Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Stolarska

Protokolant: sekr. sąd. Tomasz Łukowicz

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2018 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko R. K.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II obciąża powoda kosztami procesu uznając je za uiszczone.

Zarządzenia :

1.  odnotować i zakreślić w repertorium C

2.  przedłożyć z wpływem lub za 30 dni

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 marca 2017 r. złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) spółka z o.o. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego R. K. kwoty 649,83 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Uzasadniając swoje żądanie podał, że na podstawie umowy cesji z dnia 18 grudnia 2015 r. nabył od (...) Towarzystwa (...) S.A. prawa do wierzytelności wobec pozwanego z tytułu zapłaty składki wynikającej z łączącej pozwanego z ubezpieczycielem umowy obowiązkowego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej potwierdzonej polisą (...). Stąd też, jak podał powód, dochodzi on od pozwanego zapłaty za nieuregulowaną polisę OC w wysokości 524,37 zł oraz skapitalizowanych odsetek w kwocie 125,46 zł naliczonych za okres od 28 maja 2014 r. (tj. od dnia wymagalności składki) do 07 marca 2017 r., a więc do dnia wniesienia pozwu. Powód nadto wskazał, że pozwany zawarł z (...) umowę ubezpieczenia OC na okres 12-tu miesięcy, która została potwierdzona ww. polisą i dotyczyła pojazdu mechanicznego marki V. (...) T. o numerze rejestracyjnym (...). Powód podał, iż poinformował na piśmie pozwanego o cesji wierzytelności i wezwał go do zapłaty, jednakże do dnia wytoczenia powództwa pozwany nie dokonał zapłaty.

/pozew w (...) k. 2-4v/

Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2017 r. wydanym w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 404833/17 wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Gdyni – zgodnie z właściwością ogólną.

/postanowienie z dn. 26.04.2017 r. – k. 5/

Po wpłynięciu sprawy do Sądu Rejonowego w Gdyni powód usunął braki formalne pozwu (art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c.) poprzez złożenie dokumentu pełnomocnictwa wraz z dokumentami wykazującymi umocowanie do jego udzielenia, a także dokumentów zawnioskowanych w pozwie w elektronicznym postępowaniu upominawczym jako zgłoszone dowody. Powód wyjaśnił, iż na kwotę żądaną pozwem składa się kwota 524,37 zł tytułem należności głównej wynikającej z nieopłaconej składki polisy o nr (...), a nadto kwota 125,46 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych od kwoty nieopłaconej składki polisy (...) w wysokości 524,37 zł za okres od dnia 28 maja 2014 r. do dnia 7 marca 2017 r., przy czym od dnia 1 stycznia 2016 r. odsetek ustawowych za opóźnienie.

/pismo procesowe powoda z dn. 19.06.2017 r. wraz z pozwem na formularzu P – k. 10-13/

Nakazem zapłaty z dnia 22 września 2017 r. w postępowaniu upominawczym, wydanym w sprawie o sygn. akt I 1 Nc 4130/17 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni, orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

/nakaz zapłaty – k. 36/

W skutecznie złożonym sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany R. K. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia i brak legitymacji procesowej powoda, nadto wskazał, iż z załączonych przez powoda kopii dokumentów nie wynika ile faktycznie wynosi zadłużenie. Pozwany nadmienił również, iż w jego ocenie powodowi nie przysługuje przedmiotowe roszczenie, gdyż pozwany wypowiedział skutecznie umowę wierzycielowi pierwotnemu i zawarł umowę ubezpieczenie OC w innym zakładzie ubezpieczeń.

/sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 43-46/

W piśmie procesowym z dnia 4 czerwca 2018 r. powód podtrzymał żądanie pozwu wnosząc i wywodząc jak dotychczas. Nadto wskazał, iż pozwany dokonując sprzedaży pojazdu nie udowodnił faktu terminowego poinformowania ubezpieczyciela o tym fakcie, w związku z czym umowa uległa przedłużeniu na okres kolejnych 12 miesięcy.

W ocenie powoda roszczenie nie uległo przedawnieniu, wobec czego zarzut podniesiony przez pozwanego należy uznać za bezskuteczny.

