Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni - I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Mateusz Berent

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Agnieszka Bronk-Marwicz

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2025 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko S. K.

o zapłatę

na skutek skargi pozwanego o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 28 października 2020 r. w sprawie o sygn. akt I 1 C 335/20

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddala powództwo w stosunku do pozwanego S. K. i uchyla pkt II. zaskarżonego wyroku w stosunku do pozwanego S. K.;

II.  zasądza od powódki Gminy M. G. na rzecz pozwanego S. K. kwotę 1767 zł (tysiąc siedemset sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I 1 C 1641/24

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 31 marca 2025 roku

I.

(żądanie i podstawa faktyczna pozwu)

1.  Powódka Gmina M. G. wniosła pozew przeciwko J. K. i S. K. o zapłatę solidarnie ( in solidum) kwoty 3.584,38 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

2.  W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że pozwani byli użytkownikami lokalu nr (...) położonego w G. przy ul. (...), do którego nie posiadali tytułu prawnego. Z pozwanymi zawarta była jedna umowa najmu na okres roku i obowiązywała od dnia 3 grudnia 2012 roku do dnia 2 grudnia 2013 roku. Z uwagi na znaczne zaległości pozwanych w opłatach, powódka jako właścicielka lokalu nie zawarła z pozwanymi kolejnej umowy najmu. Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2015 roku pozwanym nakazano opróżnienie, wydanie i opuszczenie zajmowanego bezumownie lokalu. Pozwani nie przekazali do niego kluczy. Dnia 10 grudnia 2018 roku przeprowadzona została eksmisja, w drodze której odzyskano przedmiotowy lokal mieszkalny.

3.  Jako podstawę powództwa powódka wskazała przepisy art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (dalej jako: u.o.p.l., ustawa o ochronie praw lokatorów). Zaległość pozwanych z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie oraz opłat niezależnych od właściciela na dzień 10 grudnia 2018 roku wynosiła 3.584,38 zł, zaś suma odsetek naliczonych do ww. daty 435,43 zł. Zaległość obejmowała okres od dnia 1 listopada 2016 roku do dnia 10 grudnia 2018 roku.

(pozew , k. 4-6 akt I 1 C 335/20)

4.  Jednocześnie powódka wniosła o ustalenie dla pozwanych kuratora procesowego, albowiem miejsce pobytu pozwanych nie było jej znane.

(wniosek , k. 46-47 akt I 1 C 335/20)

5.  Postanowieniem z dnia 19 maja 2020 r. Sąd ustanowił dla pozwanych kuratora procesowego.

(postanowienie , k. 53 akt I 1 C 335/20)

6.  Kurator procesowy nie zdołała nawiązać kontaktu z pozwanymi ani ustalić ich miejsca pobytu. Z ostrożności procesowej wniosła o oddalenie powództwa w całości.

(odpowiedź na pozew , k. 69 akt I 1 C 335/20)

7.  Wyrokiem z dnia 28 października 2020 r. w sprawie o sygn. akt I 1 C 335/20 Sąd Rejonowy w Gdyni:

I. zasądził od pozwanych na rzecz powódki kwotę 3.584,38 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty z tym zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez któregokolwiek z pozwanych zwalnia drugiego z pozwanych;

II. zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę 1.460,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

(wyrok , k. 87 akt I 1 C 335/20)

II.

(skarga o wznowienie postępowania)

8.  Pozwany S. K. wniósł skargę o wznowienie postępowania w sprawie o zapłatę toczącej się w tut. Sądzie pod sygn. akt I 1 C 335/20 z powodu braku możności działania w sprawie wskutek naruszenia przepisów prawa, tj. ustanowienie kuratora procesowego w sytuacji braku dostatecznego uprawdopodobnienia przez powódkę, że miejsce pobytu pozwanego nie jest znane, brak działania kuratora za nieobecnego, brak zwrotu pozwu w sytuacji nie podania adresu zamieszkania pozwanego, brak podjęcia próby doręczenia pozwu za pośrednictwem komornika sądowego, względnie o ustalenie za pośrednictwem komornika sądowego czynności zmierzających do ustalenia adresu zamieszkania pozwanego.

