg kursu 1 EUR = 4,20 zł) tytułem kary umownej za samowolne skrócenie okresu zlecenia oraz porzucenie powierzonego mienia (§ 4 pkt 1 ppkt 1a Regulaminu)

(odpowiedź na pozew – k. 73-77)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 sierpnia 2014 r. pomiędzy T. S., prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą A. T. S. z siedzibą w G., (przedsiębiorcą -zleceniodawcą) a B. K. (1) (kierowcą - zleceniobiorcą) doszło do zawarcia na czas określony od 10 sierpnia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. umowy dla kierowcy międzynarodowego. Za wykonaną usługę kierowca miał otrzymać od przedsiębiorcy miesięczną kwotę 1.800,00 zł netto, płatną do dziesiątego dnia następującego po miesiącu rozliczeniowym.

Stosownie do § 3 umowy, kierowca może zostać skierowany do wykonania zlecenia w Norwegii. Przedsiębiorca może wyrazić zgodę zwrotu poniesionych przez kierowcę wydatków na wyżywienie wyrażoną poprzez złożenie podpisu na druku „rozliczenie kosztów zagranicznej podróży”, w wysokości nie wyższej niż określona w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 5 lutego 2013 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju.

Strony uzgodniły, że dieta w czasie podroży krajowej jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia i wynosi 30,00 zł za dobę podróży, zaś dieta w czasie podroży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie zaakceptowanych kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki i została ustalona jako ryczałt do kwoty 200,00 zł, w tym 45,00 zł tytułem ryczałtu za nocleg, nie wyższej niż określona w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 5 lutego 2013 r.

okoliczność niesporna, a nadto umowa – k. 20-20v.

W okresie od 10 sierpnia 2014 r. do 4 września 2014 r. B. K. (1) wykonywał na rzecz zleceniodawcy przewóz zagraniczny, zaś w dniu 5 września 2014 r. przewóz krajowy. W okresie od 6 września 2014 r. do 26 września 2014 r. B. K. (1), pomimo gotowości, nie wykonywał na rzecz zleceniodawcy przewozu z uwagi na brak zleceń ze strony zleceniodawcy.

okoliczność niesporna, a nadto zeznania powoda B. K. (1) – zapis audio-vide z rozprawy z dnia 27 czerwca 2016 r. – 00:03:11 - 00:15:45, k.118-119; wydruki z karty kierowcy za okres od 10 sierpnia 2014 r. do 4 września 2014 r. – k. 21-25, listy przewozowe – k. 26-41; zeznania świadka Ł. P. – 00:03:20-00:28:51; zeznania świadka E. S. – 00:14:04- 00:28:51 – k. 93

W dniu 15 września 2014 r. B. K. (1) otrzymał przelewem na rachunek bankowy wynagrodzenie za miesiąc sierpień 2014 r. w kwocie 1.888,38 zł.

okoliczność niesporna, a nadto zestawienie transakcji – k. 44

W okresie od 27 września 2014 r. do 1 października 2014 r. B. K. (1), wykonując zlecenie T. S., pojechał do Norwegii celem sprowadzenia z Norwegii innego kierowcy wykonującego transport na zlecenie T. Ł. P., posiadającego zakaz prowadzenia pojazdów na terytorium Norwegii. W tym okresie B. K. (2) i Ł. P. zamiennie wkładali do tachografu swoje karty kierowcy. Po wyprowadzeniu z Norwegii pojazdu powierzonego Ł. P., B. K. (1) wrócił do Polski i rozwiązał zawartą z T. S. umowę.

dowód: zeznania świadka Ł. P. – 00:03:20-00:28:51, k. 93, zeznania powoda B. K. (1) – zapis audio-vide z rozprawy z dnia 27 czerwca 2016 r. – 00:03:11 - 00:15:45, k.118-119

B. K. (1) nie otrzymał od zleceniodawcy wynagrodzenia za miesiąc wrzesień 2014 r., ani żadnych świadczeń z tytułu podróży służbowych odbywanych w czasie trwania umowy.

okoliczność niesporna

Pismem z dnia 17 listopada 2014 r., doręczonym w dniu 8 grudnia 2014 r., B. K. (1) wezwał T. S. do zapłaty kwoty 5.130,00 zł tytułem diet z tytułu odbywanych w okresie od 10 sierpnia 2014 r. do 5 października 2014 r. podroży służbowych poza granicami kraju (w tym dieta za 1 dzień podróży służbowej w kraju) i kwoty 2.100,00 zł tytułem wynagrodzenia za wykonaną usługę w miesiącu wrześniu 2014 r. oraz okresie od 1-5 października 2014 r.

okoliczność niesporna, a nadto wezwanie do zapłaty – k. 42, potwierdzenie nadania przesyłki – k. 42 v., potwierdzenie doręczenia przesyłki – k. 43,

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych, nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że nie były one kwestionowane w zakresie ich mocy dowodowej przez żadną ze stron.

Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem nie wnosiły żadnych nowych i istotnych okoliczności.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd oparł się również na zeznaniach świadków: Ł. P. i E. S., a także na zeznaniach powoda B. K. (1).

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd nie mógł się oprzeć na zeznaniach świadka D. S., która skorzystała z przysługującego jej prawa odmowy składania zeznań.

Sąd oddalił wniosek dowodowy strony pozwanej o przesłuchanie w charakterze świadka N. O., albowiem pozwany pomimo zobowiązania Sądu nie wskazał aktualnego adresu zamieszkania tego świadka.

