Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni - I Wydział Cywilny, Sekcja do spraw rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Mateusz Berent

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Świst

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2021 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w G.

przeciwko T. S. i K. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanych T. S. i K. S. solidarnie na rzecz powódki Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w G. kwotę 1.507,44 zł (tysiąc pięćset siedem złotych czterdzieści cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 listopada 2020 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w pkt I. w zakresie kwoty 1507,44 zł (tysiąc pięćset siedem złotych czterdzieści cztery grosze);

IV.  znosi wzajemnie między stronami koszty procesu.

Sygn. akt I 1 C 842/21

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 9 grudnia 2021 r.

(żądanie pozwu)

1.  Powódka Wspólnota Mieszkaniowa (...) w G. wniosła pozew przeciwko T. S. i K. S. o zapłatę kwoty 3.089,28 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

- 1.507,44 zł od dnia 11 listopada 2020r. do dnia zapłaty,

- 74,40 zł od dnia 11 grudnia 2020r. do dnia zapłaty,

- 1.507,44 zł od dnia 12 stycznia 2021r. do dnia zapłaty.

2.  W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że pozwani są współwłaścicielami na prawach wspólności ustawowej lokalu mieszkalnego nr (...) kl. A położonego w budynku przy ul. (...) w G., a także członkami powodowej wspólnoty mieszkaniowej. Począwszy od stycznia 2020 r. pozwani nie regulowali należności związanych z utrzymaniem lokalu oraz nie uczestniczyli w kosztach związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, dokonując jedynie sporadycznych wpłat. Na zaległość pozwanych składają się: kwota 1.507,44 zł za miesiąc listopad 2020 r., kwota 74,40 zł za miesiąc grudzień 2020 r. (pozwani dokonali częściowej zapłaty w kwocie 1.433,04 zł), a także kwota 1.507,44 zł za miesiąc styczeń 2021r. Pomimo znacznego upływu terminów płatności i wezwania do zapłaty, pozwani nie uregulowali zadłużenia.

(pozew k. 3-5)

3.  Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 26 lutego 2021 r. Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawie o sygn. akt I 1 Nc 326/21 orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty, k. 41)

(stanowisko pozwanych)

4.  Od powyższego nakazu zapłaty pozwani wnieśli sprzeciw, zaskarżając go w całości.

5.  Pozwani uznali powództwo w zakresie kwoty 1.507,44 zł z tytułu opłaty za miesiąc listopada 2020 r., zaś w pozostałym zakresie wnieśli o oddalenie powództwa. Odnosząc się do opłat za listopad 2020 r. pozwani zaprzeczyli, aby kiedykolwiek otrzymali wezwanie do zapłaty z dnia 24 listopada 2020 r. Jak wskazali, powód nie dołączył do pozwu żadnego dowodu na jego wysłanie i doręczenie pozwanym. Natomiast, wezwanie z dnia 16 grudnia 2020 r. zostało skierowane do osoby trzeciej. W odniesieniu do pozostałej części żądania pozwani wskazali, że faktyczna wysokość zobowiązania pozwanych z tytułu opłat za grudzień 2020 r. wynosi 1.324,85 zł, czego dowodem jest pismo powoda z dnia 3 marca 2021 r. Natomiast co do kwoty 1.507,44 zł za miesiąc styczeń 2021 r. pozwani podnieśli, że nie jest prawdą, iż na dzień wniesienia pozwu nie uregulowali tej kwoty. Stanowisku powoda przeczą nawet dowody dołączone do pozwu w postaci kartotek finansowych, z których wynika, że w styczniu 2021 r. pozwani uregulowali kwotę 1.507,44 zł na poczet opłat za styczeń 2021 roku. Zdaniem pozwanych prawdziwa motywacja powoda w skierowaniu powództwa związana jest z trwającym przed Sądem Okręgowym w Gdańsku procesem z powództwa m.in. pozwanych przeciwko wspólnocie o uchylenie uchwały nr 1 z dnia 29 września 2017 r.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 50-57)

6.  W toku postępowania powódka cofnęła pozew w zakresie żądania zapłaty kwoty 1.507,44 zł za miesiąc styczeń 2021 roku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 stycznia 2021r. do dnia zapłaty oraz kwoty 74,40 zł za miesiąc grudzień 2020r.

