Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni - I Wydział Cywilny, Sekcja do spraw rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Mateusz Berent

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Świst

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2022 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa M. B. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki M. B. (1) na rzecz pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. kwotę 1800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I 1 C 1257/21

UZASADNIENIE

(żądanie i podstawa faktyczna pozwu)

1.  Powódka M. B. (1) wniosła pozew przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S. o zapłatę kwoty 4.551,48 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 grudnia 2018r. do dnia zapłaty oraz kwoty 50 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania polubownego przed Rzecznikiem Finansowym w związku ze szkodą nr GL50. (...).18 w kwocie 50 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 czerwca 2020r. do dnia zapłaty.

2.  W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że w dniu 29 sierpnia 2013 r. M. B. (2) prowadząc pojazd należący do Konsorcjum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. potrącił sarnę na drodze wojewódzkiej G.-R.. Zdarzenie miało miejsce 200 m za znakiem „Uwaga, dzikie zwierzęta” z tabliczką (...). W dniu 30 sierpnia 2013 r. zmieniono oznakowanie. Policjant na miejscu kolizji poinformował M. B. (2), że nie jest możliwa likwidacja szkody z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zarządcy drogi. W związku z tym w dniu 30 sierpnia 2013 r. zgłoszono szkodę ubezpieczycielowi AC (P.). Zgodnie z kosztorysem wartość naprawy opiewała na 13.299,68 zł. Ubezpieczyciel ustalił odszkodowanie zgodnie z OWU w kwocie 8.748,20 zł, co oznacza, że niedopłata wyniosła 4.551,48 zł. W dniu 24 listopada 2018 r. M. B. (2) i A. B. (likwidator spółki będącej właścicielem pojazdu) powzięli informację o możliwości dochodzenia roszczeń przeciwko ubezpieczycielowi OC zarządcy drogi. W tym samym dniu doszło do cesji między spółką jako cedentem oraz M. B. (2) jako cesjonariuszem, a także do zgłoszenia szkody zarządowi dróg wojewódzkich w G.. Następnie, w dniu 26 listopada 2018r. M. B. (2) zgłosił szkodę pozwanemu, który decyzją z dnia 3 grudnia 2018 r. odmówił wypłaty odszkodowania z powołaniem się na przedawnienie roszczenia. W dniu 6 grudnia 2018r. M. B. (2) zgłosił reklamację, na którą pozwany odpowiedział w dniu 8 stycznia 2019 r., uchybiając terminowi wynikającemu z ustawy, co skutkowało przyjęciem, że doszło do uwzględnienia reklamacji i przeniesieniem ciężaru dowodu na pozwanego. W dniu 17 kwietnia 2020 r. został złożony wniosek o przeprowadzenie pozasądowego postępowania przed Rzecznikiem Finansowym. Postępowanie zostało zakończone w dniu 18 lutego 2021 r. W dniu 27 września 2021r. M. B. (2) przeniósł wierzytelność w drodze umowy przelewu na powódkę. Jako podstawę roszczenia powódka wskazała art. 6 i 8 ustawy o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym, a także art. 822 k.c.

(pozew, k. 3-18)

3.  Pismem z dnia 26 stycznia 2022 r. powódka rozszerzyła powództwo do kwoty 5.601,48 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 5.551,48 zł za okres od dnia 28 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 50 zł za okres od dnia 7 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty.

(pismo zawierające rozszerzenie powództwa z dnia 26 stycznia 2022 r., k. 110-113)

(stanowisko pozwanej)

4.  Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Pozwana nie zakwestionowała samego faktu zdarzenia komunikacyjnego z dnia 29 sierpnia 2013 r., a także przyznała fakt zgłoszenia szkody, natomiast podniosła zarzut przedawnienia roszczenia z upływem trzyletniego terminu przedawnienia (art. 442 ¹ k.c. w zw. z art. 819 §3 k.c.). Zdaniem pozwanej, brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, że wiadomość o osobie ewentualnie zobowiązanej do naprawienia szkody powódka uzyskała dopiero w listopadzie 2018 r. Do szkody doszło na drodze publicznej, a dostęp do informacji o zarządca dróg nie jest utrudniony. Okoliczność, że Policja miała zapytać kierującego czy posiada polisę AC nie stanowi usprawiedliwienia dla niezgłoszenia szkody zarządcy drogi. W ocenie pozwanej w listopadzie 2018 r. strona powodowa tylko zorientowała się o podstawie prawnej odpowiedzialności i stwierdziła, że szkodę należy zgłosić zarządcy, co nie oznacza, że podmiot odpowiedzialny za utrzymanie drogi nie był znany w momencie powstania szkody. Poszkodowany nie wykazał minimum inicjatywy i nie skontaktował się z dowolnym urzędem w celu ustalenia właściciela. Z ostrożności pozwana również zakwestionowała, by szkoda była następstwem działania lub zaniedbania zarządcy drogi, a także zakwestionowała wysokość szkody.