/pismo procesowe powoda z dn. 04.06.2018 r. – k. 55-56/

Na rozprawie w dniu 12 lipca 2018 r. pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, nadto wskazał, iż nie otrzymał od poprzednika prawnego powoda potwierdzenia przedłużonej polisy, nadto nie otrzymał zawiadomienia o cesji wierzytelności. Pozwany zakwestionował również formę dokumentów złożonych do akt sprawy przez powoda, twierdząc, iż jako niepoświadczone przez osobę uprawnioną nie mogą stanowić materiału dowodowego w sprawie.

/protokół rozprawy z dn. 12.07.2018 r. – k. 60-61/

Wobec treści art. 505 ¹ k.p.c. niniejsza sprawa rozpoznawana była w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 maja 2014 r. R. K. przesłał na adres e-mail (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. wypowiedzenie polisy o nr (...).

/dowód: wydruk wiadomości e-mail wraz z załącznikiem – k. 66-67/

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystawiła dokument o nr (...) zatytułowany „Polisa z dnia 2014-05-07 potwierdza zawarcie umowy ubezpieczenia” w treści, którego jako właściciela i głównego użytkownika pojazdu marki V. (...) T. o numerze rejestracyjnym (...) wskazano dane R. K., w tym jego PESEL (...) i adres: ul. (...) w G.. Nadto w rubryce pn. „S. ubezpieczeniowa”, przy zapisie „całkowita składka do zapłacenia” podano kwotę 524,37 zł, zaś w rubryce pn. „Harmonogram płatności składki”, przy zapisach „termin” i „wysokość raty (PLN)” wskazano kolejno datę - 2014-05-27 i kwotę 524,37 zł. Okres ochrony ubezpieczeniowej opisano w datach: od dnia 2014-05-27 do dnia 2015-05-26.

/dowód: kserokopia potwierdzenia (...) - k. 31-31v./

W dniu 18 grudnia 2015 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawarła z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności, w której stwierdzono, że ubezpieczyciel przenosi na cedenta w drodze sprzedaży wierzytelność wynikającą z polisy nr (...) na kwotę 524,37 zł należną mu wobec R. K..

/dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 18.12.2015 r. – k. 27-29v; wyciąg z załącznika do umowy przelewu – k. 30/

W dniu 11 stycznia 2016 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystawiła kierowane do R. K. na adres w G. przy ul. (...), przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 607,37 zł, tytułem nieopłaconej polisy – 27 maja 2014 r. w kwocie 524,37 zł z odsetkami ustawowymi w kwocie 83 zł.

/niesporne, nadto przedsądowe wezwanie do zapłaty z dn. 11.01.2016 r., - k. 32/

Sąd zważył, co następuje:

Powód domagając się zasądzenia od pozwanego kwoty wskazanej w pozwie pierwotnie powoływał się na umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych o nr (...) zawartą przez R. K. z (...) Towarzystwem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W., na okres od dnia 27 maja 2014 roku do dnia 26 maja 2015 r., dotyczącą pojazdu marki V. (...) T. o numerze rejestracyjnym (...). Kolejno, po usunięciu braków formalnych pozwu powód wskazał, iż jego roszczenie wynika z nieopłaconej składki polisy o nr (...), której termin płatności upłynął wraz z dniem 27 maja 2014 r. W piśmie przygotowawczym powód wskazał, iż pozwany dokonując sprzedaży pojazdu nie udowodnił faktu terminowego poinformowania ubezpieczyciela o tym fakcie, w związku z czym umowa uległa przedłużeniu na okres kolejnych 12 miesięcy. Powód wyjaśnił, iż pozwany nie wypowiedział umowy ubezpieczenia, ani też nie zapłacił ubezpieczycielowi składki w kwocie 524,37 zł. Powód nadmienił, że przedmiotową wierzytelność nabył na podstawie umowy cesji wierzytelności zawartej z poprzednim wierzycielem w dniu 18 grudnia 2015 r. Podstawę prawną żądania powoda stanowił więc art. 805 § 1 k.c. i art. 509 k.c.

Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Pozwany wyjaśniał, iż z załączonych przez powoda kopii dokumentów nie wynika ile faktycznie wynosi zadłużenie, nadto zakwestionował formę dokumentów złożonych do akt sprawy przez powoda, twierdząc, iż jako niepoświadczone przez osobę uprawnioną nie mogą stanowić materiału dowodowego w sprawie. Pozwany podniósł również, iż wypowiedział skutecznie umowę wierzycielowi pierwotnemu i zawarł umowę ubezpieczenia OC w innym zakładzie ubezpieczeń.

Wobec tak sformułowanych zarzutów pozwanego Sąd w pierwszej kolejności badał zarzut przedawnienia roszczenia, jako zarzut najdalej idący.

Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. W myśl art. 819 § 1 k.c. roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. Zgodnie natomiast z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Wymagalność roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie, nastąpiła według twierdzeń powoda, w dniu 27 maja 2014 r. wskazanym w polisie/potwierdzeniu jako data płatności składki. Pozew w niniejszej sprawie złożono do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie w dniu 08 marca 2017 r., tj. przed upływem biegu trzyletniego okresu przedawnienia. Podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia uznać należało więc za niezasadny.

W odniesieniu do pozostałych zarzutów pozwanego wskazać należy, iż powód nie przedłożył umowy ubezpieczenia, z której pierwotnie wywodził swoje żądanie. Pomimo powoływania się przez powoda w pozwie na polisę o nr (...) i wskazania ww. polisy jako zgłaszany dowód w rubryce 10.3.1 pozwu, powód nie załączył tego dokumentu i nie wyjaśnił rozbieżności w tej kwestii, pomimo wyraźnego zobowiązania w tym przedmiocie – zgodnie z treścią zarządzenia z dnia 12 lipca 2018 r.

Zważyć nadto należy, iż do dnia zamknięcia rozprawy powód nie wyjaśnił w sposób precyzyjny z jakiej umowy – o nr polisy (...) czy (...) ostatecznie wywodził roszczenia. Jak wskazano powyżej powód pierwotnie powoływał się na umowę o nr (...) zawartą na okres od dnia 27 maja 2014 roku do dnia 26 maja 2015 r., kolejno na umowę o nr polisy (...) z takim samym okresem ubezpieczenia i datą płatności składki upływającą w dniu 27 maja 2014 r. Co więcej, powód powoływał się na okoliczność sprzedaży (?) przez pozwanego pojazdu i braku poinformowania o tej okoliczności ubezpieczyciela, co skutkować miało przedłużeniem umowy. Powyższa okoliczność nie znalazła odzwierciedlenia w żadnym z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy.

Swe żądanie powód oparł na złożonej do akt sprawy kserokopii wydruku zatytułowanego „Polisa z dnia 2014-05-07 potwierdza zawarcie umowy ubezpieczenia”. W pierwszej kolejności zauważyć należy, że kopia wydruku nie została poświadczona za zgodność z oryginałem przez reprezentującego powoda radcę prawnego (zgodnie z art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych; t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1870) – w przeciwieństwie do pozostałych dokumentów złożonych do akt sprawy, w tym: odpisów pełnych KRS powoda i poprzednika prawnego powoda, wyciągu z umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 18 grudnia 2015 r., wyciągu z załącznika do ww. umowy. W związku z powyższym uznać należało, iż wydruk ten nie spełnia wymogów pozwalających na uznanie go za dokument w rozumieniu art. 245 k.p.c. i na włączenie w poczet materiału dowodowego, który Sąd uznał za wiarygodny.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że jeżeli przyjąć, że polisa nr (...) dotyczy okresu, na który umowa poprzednio zawarta przedłużyła się, to data wystawienia owej polisy tj. zgodnie z zapisem na wydruku: „07.05.2014” jest zdecydowanie przedwczesna, gdyż wystawiona została blisko trzy tygodnie przed upływem trwającej jeszcze umowy, która do dnia 25 maja 2014 roku mogła jeszcze być skutecznie wypowiedziana. Powyższa uwaga jest oparta na logicznym założeniu, że skoro umowa kolejna obejmuje okres od 27 maja 2014 r. do 26 maja 2015 roku, to poprzednia roczna umowa powinna być zawarta na okres od 27 maja 2013 roku do dnia 26 maja 2014 roku. Jednakże, jest to tylko założenie, ponieważ powód nie złożył tego istotnego w sprawie dowodu. Niemniej wystawienie kolejnej polisy na 20 dni przed upływem poprzedniej, zwiększa tylko wątpliwości co do wiarygodności twierdzeń powoda.