9.  Jednocześnie wniósł o uchylenie wyroku z dnia 28 października 2020 roku wydanego w sprawie o sygn. akt I 1 C 335/20, a także zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

10.  Brak możności działania pozwany opierał m.in. na braku działania kuratora, który nie podjął rzeczywistej obrony, gdyż wystarczyło ustalić, iż w aktach sprawy znajduje się umowa najmu lokalu socjalnego, która nie została zawarta przez pozwanego. Na umowie nie widnieje podpis pozwanego, a jedynie pozwanej J. K.. Pozwany nie wiedział, że pozwana zawarła tę umowę i nie rozumiał, dlaczego pozwana zawarła tę umowę skoro miała zaspokojone swoje potrzeby mieszkaniowe. Z pisma Zarządu (...) w G. z dnia 11 stycznia 2021 roku wprost wynikało, że od czasu przydziału lokalu nie był on zamieszkiwany przez pozwanych.

11.  Pozwany podał, że od 2013 roku zamieszkiwał w Norwegii w O. przy ul. (...). Pracował bowiem w Norwegii od 2013 do 2021 roku. Przy czym w okresie od 2013 roku do grudnia 2018 roku pozwany przyjeżdżał na krótkotrwałe urlopy do Polski na inne adresy niż przedmiotowego lokalu. Od grudnia 2018 roku pozwany pozostawał w separacji faktycznej z pozwaną. Dnia 19 października 2021 roku małżeństwo pozwanych zostało rozwiązane przez rozwód. Pozwany wrócił na stałe do Polski dopiero w 2021 roku i zamieszkuje pod innym adresem niż przedmiotowego lokalu.

12.  O wydaniu wyroku pozwany dowiedział się po dniu 9 grudnia 2021 roku, kiedy komornik wszczął przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne.

13.  Skarga o wznowienie postępowania została złożona w dniu 3 lutego 2022. (według daty nadania przesyłki w placówce pocztowej).

(skarga o wznowienie postępowania, k. 3-8)

III.

(odpowiedź powódki na skargę o wznowienie postępowania)

14.  Powódka wniosła o oddalenie skargi jako bezzasadnej i zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego.

15.  Powódka powołała się m.in. na treść art. 30 k.r.io., 36 ¹ § 1 i 2 k.r.io. oraz (...) § 1 k.c. Pozwana zawarła umowę w imieniu obojga małżonków w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych rodziny, którą tworzyła z pozwany, a czynność ta nie stanowiła czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu pozwanych i nie wymagała odrębnej zgody pozwanego. Pozwana objęła lokal w posiadanie, albowiem wydano jej klucze do lokalu i od czasu zawarcia umowy miała możliwość dysponowania nim w celu zaspokojenia potrzeb rodziny. Ewentualny brak zamieszkania w lokalu nie pozbawia zasadności powództwa, albowiem powódka nie miała w tym czasie możliwości korzystania z należącego do niej lokalu. (...) okoliczności dotyczące przebiegu małżeństwa pozwanych pozostają bez wpływu na węzeł obligacyjny z powódką w związku z faktem zawarcia i następczego niewywiązania się pozwanych z zawartej umowy.

(odpowiedź na skargę o wznowienie postępowania, k. 52-55)

16.  Postanowieniem z dnia 23 maja 2022 roku Sąd odrzucił skargę o wznowienie postępowania.

(postanowienie , k. 58)

17.  Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2022 roku Sąd Okręgowy w Gdańsku w sprawie o sygn. akt XVI Cz 319/22 zmienił zaskarżone postanowienie z dnia 23 maja 2022 roku w ten sposób, że je uchylił.

(postanowienie , k. 119)

18.  Postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2023 roku Sąd Rejonowy w Gdyni oddalił skargę o wznowienie postępowania.

(postanowienie , k. 139)

19.  Postanowieniem z dnia 23 września 2024 roku Sąd Okręgowy w Gdańsku w sprawie o sygn. akt III Cz 180/24 zmienił zaskarżone postanowienie z dnia 17 kwietnia 2023 roku w ten sposób, że je uchylił. Z uzasadnienia przedmiotowego postanowienia wynika, że Sąd Okręgowy w Gdańsku stwierdził zaistnienie podstawy do wznowienia postępowania, o której mowa w art. 401 pkt 2 k.p.c.

(postanowienie , k. 193)

IV.

