Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2023 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni - I Wydział Cywilny, Sekcja do spraw rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Mateusz Berent

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2023 r. w Gdyni

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. A. i J. K.

przeciwko A. C.

o zapłatę

oddala powództwo;

zasądza od powodów M. A. i J. K. solidarnie na rzecz pozwanej A. C. kwotę 3.617 złotych (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

nakazuje pobrać od powodów M. A. i J. K. solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 242,61 złotych (dwieście czterdzieści dwa złote i sześćdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I 1 C 631/21

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 11 lipca 2023 r.

I.

(żądanie i podstawa faktyczna pozwu)

Powodowie M. A. i J. K. wystąpili przeciwko A. C. z powództwem o zapłatę kwoty 17.217,68 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powodowie podnieśli, że w dniu 12 października 2020 r. strony zawarły umowę przedwstępną sprzedaży, na podstawie której pozwana zobowiązała się do sprzedaży powodom nieruchomości gruntowej położonej we wsi M. za 420.000 złotych.

Strony ustaliły, że umowa przyrzeczona zostanie zawarta do dnia 31 stycznia 2020 r., a wydanie nieruchomości nastąpi w terminie 14 dni od zawarcia umowy. W myśl umowy pozwana była obowiązana do wydania nieruchomości w stanie niepogorszonym. W dniu 29 stycznia 2021 r. doszło do zawarcia umowy przyrzeczonej. Wedle §4 pkt 2 aktu notarialnego z dniem wydania nieruchomości miały przejść na powodów korzyści i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości.

Do wydania nieruchomości miało dojść 17 lutego 2020 r., lecz wówczas pozwana nie była gotowa do wydania, w kolejnym terminie 29 lutego również nie doszło ono do skutku. W dniu 3 marca trwał wywóz mebli, zaś na 6 marca powód miał umówioną ekipę budowlaną, lecz okazało się, że nieruchomość nie jest uprzątnięta, nadto z działki wywieziono wszystkie drewniane meble ogrodowe, drewno kominkowe, ekogroszek, kosiarkę samobieżną.

Ostateczny termin wydania został wyznaczony na 13 marca 2021 r. Po interwencji powodów na działkę wróciły wówczas meble ogrodowe, ale nie zwrócono drewna, 10 worków ekogroszku oraz traktorka. Strony sporządziły wówczas protokół zdawczo-odbiorczy, w którym wymieniono co ma pozostać na działce, a co ma zostać wywiezione. Na dzień przekazania na nieruchomości były meble poprzednich właścicieli, stał załadowany kontener z rzeczami ruchomymi. Strony ustaliły, że pozwana wynajmie kontener i zapłaci za pracę osób sprzątających. Kontener podstawiono w dniu 18 marca 2021 r., zaś w dniu 22 marca powódka poinformowała, że kontener jest zapełniony i że będą potrzebne jeszcze dwa kontenery. Pozwana poprosiła o nr rachunku i fakturę, ale nie dokonała zapłaty. Powodowie zapłacili 1.500 zł za dwa kontenery i 800 zł za dwa dni pracy dwóch osób. Wywóz mebli trwał do 10 kwietnia 2021 r. W niniejszej sprawie powodowie domagają się zapłaty następujących kwot: 1.500 zł tytułem kosztów dwóch kontenerów, 800 zł tytułem kosztów wynajmu dwóch osób do wynoszenia mebli, 100 zł tytułem różnica między wynajęciem dwóch kontenerów w lutym i marcu wynikającej ze wzrostu cen usług, 85,68 zł tytułem części podatku od nieruchomości za okres od 13 marca do dnia wydania nieruchomości, 300 zł tytułem równowartości drewna kominkowego, 380 zł – ekogroszku, 1.500 zł – kosiarki samobieżnej, które wbrew umowie zostały przekazane osobom trzecim, 2.400 zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości (100 zł dziennie od 17 lutego do 13 marca 2021 r.), a także 10.520 zł tytułem utraconych korzyści z uwagi na brak możliwości najmu domu przez powodów w okresie weekendu majowego (2.200 zł), czterech weekendów w maju 2021 r. (łącznie 4.752 zł tj. 1.188 zł za weekend), oraz weekend Bożego Ciała (3.200 zł).

(pozew, k. 3-7)

II.

(stanowisko pozwanej)

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko procesowe pozwana przyznała, że strony zawarły umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości, a następnie umowę sprzedaży. Odnosząc się do kwestii wydania nieruchomości wskazała, że w dniu 29 stycznia 2020 r. doszło do intensywnych opadów śniegu, drogi dojazdowe zostały całkowicie przysypane i nikt nie był w stanie dojechać do nieruchomości. W dniu 5 lutego 2021 r. powód J. K. wysłał sms do męża powódki M. C. (1), wskazując, że zamierza w niedzielę dostać się do domu położonego na spornej działce. Mimo umówienia terminu oględzin, nie pojawił się i nie odpowiadał na telefony. Zdaniem pozwanej, to właśnie powód opóźniał moment wydania nieruchomości, potwierdzał spotkania, a następnie się na nich nie pojawiał, nie wskazywał ruchomości, które miały być wydane. Podczas spotkania w dniu 1 marca 2021 r. powód nakazał usunięcie wszystkich rzeczy ruchomych z nieruchomości i jeszcze tego samego dnia M. C. (1) zaczął organizację opróżnienia nieruchomości, co faktyczne trwało od 3 do 8 marca 2021 r. Powód odmawiał współdziałania i dopiero w dniu 1 marca 2021 r. pozwana dowiedziała się, że nieruchomość ma być w całości opróżniona. W dniu 6 marca 2021 r. mąż pozwanej otrzymał sms dotyczący braku rzeczy. M. C. (1) był przekonany, że nieruchomość ma być opóźniona z wszelkich rzeczy. W dniu 13 marca 2021 r. doszło do spotkania na nieruchomości i sporządzenia protokołu zdawczo-odbiorczego. Odnosząc się do poszczególnych roszczeń pozwana wskazała, że zamówione kontenery oraz praca ludzi służyła remontowi nieruchomości i zakwestionowała, by załączone faktury dotyczyły prac na spornej nieruchomości. W zakresie żądania zapłaty równowartości drewna kominowego, ekogroszku i kosiarki wskazała, że przedmiotem umowy sprzedaży nie były ww. rzeczy, nie są one bowiem przynależnościami nieruchomości i brak dowodów dotyczących wartości ww. rzeczy. Jeśli chodzi o roszczenie dotyczące bezumownego korzystania z nieruchomości pozwana podniosła, że była gotowa wydać nieruchomość już 5 lutego 2021 r. Natomiast w zakresie żądania zapłaty odszkodowania lucrum cessans wskazała, że opóźnienie nie było zawinione przez pozwaną, nie wykazano adekwatnego związku przyczynowego, pozwana nie wiedziała, że nieruchomość ma być przeznaczona na wynajem, a także zarzuciła, że powodowie nie mieli i nie mają zamiaru wynajmować wskazanej nieruchomości w ramach najmu okazjonalnego.