(odpowiedź na pozew, k. 95-97)

Sąd zważył, co następuje:

5.  W dniu 29 sierpnia 2013r. M. B. (2) prowadzący samochód marki B. o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność Konsorcjum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. potrącił sarnę na drodze wojewódzkiej nr (...) na odcinku G.-R.. Zdarzenie miało miejsce 200 m za znakiem „Uwaga, dzikie zwierzęta” z tabliczką (...).

(fakt bezsporny)

6.  Przedmiotowa szkoda została zgłoszona Č. pojišťovna S.A. Oddział w Polsce w ramach umowy dobrowolnego ubezpieczenia autocasco. Decyzją z dnia 18 listopada 2013 r. ubezpieczyciel AC przyznał poszkodowanemu odszkodowanie za poniesioną szkodę.

(dowód: decyzja z dnia 18 listopada 2013r., k. 114-115)

7.  Na podstawie umowy cesji zawartej w dniu 24 listopada 2018 r. właściciel pojazdu Konsorcjum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. przeniósł na M. B. (2) wierzytelność obejmującą prawo do dochodzenia roszczeń związanych ze szkodą, w szczególności z tytułu kosztów naprawy pojazdu, roszczenia o utratę wartości handlowej, kosztów holowania, parkowania, złomowania, przeprowadzenia badań pokolizyjnych, kosztów opinii rzeczoznawców, kosztów dodatkowych badań technicznych wraz ze wszelkimi związanymi z nią prawami.

(dowód: umowa cesji z dnia 24 listopada 2018r. k. 31-32)

8.  Następnie za pomocą poczty elektronicznej M. B. (2) zgłosił szkodę Zarządowi Dróg Wojewódzkich w G.. Pismem z dnia 26 listopada 2018 roku zarządca drogi wskazał dane pozwanej, z którą zawarł umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

9.  W dniu 26 listopada 2018r. za pomocą poczty elektronicznej M. B. (2) zgłosił szkodę pozwanej (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S..

(dowód: pismo z dnia 26 listopada 2018r. k. 33, wydruk wiadomości e – mail z dnia 26 listopada 2018r., 34)

10.  Decyzją z dnia 3 grudnia 2018 r. pozwana odmówiła przyjęcia odpowiedzialności za szkodę z uwagi na przedawnienie roszczenia poszkodowanego o naprawienie szkody.

(dowód: decyzja pozwanego z dnia 3 grudnia 2018r., k. 35-36)

11.  W dniu 6 grudnia 2018 r. M. B. (2) złożył reklamację, wskazując, że o osobie zobowiązanej do naprawienia szkody i odpowiedzialnej za niewłaściwe oznakowanie drogi dowiedział się w dniu zgłoszenia szkody zakładowi ubezpieczeń tj. w dniu 26 listopada 2018 r. Jak wyjaśnił wcześniej nie wiedział, że może się ubiegać o odszkodowanie od zarządcy drogi. Nie poinformowała go też o tym obecna na miejscu zdarzenia Policja. Dopiero po przeczytaniu artykułu w Internecie powziął wiedzę o osobie odpowiedzialnej.

(dowód: reklamacja k. 37, potwierdzenie złożenia reklamacji k. 38)

12.  Decyzją z dnia 7 stycznia 2019 r. pozwana podtrzymała swoje wcześniejsze stanowisko, iż roszczenie o naprawienie szkody uległo przedawnieniu. Odpowiedź pozwanego została nadana listem poleconym w dniu 8 stycznia 2019r.