Sąd ustalił następujący s tan faktyczny:

20.  W okresie do 2013 r. pozwany S. K. wraz z małżonką J. K. zamieszkiwał w lokalu mieszkalnym nr (...) przy ul. (...) w G.. Pracował wówczas w Norwegii w systemie polegającym na wykonywaniu pracy przez 3-4 miesiące, a następnie przebywaniu w Polsce przez 2-4 tygodnie. Do 2013 roku podczas pobytu w Polsce przebywał we wspólnie z żoną zajmowanym lokalu. Pozwany przesyłał małżonce J. K. pieniądze na utrzymanie. Mimo to pozwana nie uiszczała opłat należnych od lokalu. Wobec tego dnia 22 listopada 2010 roku Sąd Rejonowy w Gdyni w sprawie o sygn. akt I C 1125/10 nakazał eksmisję pozwanego, jego żony oraz dzieci z ww. lokalu, przyznając im prawo do lokalu socjalnego.

21.  Po wydaniu wyroku eksmisyjnego, w trakcie nieobecności pozwanego w kraju, J. K. przeprowadziła się wraz z dziećmi do lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...), natomiast później wyprowadziła się do wynajętego domu przy ul. (...) w R..

22.  Podczas pobytu pozwanego za granicą z J. K. zamieszkiwał konkubent A. K. (biologiczny ojciec jednego z dzieci pozwanych).

23.  W 2019 roku pozwany złożył pozew rozwodowy.

24.  Wyrok w sprawie rozwiązania małżeństwa bez orzekania o winie został wydany w 2021 roku.

(dowód: oferta z dnia 27 sierpnia 2012 r., – k. 10-11 akt I 1 C 335/20, historia zadłużenia , k. 31-32 akt I 1 C 335/20, potwierdzenia przelewów wraz z tłumaczeniem , k. 23-32, część pozwu o rozwód , k. 14-15 zeznania świadka M. K. , k. 227-227v., płyta , k. 229, zeznania świadka K. B. , k. 227v.-228, płyta , k. 229, przesłuchanie pozwanego , k. 228-228v., płyta – k. 229)

25.  Pismem z dnia 27 sierpnia 2012 roku powódka zaoferowała pozwanym objęcie lokalu socjalnego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w G. w celu umożliwienia realizacji prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 22 listopada 2010 roku w sprawie o sygn. akt I C 1125/10.

(dowód: oferta z dnia 27 sierpnia 2012 r. , k. 10-11 akt I 1 C 335/20)

26.  Dnia 3 grudnia 2012 roku J. K. zawarła z powódką Gminą M. G. umowę najmu lokalu socjalnego położonego w G. przy ul. (...) na okres jednego roku. Zgodnie z oświadczeniem najemcy w lokalu mieli zamieszkiwać także mąż najemczyni S. K. i małoletnie dzieci O. K., D. K. i W. K..

27.  Pod umową podpis złożyła wyłącznie J. K..

(dowód: umowa najmu z dnia 3 grudnia 2012 r. , k. 12-13v. akt I 1 C 335/20, oświadczenie najemcy , k. 20 akt I 1 C 335/20)

28.  Małżonka nigdy nie informowała pozwanego o zawarciu umowy najmu lokalu socjalnego ani nie przekazywała mu żadnej korespondencji. Pozwany nie wiedział o zawarciu przedmiotowej umowy, nigdy nie był w przedmiotowym lokalu, nie objął go w posiadanie ani nie przechowywał w nim swoich rzeczy osobistych.

(dowód: przesłuchanie pozwanego , k. 228-228v., płyta – k. 229)

29.  Od 2013 roku pozwany zamieszkiwał w O. przy ul. (...). W okresie 2013-2021 na stale pracował na terenie Norwegii.

(dowód: standardowa umowa o pracę wraz z tłumaczeniem , k. 17-18, certyfikat rezydencji wraz z tłumaczeniem , k. 19-20, potwierdzenie zatrudnienia wraz z tłumaczeniem , k. 21-22)

30.  Pismem z dnia 11 września 2015 roku powódka wezwała pozwanych do wydania ww. lokalu. Wielokrotnie upominała pozwanych o zapłatę zaległości. Pisma kierowane były na adres ww. lokalu oraz wywieszane z powołaniem na treść art. 44 k.p.a.