(odpowiedź na pozew, k. 179-197)

III.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana A. C. była właścicielką nieruchomości gruntowych położonych w miejscowości M. stanowiących działkę o nr (...) o powierzchni 800 m ² objętą księgą wieczystą nr (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Kartuzach oraz działkę (...) o powierzchni 2800 m ² objętą księgą wieczystą nr (...). Na działce nr (...) posadowiony był parterowy dom jednorodzinny z użytkowym poddaszem o powierzchni użytkowej 110 m ².

Pozwana nie mieszkała w tym budynku, zamieszkuje bowiem na stałe w Wielkiej Brytanii.

(fakty bezsporne)

W przedmiotowym budynku zamieszkiwali rodzice pozwanej H. i M. M. (1), jednak z uwagi na stan zdrowia zmuszeni byli opuścić nieruchomość w październiku 2020 roku. W domu znajdowały się przedmioty osobiste i pamiątki rodzinne. Pozwana chciała, aby rodzina zdecydowała, które rzeczy mają zostać wyrzucone. Przed podpisaniem umowy przyrzeczonej rodzina nie podejmowała się opróżnienia i uprzątnięcia nieruchomości na wypadek gdyby kupujący wycofali się z transakcji.

(dowód: zeznania świadka M. C. (1), płyta CD k. 320, zeznania świadka H. P., płyta CD k. 320, zeznania świadka K. C., płyta CD k. 383)

Pozwana wystawiła przedmiotową nieruchomość na sprzedaż za pośrednictwem biura (...) sp. z o.o. w W.. Sprawą sprzedaży zajmowała się pośrednik nieruchomości K. S. (1).

(dowód: oferta sprzedaży nieruchomości, k. 16-25, zeznania świadka K. S. (1), płyta CD k. 372)

W dniu 19 września 2020 roku pośrednik zaprezentował przedmiotową nieruchomość powódce M. A..

(dowód: formularz zainteresowania, k. 15)

Przed zawarciem umowy pośrednik poinformował powoda, że w cenie jest odśnieżarka, kosiarka – traktorek, kosiarka spalinowa. W trakcie negocjacji z pośrednikiem powodowie nalegali, aby w umowie przedwstępnej dopisać, że obowiązek opróżnienia nieruchomości z wyłączeniem rzeczy uzgodnionych.

(dowód: wydruk korespondencji sms, k. 306, 386-390)

Kosiarka, drewno kominkowe oraz ekogroszek składowane na nieruchomości stanowiły przedmiot własności M. M. (1).

(dowód: zeznania świadka H. P., płyta CD k. 320, zeznania świadka M. M. (1), płyta CD k. 320, zeznania świadka K. S. (2), płyta CD k. 320, zeznania świadka O. M., płyta CD k. 372)

W dniu 12 października 2020 roku pełnomocnik pozwanej M. C. (1) zawarł z powodami umowę przedwstępną sprzedaży. Na podstawie przedmiotowej umowy strony zobowiązały się do zawarcia umowy sprzedaży ww. nieruchomości za cenę 420.000 zł w terminie do dnia 31 stycznia 2021 roku. W przedmiotowej umowie pozwana zobowiązała się, że nieruchomość zostanie wydana w stanie niepogorszonym niż była w dniu oględzin, pomijając zwykłe użycie, a także zostanie opróżniona z wyłączeniem rzeczy uzgodnionych z kupującymi. Wedle umowy wszelkie koszty związane z eksploatacją do dnia wydania ponosi sprzedawca. Umowa przedwstępna została przygotowana przez pośrednika.

(dowód: umowa przedwstępna sprzedaży z dnia 12 października 2020 roku, k. 12-14, zeznania świadka K. S. (1), płyta CD k. 372)

Po podpisaniu umowy przedwstępnej powodowie nie kontaktowali się z pozwaną, a jedynie z pośrednikiem. Po zgłoszeniu przez powodów potrzeby uzyskania dokumentów K. S. (1) przekazywała tę informację M. C. (1), który zajmował się kompletowaniem dokumentów.

(dowód: zeznania świadka M. C. (1), płyta CD k. 320)

W dniu 29 stycznia 2021 roku przed notariusz R. Y. prowadzącą kancelarię notarialną w G. strony zawarły przyrzeczoną umowę sprzedaży. Na mocy przedmiotowej umowy M. C. (1) w imieniu pozwanej sprzedał powodom udziały po ½ części:

- w prawie własności nieruchomości gruntowej objętej księgą wieczystą nr (...) za cenę 326.000 zł, przy czym pozostała niezapłacona dotąd część ceny w kwocie 240.800 zł miała zostać zapłacona w terminie do dnia 12 lutego 2021 roku ze środków pochodzących z kredytu hipotecznego udzielonego przez (...) Bank (...) S.A.

- w prawie własności nieruchomości gruntowej objętej księgą wieczystą nr (...) za cenę 94.000 zł.

Zgodnie z § 4 ust. 1 umowy wydanie kupującemu przez sprzedawcę nieruchomości będących przedmiotem umowy we współposiadanie miało nastąpić po zapłacie całej ceny sprzedaży, z tym że nie później niż w terminie do dnia 17 lutego 2021 roku. W zakresie tego obowiązku z mocy samego aktu M. C. (1) poddał pozwaną egzekucji na podstawie art. 777 § 1 pkt 4 k.p.c. Wedle § 4 ust. 2 z dniem wydania przedmiotów umowy we współposiadanie miały przejść na kupujących wszelkie korzyści i ciężary związane z ich utrzymaniem i eksploatacją, natomiast z dniem zawarcia umowy przechodziły na kupujących wszelkie korzyści i ciężary związane z prawem współwłasności. Wszelkie koszty i opłaty, których obowiązek powstał przed datą wydania przedmiotów umowy, bądź został ustalony po dacie ich wydania, ale do okresu przed ich wydaniem, miały obciążać sprzedawcę.

(dowód: umowa sprzedaży, rep. A 79/2021, k. 26-32)

Po zawarciu umowy wystąpiły intensywne opady śniegu. Dojazd do domu był niemożliwy. Członkowie rodziny pozwanej kilkukrotnie próbowali dojechać do nieruchomości.

(dowód: zeznania świadka M. C. (1), płyta CD k. 320, zeznania świadka H. P., płyta CD k. 320, zeznania świadka Z. G., płyta CD k. 320, zeznania świadka K. S. (1), płyta CD k. 372)

W dniu 5 lutego 2021 roku J. K. powiadomił męża pozwanej za pomocą sms- a o zamiarze odwiedzenia domu w niedzielę, wskazując, że po drodze może odebrać klucze. W odpowiedzi M. C. (1) wskazał, że na nieruchomości będą obecni od godz. 12 M. M. (1) i K. S. (2).