Kolejno, w odniesieniu do twierdzeń powoda zawartych w piśmie procesowym z dnia 6 czerwca 2018 r., z których wynika, że podpisanie umowy polisy nie stanowi wymogu zawarcia umowy ubezpieczenia, popartych orzeczeniem Zespołu Arbitrów przy Urzędzie Zamówień Publicznych, w którym wskazano, że „umowa ubezpieczenia nie wymaga potwierdzenia w formie cywilnoprawnej, ponieważ dochodzi do skutku poprzez złożenie wniosku na formularzu […]”, wskazać należy, że powód nie załączył w poczet materiału dowodowego akt niniejszej sprawy ani pierwotnej umowy, która podlegałaby przedłużeniu, ani wniosku, który zostałby złożony przez pozwanego przed zawarciem tej umowy. Jeżeli nawet polisa nie musi być podpisana przez ubezpieczającego, to ubezpieczyciel winien dysponować dowodem złożenia przez ubezpieczającego oświadczenia woli o chęci zawarcia konkretnej umowy ubezpieczenia na konkretnych warunkach.

Przyjmując, że powód dochodził zapłaty składki za okres tzw. przedłużony (a wskazują na to zapisy m.in. o ilości szkód z AC, o średnim rocznym przebiegu pojazdu, zadeklarowanym przeznaczeniu pojazdu czy zadeklarowanym użytkowniku pojazdu), winien wykazać istnienie i treść umowy, która miała być przedłużona na kolejny okres. Nie czyniąc zadość temu obowiązkowi powód uniemożliwił ustalenie, a co za tym idzie zweryfikowanie treści pierwotnego stosunku zobowiązaniowego, który łączyłby poprzednika prawnego powoda z pozwanym, w tym przede wszystkim warunków na jakich została zawarta umowa pierwotna, okresu jej trwania, wysokości składki, terminów i sposobu płatności etc. Powód uniemożliwiając Sądowi zbadanie treści pierwotnego stosunku zobowiązaniowego, z przedłużenia którego również wywodził swe roszczenie, uczynił niemożliwym weryfikację jego zasadności.

W tym stanie rzeczy trudno było ocenić zarzut pozwanego, który twierdził, że umowę pierwotną wypowiedział w terminie. Pozwany złożył wypowiedzenie umowy (...) dokonane w dniu 26 maja 2014 r., wobec jednak nieprzedłożenia przez powoda przedmiotowej umowy, nie sposób jednoznacznie stwierdzić czy wypowiedzenie złożone zostało w terminie, gdyż nie ma dokumentu, z którego bez żadnej wątpliwości wynikałoby na jaki okres zawarta została owa umowa.

Reasumując, uznać należało, że powód nie wykazał zasadności swojego żądania, do czego był zobowiązany zgodnie z art. 6 k.c. Powód nie przedstawił żadnych wiarygodnych dowodów wykazujących fakt istnienia zobowiązania pozwanego względem poprzednika prawnego powoda stanowiącego podstawę żądania pozwu, który to fakt pozwany konsekwentnie kwestionował.

Sąd zatem w pkt. 1 wyroku oddalił powództwo na podstawie art. 805 § 1 k.c. w zw. z art. 509 k.c. w zw. z art. 6 k.c. a contrario jako nieudowodnione.

O kosztach procesu w pkt. II wyroku Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 108 k.p.c. i uznając powoda za stronę przegrywającą postępowanie obciążył go kosztami procesu, uznając je za uiszczone w całości.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis doręczyć pełnomocnikowi powoda,

3.  przedłożyć z wpływem lub za 30 dni.