(dowód: pismo z dnia 11 września 2015 r. , k. 15 akt I 1 C 335/20, upomnienia i wezwania , k. 33-42 akt I 1 C 335/20)

31.  Za okres od dnia 1 listopada 2016 roku do dnia 10 grudnia 2018 roku powódka naliczyła odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu w kwocie 3.148,95 zł, a także odsetki ustawowe za opóźnienie za okres od dnia 11 stycznia 2017 roku do dnia października 2018 roku w kwocie 435,43 zł.

(dowód: aneksy opłat , k. 26-27 akt I 1 C 335/20, zawiadomienia o zmianie wysokości opłat , k. 28-30 akt I 1 C 335/20)

32.  Od chwili zawarcia umowy najmu nikt nie zamieszkiwał w spornym lokalu.

(dowód: pismo Zarządu (...) z dnia 11.01.2022r. – k. 16)

33.  Dnia 10 grudnia 2018 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Gdyni I. M. w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego pod sygnaturą Km 566/18 wprowadziła powódkę w posiadanie lokalu.

(dowód: protokół z dnia 10 grudnia 2018 r. , k. 17 akt I 1 C 335/20)

34.  O wydaniu wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 28 października 2020 r. w sprawie o sygn.. akt I 1 C 335/20 pozwany dowiedział się po dniu 9 grudnia 2021 roku, kiedy komornik zawiadomił go o wszczęciu przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego.

(dowód: przesłuchanie pozwanego , k. 228-228v., płyta – k. 229)

Sąd zważył co następuje:

V.

35.  Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z zeznań świadków K. B. i M. K. oraz dowodu z przesłuchania stron z ograniczeniem do pozwanego.

(ocena dowodów)

36.  Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów powołanych w ustaleniach stanu faktycznego. Sąd miał bowiem na względzie, iż autentyczność wymienionych dokumentów nie była kwestionowana, a Sąd z urzędu w tym zakresie nie dostrzegł żadnych śladów podrobienia, przerobienia czy śladów innej manipulacji. W związku z powyższym Sąd uznał, że ww. dokumenty przedstawiają faktyczną treść stosunku prawnego zawartego przez powódkę oraz J. K., a także okoliczności związane z wykonywaniem umowy najmu.

37.  Zdaniem Sądu zeznania wskazanych wyżej osób były szczere, logiczne, spójne i przedstawiały rzeczywisty obraz okoliczności związanych z miejscem pobytu pozwanego w spornym okresie. Znalazły również potwierdzenie w innych dowodach, które Sąd uznał za niewątpliwie wiarygodne.

38.  Przede wszystkim wiarygodny był dowód z przesłuchania pozwanego co do faktu niezamieszkiwania przez niego w spornym lokalu socjalnym przy ul. (...) w G.. W tym zakresie zeznania pozwanego korelują z treścią złożonych dokumentów w postaci umowy o pracę, potwierdzenia zatrudnienia, a także certyfikatu rezydencji. Ponadto, również z zeznań świadków wynika, że pozwany pracował i mieszkał za granicą, a do Polski przyjeżdżał na co kilka tygodni. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego należało dać również wiarę zeznaniom pozwanego co do braku jego wiedzy o zawarciu przez żonę umowy najmu lokalu socjalnego, a także co do okoliczności zmian miejsca zamieszkania przez jego rodzinę.

VI.

(postawa wznowienia postępowania)

39.  W pierwszej kolejności należało wskazać, że stosownie do treści art. 401 pkt 2 k.p.c. można żądać wznowienia postępowania z powodu nieważności jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana bądź jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania; nie można jednak żądać wznowienia, jeżeli przed uprawomocnieniem się wyroku niemożność działania ustała lub brak reprezentacji był podniesiony w drodze zarzutu albo strona potwierdziła dokonane czynności procesowe.