(dowód: wydruk korespondencji sms pomiędzy powodem a M. C. (1), k. 53, zeznania świadka M. C. (1), płyta CD k. 320)

W dniu 6 lutego 2021 roku O. M. przyjechał na nieruchomość, aby zabrać część rzeczy należących do dziadków. Mimo założonych łańcuchów na koła zdołał wyjechać tylko dzięki pomocy sąsiada, który wyciągnął go ciągnikiem.

(dowód: zeznania świadka O. M., płyta CD k. 372)

W dniu 7 lutego 2021 roku K. S. (2) wraz z M. M. (1) stawili się na nieruchomości, lecz powód nie przyjechał. Wówczas zabrano część rzeczy.

(dowód: zeznania świadka H. P., płyta CD k. 320, zeznania świadka M. M. (1), płyta CD k. 320, zeznania świadka K. S. (2), płyta CD k. 320)

Następnie, powód zadzwonił do M. M. (1) i poprosił go o możliwość obejrzenia domu i dokonania pomiarów. M. M. (1) poprosił sąsiada Z. G. o odśnieżenie drogi dojazdowej. W dniu 13 lutego 2021 roku powód przyjechał po M. M. (1) samochodem terenowym z napędem 4 x 4. Mimo ostrzeżenia, powód zjechał samochodem z górki i nie mógł pod nią podjechać, w związku z czym pojazd musiał być wyciągany.

(dowód: zeznania świadka H. P., płyta CD k. 320, zeznania świadka M. M. (1), płyta CD k. 320)

Na dzień 20 lutego 2021 roku powód ponownie umówił się z rodziną pozwanej na nieruchomości. O umówionej porze stawili się m.in. K. S. (2), H. P., H. i M. M. (1). Gdy H. P. skontaktowała się telefonicznie z powodem, ten oświadczył, że nie przyjedzie. Rodzina przyjechała dwoma samochodami tj. półciężarówką i kombi z przyczepą. Mieli problemy z dojazdem do nieruchomości, gdyż jeden z samochodów zakopał się. Tego dnia zabrano część rzeczy z nieruchomości np. fotele. M. M. (1) poprosił sąsiada Z. G., aby podstawił traktor z przyczepą, a następnie po zapełnieniu jej rzeczami podjechał na górkę, gdzie były one przepakowywane do samochodów.

(dowód: zeznania świadka H. P., płyta CD k. 320, zeznania świadka M. M. (1), płyta CD k. 320, zeznania świadka Z. G., płyta CD k. 320, zeznania świadka K. S. (2), płyta CD k. 320, zeznania świadka O. M., płyta CD k. 372)

W dniu 27 lutego 2021 roku rodzina pozwanej przybyła na nieruchomość dwoma samochodami i zabrała część rzeczy.

(dowód: zeznania świadka H. P., płyta CD k. 320, zeznania świadka M. M. (1), płyta CD k. 320)

W dniu 27 lutego 2021 roku powód J. K. poinformował, że wszystko wskazuje na to, że mogą umawiać się na przekazanie domu. M. C. (1) w odpowiedzi zaproponował poniedziałek. Strony umówiły się na godz. 14.

(dowód: wydruk korespondencji sms pomiędzy powodem a M. C. (1), k. 53)

W dniu 1 marca 2021 roku powód i mąż pozwanej spotkali się na nieruchomości. Wówczas powód nie oglądał dokładnie ani domu ani też działki.

(dowód: zeznania świadka M. C. (1), płyta CD k. 320)

Uprzątnięciem nieruchomości zajmował się m.in. T. K.. M. C. (1) przekazał ekipie sprzątającej, że dom ma być opróżniony ze wszystkich ruchomości.

(dowód: zeznania świadka M. C. (1), płyta CD k. 320, zeznania świadka T. K., płyta CD k. 423)

W dniu 2 marca 2021 roku J. K. wysłał do męża pozwanej sms- a z zapytaniem o bieg spraw, wskazując, że na sobotę ma zaplanowane prace w domu i nie chciałby ich przekładać. M. C. (1) odpisał, że ma umówionych ludzi na następny dzień.

W dniu 3 marca 2021 roku M. C. (1) poinformował powoda, że wywózka trwa i „chcą opróżnić absolutnie wszystko”, a także posprzątać po tych działaniach. Jednocześnie wskazał, że w dniu następnym prace powinny zostać zakończone. Następnie jednak wskazał, że intensywna wywózka będzie kontynuowana w dniu 4 marca i dopiero do godz. 16 będzie wiedział, czy zostanie ukończona w tym dniu z uwagi na wywóz mebli o większych gabarytach.

Tego dnia strony umówiły się wstępnie na piątek na godz. 14. M. C. (1) wskazał, że do tej pory nie był zamawiany kontener i zostanie zamówiony rano w dniu następnym. Nadto, wskazał, że wywózka w lutym nie była możliwa z powodu intensywnych opadów śniegu.

W sms-ie przesłanym w dniu 4 marca 2021 roku M. C. (1) wskazał, że kontener będzie podstawiony dopiero w dniu następnym, a meble wywożą różne samochody i może umówić się na sobotę, bądź poniedziałek. Ostatecznie, strony umówiły się na 6 marca na godz. 14.

(dowód: wydruk korespondencji sms pomiędzy powodem a M. C. (1), k. 54-56)

W trakcie prac porządkowych została usunięta z nieruchomości i wywieziony na złom kosiarka samobieżna (traktorek). Przedmiotowa kosiarka była w złym stanie technicznym. Worki z ekogroszkiem otrzymał sąsiad Z. G. za pomoc w wyciąganiu z zasp pojazdów.

(dowód: zeznania świadka M. C. (1), płyta CD k. 320, zeznania świadka H. P., płyta CD k. 320)

W dniu 6 marca 2021 roku powodowie przyjechali na ww. nieruchomość wraz z architektem wnętrz D. K. i oglądali działkę. Przed domem stał wówczas kontener i trwały prace porządkowe. Dom nie był jeszcze opróżniony, znajdowały się w nim jeszcze meble, m.in. szafy, łóżka. D. K. ponownie była na przedmiotowej nieruchomości dwa miesiące później.

(dowód: zeznania świadka M. C. (1), płyta CD k. 320, zeznania świadka D. K., płyta CD k. 372)

W dniu 6 marca 2021 roku J. K. wiadomością sms poinformował męża pozwanej o braku na nieruchomości następujących ruchomości: kosiarki samobieżnej (”ciągniczka”), zestawu mebli pod wiatą (ławy i stół), drewna kominkowego, zestawu mebli z tarasu przy domu (stół i 4 krzesła) i poprosił o przywrócenie bądź rekompensatę finansową.

