Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2017 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni

Wydział I Cywilny – Sekcja d.s. rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Marzanna Stefaniuk-Muczyńska

Protokolant: sekr. sąd. Monika Welka

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2017 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) (...) z siedzibą w G.

przeciwko: M. J.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) (...) z siedzibą w G. na rzecz pozwanego M. J. kwotę 1.817 zł (jeden tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Przedmiotowym pozwem powód (...) z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. J. kwoty 7.036,86 zł wraz z odsetkami: ustawowymi od kwoty 4.896,24 PLN od dnia 25.10.2013 r. do dnia 31.12.2015 r. i ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty oraz ustawowymi za opóźnienie od kwoty 2.140,62 PLN od dnia 23.01.2017 r. do dnia zapłaty, a także o obciążenie pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz powoda kosztów procesu.

Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, że dochodzona niniejszym pozwem wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwanego w dniu 17.09.2009 r. z (...) Bank S.A. (wierzycielem pierwotnym) umowy o produkt: Kartę kredytową (...) Bank (...) o numerze (...). Powód poda także, że kontrakt uno actu zawierał treść umowy o kartę kredytową i umowy kredytu ratalnego. W części pierwszej części umowy opisywano warunki kredytu ratalnego, a w drugiej - warunki umowy o obsługę karty kredytowej. Według twierdzeń pozwu - w systemie operacyjnym wierzyciela pierwotnego umowy te zostały zarejestrowane pod odrębnymi numerami celem prowadzenia niezależnych rozliczeń dla każdego stosunku zobowiązaniowego z osobna. Umowa o kartę kredytową funkcjonuje pod numerem wskazanym powyżej, a datą jej zawarcia jest data aktywowania karty przez Pozwanego. Powód wskazał również, że nabył w drodze cesji z dnia 24.10.2013 r. jedynie prawo do wierzytelności wynikającej z nowy karty kredytowej. Wyjaśnił nadto, że uprzednio, w dniu 04.01.2013 r. Bank (...) S.A. (KRS (...)) połączył się zgodnie z art. 124 ustawy Prawo Bankowe oraz w trybie ustawy Kodeks spółek handlowych z (...) Bank S.A. (KRS (...)) z siedzibą w W.. Wskutek niniejszego połączenia stąpiło przeniesienie całego majątku (...) Bank S.A. (KRS (...)) jako banku przejmowanego na rzecz Bank (...) S.A. (KRS (...)) jako banku przejmującego oraz że zgodnie z art. 494 ksh Bank (...) S.A. (KRS (...)) jako podmiot przejmujący wstąpił z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki przejmowanego (...) Bank Spółka Akcyjna (KRS (...)) i stał się następcą prawnym pod tytułem ogólnym wszystkich wierzytelności łączących się podmiotów.

Powód podał nadto, że przedmiotem łączącego strony stosunku prawnego było z jednej strony zobowiązanie wierzyciela pierwotnego do przyznania limitu kredytowego oraz rozliczania operacji dokonywanych przy użyciu karty płatniczej z drugiej zobowiązanie pozwanego do zapłaty kwot operacji rozliczanych za pomocą karty oraz zwrotu kwoty wykorzystanego limitu kredytowego w terminie przewidzianym w umowie. Pomimo precyzyjnie ustalonych warunków kontraktu pozwany nie zaspokoił wszystkich należności wynikających z powyższego stosunku prawnego. Roszczenia z umowy o nr (...), stało się wymagalne dnia 03.02.2012 r. w związku z rozwiązaniem umowy wobec opóźnienia pozwanego.

Według twierdzeń pozwu w związku z powyższym do dnia cesji w księgach rachunkowych wierzyciela pierwotnego figurowało zadłużenie, którego pozwany nie zwrócił wierzycielowi pierwotnemu, mimo podjętych prób doprowadzenia dobrowolnego zaspokojenia. W dniu 24.10.2013 r. wierzyciel pierwotny dokonał przelewu przysługującej mu od pozwanego wierzytelności na rzecz (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G.. Zbycie wierzytelności nastąpiło zgodnie z art. 509 kc. Tym samym powód uzyskał legitymację procesową czynną w niniejszym postępowaniu. O cesji wierzytelności pozwany został poinformowany pisemnym zawiadomieniem z dnia 12.10.2016r., wzywającym również do dobrowolnej spłaty należności.

Powód wskazał też, że na kwotę dochodzoną pozwem, tj. kwotę 7.036,86 zł, składały się następujące należności:

-

4.896,24 zł – z tytułu należności głównej, tj. z tytułu wykorzystanego limitu kredytowego przez pozwanego, lecz niespłaconego do dnia złożenia pozwu wynikającego z umowy nr (...) o Karta kredytową (...) Bank (...) oraz

-

2.140,62 zł – z tytułu odsetek umownych naliczonych przez wierzyciela pierwotnego w związku z zawarciem umowy, naliczonych za okres korzystania z tego kapitału wedle stawki umownej określanej w umowie nr (...);

W sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa z uwagi na przedawnienie roszczenia dochodzonego pozwem, szczegółowo motywując swoje stanowisko.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając fakt, iż przytoczone wyżej twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych sprawy nie zostały przez pozwanego zanegowane, okoliczności te Sąd uznał za przyznane (art. 230 kpc). Przy czym, podkreślić należy, iż twierdzenia powoda zostały przez niego poparte złożoną do akt sprawy dokumentacją (vide: k. 5-29).

Twierdzenia powoda, w świetle zgłoszonego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia pozwanego nie dawały jednakże podstaw do uwzględnienia powództwa.

Podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnia był bowiem skuteczny. Dochodzone przez powoda roszczenie, wynikające z umowy o kartę kredytową V. F., która została zawarta z (...) Bankiem S.A. w dniu 08.10.2009 r. stało się bowiem wymagalne w dniu 03.02.2012 r. Skoro więc z pozwem o jego zapłatę powód wystąpił dopiero w dniu 23.01.2017 r. (co wynikało z daty stempla pocztowego na kopercie - vide k. 41 akt sprawy), to w dacie wniesienia pozwu roszczenie to było przedawnione. Z brzmienia art. 117 §1 kc wynika bowiem, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Artykuł 118 kc określa zaś, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej — trzy lata. Przepisem lex specialis w niniejszej sprawie był zaś wskazany przez pełnomocnika pozwanego art. 6 ustawy z dnia 12.09.2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz.U . 2002 Nr 169 poz. 1385), zgodnie z którym roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem 2 lat. Elektroniczny instrument płatniczy jest to bowiem każdy instrument płatniczy, w tym z dostępem do środków pieniężnych na odległość, umożliwiający posiadaczowi dokonywanie operacji przy użyciu informatycznych nośników danych lub elektroniczną identyfikację posiadacza niezbędną do dokonania operacji, w szczególności kartę płatniczą lub instrument pieniądza elektronicznego (art. 2 pkt. 2 ustawy z dnia 12.09.2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych), zgodnie zaś z brzmieniem pkt. 7 art. 2 tej ustawy karta płatnicza – to karta identyfikującą wydawcę i upoważnionego posiadacza, uprawniającą do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty, a w przypadku karty wydanej przez bank lub instytucję ustawowo upoważnioną do udzielania kredytu - także do dokonywania wypłaty gotówki lub zapłaty z wykorzystaniem kredytu. Stąd też trafnie strona pozwana argumentowała, iż roszczenie powoda było roszczeniem z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy. Wyżej wskazana ustawa z dniem 06.10.2013 r. została wprawdzie uchylona przez art. 38 ustawy z dnia 12.07.2013 r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013, poz. 1036), jednak zgodnie z brzemieniem art. 26 ust. 1 ustawy zmieniającej do przedawnienia roszczeń z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy, powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i nieprzedawnionych do tego czasu, zastosowanie znajdują przepisy dotychczasowe. W związku z powyższym, skoro roszczenie dochodzone pozwem powstało przed dniem wejścia w życie wyżej wymienionej ustawy zmieniającej (wejście w życie ustawy z dnia 12.07.2013 t. to 07.10.2013 r., a zawarcie umowy o kartę kredytową to 17.09.2009 r.) i skoro roszczenie to stało się wymagalne w dniu 03.02.2012 r., to z tym dniem rozpoczął się bieg 2-letniego terminu przedawnienia, który zakończył się z dniem 03.02.2014 r. Przedawnieniu uległo także roszczenie o zapłatę przez pozwanego odsetek za opóźnienie w uregulowaniu należności głównej i to zarówno w zakresie odsetek skapitalizowanych na dzień poprzedzający wystąpienie z przedmiotowym pozwem, jak i dalszych odsetek dochodzonych od należności w pozwie wskazanych. W tym zakresie Sąd podzielił w całości uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 r. (wydaną w sprawie III CZP 42/04, a opublikowaną w OSNC 2005/9/149), zgodnie z którą roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego. Ze względu na akcesoryjność roszczenia o odsetki za opóźnienie przedawnia się ono bowiem w takim terminie jak roszczenie o niespełnione we właściwym czasie świadczenie pieniężne

W sprawie niniejszej strona pozwana wprawdzie wskazywała też, że nawet gdyby wyżej wymieniona ustawa nie miała zastosowania w niniejszej sprawie, to roszczenie uległo przedawnieniu na zasadzie przepisów ogólnych, wynikających z art. 118 kc, jednak w ocenie Sądu zastrzeżenie to było zbędne, z uwagi na wyżej przytoczoną argumentację.

W tym stanie rzeczy, mając na względzie, iż stosownie do treści art. 117 §2 kc, po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia oraz uwzględniając okoliczność, iż w niniejszej sprawie pozwany podniósł zarzut przedawnienia, który to zarzut w toku postępowania okazał się zasadny, Sąd na mocy art. 117 §2 kc w zw. z art. 118 kc w punkcie I wyroku powództwo oddalił, jako przedawnione.

W tym miejscu wskazać należy, że rozstrzygając w powyższy sposób Sąd miał na uwadze, że jakkolwiek w odpowiedzi na zarzut pozwanego pismem z dnia 09.10.2017 r. powód podał, że cofa pozew bez zrzeczenia się roszczenia, to jednak pismo to, z uwagi na złożenie go przez pełnomocnika powoda z naruszeniem regulacji art. 132 §1 zd. 1 kpc, na podstawie zarządzenia z dnia 18.10.2017 r. zostało zwrócone. Zostało ono bowiem złożone do akt sprawy wraz z odpisem dla strony przeciwnej, bez zachowania procesowego wymogu doręczenia go przez pełnomocnika powoda bezpośrednio pełnomocnikowi pozwanego.

W konsekwencji powód, jako strona przegrywająca, na podstawie art. 98 §1 kpc w zw. art. 99 kpc i art. 108 kpc został obciążony obowiązkiem zwrotu na rzecz pozwanego kosztów procesu, na który składał się zwrot koszt zastępstwa procesowego, który został ustalony w wysokości minimalnej stawki określonej w §2 pkt. 4 rozp. Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804). Na kwotę zasądzonych na rzecz pozwanego kosztów procesu składała się także kwota 17 zł przyznana tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez pozwanego w związku z uiszczeniem opłaty skarbowej od złożonego do akt sprawy dokumentu pełnomocnictwa procesowego.