40.  W zakresie oceny przesłanek do wznowienia postępowania w kontekście pozbawienia pozwanego możności obrony jego praw Sąd związany był postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 23 września 2024 roku wydanym w sprawie o sygn. akt III Cz 180/24, uchylającym postanowienie tut. Sądu o oddaleniu skargi o wznowienie. Sąd odwoławczy uznał w szczególności, że sąsiedzi przedmiotowego lokalu mogli posiadać informacje dotyczące miejsca pobytu pozwanego, a nadto nie uprawdopodobniono, aby nie było możliwe pozyskanie adresu pozwanego w Norwegii. W konsekwencji, Sąd I instancji dopuścił się naruszenia art. 144 §1 k.p.c., co skutkowało pozbawieniem pozwanego możności działania. Skarga została złożona w ustawowym terminie, o którym mowa w art. 407 §1 k.p.c.

VII.

(rozstrzygnięcie i podstawa prawna orzeczenia)

41.  Wobec stwierdzenia podstawy do wznowienia postępowania Sąd rozpoznał sprawę co do meritum.

42.  Na skutek rozpoznania sprawy na nowo w granicach skargi o wznowienie postępowania, Sąd doszedł do przekonania, że powództwo w stosunku do pozwanego nie zasługiwało na uwzględnienie.

43.  Stosownie do treści art. 412 § 1 i 2 k.p.c., sąd rozpoznaje sprawę na nowo w granicach, jakie zakreśla podstawa wznowienia. Po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd stosownie do okoliczności bądź oddala skargę o wznowienie, bądź uwzględniając ją zmienia zaskarżone orzeczenie albo je uchyla i w razie potrzeby pozew odrzuca lub postępowanie umarza.

44.  Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów. W myśl art. 18 ust. 1 u.o.p.l. osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Z kolei, wedle art. 18 ust. 2 u.o.p.l. odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego. W świetle powołanych powyżej przepisów nie budzi wątpliwości, że obowiązek uiszczania odszkodowania jest skorelowany z zajmowaniem lokalu przez osobę nieposiadającą do niego tytułu prawnego. Jak wskazuje się w doktrynie, tylko osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Byłego lokatora wiąże z właścicielem lokalu, z mocy komentowanego przepisu, nienazwany stosunek prawny; właściciel, do czasu opróżnienia lokalu przez byłego lokatora jest obowiązany znosić stan zajmowania jego lokalu przez osobę nieposiadającą już tytułu do jego używania, zaś były lokator jest zobowiązany uiszczać przez ten czas wynagrodzenie za korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego (odszkodowanie) (por. A. Doliwa, Komentarz do ustawy o ochronie lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego [w:] Prawo mieszkaniowe. Komentarz. Wyd. 5, Warszawa 2015).

45.  W przedmiotowej sprawie pozwany wykazał w sposób nie budzący żadnych wątpliwości, że w okresie objętym żądaniem nie zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu przy ul. (...) w G. ani też w żaden inny sposób nie korzystał z tego lokalu. Pozwany nie był również stroną umowy najmu zawartej przez jego byłą małżonkę w czasie, gdy potrzeby mieszkaniowe tworzonej przez nich rodziny były zaspokojone.

46.  Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego można jednoznacznie stwierdzić, że w spornym okresie pozwany mieszkał i pracował w Norwegii. Jak wynikało z zeznań pozwanego wyjeżdżał do pracy do Norwegii i od tej pory do Polski przyjeżdżał do kraju na kilka tygodni. W chwili wyjazdu do pracy pozwany wraz z żoną i córką zamieszkiwał w lokalu mieszkalnym nr (...) przy ul. (...) w G.. W toku niniejszego postępowania pozwany udowodnił, że nie wiedział ani o wyroku dotyczącym eksmisji z ww. lokalu, przyznaniu uprawnienia do lokalu socjalnego, ani też o zawarciu przez byłą już małżonkę umowy najmu lokalu socjalnego. Dodatkowo, należało mieć na względzie, że relacje małżeńskie pozwanych były dość skomplikowane. W czasie bowiem, gdy pozwany pracował za granicą, jego małżonka zamieszkała z innym mężczyzną. Powyższy fakt był ukrywany przed pozwanym. Gdy S. K. przyjeżdżał do Polski, mężczyzna opuszczał lokal. Z powyższego wynika, że małżeństwo pozwanych nie było oparte na zasadach wzajemnego zaufania i szczerości. W świetle powyższego należało dać wiarę zeznaniom pozwanego, iż J. K. zataiła przed nim także fakt eksmisji z zajmowanego lokalu.