W ocenie Sądu powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Przepis art. 735 § 1 k.c. stanowi, że jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się je wykonać bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie.

W przedmiotowej sprawie niespornym było, że w dniu 10 sierpnia 2014 r. strony zawarły odpłatną umowę o świadczenie usług przez kierowcę międzynarodowego. Niesporne pomiędzy stronami było to, że powód wykonywał na rzecz pozwanego przewóz w okresie od 10 sierpnia 2014 r. do dnia 5 września 2014 r. Kwestią niesporną było również to, że pozwany otrzymał wynagrodzenie jedynie za miesiąc sierpień 2014 r., nie otrzymał zaś wynagrodzenia za miesiąc wrzesień 2014 r. jak też diet z tytułu odbytych podróży służbowych w okresie trwania umowy.

Spór sprowadzał się natomiast do ustalenia czy powodowi należy się wynagrodzenie za cały miesiąc wrzesień 2014 r. Sporne między stronami było również to, czy powodowi należą się diety z tytułu podróży służbowych odbytych w czasie trwania umowy. Kwestią sporną – w związku z podniesionym przez pozwanego z ostrożności procesowej zarzutem potrącenia - było również to, czy wierzytelność powoda dochodzona w niniejszym postępowaniu nie uległa kompensacji z wierzytelnością pozwanego zgłoszoną w toku procesu do potrącenia.

Odnosząc się do podniesionego przez pozwanego T. S. zarzutu potrącenia przysługującej mu wierzytelności, należy wskazać, iż zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 498 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Jak wynika natomiast z treści przepisu art. 499 k.c. potrącenia dokonuje się poprzez oświadczenie złożone drugiej stronie.

Nie ma wątpliwości, iż w niniejszej sprawie pozwany T. S. złożył skuteczne oświadczenie o potrąceniu w toku procesu, w formie zgłoszonego zarzutu procesowego, co jednakże nie oznacza, że zachodzą przesłanki określone w art. 498 k.c. To sąd orzekający w sprawie ocenia – w oparciu o całokształt materiału dowodowego – czy strona powołująca się na potrącenie wykazała, że jest ono zasadne i tym samym prowadzi do umorzenia dochodzonej przez powoda wierzytelności. Zgodnie z treścią art. 498 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Jak wynika natomiast z treści przepisu art. 499 k.c. potrącenia dokonuje się poprzez oświadczenie złożone drugiej stronie.

Odnośnie zgłoszonej przez pozwanego T. S. wierzytelności w kwocie 643,00 zł tytułem poniesionego przez pozwanego kosztu przelotu powoda do Norwegii pod koniec września 2014 r., należy wskazać, iż pozwany w żaden sposób nie wykazał, aby miał podstawę do domagania się od powoda zwrotu tych kosztów. Nie podlega wątpliwości, że pozwany w dniu 25 września 2014 r. zakupił powodowi bilet na samolot do Norwegii celem realizacji zawartej przez strony umowy, w tym przypadku pomocy innemu zleceniobiorcy pozwanego – Ł. P. - z uwagi na posiadany przez niego zakaz poruszania się pojazdem mechanicznym po terytorium Norwegii. Nadto należy wskazał, iż w toku niniejszego postępowania ustalono, że powód wykonał zleconą mu pracę, tj. „wyprowadził” Ł. P. z Norwegii celem realizacji przez niego dalszego przewozu.

Powyższe rozważania, zdaniem Sądu, prowadzą do przekonania, że strona pozwana powołująca się na potrącenie nie wykazała, że jest ono zasadne, że zgłoszone wierzytelności mu przysługują, a zatem, przyjąć należało, iż nie mogło dojść do umorzenia dochodzonej przez powoda wierzytelności na skutek potrącenia. Co więcej roszczenia takie do powoda nigdy nie były kierowane przed wszczęciem przez niego procesu o wypłatę wynagrodzenia, a pojawiły się dopiero w postępowaniu sądowym. Wobec powyższego należało zarzut potrącenia za niezasadnie podniesiony.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikał, iż standardowym sposobem wynagradzania kierowców w ruch międzynarodowym było uzupełnianie dietami i ryczałtami wynagrodzeń, które były ustawione na bardzo N. poziomie i tak było również w tym przypadku. Przeważająca częścią zarobku powoda były te kwoty, które kilkakrotnie przeważały określone wynagrodzenie.

Powodowało to, iż w ocenie Sądu zasadnie powód mógł domagać się kwoty 8.403,02 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot: 2.473,02 zł od dnia 11 października 2014 r. do dnia zapłaty, 5.930,00 zł od dnia 16 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty zł i taką tez kwotę Sąd zasądził od pozwanego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

.

Mając na względzie powyższe rozważania, na podstawie art. 750 k.c. w zw. z art. 735 k.c. w zw. z art. 498 k.c. w zw. z art. 481 k.c. Sąd zasądził od pozwanego T. S. na rzecz powoda M. B. kwotę 8.216,89 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 25 lutego 2015 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 roku, poz. 461) zasądzając na rzecz powoda B. K. (1) od pozwanego T. S. kwotę 2.770,72 złotych

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis uzasadnienia doręczyć pełn. pozwanego z pouczeniem o apelacji,

3.  akta przedłożyć z wpływem lub za 21 dni.