Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2023r.

Sąd Rejonowy w Gdyni - I Wydział Cywilny Sekcja do spraw rozpozawanych w postepowaniu uproszczonym w składzie :

Przewodniczący: asesor sądowy Mateusz Berent

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Świst

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2023 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T.

przeciwko A. M. (1) ( M.)

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  obciąża powódkę kosztami procesu, uznając je za poniesione.

Sygn. akt I 1 C 986/22

UZASADNIENIE

I.

(żądanie i podstawa faktyczna pozwu)

1.  Powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. wystąpiła przeciwko A. M. (1) z powództwem o zapłatę kwoty 3.267,27 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 lipca 2018 r. do dnia zapłaty, wnosząc o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

2.  W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że w wyniku rozwiązania umowy o dostawę gazu w następstwie postępowania przeprowadzonego zgodnie z art. 6b ust. 3 ustawy – Prawo energetyczne wystąpiła różnica stanów gazomierzy na dzień rozwiązania umowy i dzień demontażu gazomierza. Jak wyjaśniono pomiędzy rozwiązaniem umowy, co nastąpiło w dniu 11 października 2017 r. a demontażem licznika gazu w dniu 22 lutego 2018 r., pozwany pobierał paliwo gazowe bez jakiejkolwiek umowy. Zgodnie z taryfą ilość gazu nierozliczona w ramach umowy została zakwalifikowana jako nielegalny pobór gazu. W następstwie powyższego, powódka wystawiła notę obciążeniową z dnia 27 marca 2018r. Szczegółowe wyliczenie wysokości opłaty zostało zawarte w protokole będącym załącznikiem do noty. Zdaniem powódki nielegalny pobór gazu jest występkiem stypizowanym w art. 278 § 5 k.k., co przesądza o braku przedawnienia roszczenia. Pismem z dnia 5 czerwca 2018 r. powód bezskutecznie wezwał pozwanego do zapłaty.

(pozew, k. 3-5v)

II.

(stanowisko pozwanego)

3.  Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, kwestionując roszczenie co do zasady i wysokości. Uzasadniając swoje stanowisko procesowe pozwany wskazał, że strony zawarły umowę dostawy gazu, zaś powódka nie wykazała, aby przedmiotowa umowa została skutecznie rozwiązana. W tych okolicznościach pozwany nie mógł nielegalnie pobierać gazu. Ponadto, pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując, że twierdzenia powoda o popełnieniu przez niego występku z art. 278 k.k. są bezzasadne. Pozwany zauważył, iż nie został skazany prawomocnym wyrokiem karnym za rzekome przestępstwo, którego – wedle powoda – miał się dopuścić.

(odpowiedź na pozew, k. 32-34)

III.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

4.  Pismem z dnia 6 września 2017 roku spółka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. złożyła pozwanemu A. M. (2) oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kompleksowej nr (...) z dnia 3 października 2016 roku za 14 – dniowym terminem wypowiedzenia liczonym od dnia następnego po dniu odbioru pisma, wskazując, że mimo wyznaczenia w wezwaniu z dnia 20 czerwca 2017 roku dodatkowego dwutygodniowego terminu płatności zaległych należności i poinformowania o zamiarze wypowiedzenia, pozwany nie dokonał zapłaty w wysokości 423,19 zł.

5.  Przedmiotowe wypowiedzenie zostało przesłane na adres skrytki pocztowej ((...)-(...) G. 11, skrytka pocztowa 08), nie zostało podjęte przez adresata i zostało zwrócone nadawcy.

(dowód: wypowiedzenie z dnia 6 września 2017r., k. 84 wraz z zpo, k. 84v-85)

6.  W piśmie z dnia 23 stycznia 2018 roku skierowanym do pozwanego (także na adres skrytki pocztowej) powódka wezwała go do dobrowolnego wydania gazomierza typ (...)_1 nr (...) na podstawie zlecenia zakończenia dostarczania paliwa gazowego wystawionego przez (...). W piśmie wskazano, że demontaż gazomierza nastąpi w dniu 19 lutego 2018 roku.