(pismo procesowe powoda z dnia 18 sierpnia 2021r. k. 194-198)

7.  Postanowieniem z dnia 2 grudnia 2021 r. Sąd umorzył postępowanie w części, w jakiej powódka cofnęła pozew.

(postanowienie k. 230)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

8.  Pozwani T. S. i K. S. są właścicielami na prawach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej – stanowiącego odrębną nieruchomość – lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) kl. A w G.. Zarząd nieruchomością wspólną sprawuje powódka Wspólnota Mieszkaniowa (...) w G..

(dowód: wydruk księgi wieczystej nr (...) k. 6-16)

9.  Wysokość comiesięcznej zaliczki na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną w okresie od listopada 2020 roku do stycznia 2021 roku wynosiła 1.507,44 zł.

(dowód: noty księgowe, k. 21-23)

10.  W dniu 11 grudnia 2020 r. pozwani dokonali zapłaty zaliczki za miesiąc grudzień 2021r. w kwocie 1.433,04 zł.

(dowód: potwierdzenie przelewu bankowego k. 27, 61)

11.  W dniu 8 stycznia 2021r. pozwani dokonali natomiast zapłaty zaliczki za miesiąc styczeń 2021 roku.

(dowód: kartoteka finansowa za okres od 1 kwietnia 2020r. do 31 stycznia 2021r. k. 18-20, potwierdzenie wykonania przelewu bankowego k. 60)

12.  Pozwani posiadali nadpłatę w rozliczeniu ciepłej i zimnej wody, opłaty zmiennej za centralne ogrzewanie za okres od 1 lipca do 31 grudnia 2020 r. oraz opłaty stałej za centralne ogrzewanie za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2020 r. w łącznej wysokości 182,59 zł. W przesłanym pozwanym rozliczeniu mediów z dnia 3 marca 2021r. powódka wskazała, że w związku z zamknięciem roku korekta z rozliczenia mediów została zaksięgowana w grudniu 2020r.

(dowód: rozliczenie kosztów mediów k. 63-64)

13.  Pozwani nie dokonali zapłaty zaliczki na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną za miesiąc listopad 2020 roku.

(dowód: przesłuchanie pozwanego T. S. płyta CD k. 233)

Sąd zważył, co następuje:

(ocena dowodów)

14.  Powyższy stan faktyczny Sąd w całości ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony oraz dowodu z przesłuchania pozwanego.

15.  Oceniając zebrany materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności wymienionych w ustaleniach stanu faktycznego dowodów z dokumentów. Zważyć należało, że żadna ze stron niniejszego postępowania nie podniosła w toku postępowania zarzutów co do autentyczności czy wiarygodności dokumentów prywatnych w postaci kartotek finansowych, not księgowych, rozliczenia mediów, czy też potwierdzeń przelewów bankowych. Podkreślić przy tym należy, iż forma dokumentów rozliczeniowych przedstawionych przez powoda odpowiada formie wydruków z programów rozliczeniowych stosowanych przez wspólnoty mieszkaniowe czy zarządców budynków.

16.  Nadto, Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanego T. S., uznając je za niesprzeczne z innymi dowodami zebranymi w niniejszej sprawie.

17.  Natomiast, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 kpc Sąd pominął natomiast dowody z dokumentów dołączonych do sprzeciwu od nakazu zapłaty w postaci wydruku strony informacyjnej sprawy I C 1112/17 przed Sądem Okręgowym w Gdańsku, pozwu złożonego przez pozwanych przeciwko powodowej wspólnocie mieszkaniowej z dnia 10 listopada 2017r., aktu notarialnego z dnia 29 września 2017r., postanowienia Sądu Okręgowego w Gdańsku w sprawie I C 1125/17, a także opinii biegłego sądowego w tej samej sprawie. Zważyć bowiem należy, iż okoliczności związane z przebiegiem sporu sądowego stron toczącego się przed Sądem Okręgowym w Gdańsku w przedmiocie uchylenia uchwały właścicieli lokali dotyczącej zmiany przeznaczenia części nieruchomości wspólnej (dachu) i likwidacji ogrodów zielonych nie miała żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Przedmiotowy spór toczący się przed Sądem Okręgowym w Gdańsku nie dotyczył w żaden sposób zasadności ani wysokości opłat za utrzymanie nieruchomości wspólnej.