47.  W świetle powyższego należało uznać, że pozwany nie wiedział o zawarciu umowy najmu lokalu socjalnego, ani nie wyrażał zgody na zawarcie takiej umowy. Należało przy tym mieć na względzie, że umowa najmu lokalu socjalnego została zawarta jedynie przez J. K..

48.  W tym stanie rzeczy o odpowiedzialności pozwanego można by mówić, gdyby zamieszkiwał faktycznie w tym lokalu, bądź gdyby zawarta przez jego ówczesną małżonkę czynność prawna stanowiła czynność o której mowa w art. 30 §1 k.r.o. Zgodnie z tym przepisem oboje małżonkowie są odpowiedzialni solidarnie za zobowiązania zaciągnięte przez jednego z nich w sprawach wynikających z zaspokajania zwykłych potrzeb rodziny. Jak natomiast wskazuje się w orzecznictwie przez zobowiązanie zaciągnięte w sprawach wynikających z zaspokojenia zwykłych potrzeb rodziny (art. 30 §1 k.r.o.) należy rozumieć tylko te zobowiązania, które odnoszą się do normalnych codziennych potrzeb rodziny, wymagających bezwzględnie zaspokojenia bez potrzeby podejmowania przez małżonków specjalnych decyzji. Wszelkie inne zobowiązania – zwłaszcza dotyczące większych zakupów ratalnych, nie dające się zakwalifikować pod pojęcie zwykłych potrzeb rodziny – zaciągnięte przez jednego małżonka nie rodzą odpowiedzialności solidarnej drugiego małżonka ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1966 r., I CR 544/66, LEX nr 4578). Zwykłe potrzeby najczęściej obejmują zapewnienie wyżywienia, mieszkania, środków na wychowanie dzieci ( vide: wyrok Sądu Najwyższego 5 sierpnia 2005 r., II CK 9/05, LEX nr 1539967).

49.  W rozpatrywanym przypadku niewątpliwie rodzina pozwanego miała zaspokojone potrzeby mieszkaniowe niezależnie od zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. W świetle zebranego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, że po wydaniu wyroku eksmisyjnego pozwana zawarła umowę najmu, której przedmiotem był najpierw lokal mieszkalny nr (...) przy ul. (...), a następnie dom przy ul. (...) w R.. W tym czasie pozwany zamieszkiwał w Norwegii. W związku z tym nie sposób uznać, aby dokonana przez J. K. samodzielnie czynność prawna mieściła się w katalogu określonym w art. 30 k.r.o. Skoro zatem zobowiązanie nie zostało zaciągnięte przez J. K. w sprawie wynikającej z zaspokajania zwykłych potrzeb rodziny, to pozwany jako małżonek nie ponosi odpowiedzialności za to zobowiązanie.

50.  Ponadto, jak wskazano powyżej, w świetle przepisu art. 18 ust. 1 i 2 u.o.p.l. przesłanką do domagania się zapłaty odszkodowania jest faktyczne zajmowanie lokalu. Bez wątpienia pozwany nigdy nie zajmował przedmiotowego lokalu, nie znajdowały się w nim jego rzeczy osobiste, nie miał kluczy do tego mieszkania.

51.  Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 412 §2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo w stosunku do pozwanego i uchylił punkt II. zaskarżonego wyroku w stosunku do pozwanego.

VIII.

(koszty procesu)

52.  O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 §1 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu zasądził od przegrywającej niniejszy spór powódki na rzecz pozwanego kwotę 1.767 zł, na co składały się: opłata od skargi o wznowienie postępowania (200 zł), opłata od wniosku o sporządzenie uzasadnienia zaliczona poczet opłaty sądowej od zażalenia na postanowienie z dnia 23 maja 2022 roku (100 zł), opłata od wniosku o sporządzenie uzasadnienia zaliczona na poczet opłaty od zażalenia, pozostała część opłaty od zażalenia (100 zł), opłata za czynności kwalifikowanego pełnomocnika w osobie adwokata w stawce minimalnej przed sądem I. instancji (900 zł) ustalonej zgodnie z §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz za czynności w postępowaniu zażaleniowym na podstawie §10 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia (450 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).

53.  Na podstawie art. 98 §1 ¹ k.p.c. Sąd orzekł o odsetkach ustawowych za opóźnienie należnych od zasądzonych kosztów procesu.