Odpowiadając powodowi, M. C. (1) wskazał, że zrozumiał jego polecenie w ten sposób, że ma wszystko opróżnić i taką informację przekazał ekipie sprzątającej, nadto wskazał, że zmierza do wyjaśnienia całej sytuacji. Powód J. K. zażądał przywrócenia ww. ruchomości, bądź rekompensaty, przy czym kosiarkę wycenił na kwotę 6.000 zł, zestaw mebli z tarasu na 1.500 zł, mebli z altany na 2.000 zł, a drewno kominkowe na 1.000 zł. W toku dalszej korespondencji M. C. (1) podtrzymał, że zastosował się do polecenia powoda dotyczącego opróżnienia nieruchomości. W dniu 8 marca 2021 roku powód poinformował męża pozwanej, że w związku z brakiem możliwości przejęcia nieruchomości zgodnie z aktem notarialnym rozpoczynają prawną procedurę odbioru ich własności i wezwali go przekazania jej w dniu 9 marca 2021 roku o godz. 9.

(dowód: wydruk korespondencji sms pomiędzy powodem a M. C. (1), k. 56-63)

Wcześniej w trakcie korespondencji z M. C. (1) powodowie nie sygnalizowali, że na nieruchomości powinny pozostać wskazywane przez nich ruchomości.

(dowód: zeznania świadka M. C. (1), płyta CD k. 320)

Na prośbę M. C. (1) został zwrócone meble ogrodowe. W związku z żądaniami powodów prace porządkowe zostały przerwane.

(dowód: zeznania świadka M. C. (1), płyta CD k. 320)

W dniu 11 marca 2021 roku powód J. K. wyznaczył M. C. (1) ostateczny termin na wydanie nieruchomości na dzień 13 marca 2021 roku godz. 14 i wezwał go do tego, by nieruchomość była przygotowana do wydania tj. dom uprzątnięty z wszelkich ruchomości należących do poprzednich właścicieli, a działka była w takim stanie jak w dniu zakupu tj. ze sprzętem ogrodowym, meblami ogrodowymi i drewnem kominkowym. Wskazał, że w przypadku nieobecności przedstawiciela sprzedającej zostanie sporządzony protokół jednostronny.

W odpowiedzi M. C. (1) wskazał, że nieruchomość jest do odbioru od dnia 1 marca 2021 roku, wskazując, że tego dnia powód podjął decyzję o kompletnym opróżnieniu nieruchomości. Nadto, w dalszej korespondencji poprosił o doprecyzowanie zakresu opróżnienia domu. Powód J. K. wskazał, że należy opróżnić wszystko ze środka domu, wszystkie ruchomości, poza tym co jest trwale związane ze ścianami i podłogą. Wskazał, że można przesunąć termin, aby wszystko zostało zabrane albo nastąpi spisanie protokołu, a organizacją wywozu zajmą się powodowie na koszt sprzedającej.

(dowód: wydruk korespondencji sms pomiędzy powodem a M. C. (1), k. 64-69v)

W dniu 12 marca 2021 roku O. M. usuwał awarię rury na nieruchomości i na prośbę M. C. (1) nagrał film przedstawiający stan nieruchomości.

(dowód: zeznania świadka O. M., płyta CD k. 372, fotografie i filmy, k. 198, 248)

W dniu 13 marca 2021 roku strony podpisały protokół zdawczo – odbiorczy, w którym wskazano, że na nieruchomości brak następujących ruchomości:

- drewna kominkowego w ilości jak na zdjęciach z dnia oględzin nieruchomości, składowanego na ścianie przy domu, po lewej stronie od wejścia od domu;

- 10 worków ekogroszku znajdującego się w piwnicy – garażu, stanowiącym część domu;

- kosiarki samobieżnej – „traktorka” znajdującej się w garażu blaszanym.

W protokole wskazano, że sprzedający wynajmie kolejny kontener celem wyrzucenia pozostałych mebli. Koszt kontenera miał pokryć sprzedawca. W przypadku wykorzystania kontenera przez kupujących, strony mieli podzielić koszty kontenera. Kupujący mieli wynająć osoby do opróżnienia domu z mebli na koszt sprzedającego.

(dowód: protokół zdawczo – odbiorczy z dnia 13 marca 2021r., k. 73-74, zeznania świadka H. P., płyta CD k. 320)

W dniu 16 marca 2021 roku M. C. (1) poinformował powoda, że kontener zostanie zabrany w piątek i zostanie podstawiony pusty, a w dniu 18 marca 2021 roku o wymianie kontenera. W dniu 22 marca 2021 roku powód przesłał mężowi pozwanej sms z informacją, iż kontener został już zapełniony i potrzebne są dwa kolejne.

(dowód: wydruk korespondencji sms pomiędzy powodem a M. C. (1), k. 70-72v)

Drugi kontener był częściowo załadowany gruzem.

(dowód: zeznania świadka H. P., płyta CD k. 320, zeznania świadka M. M. (1), płyta CD k. 320, zeznania świadka K. Z., płyta CD k. 423, fotografie i filmy, k. 198, 248)

Pozwana poniosła koszt dwóch kontenerów.

(dowód: zeznania świadka M. C. (1), płyta CD k. 320)

W dniu 24 marca 2021 roku pozwana za pośrednictwem smsa poprosiła o numer konta, na które ma przelać pieniądze za opłacenie dodatkowego kontenera na wywóz pozostałości. Powódka odpisała, że prześle żądane dane po otrzymaniu faktury. W dalszej korespondencji pozwana zgodziła się zapłacić kwotę 750 zł za kolejny kontener celem zamknięcia sprawy. Powódka przesłała faktury za kontenery w dniach 25 i 30 marca 2021 roku.

(dowód: wydruk korespondencji sms pomiędzy powódką a pozwaną, k. 95-97)

M. M. (1) poprosił sąsiada A. M. o wykonanie zdjęć przedstawiających ładunek kontenerów. Na kontenerach w kwietniu załadowany był gruz.

(dowód: zeznania świadka A. M., płyta CD k. 372, fotografie i filmy, k. 198, 248)

Po uzyskaniu wiedzy, iż w kontenerach wywożono gruz pozwana odmówiła zapłaty za wynajęcie kontenerów.

(dowód: zeznania świadka H. P., płyta CD k. 320, zeznania świadka M. M. (1), płyta CD k. 320)

(...) sp. z o.o. wystawił na rzecz powódki pięć faktur z tytułu odbioru, transportu i zagospodarowania odpadów: w dniach 25 i 29 marca 2021 r. dwie faktury na kwoty po 750 zł, a w dniach 7, 9 i 20 kwietnia 2021 r. trzy faktury na kwoty po 800 zł. Wszystkie faktury zostały przez powodów opłacone.

(dowód: faktury VAT, k. 98-99, 102-104, wyciąg z rachunku, k. 105)

Wójt Gminy S. ustalił podatek od ww. nieruchomości za rok na kwotę 434 zł, płatną w ratach: jednej w kwocie 110 zł (do dnia 15 marca 2021r.) i trzech po 108 zł (płatnych w dniach 15 maja, 15 września i 15 listopada 2021r.). Powodowie zapłacili całą kwotę podatku w dniu 3 marca 2021 roku.

