Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 stycznia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 stycznia 2022 r. w G. sprawy z powództwa 4 (...) sp. z o.o. w B. przeciwko (...) S.A. w G. w restrukturyzacji

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w G. w restrukturyzacji na rzecz powoda 4 (...) sp. z o.o. w B. kwotę 1.813,08 zł (jeden tysiąc osiemset trzynaście złotych osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie z okres od dnia 18 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w G. w restrukturyzacji na rzecz powoda 4 (...) sp. z o.o. w B. kwotę 1117 zł (jeden tysiąc sto siedemnaście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I 1 C 1123/21

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

(...) S.A. w G. wszczęła i prowadziła postępowanie egzekucyjne przeciwko A. M. (1) oparte na nakazie zapłaty Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 21 marca 2017 r. (sygn. I Nc 2135/170). Komornik sądowy (S. B.) w toku tej egzekucji (sygn. Km 7967/17) wyegzekwował (w 2017 r.) i przekazał na rzecz (...) S.A. w G. kwotę 1813,08 zł.

Okoliczności bezsporne

Postanowieniem z dnia 22 listopada 2019 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy uchylił postanowienie o nadaniu w/w nakazowi zapłaty klauzuli wykonalności, a następnie – postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2020 r. umorzył postępowanie na skutek cofnięcia pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia przez (...) S.A. w G. (cofający pozew uzasadniał zrzeczenie się roszczenia wyegzekwowaniem należności).

Okoliczności bezsporne

Mimo wezwania przedsądowego z dnia 4 kwietnia 2020 r. (...) S.A. w G. nie zwróciła A. M. wyegzekwowanej wierzytelności.

Okoliczności bezsporne

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 kwietnia 2020 r. 4 (...) sp. z o.o. w B. nabyła od A. M. (1) wierzytelność od niego wyegzekwowaną w podanych wyżej okolicznościach faktycznych.

Dowód: umowa, k. 23-27

Ocena dowodów

Większość okoliczności faktycznych była bezsporna i wynikała z dokumentów urzędowych.

Odpis dokumentu prywatnego w postaci umowy przelewu (poświadczony za zgodność przez występującego w sprawie pełnomocnika powoda radcę prawnego) zawiera wszelkie niezbędne elementy do poczynienia rzetelnych ustaleń faktycznych, zaś ukryta treść stosunku prawnego – jak słusznie podkreślał m.in. w mowie końcowej pełnomocnik powoda – nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia. Fakt uiszczenia zapłaty wynagrodzenia za nabycie wierzytelności nie ma wpływu na ważność (skuteczność) przelewu (por. art. 510 § 1 k.c.).

Sporna była ponadto kwestia istnienia obowiązku zapłaty przez A. M. wierzytelności objętej nakazem zapłaty Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 21 marca 2017 r. (sygn. I Nc 2135/170). Powód negował tę okoliczność i nie miał obowiązku prawnego dowodzenia postulowanej przez niego okoliczności negatywnej. Zgodnie z art. 6 k.c. obowiązek udowodnienia (pozytywnego) faktu istnienia owej wierzytelności (tj. wynikające z umowy pożyczki) ciążył na pozwanym. Pozwany nie udowodnił jej istnienia: cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w sytuacji negowania przez A. M. istnienia tej wierzytelności, co wynika jednoznacznie z treści uzasadnienia postanowienia Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 28 kwietnia 2020 r. Sąd ten wyraźnie w uzasadnieniu zauważył, że umarzając postępowanie nie oceniał w tym zakresie sprawy merytorycznie, lecz nie dopatrując się jedynie negatywnych przesłanek skuteczności cofnięcia pozwu umorzył postępowanie. Tak więc ani z treści samego nakazu zapłaty, ani z treści postanowienia umarzającego postępowanie nie wynika istnienie wierzytelności na rzecz (...) S.A. w G..

Jedynym dowodem na istnienie wierzytelności było przedłożenie przez pozwanego odpisu umowy pożyczki z dnia 5 kwietnia 2014 r. na kwotę 2.820 zł. Sam fakt zawarcia takiej umowy w przeszłość nie daje podstawy do automatycznego uznania, że w chwili wydania nakazu zapłaty (i jego egzekwowania) wierzytelność wynikająca z umowy pożyczki istniała i to w wysokości faktycznie wyegzekwowanej. Pozwany nie przedłożył żadnych dokumentów obrazujących rozliczenie tej pożyczki. W niniejszym postępowaniu rysuje się więc co najwyżej pewne prawdopodobieństwo istnienia na rzecz (...) S.A. wierzytelności wynikającej z tej umowy – w momencie jej zawarcia – ale nie zostało to odpowiednio udowodnione ani co do zasady i wysokości – na moment egzekwowania tej wierzytelności.

Kwalifikacja prawna

Powództwo było zasadne w całości. Pozwany nie udowodnił, że przysługiwała mu co do zasady i wysokości względem A. M. wierzytelność faktycznie wyegzekwowana (1813,08 zł). Świadczenie to więc należy uznać za nienależne, gdyż zostało spełnione bez istniejącej podstawy prawnej (w sensie zakotwiczenia w stosunku materialnoprawnym) – art. 410 § 1 i § 2 k.c.

Powód jest legitymowany czynnie jako cesjonariusz.

Otwarcie i prowadzenie przyspieszonego postępowania układowego nie ma wpływu na niniejszy proces – co jednoznacznie wynika z treści art. 257 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne. Problemy finansowe pozwanego związane m.in. z ustawowym ograniczeniem przychodu tej spółki w wyniku ustawodawstwa związanego ze stanem epidemii koronawirusa nie mają wpływu na orzekanie w niniejszej sprawie, gdyż nie sposób uznać, że podmiot dochodzący zwrotu nienależnego świadczenia (lub cesjonariusz) ma być tym faktem pokrzywdzony – nie widać pomiędzy ważonymi racjami żadnego uchwytnego związku. Ani A. M. ani powód nie są w żaden sposób odpowiedzialni za aktualną sytuację pozwanego. Co więcej, pozwany dysponuje nienależnie pobranym świadczeniem.

Wymagalność roszczenia w dniu 18 kwietnia 2020 r. nie budzi wątpliwości wobec przedsądowego wezwania do zapłaty i negatywnej odpowiedzi pozwanego w dniu 14 kwietni 2020 r. (art. 455 k.c.).

Zarzut przedawnienia jest nieazasadny, gdyż powstało ono w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej ani nie ma charakteru okresowego. Zastosowanie miał więc 6 letni termin przedawnienia, który do momentu wniesienia pozwu nie upłynął (nawet liczony od 2017 r.). Fakt, że cesjonariusz jest przedsiębiorcą nie modyfikuje terminu przedawnienia, gdyż brak po temu podstawy w prawie materialnym.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I. sentencji na mocy art. 410 § 1 i § 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. w zw. z art. 481 k.c. i art. 509 k.c.

Koszty

W punkcie II. sentencji od przegrywającego pozwanego zasądzono należne koszty przeciwnika na podstawie art. 98 k.p.c. Składa się nań: opłata sądowa od pozwu 200 zł, opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej (900 zł, § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, ze zm.). Stawka minimalna wynika z faktu, że proces nie był obszerny, czasochłonny lub skomplikowany pod względem prawnym. Ponadto zasądzono opłatę skarbową od pełnomocnictwa (17 zł) i odsetki od kosztów.