(dowód: decyzja pozwanego z dnia 7 stycznia 2019r. k. 39-40, wydruk z portalu śledzenia przesyłek Poczty Polskiej S.A., k. 41)

13.  W dniu 7 lutego 2019 r. M. B. (2) złożył do Rzecznika (...) wniosek o wszczęcie postępowania interwencyjnego, a następnie w dniu 17 kwietnia 2020 r. wniosek o wszczęcie postępowanie polubownego. Przeprowadzone przez Rzecznika (...) postępowanie polubowne nie doprowadziło do osiągnięcia porozumienia, o czym wnioskodawca i podmiot rynku finansowego zostali poinformowani pismem z dnia 18 lutego 2021 r.

(dowód: wniosek z dnia 7 lutego 2019r., k. 42, odpowiedź Rzecznika (...) k. 53-56, wniosek o wszczęcie postępowania polubownego z dnia 17 kwietnia 2020r., k. 57, protokół z pozasądowego postępowania k. 62-63, opinia Rzecznika (...) z dnia 18 lutego 2021r., k. 64-73)

14.  Na podstawie umowy cesji zawartej w dniu 27 września 2021r. M. B. (2) przeniósł na powódkę M. B. (1) wierzytelność obejmującą prawo do dochodzenia roszczeń związanych ze szkodą, a także wierzytelność o zwrot kosztów postępowania polubownego przed Rzecznikiem Finansowym w kwocie 50 zł wraz ze wszelkimi związanymi z nią prawami.

(dowód: umowa cesji z dnia 27 września 2021r. k. 74-75)

15.  Pismem z dnia 27 września 2021 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 4.601,48 zł z tytułu różnicy pomiędzy należnym odszkodowaniem a odszkodowaniem wypłaconym w ramach ubezpieczenia AC (4.551,48 zł) oraz kosztów postępowania polubownego prowadzonego przed Rzecznikiem Finansowym (50 zł) wraz z należnymi odsetkami w terminie 3 dni od dnia otrzymania wezwania. Wezwanie zostało pozwanemu doręczone w dniu 29 września 2021 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 27 września 2021r., k. 76 wraz z dowodem nadania k. 77 i wydrukiem z portalu śledzenia przesyłek Poczty Polskiej S.A., k. 78)

Sąd zważył, co następuje:

16.  Powyższy stan faktyczny został ustalony w całości na podstawie dowodów z dokumentów prywatnych przedłożonych przez strony. Oceniając powyższy materiał dowodowy, Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania autentyczności i wiarygodności przedłożonych przez strony dokumentów prywatnych w postaci korespondencji stron, a także pism wymienianych przez poprzedników prawnych powódki oraz ubezpieczyciela i zarządcę drogi w toku postępowań likwidacyjnych, a także w trakcie postępowania przed Rzecznikiem Finansowym. Sąd miał na uwadze, że żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, ani też nie kwestionowała pochodzenia oświadczeń zawartych w tych dokumentach. Powyższe dokumenty nie budziły także żadnych wątpliwości Sądu, albowiem nie nosiły żadnych śladów przerobienia, podrobienia czy innej ingerencji. W tym stanie rzeczy w ramach swobodnej oceny dowodów Sąd uznał, że przedmiotowe dokumenty przedstawiają rzeczywisty przebieg postępowania likwidacyjnego.

17.  Natomiast, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd pominął dowód z zeznań świadków A. B., M. B. (2), Ł. B., M. B., F. G., a także dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu mechaniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków, albowiem fakty, jakie miały zostać stwierdzone na podstawie wnioskowanych dowodów dotyczące przyczyn i przebiegu kolizji, wysokości szkody czy okoliczności związanych z likwidacją szkody z dobrowolnego ubezpieczenia AC, wobec uwzględnienia zarzutu przedawnienia, nie miały żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Z podobnych powodów Sąd oddalił wnioski o zobowiązanie Komisariatu Policji w G. do przedstawienia notatki z przebiegu zdarzenia drogowego z dnia 29 sierpnia 2013 r., zobowiązanie (...) S.A do przedstawienia akt szkody, zwrócenie się do Rzecznika (...), a także wniosek o zobowiązanie F. G. do przedłożenia dokumentacji związanej z naprawą pojazdu.