(dowód: nakaz płatniczy, k. 100, potwierdzenie wykonania przelewu bankowego, k. 101)

Pismem z dnia 30 marca 2021r. powodowie wezwali pozwaną do zapłaty kwoty 4.565,68 zł, na co składał się koszt dwóch kontenerów, pracy dwóch osób niezbędnych do wynoszenia mebli, drewna kominkowego, ekogroszku, kosiarki samobieżnej, części podatku od nieruchomości – w terminie do dnia 7 kwietnia 2021 roku. Wezwanie zostało ponowione w dniu 8 kwietnia 2021r.

Z kolei, pismem z dnia 9 kwietnia 2021 roku wezwali pozwaną do zapłaty kwoty 13.552 zł z tytułu różnicy pomiędzy kosztami wynajęcia kontenerów związanej ze zmianą poziomu cen, odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości, a także utraconych korzyści – w terminie do dnia 16 kwietnia 2021 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 30 marca 2021 r., k. 108-109, wezwanie do zapłaty z dnia 8 kwietnia 2021 r., k. 110, wezwanie do zapłaty z dnia 9 kwietnia 2021 r., k. 111 wraz z dowodami nadania, k. 112-113, zeznania świadka H. P., płyta CD k. 320)

Sąd zważył co następuje:

IV.

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dowodów z dokumentów, fotografii i filmów, zeznań świadków M. C. (1), H. P., M. M. (1), Z. G., K. S. (2), D. K., K. S. (1), Oscara M., A. M., K. C., K. Z., T. K., a także dowodu z przesłuchania stron.

(ocena dowodów)

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd oparł się na wymienionych powyżej dowodach z dokumentów prywatnych przedłożonych przez strony niniejszego postępowania w postaci umowy przedwstępnej i przyrzeczonej sprzedaży, korespondencji stron. Podkreślić należy, iż żadna ze stron nie wykazała w myśl art. 253 k.p.c. ani nawet nie twierdziła, że wymienione powyżej dokumenty nie są autentyczne a zawarte w nich oświadczenia nie pochodzą od osób wymienionych jako ich wystawcy. Sąd z urzędu również nie doszukał się żadnych okoliczności mogących wzbudzać wątpliwości co do ich autentyczności czy wiarygodności. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia natomiast pozostają wydruki korespondencji powódki z księgową. To, że w rozmowach z osobami trzecimi powódka wskazywała, że nieruchomość jest nabywana w celach inwestycyjnych nie oznacza, że cel transakcji był znany także sprzedającej. Zauważyć należy, iż nawet świadek D. K., która miała wykonać projekt łazienki, wskazywała, że powodowie nabyli nieruchomość „i dla siebie i po to, żeby wynajmować pokoje”.

Zasadniczo za wiarygodne należało uznać zeznania przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków M. C. (1), H. P., M. M. (1), K. S. (2), Oscara M. i K. C.. Co prawda wszystkie wymienione powyżej osoby należały do kręgu rodziny pozwanej, niemniej okoliczność ta nie dyskwalifikowała tych zeznań jako przydatnego i wiarygodnego środka dowodowego. Jak bowiem wskazuje się w orzecznictwie fakt, że świadek jest znajomym czy nawet krewnym strony nie dyskwalifikuje sam przez się jego zeznań wtedy, gdy są niekorzystne dla drugiej strony. Zeznania takiego świadka są oceniane z uwzględnieniem wszystkich okoliczności, w tym również stosunku, w jakim pozostaje on do każdej ze stron, ale ponadto - z uwzględnieniem jego cech osobistych, relacji między treścią jego zeznań a innymi dowodami w sprawie itd. ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 1997r. II CKN 368/97, L.).

W zakresie dotyczącym przebiegu przeprowadzki i opróżnienia domu zeznania wymienionych osób były dość spójne i zbieżne ze sobą. Świadkowie zgodnie wskazali, że w lutym 2021 roku panowały dość ciężkie warunki pogodowe, występowały obfite opady śniegu, co utrudniało dojazd do spornej nieruchomości. Nadto, wskazywali, że kilkukrotnie w tym miesiącu członkowie rodziny pozwanej przyjeżdżali do M. w celu zabrania rzeczy należących do poprzednich lokatorów domu, mieli trudności z dojazdem i opróżnieniem domu, musieli korzystać z pomocy sąsiedniego rolnika, bądź wozić rzeczy na sankach. Z zeznań przesłuchanych świadków wynika również, że powód umawiał się z krewnymi pozwanej na miejscu nieruchomości, a w dniu umówionego spotkania informował, że nie przyjedzie. Jedynie w dniu 13 lutego 2021 roku powodowie oglądali dom w towarzystwie (...) (ojca pozwanej).

W odniesieniu do kwestii wykorzystania kontenerów zeznania świadków korelują z dołączoną do akt sprawy dokumentacją zdjęciową, a także zeznaniami świadka K. Z., który nie pozostawał z żadną ze stron w stosunkach mogących wywołać wątpliwości co do jego bezstronności i który nie miał żadnego interesu, by zeznawać na korzyść strony pozwanej. Świadek ten zeznał, że w kontenerach znajdował się również gruz. Należy mieć na względzie, że większość z wymienionych świadków nie uczestniczyła w zawieraniu umowy, ani w spotkaniach z powodami na etapie poprzedzającym zawarcie umowy. Świadkowie ci – odnośnie do ustaleń stron – w zasadzie dysponowali jedynie taką wiedzą, jaka wynikała z lektury aktu notarialnego, natomiast nie posiadali szczegółowych informacji co do ustaleń dotyczących opróżnienia domu.

Spośród wymienionych świadków, najistotniejsze były zeznania męża pozwanej M. C. (1), który jako pełnomocnik pozwanej zawierał w jej imieniu umowę przedwstępną i umowę przyrzeczoną sprzedaży, a także prowadził korespondencję sms-ową z powodem, a zatem dysponował najpełniejszą wiedzą odnośnie ustaleń stron i przebiegu procesu wydania nieruchomości. M. C. (1) nie kwestionował, że w terminie wskazanym w umowie nie doszło do wydania nieruchomości, jednak wskazywał, że nastąpiło to w porozumieniu z powodem, co zresztą potwierdza dołączona korespondencja sms-owa. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zeznań M. C. (2) w zakresie braku jego wiedzy co do ustaleń stron umowy w kwestii pozostawienia jakichkolwiek ruchomości. Świadek nie brał bowiem udziału w negocjacjach pomiędzy powodami a pośrednikiem, zaś w umowie zarówno przedwstępnej, jak też przyrzeczonej sprzedaży nie ma wymieniono żadnych ruchomości, które mają zostać pozostawione. W toku niniejszego postępowania nie przedstawiono żadnego dowodu, który podważyłby wiarygodność zeznań w powyższym zakresie. Nie budzą również wątpliwości zeznania wymienionych powyżej świadków w zakresie dotyczącym własności ruchomości znajdujących się na spornej nieruchomości. Bezspornym pozostaje, że dom był wcześniej zamieszkiwany przez rodziców pozwanej tj. H. i M. M. (1). Z tego względu należało dać wiarę zeznaniom świadków, że znajdujące się na nieruchomości rzeczy, w tym kosiarka, ekogroszek czy drewno kominkowe, stanowiły przedmiot własności poprzednich mieszkańców domu.