(dowód: pismo z dnia 23 stycznia 2018r., k. 11)

7.  O złożeniu przez dostawcę gazu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pozwany dowiedział się od pracowników powoda, którzy przebyli na jego nieruchomość celem demontażu gazomierza. Niezwłocznie udał się do powódki celem wyjaśnienia sprawy.

(dowód: przesłuchanie pozwanego, k. 92-93)

8.  W dniu 19 lutego 2018 roku pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (jako sprzedawcą) a pozwanym A. M. (2) (jako odbiorcą) została zawarta umowa kompleksowa dostarczania paliwa gazowego nr (...), na mocy której sprzedawca zobowiązał się dostarczać paliwo gazowe tj. gaz ziemny wysokometanowy E przy ciśnieniu nie mniejszym niż 1,6 kPa do instalacji odbiorcy w G. przy ul. (...) oraz przenosić na odbiorcę własność dostarczonego mu paliwa gazowego.

(dowód: umowa kompleksowa dostarczania paliwa gazowego nr (...) z dnia 19 lutego 2018r., k. 82-83)

9.  W dniu 22 lutego 2018 roku pracownicy (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością zdemontowali gazomierz nr fabryczny (...) znajdujący się w budynku pozwanego w G. przy ul (...). W momencie demontażu stan licznika wynosił (...).462 m ³.

(dowód: notatka z czynności eksploatacyjnych związanych z zakończeniem dostarczania paliwa gazowego z dnia 22 lutego 2018r., k. 12-13)

10.  W dniu 27 marca 2018r. powódka skierowała do pozwanego pismo informujące, iż w wyniku rozwiązania umowy na dostawę gazu do lokalu przy ul. (...) w G. przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością wystąpiła różnica stanów gazomierzy na dzień rozwiązania umowy i dzień demontażu gazomierza. Jak wskazano, zgodnie z Taryfą nr 3 pkt 9.1 i 9.2 ilość gazu nie rozliczona w ramach umowy została zakwalifikowana jako nielegalny pobór gazu.

11.  Jednocześnie powódka przesłała notę księgową nr (...) na kwotę 3.238,80 zł z 14- dniowym terminem płatności.

12.  W dołączonym do ww. pisma protokole wskazano, że za podstawę naliczenie opłaty za nielegalny pobór gazu powódka przyjęła ilość paliwa (przeliczoną na jednostki energii tj. kWh) stanowiącą różnicę pomiędzy stanem gazomierza w dniu jego demontażu (3593 m ³) a ilością oszacowaną na dzień rozwiązania umowy (2514 m ³) w wysokości (...) oraz trzykrotność ceny referencyjnej gazu (0,0912 zł/kWh x 3).

(dowód: pismo powoda z dnia 27 marca 2018r., k. 16, protokół z dnia 27 marca 2018r., k. 17, nota obciążeniowa, k. 19)

13.  W dniu 17 kwietnia 2018 roku pozwany wniósł odwołanie, wskazując, że nie miał wiedzy o rozwiązaniu umowy oraz o konieczności zawarcia nowej umowy aż do momentu pojawienia się pracowników spółki w celu zdemontowania licznika gazu. Jednocześnie, pozwany wniósł o wystawienie faktury za pobór gazu w okresie od października 2017r. do marca 2018r. wg obowiązujących stawek.

(dowód: odwołanie pozwanego z dnia 12 kwietnia 2018 r., k. 45)

14.  Pismem z dnia 5 czerwca 2018 roku powódka ponownie wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 3.264,27 zł, na co składały się opłata w kwocie 3.238,80 zł oraz odsetki za opóźnienie w kwocie 25,47 zł - w terminie 14 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową. Wezwanie zostało pozwanemu doręczone w dniu 26 czerwca 2018 roku.

(dowód: ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, k. 20, zpo k. 21)

Sąd zważył co następuje:

IV.

15.  Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w toku postępowania oraz dowodu z przesłuchania stron z ograniczeniem do strony pozwanej.