(rozstrzygnięcie, zasadność zarzutu przedawnienia)

18.  Powództwo podlegało oddaleniu wobec uwzględnienia przez Sąd zarzutu przedawnienia.

19.  Powódka swoje roszczenia wywodziła z przepisów art. 6 i 8 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i Rzeczniku Finansowym (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2279) oraz art. art. 805 kc, art. 822 kc. Wedle art. 8 ustawy o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego odpowiedzi na reklamację należy udzielić bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 30 dni od dnia otrzymania reklamacji. Do zachowania terminu wystarczy wysłanie odpowiedzi przed jego upływem. Stosownie zaś do art. 8 powołanej ustawy w przypadku niedotrzymania terminu określonego w art. 6, a w określonych przypadkach terminu określonego w art. 7, reklamację uważa się za rozpatrzoną zgodnie z wolą klienta. Z kolei, wedle przepisu art. 822 §1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do art. 822 §2 k.c. jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. W myśl art. 822 §4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

20.  Zdaniem Sądu powództwo oparte na wskazanej powyżej podstawie prawnej nie zasługiwało na uwzględnienie z uwagi na przedawnienie roszczenia.

21.  Zgodnie z treścią art. 819 §3 k.c. w wypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej roszczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem terminu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym lub wynikłą z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. Stosownie zaś do treści art. 442 ¹ §1 k.c. – obowiązującego w dacie powstania szkody – roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

22.  Jak wskazuje się w orzecznictwie w przepisie art. 442 ¹ § 1 k.c. nie chodzi o zdobycie przez poszkodowanego całkowicie pewnej wiedzy o dwóch podstawowych elementach współkształtujących odpowiedzialność odszkodowawczą, gdyż prowadziłoby do subiektywizacji tych przesłanek i oceniania ich wyłącznie z punktu widzenia stanu świadomości poszkodowanego, co jest w naszym systemie prawnym niedopuszczalne. Bieg przedawnienia terminu liczonego a tempore scientiae, rozpoczyna się od otrzymania przez poszkodowanego takich informacji, które, oceniając obiektywnie, pozwalają z wystarczającą dozą prawdopodobieństwa przypisać sprawstwo szkody konkretnemu podmiotowi ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 grudnia 2019r., I ACa 108/19, L.). Nie chodzi tu o przypuszczenie, czy nawet przeświadczenie co do prawidłowego zidentyfikowania sprawcy szkody, ale o wiedzę na ten temat, ewentualnie jej brak wynikający z niestaranności. Wiedza na jakiś temat jest kategorią obiektywną i o ile może wynikać także z wnioskowania o faktach, to jednak by nie była jedynie spekulacją, fakty te muszą rzeczywiście zaistnieć i poddawać się jakiejś rzeczowej weryfikacji ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 3 sierpnia 2020r., V ACa 815/19, L.). Początek biegu przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym liczony być musi zatem nie od daty dowolnie i subiektywnie określonej przez potencjalnego poszkodowanego, a od momentu, w którym na podstawie okoliczności konkretnej sprawy obiektywnie stwierdzić można, że miał on informację i o szkodzie (krzywdzie) i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Naturalnie poszkodowany powinien zachować się w swoich sprawach w sposób zapobiegliwy. Jeżeli więc po powstaniu pierwszych podejrzeń co do osoby sprawcy poszkodowany ma możliwość zdobycia dalszych informacji potwierdzających te podejrzenie, to bieg 3-letniego terminu należy liczyć od chwili, w której przy zachowaniu należytej staranności mógł był takie dalsze informacje zdobyć ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 27 września 2019 r., I ACa 1308/18, L.). Z przytoczonego powyżej orzecznictwa jednoznacznie zatem wynika, że chwila powzięcia wiedzy o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia odnosi się wyłącznie do sfery faktów, a nie ocen prawnych. Bez znaczenie pozostaje zatem kwestia świadomości, czy dany podmiot ponosi faktycznie odpowiedzialność odszkodowawczą na gruncie prawa cywilnego.