Za wiarygodne należało również uznać zeznania świadków Z. G., A. M., K. Z. i T. K.. Podkreślić bowiem należy, iż wymienieni świadkowie nie mieli żadnego interesu faktycznego bądź prawnego, aby składać zeznania na korzyść którejkolwiek ze stron, nie pozostawali bowiem ze stronami w relacjach rodzinnych czy towarzyskich. Byli to bądź sąsiedzi, bądź też pracownicy przedsiębiorstw zewnętrznych. Z. G. zeznał, że był kilkukrotnie proszony przez rodzinę pozwanej o pomoc w opróżnieniu domu, odśnieżeniu drogi. A. M. potwierdził, że zdjęcia załączone do akt sprawy zostały wykonane przez niego i w dniu ich wykonania na działce znajdowały się kontenery wypełnione gruzem i innymi pozostałościami rozbiórkowymi. K. Z. (kierowca w firmie zajmującej się transportem kontenerów ze spornej nieruchomości) także przyznał, że jest autorem części zdjęć dołączonych do akt, a także zeznał, że z pewnością wywoził z przedmiotowej nieruchomości kontenery wypełnione gruzem.

Świadek D. K. w okresie istotnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy na spornej była tylko raz w dniu 6 marca 2021 roku, celem dokonania pomiarów na potrzeby projektu aranżacyjnego. Jak wynika z jej zeznań w tym czasie trwały jeszcze prace związane z opróżnianiem budynku, pozostawały w nim liczne meble.

K. S. (1) będąca pośrednikiem nieruchomości działającym na rzecz pozwanej zeznała, że w trakcie negocjacji poprzedzających zawarcie umowy powodowie nie zgłaszali jednoznacznych oczekiwań co do opróżnienia domu. Jak wskazała świadek, przy umowie przedwstępnej powodowie byli „płynni, na zasadzie: dogadamy się, będzie dobrze". Później strony nie poruszały już tego tematu. Przy umowie przyrzeczonej ustalono jedynie termin wydania nieruchomości. Świadek zeznała, że na żadnym etapie poprzedzającym zawarcie umowy powodowie nie mówili, że nieruchomość ma być opróżniona totalnie ani też nie uzależniali zawarcia umowy od całkowitego opróżnienia nieruchomości. Świadek zeznała, że wedle poczynionych przez nią ustaleń z powodami na nieruchomości miały zostać meble ogrodowe i kosiarka.

Jedynie częściowo Sąd dał wiarę dowodowi z przesłuchania powodów. Zważyć należy, iż M. A. zeznała m.in., iż termin wydania nieruchomości nie był wydłużany przez powodów, choć na co innego wskazuje treść korespondencji sms-owej pomiędzy powodem a M. C. (1). Z treści tej korespondencji oraz zeznań przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków (m.in. M. C. (1), H. P.) wynika, że J. K. nie nalegał na terminowe wydanie nieruchomości. Powódka wskazała, że do 13 lutego 2021 roku nikt ze strony sprzedawcy nie podjął żadnych czynności, aby dom opróżnić. Na podstawie zeznań świadków można jednak stwierdzić, że czynności związane z opróżnieniem nieruchomości zostały rozpoczęte w dniu 6 lutego 2021 roku, a ich terminowe zakończenie uniemożliwiły fatalne warunki atmosferyczne. Należy przyznać, że do dnia 13 lutego 2021 roku z domu usunięto niewiele znajdujących się tam rzeczy, co mogło spowodować u kupujących wrażenie braku jakichkolwiek działań. W kwestii opróżnienia domu powódka powołała się na zapewnienia pośrednika, że cena sprzedaży obejmuje opróżnienie całego domu. Jak wskazała powódka pośrednik miała pisać do niej, że dom będzie kompletnie opróżniony. Jednak, jak wskazano powyżej K. S. (1) zeznała, że nie było konkretnych ustaleń pomiędzy stronami w tym przedmiocie. Kolejną sporną kwestią była sprawa kontenerów i ich wykorzystania.

Z zeznań powódki wynika, że kontenery, których koszt miał być pokryty przez pozwaną, zostały wykorzystane wyłącznie do opróżnienia domu z mebli i innych elementów wyposażenia, zaś gruz i pozostałości z rozbiórki miały być wywiezione w kontenerach opłaconych przez powodów. Zeznania powódki w tym względzie budzą jednak wątpliwości w świetle dołączonej do akt sprawy dokumentacji fotograficznej, a także zeznań świadków (np. A. M.). Na zdjęciach widać, że kontenery są załadowane gruzem i innymi tego typu pozostałościami.

Z powyższego względu trudno również dać wiarę zeznaniom powódki co do tego, że remont rozpoczął się po 20 kwietnia 2021 r. Skoro na zdjęciach wykonanych niewątpliwie przed wskazaną przez powódkę datą widać kontenery załadowane gruzem, to prace wyburzeniowe rozpoczęły się wcześniej. Powódka wskazywała również w swoich zeznaniach, że na dzień 6 marca 2021 roku miała już umówioną ekipę budowlaną i zgodnie z ustaleniami remont miał zakończyć się przed długim majowym weekendem. Powódka twierdziła, że ekipa miała być zakontraktowana wyłącznie dla powodów, natomiast w czasie, gdy faktycznie wykonywała prace remontowe to pracowała jedynie w pojedyncze dni i w weekendy, przez co remont się przedłużył do trzech miesięcy. W powyższym zakresie zeznania powódki pozostają jednak całkowicie gołosłowne. Strona powodowa nie przedłożyła bowiem ani odpisu umowy zawartej z przedsiębiorstwem budowlanym ani też nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z zeznań pracowników przedsiębiorstwa budowlanego.

Dalej, należy zauważyć, iż obowiązek wydania ekogroszku, drewna kominkowego powódka wiązała z ustaleniami poczynionymi na etapie negocjowania umowy. Jednak pośrednik w obrocie nieruchomościami zaprzeczyła, aby takie ustalenia zapadły, zaś z przedstawionej korespondencji sms-owej nie wynika, aby pośredniczka składała w tym zakresie jakiekolwiek deklaracje.