(ocena dowodów)

16.  Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, że dowody z dokumentów złożonych do akt niniejszego postępowania są wiarygodne, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności ani prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, ani też żadna ze stron nie zaprzeczyła, że osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych.

17.  Ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd poczynił także na podstawie dowodu z przesłuchania pozwanego. W ocenie Sądu przesłuchanie pozwanego należało ocenić jako szczere, logiczne, spontaniczne i zgodne z prawdą, w szczególności co do tego, że przed pojawieniem się ekipy pracowników powodowej spółki celem demontażu gazomierza, nie wiedział o rozwiązaniu umowy.

IV.

(rozstrzygnięcie)

18.  Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

19.  Powódka wywodziła swoje roszczenie z przepisu art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2022 r. poz. 1385 ze zm.), zgodnie z którym w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii, przedsiębiorstwo energetyczne może pobierać od odbiorcy, a w przypadku, gdy pobór paliw lub energii nastąpił bez zawarcia umowy, może pobierać od osoby lub osób nielegalnie pobierających paliwa lub energię opłatę w wysokości określonej w taryfie, chyba że nielegalne pobieranie paliw lub energii wynikało z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą odbiorca nie ponosi odpowiedzialności.

20.  Zgodnie z definicją ustawową zawartą w art. 3 ust. 18 Prawa energetycznego nielegalne pobieranie paliw lub energii stanowi pobieranie paliw lub energii bez zawarcia umowy, z całkowitym albo częściowym pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego lub poprzez ingerencję w ten układ mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez układ pomiarowo-rozliczeniowy.

21.  Należy uznać, że użyte przez ustawodawcę wyrażenie "bez zawarcia umowy" odnosi się do sytuacji, w której dochodzi do poboru energii w czasie, gdy odbiorcę nie łączy z przedsiębiorstwem energetycznym stosowna umowa, bez względu na jej formę ( vide: M. Czarnecka, T. Ogłódek (red.), Prawo energetyczne. Efektywność energetyczna. Tom I. Komentarz. Wyd. 2, Warszawa 2023).

22.  Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar dowodu spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Artykuł 6 k.c. określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.), szczególnie gdy obie strony są reprezentowane przez fachowych pełnomocników, którym Sąd zakreślił terminy na złożenie wszystkich twierdzeń i dowodów pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku dalszego postępowania (art. 2053 § 1 i 2 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (vide: wyrok SA w Białymstoku z 28.11.2019 r., I AGa 50/19, LEX nr 2944289). Sąd nie dąży do ustalenia prawdy materialnej, Sąd działa z urzędu w zakresie wskazanym w przepisach, a podstawą procesu cywilnego jest jego kontradyktoryjność. Kluczowe dla rozstrzygnięcia fakty nie mogą opierać się wyłącznie na gołosłownych twierdzeniach strony i jej przekonaniu, które nie znajduje oparcia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności muszą zostać udowodnione ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 20.11.2019 r., III AUa 22/19, LEX nr 2764307). Podkreślić należy, iż zaprzeczenie okolicznościom dokonane przez stronę procesową wywołuje ten skutek, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie.

23.  Zważyć należy, iż w odpowiedzi na pozew pozwany zaprzeczył, aby umowa kompleksowa została skutecznie rozwiązana. W ocenie Sądu zarzut ten zasługuje na uwzględnienie. Ostatecznie, niesporne pomiędzy stronami było, że pismem z dnia 6 września 2017 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. skierowało do pozwanego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kompleksowej nr (...) z dnia 3 października 2016 roku za 14 – dniowym terminem wypowiedzenia liczonym od dnia następnego po dniu odbioru pisma, wskazując, że mimo wyznaczenia w wezwaniu z dnia 20 czerwca 2017 roku dodatkowego dwutygodniowego terminu płatności zaległych należności i poinformowania o zamiarze wypowiedzenia, pozwany nie dokonał zapłaty w wysokości 423,19 zł. Przedmiotowe wypowiedzenie zostało przesłane na adres skrytki pocztowej i nie zostało podjęte przez adresata. Wobec zakwestionowania przez pozwanego skuteczności wypowiedzenia umowy, konieczne było wykazanie przez powódkę, że pozwany faktycznie posiadał zadłużenie z tytułu kosztów zużycia gazu. Tymczasem, strona powodowa nie przedłożyła na tę okoliczność żadnych dowodów. Powódka nie przedłożyła nawet odpisu umowy nr (...) ani też Ogólnych warunków umowy o jakich mowa w wypowiedzeniu, toteż nie sposób ustalić jaka była treść zawartego przez pozwanego i (...) sp. z o.o. stosunku prawnego.