(rozstrzygnięcie i podstawa prawna rozstrzygnięcia)

18.  Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

19.  Podstawę prawną powództwa stanowiły przepisy art. 13 ust. 1 i art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jednolity Dz.U. z 2021 r. poz. 1048). W myśl art. 13 ust. 1 powołanej ustawy właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra. Zgodnie natomiast z art. 14 przywołanej ustawy na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności: wydatki na remonty i bieżącą konserwację, opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę, ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali, wydatki na utrzymanie porządku i czystości, wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

20.  Jak stanowi natomiast przepis art. 15 ust. 1 ww. ustawy o własności lokali na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

21.  Przechodząc do kwestii merytorycznych należy wskazać, że przy pierwszej czynności procesowej pozwani uznali powództwo w części dotyczącej opłaty należnej za miesiąc listopad 2020 roku w kwocie 1.507,44 zł. Zgodnie zaś z art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Jak wskazuje się w judykaturze związanie sądu uznaniem powództwa nie zwalnia go od oceny skuteczności oświadczenia pozwanego w kontekście materiału dowodowego. Materiał dowodowy nie może bowiem przeczyć zasadności oświadczenia o uznaniu powództwa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 29 czerwca 2018r., VII AGa 332/18, L.).

22.  Po rozważeniu zebranego materiału dowodowego oraz okoliczności sprawy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do stwierdzenia, że częściowe uznanie powództwa jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego bądź zmierza do obejścia prawa. Zważyć przy tym należy, iż na rozprawie pozwany T. S. przyznał, że pozwani faktycznie posiadali zadłużenie z tytułu opłaty za miesiąc listopad 2020 roku, którego nie spłacili do chwili wyrokowania. W świetle przedstawionych przez powoda dokumentów w postaci kartotek finansowych oraz not księgowych żadnych wątpliwości nie budzi również podstawa naliczenia powyższej należności ani też wysokość zaliczki. W związku z powyższym, na podstawie art. 13 ust. 1 i art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali należało zasądzić od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 1.507,44 zł.

23.  Nadto, na podstawie art. 481 §1 k.c. od ww. kwoty powodowi należały się odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 11 listopada 2020 r. do dnia zapłaty. Podkreślić bowiem należy, iż zaliczki na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną mają charakter świadczeń okresowych, a termin płatności poszczególnych świadczeń okresowych został określony ustawowo. W myśl przytoczonego powyżej art. 15 ustawy o własności lokali zaliczki w formie bieżących opłat są płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca. W związku z powyższym, wbrew zarzutom pozwanych, do wymagalności powyższego roszczenia nie było potrzebne skierowanie do pozwanych wezwania do zapłaty, a roszczenie stawało się wymagalne dnia następnego po upływie ustawowego terminu do zapłaty.

24.  Na podstawie art. 333 § 1 ust. 2 k.p.c. w zakresie zasądzonej kwoty 1.507,44 zł Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności, mając na względzie, że w tym zakresie pozwani uznali powództwo.

25.  Jeśli natomiast chodzi o zaliczki za miesiąc grudzień 2020 r. i styczeń 2021 r. to pozwani podnosili, że należności te zostały przez nich uiszczone przed wniesieniem pozwu. Jak wynika z załączonych dokumentów, faktycznie część zaliczki za grudzień 2020r. w kwocie 1.433,04 zł została zapłacona w dniu 11 grudnia 2020r. Z kolei, na poczet pozostałej części została zarachowana nadpłata z tytułu rozliczenia zimnej i ciepłej wody oraz centralnego ogrzewania za rok 2020. Z kolei, zaliczka za styczeń 2021r. została przez pozwanych zapłacona w dniu 8 stycznia 2021r., a więc przed terminem płatności wynikającym z art. 15 ustawy o własności lokali. Powódka podzieliła stanowisko pozwanych i cofnęła pozew w zakresie żądania zapłaty kwoty 1.507,44 zł za miesiąc styczeń 2021 roku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 stycznia 2021r. do dnia zapłaty oraz kwoty 74,40 zł za miesiąc grudzień 2020r. W powyższym zakresie Sąd umorzył postępowanie postanowieniem z dnia 2 grudnia 2021r.