Jeśli natomiast chodzi o dowód z przesłuchania powoda J. K., to wskazywał on m.in. iż zakres opróżnienia nieruchomości był znany od początku, a pośrednik i pełnomocnik pozwanej nigdy go nie kwestionowali, a nawet był przez nich potwierdzany. Zdaniem Sądu, nie sposób jednak podzielić tego stanowiska. Jak już kilkukrotnie wskazywano powyżej, K. S. (1) zeznała, że strony nie poczyniły konkretnych ustaleń co do zakresu opróżnienia domu przez sprzedającą. Na brak konkretnych ustaleń wskazuje także treść korespondencji pomiędzy powodem a M. C. (1). Powód powoływał się także na wcześniejszą (przed dniem 27 lutego) korespondencję z małżonkiem pozwanej, jednak nie zgłoszono na tę okoliczność żadnych dowodów. Gołosłowne są także zeznania powoda, że strony umawiały się telefonicznie na wydanie nieruchomości 16 lutego 2021 r. Sąd ocenił zeznania powódki w zakresie dotyczącym sposobu wykorzystania spornych kontenerów podobnie jak zeznania powódki.

Dowód z przesłuchania pozwanej nie miał istotnego znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy. Zważyć bowiem należy, iż pozwana nie uczestniczyła osobiście w negocjacjach poprzedzających zawarcie umowy, ani też w podpisywaniu obu umów. Przy wspomnianych czynnościach reprezentowali ją pośrednik K. S. (1) oraz pełnomocnik M. C. (1). To głównie od nich pozwana wiedziała o przebiegu rozmów, treści umów, a także okolicznościach związanych z opróżnianiem i wydaniem nieruchomości powodom. W odniesieniu do ruchomości, które również miały być przedmiotem sprzedaży, wskazała, że pośredniczka nie była umocowana do składania klientom tego typu zapewnień i zaprzeczyła, by rozmawiała temat kosiarki, drewna czy ekogroszku.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd pominął dowód z opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego, zaświadczenia Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej – Państwowego Instytutu (...) w W., zobowiązania właściwych naczelników urzędów skarbowych do nadesłania informacji podatkowych dotyczących powodów, albowiem po przeprowadzeniu postępowania dowodowego obejmującego dowody wymienione w pkt 54. okoliczności, jakie miały zostać stwierdzone za pomocą powyższych dowodów nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

V.

(ocena żądań i podstawa prawna rozstrzygnięcia)

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

(roszczenie o odszkodowanie w zakresie utraconych korzyści)

Przechodząc do kwestii merytorycznych należy wskazać, że przedmiotem pierwszego ze zgłoszonych przez powodów roszczeń było odszkodowanie za szkodę w postaci utraconych korzyści związanych z brakiem możliwości ukończenia remontu domu w przewidzianym terminie (tj. do końca kwietnia 2021 roku) i brakiem możliwości wynajmu domu w długi weekend majowy 2021 roku oraz pozostałe cztery weekendy przypadające w maju oraz w weekend Bożego Ciała 2021 roku. Z tego tytułu powodowie domagali się zapłaty kwoty 10.520 zł.

Podstawę prawną tego roszczenia stanowiły przepisy art. 471 k.c. w zw. z art. 361 k.c. Stosownie do art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W myśl natomiast art. 361 k.c. w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, ustalenie szkody w postaci utraconych korzyści ma zawsze charakter hipotetyczny, gdyż polega na przyjęciu, na podstawie okoliczności, które wystąpiły po okresie spodziewanych korzyści, że korzyść w okresie poprzednim zostałaby osiągnięta. Jednakże utrata korzyści musi być przez żądającego odszkodowania udowodniona (art. 6 k.c.). Wprawdzie nie w sensie uzyskania co do tego pewności, ale z tak dużym prawdopodobieństwem, że uzasadnia ono w świetle doświadczenia życiowego przyjęcie, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2001r., IV CKN 119/01, LEX nr 52751; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2001r., IV CKN 382/00, LEX nr 52543). Ustalenie szkody w postaci utraconych korzyści ma wprawdzie charakter hipotetyczny, ale szkoda taka musi być przez osobę poszkodowaną wykazana z tak dużym prawdopodobieństwem, że uzasadnia ono w świetle doświadczenia życiowego przyjęcie, iż utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 1999 r., III CKN 133/98, LEX nr 1213618, wyrok Sąd Najwyższego z dnia Z dnia 3 października 1979 r., II CR 304/79, OSNC 1980/9/164). W innym orzeczeniu z dnia 26 stycznia 2005 r., V CK 426/04, LEX nr 147221 Sąd Najwyższy zważył, iż wykazanie szkody w postaci lucrum cessans z natury rzeczy ma charakter hipotetyczny. Nie sprzeciwia się to przyjęciu, że szkoda rzeczywiście powstała, jeżeli zostanie udowodnione tak duże prawdopodobieństwo osiągnięcia korzyści majątkowej przez poszkodowanego, że rozsądnie rzecz oceniając można stwierdzić, iż poszkodowany na pewno uzyskałby korzyść, gdyby nie wystąpiło zdarzenie, w związku z którym ten skutek był niemożliwy.

W ocenie Sądu w toku niniejszego postępowanie powodowie nie zdołali wykazać, że nawet, gdyby pozwana wydała nieruchomość w terminie pierwotnie przewidzianym w umowie, tj. w dniu 17 lutego 2021 roku, to z wysokim prawdopodobieństwem uzyskaliby dochody z wynajmu spornej nieruchomości we wskazanej kwocie.

Powodowie wskazywali, że na dzień 6 marca 2021 roku mieli zakontraktowaną ekipę budowlaną, która miała ukończyć remont do końca kwietnia 2021 roku. Z uwagi na opóźnienie w wydaniu nieruchomości rozpoczęcie prac remontowych opóźniło się. Powódka M. A. wskazała, że prace remontowe rozpoczęły się dopiero po opróżnieniu nieruchomości w dniu 20 kwietnia 2021 roku i trwały do lipca tego roku. Zdaniem powódki, wydłużenie remontu z planowego półtora miesiąca do trzech miesięcy spowodowane było tym, że zakontraktowana firma budowlana – z uwagi na brak możliwości rozpoczęcia remontu u powodów – przyjęła inna zlecenie i pracownicy budowlani pojawiali się u powodów tylko w przerwach w realizacji innych przedsięwzięć tj. w pojedyncze dni i w weekendy.