24.  W dalszej kolejności, należy wskazać, że pozwany zaprzeczył, aby powódka bądź inna spółka paliwowa kierowała do pozwanego wezwania do zapłaty bądź doręczał mu faktury za zużycie paliwa gazowego. W celu odparcia tego zarzutu strona powodowa nie przedłożyła żadnych dowodów, nawet wezwania do zapłaty, które miało rzekomo poprzedzać wypowiedzenie stosunku prawnego. W świetle powyższego należało uznać, że powódka nie udowodniła, że istniały podstawy do rozwiązania umowy, a tym samym, że złożone przez (...) sp. z o.o. oświadczenie było skuteczne. Oznacza to, że powódka nie wykazała, że do dnia zawarcia kolejnej umowy miało miejsce nielegalne pobieranie gazu przez pozwanego. Jak natomiast wskazuje się w orzecznictwie, aby strona powodowa mogła wystąpić ze skutecznym roszczeniem opartym na przepisie 57 ust. 1 Prawa energetycznego, musi wykazać, że nielegalny pobór miał miejsce ( vide: wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 11 lutego 2015 r., III Ca 1017/14, L.).

25.  Jedynie na marginesie należy zauważyć, że nawet, gdyby przyjąć, że doszło do skutecznego rozwiązania umowy – to niemożliwe byłoby ustalenie ilości pobranego przez odbiorcę paliwa gazowego. Podkreślić bowiem należy, iż po złożeniu przez dostawcę gazu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy nie doszło do jej rozliczenia według stanu na dzień zakończenia umowy. Jak wynika z przedstawionych dokumentów wielkość zużytego paliwa gazowego ustalono na podstawie ilości szacowanej na dzień rozwiązania umowy. Jednocześnie powódka nie określiła, ani też nie wyjaśniła sposobu ustalenia tej wysokości, nie przedstawiła jakichkolwiek obliczeń, nie uzasadniła podstaw stwierdzenia wysokości stanu licznika według dnia rozwiązania umowy.

(zarzut przedawnienia)

26.  Nadto, na uwzględnienie zasługiwał podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia. Jak stanowi art. 117 § 1 i 2 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Stosownie do brzmienia art. 118 k.c. termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Powódka wskazywała, że roszczenie stało się wymagalne z dniem 10 lipca 2018 roku, a zatem – w świetle powołanego przepisu – termin przedawnienia upłynął z dniem 31 grudnia 2021 roku. Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 6 lipca 2022 roku, a więc niewątpliwie po upływie terminu przedawnienia.

27.  Strona powodowa jednak broniła się, wskazując, że nielegalny pobór paliwa gazowego stanowi występek stypizowany w art. 278 § 5 k.k. Zgodnie zaś z treścią art. 442 ¹ § § 2 k.c. jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