23.  Przenosząc powyższe rozważania na kanwę niniejszej sprawy należy wskazać, że poszkodowany już w dacie kolizji miał możliwość uzyskania wiedzy o osobie obowiązanej do naprawienia szkody. Zważyć bowiem należy, iż do kolizji doszło na drodze publicznej, a jednocześnie przyczyn szkody poszkodowany upatrywał w nieprawidłowym oznaczeniu drogi. Powyższe okoliczności jednoznacznie wskazywały na odpowiedzialność podmiotu odpowiedzialnego za utrzymanie drogi tj. zarządcy drogi. Przy zachowaniu należytej staranności ustalenie konkretnego podmiotu odpowiedzialnego za utrzymanie drogi, na której doszło do kolizji, możliwe było bez nadmiernych trudności choćby w oparciu o powszechnie dostępne informacje np. publikowane w Internecie czy pozyskane we właściwym organie administracji publicznej. Informacje dotyczące kategorii drogi (gminna, powiatowa, wojewódzka), a także podmiotu, w którego zarządzie taka droga się znajduje nie są bowiem informacjami niejawnymi.

24.  Z treści pozwu wynika zresztą, że już po przyjeździe patrolu policyjnego na miejsce kolizji M. B. (2) miał podejrzenie co do osoby sprawcy, skoro rozpytywał funkcjonariuszy Policji na okoliczność odpowiedzialności zarządcy drogi. Bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, że funkcjonariusz na miejscu kolizji w sposób nieprawidłowy poinformował M. B. (2) o tym, że nie jest możliwa likwidacja szkody w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zarządcy drogi. Odwołując się do wzorca należytej staranności, w oparciu o który – według cytowanego powyżej orzecznictwa – należy oceniać moment powzięcia wiedzy o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia, poszkodowany nie powinien opierać się na niezweryfikowanych informacjach uzyskanych od osób trzecich. W kompetencjach funkcjonariuszy Policji nie leży udzielanie porad prawnych z zakresu prawa cywilnego czy tym bardziej rozstrzyganie kwestii odpowiedzialności cywilnej z tytułu czynu niedozwolonego. Ponadto, pozwany jako ubezpieczyciel sprawcy szkody nie może ponosić ujemnych skutków niewłaściwego postępowania poszkodowanego i oparcia się przez niego na niezweryfikowanych informacjach dotyczących obowiązku naprawienia szkody. S. przesłanek o jakich mowa w art. 442 ¹ kc i ich ocena wyłącznie z punktu widzenia stanu świadomości poszkodowanego prowadziłaby do tego, że poszkodowani mogliby dowolnie manipulować biegiem terminu przedawnienia.

25.  W związku z powyższym Sąd doszedł do przekonania, że trzyletni termin przedawnienia rozpoczął bieg w dniu 29 sierpnia 2013 r., a zatem, że upłynął w dniu 29 sierpnia 2016 r. Natomiast pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 18 października 2021r., a więc niewątpliwie już po upływie terminu przedawnienia. Jednocześnie strona powodowa nie wykazała, aby nastąpiły jakiekolwiek zdarzenia powodujące zawieszenie bądź nawet przerwanie biegu terminu przedawnienia.

26.  W konsekwencji, brak było również podstaw do uwzględnienia żądania w zakresie zwrotu kosztów postępowania przed Rzecznikiem Finansowym.

27.  Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było wskazane przez powódkę uchybienie przez pozwaną terminowi do udzielenia odpowiedzi na reklamację złożoną w trybie ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym. Należy mieć na względzie, że w postępowaniu wszczętym przez klienta przeciwko podmiotowi rynku finansowego o zapłatę kwoty roszczenia zgłoszonej w reklamacji klienta, art. 8 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2270) nie wyłącza możliwości kwestionowania przez podmiot rynku finansowego zasadności dochodzonego roszczenia; na podmiocie tym spoczywa ciężar dowodu, że powodowi nie przysługuje roszczenie lub przysługuje w niższej wysokości (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2018r., III CZP 113/17, L.).

28.  W związku z powyższym na podstawie art. 117 §2 k.c. w zw. z art. 819 §3 k.c. powództwo podlegało oddaleniu z uwagi na przedawnienie roszczenia.

29.  O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od przegrywającej niniejszy spór powódki na rzecz pozwanego kwotę 1.800 zł, na którą składa się opłata za czynności fachowego pełnomocnika będącego radcą prawnym w stawce minimalnej – ustalona na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265, t.j.). Zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.