26.  Zważyć należy, iż powódka podtrzymała powództwo o zapłatę odsetek ustawowych od kwoty 74,40 zł za okres od dnia 11 grudnia 2020r. do dnia 3 marca 2021r., wskazując, że dopiero w dniu 3 marca 2021r. nastąpiło rozliczenie kosztów mediów za rok poprzedni i zarachowanie powstałej nadpłaty na poczet zaległości za miesiąc grudzień 2020 roku. Sąd miał na względzie, że nadpłata z tytułu rozliczenia kosztów mediów w kwocie 182,59 zł powstała w 2020 roku. W przesłanym pozwanym rozliczeniu mediów z dnia 3 marca 2021r. powódka wyjaśniła, że w związku z zamknięciem roku korekta z rozliczenia mediów została zaksięgowana już w grudniu 2020r. Skoro tak, to brak było podstaw do naliczania odsetek za opóźnienie. Tym samym, zdaniem Sądu roszczenie powoda w tym zakresie było nieuzasadnione i podlegało oddaleniu na podstawie art. 481 kc a contrario.

(koszty procesu)

27.  O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy 100 k.p.c. i zniósł je wzajemnie pomiędzy stronami. Zważyć bowiem należy, iż strony uległy w niniejszej sprawie w podobnym stosunku, ponosząc koszty procesu w podobnej wysokości. Powódka powinna bowiem być uznana za stronę przegrywającą niniejszy spór w zakresie w jakim cofnęła pozew. Wskazać należy, iż kwota 74,40 za miesiąc grudzień 2020r. oraz kwota 1507,44 zł za miesiąc styczeń 2021r. zostały uiszczone przed wniesieniem pozwu (data wniesienia pozwu - 15 stycznia 2021r.), a zatem w tym zakresie wytoczenie powództwa było niecelowe i nieuzasadnione. Natomiast, pozwani powinni zostać uznani za stronę przegrywającą spór w odniesieniu do zaliczki za miesiąc listopad 2021r. Pozwani podnosili wprawdzie, iż nie dali powodu do wytoczenia powództwa, niemniej Sąd nie podzielił tej argumentacji. W myśl art. 101 k.p.c. zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. W rozumieniu przepisu pozwany nie daje powodu do wytoczenia sprawy, jeżeli jego postępowanie i postawa wobec roszczenia strony powodowej oceniona zgodnie z doświadczeniem życiowym usprawiedliwiają wniosek, iż strona powodowa uzyskałaby zaspokojenie roszczenia bez wytoczenia powództwa (por. A. Zieliński (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Wyd. 9, Warszawa 2017). Pierwszą czynnością będzie odpowiedź na pozew bądź oświadczenie złożone na pierwszym posiedzeniu sądowym (por. K. Piasecki (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Tom I. Komentarz. Art. 1–366, Wyd. 7. Warszawa 2016). Jak wskazano powyżej dla wymagalności poszczególnych świadczeń okresowych nie jest potrzebne wezwanie do zapłaty. Każde ze świadczeń okresowych stawało się wymagalne w dniu 11. każdego miesiąca. Niewiedza pozwanych co do wymagalności roszczenia nie zwalnia ich z odpowiedzialności za wynik procesu. Jednocześnie należy wskazać, że pozwani mieli niewątpliwie świadomość, że zaliczki na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną powinny być uiszczane w odstępach miesięcznych, albowiem od dłuższego czasu pozostają właścicielami lokalu i orientują się w zasadach obowiązujących we wspólnocie mieszkaniowej. Nie można także twierdzić, że nie znali wysokości zaliczki. Z not księgowych wynika, że wysokość zaliczki była w spornym okresie stała. Zwrócić także należy uwagę, że zaliczkę za styczeń 2021r. pozwani uiścili w prawidłowej wysokości, co świadczy o tym, że znali jej wysokość. W tych okolicznościach nie sposób przyjąć, że pozwani nie dali powodu do wytoczenia powództwa w zakresie zaliczki za listopad 2020 r.