28.  W ocenie Sądu argumentacja powódki nie zasługuje na uwzględnienie. W myśl przepisu art. 278 § 1 k.k. kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Wedle natomiast przepisu art. 278 § 5 k.k. przepisy § 1, 3 i 4 stosuje się odpowiednio do kradzieży energii lub karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego. Jak wskazuje się w orzecznictwie "istota przestępstwa kradzieży energii elektrycznej polega na korzystaniu z tej energii z pominięciem przyjmowanego w stosunkach danego rodzaju sposobu uzyskania lub korzystania z energii" (vide: wyrok SN z 25 września 2012 r., IV KK 167/12, Prok. i Pr. – wkł. 2013, Nr 2, poz. 2). Dlatego przyjmuje się, że kradzież energii polega na bezprawnym uzyskaniu dostępu do źródła energii i korzystaniu z niej bez odpowiedniej umowy ( vide: postanowienie SN z 1 września 2010 r., IV KK 73/10, OSNKW 2010, Nr 10, poz. 93) albo nawet wyłącznie na bezumownym korzystaniu z energii, do której bezprawny dostęp został uzyskany wcześniej przez inną osobę ( vide: wyrok SN z 25 września 2012 r., IV KK 167/12, Prok. i Pr. – wkł. 2013, Nr 2, poz. 2). W doktrynie wskazuje się, że kradzież we wszystkich typach z art. 278 k.k. jest przestępstwem umyślnym i kierunkowym, znamiennym celem. Treścią celu w przypadku kradzieży rzeczy, energii lub karty bankomatowej jest przywłaszczenie. Sprawca działa w celu przywłaszczenia, jeśli zamierza traktować cudzą rzecz, energię lub kartę jako własną, czyli włączyć ją do swojego majątku (por. A. Grześkowiak, K. Wiak (red.), Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 6, Warszawa 2019).

29.  Zgodnie z art. 9 § 1 k.k. czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi. Jak wskazuje się w orzecznictwie umyślne popełnienie czynu zabronionego musi mieć swe podłoże intelektualne obejmujące wiedzę (zaktualizowaną w świadomości sprawcy) o okolicznościach stanu faktycznego, w jakich sprawca funkcjonuje. Nie może on wszak chcieć lub godzić się na coś, czego w ogóle nie dostrzega oraz nie obejmuje swoją percepcją. Podłożem zamiaru w obu jego postaciach jest zatem świadomość występowania okoliczności, które stanowią swoisty kontekst dla owego chcenia lub godzenia się ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 11 kwietnia 2018 r., II AKa 53/18, L.).

30.  W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy nie sposób w żaden sposób zarzucić pozwanemu, że działał umyślnie w celu przywłaszczenia energii. Jak wskazano powyżej pismo o wypowiedzeniu umowy kompleksowej zostało doręczone na adres skrytki pocztowej (a nie na adres miejsca zamieszkania pozwanego) i korespondencja nie została przez niego podjęta. Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanego, zwłaszcza że znajdowały one pokrycie w treści korespondencji kierowanej do powódki w 2018 r., że do chwili pojawienia się na nieruchomości pozwanego pracowników powodowej spółki z zamiarem zdemontowania gazomierza nie miał on świadomości, że dostawca gazu złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Tym samym pozwany korzystał z gazu będąc w przekonaniu, że wiąże go cały czas umowa. O wiarygodności zeznań pozwanego świadczy również fakt, że w dniu 19 lutego 2018 roku, a więc niezwłocznie po przebyciu ekipy przedsiębiorstwa gazowego zgłosił się do powódki w celu zawarcia umowy. Nie wykazano również, że powódka wcześniej kierowała do pozwanego jakiekolwiek wezwania do zapłaty. W tych okolicznościach nie ma podstaw do uznania, że pozwany dopuścił się do występku stypizowanego w art. 278 §1 k.k., a tym samym do zastosowania dwudziestoletniego terminu przedawnienia.

31.  W konsekwencji, pozwany skutecznie uchylił się od obowiązku świadczenia podnosząc skuteczny zarzut przedawnienia.

32.  W tym stanie rzeczy, powództwo na podstawie art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawa energetycznego a contrario w zw. z art. 117 i 118 k.c. Sąd oddalił powództwo, o czym orzekł w pkt I. wyroku.

VI.

(koszty procesu)

33.  O kosztach procesu orzeczono w punkcie II. na podstawie art. 98 k.p.c., obciążając nimi w całości powódkę jako stronę przegrywającą niniejszy spór, jednocześnie uznając, że wszelkie należne koszty zostały już poniesione. Z uwagi na fakt, że pozwany nie poniósł żadnych kosztów związanych z udziałem w niniejszej sprawie (występował samodzielnie) brak było podstaw do orzekania o obowiązku zwrotu kosztów na jego rzecz od strony powodowej.