Powyższe twierdzenia nie zostały jednak w żaden sposób wykazane, a zgodnie z art. 6 k.c. to na powodach w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu. Strona powodowa nie przedłożyła ani odpisu umowy zawartej z przedsiębiorcą budowlanym, a także nie wniosła o dopuszczenie dowodu z zeznań pracowników przedsiębiorstwa budowalnego. Nie wiadomo zatem jaki był umówiony termin rozpoczęcia i zakończenia prac budowlanych, ilu pracowników miało pracować na nieruchomości powodów i w jakim wymiarze dziennym czy godzinowym, ani też w jakim wymiarze faktycznie prace były wykonywane. Nadto, nie udowodniono, że wydłużenie czasu zakończenia robót budowlanych było spowodowane przyjęciem przez przedsiębiorstwo budowlanego innego zlecenia, a nie np. koniecznością wykonania dodatkowych prac budowlanych, czy też błędnym określeniem zakresu robót. Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że z przedłożonej do akt sprawy dokumentacji zdjęciowej (takich jak wydruki zdjęć z dnia 31 marca 2021 roku dołączone do pisma z dnia 6 grudnia 2022 roku) wynika, że prace rozbiórkowe na przedmiotowej nieruchomości wykonywane były już w marcu 2021 roku. Na zdjęciach widoczny jest kontener z gruzem rozbiórkowym. Bezspornym jest, że w zakresie obowiązku opróżnienia nieruchomości jaki – zgodnie z treścią umowy – spoczywał na sprzedającej nie mieściły się prace związane z wyburzaniem ścian czy jakichkolwiek elementów konstrukcyjnych czy elementów wyposażenia. Prace wyburzeniowe wchodziły zatem już w zakres prac remontowych. Powódka wskazywała, że prace wyburzeniowe wykonywała wspólnie z powodem (chodzi m.in. o wyburzanie barku za pomocą młota). Zważywszy jednak na ilość gruzu wyburzeniowego, a także fakt, iż oboje powodowie są aktywni zawodowo nie sposób uznać, by dokonali tego samodzielnie. Kierując się doświadczeniem życiowym należało uznać, że prace wyburzeniowe były prowadzone przez osoby trzecie. Należało zatem przyjąć, że remont, a w każdym bądź razie jego pierwszy etap obejmujący prace wyburzeniowe czy rozbiórkowe (które niewątpliwie nie były objęte zakresem obowiązku nałożonego na sprzedającą) rozpoczęły się co najmniej trzy tygodnie wcześniej aniżeli wskazywała to powódka. Potwierdzają to zeznania świadka K. Z. oraz wykonane przez niego zdjęcia. Z powyższego wynika, że K. Z. zatrudniony w przedsiębiorstwie (...) odbierał z przedmiotowej nieruchomości kontenery z gruzem w dniu 9 kwietnia 2021 roku. Biorąc pod uwagę fakt, iż wypełnienie kontenera gruzem miało trwać kilka dni (sama powódka w swoich zeznaniach wskazywała na 2-3 dni) to niewątpliwie prace wyburzeniowe trwały już od końca marca 2021 roku.

Skoro strona powodowa nie wykazała, że w przypadku terminowego wydania nieruchomości prace mogłyby zakończyć się przed końcem kwietnia 2021 roku to jest mało prawdopodobne, by dom mógłby zostać wynajęty w terminach wskazanych w pozwie. Wobec wskazanych powyżej zaniechań dowodowych należało zatem przyjąć, że remont faktycznie trwałby trzy miesiące, nawet wówczas, gdyby pozwana wydała nieruchomość w umówionym terminie. Mając na względzie, że remont został zakończony z końcem lipca 2021 r., zaś nieruchomość została wydana powodom w późniejszym terminie niż wskazany pierwotnie w umowie (remont rozpoczął się pod koniec marca, a data wydania nieruchomości przypadała na 17 lutego 2021 roku), to przy terminowym wydaniu nieruchomości remont zakończyłby się pod koniec czerwca 2021 roku. W roku 2021 roku Boże Ciało przypadało na dzień 3 czerwca 2021 roku, stąd niewątpliwie powodowie nie zdążyliby wynająć nieruchomości w deklarowanych terminach.

Ponadto, co istotne, wynajęcie budynku w celach komercyjnych wymagało również jego umeblowania . W swoich zeznaniach powódka wskazywała, że nie zamierzała zachować żadnych mebli, które uprzednio znajdowały się w domu. Wreszcie należy zauważyć, że w toku niniejszego postępowania strona powodowa nie zaoferowała żadnych dowodów, które potwierdzałyby, że nieruchomość była przez nią wynajmowana niezwłocznie po zakończeniu remontu, a więc już latem 2021 roku. Przedłożone wydruki z rachunku bankowego dotyczą okresu późniejszego tj. roku 2022. Zwrócić także należy uwagę, że pomiędzy planowanym rzekomo pierwotnie zakończeniem remontu (kwiecień 2021 roku) a terminem w jakim nieruchomość miała zostać wynajęta (długi weekend, 1-3 maja) jest niewielki odstęp czasowy, wydaje się wątpliwe, by w tak krótkim czasie powodowie zdołaliby znaleźć potencjalnych najemców, nawet za pośrednictwem popularnych portali rezerwacyjnych.

(roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości)

Kolejne roszczenie powodów dotyczyło zapłaty kwoty 2.400 zł z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości przez pozwaną w okresie od dnia 17 lutego do 13 marca 2021 roku.

Podstawę prawną tego roszczenia stanowiły przepisy art. art. 224 k.c. i art. 225 k.c. Zgodnie z art. 224 §1 i §2 k.c. samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba ze pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest także zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył. Natomiast stosownie do treści art. 225 zd. 1 k.c. obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, gdy dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa.

Zważyć należy, iż świadczenie o jakim mowa w art. 224 k.c. powstaje albo w chwili, w której posiadacz w dobrej wierze dowiaduje się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy lub o wezwaniu go do zwrotu rzeczy organowi państwowemu (art. 224 §2 i art. 228 k.c.), albo w chwili, w której posiadaczowi bezumownemu można przypisać złą wiarę, a więc od początku posiadania lub od określonego momentu zmiany dobrej wiary w trakcie w posiadania. Świadczenie to staje się wymagalne od momentu nabycia posiadania w złej wierze (por. K. Osajda (red. serii), W. Borysiak (red. tomu), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 30, Warszawa 2022).

W rozpoznawanym przypadku nie było sporu co do tego, że nieruchomość nie została powodom wydana w terminie pierwotnie przewidzianym w umowie, tj. w dniu 17 lutego 2021 roku. Przyznał to również M. C. (1), który jako pełnomocnik powódki zajmował się kontaktami z kupującymi. Niemniej, Sąd doszedł do przekonania, że pomiędzy stronami doszło do porozumienia w zakresie przedłużenia terminu wydania nieruchomości. Podstawowym dowodem świadczącym o takim porozumieniu jest korespondencja sms-owa prowadzona pomiędzy powodem a M. C. (1). W świetle przedstawionych dowodów należało uznać, że dopiero w dniu 27 lutego 2021 roku J. K. zwrócił się do małżonka pozwanej o wskazanie terminu wydania nieruchomości („wszystko wskazuje na to, że możemy umówić się na przekazanie domu”). Wcześniej – co wynika z zeznań świadków – powód uspokajał rodzinę pozwanych, by nie spieszyli się z opróżnieniem domu, rozumiejąc, iż z powodu złych warunków atmosferycznych nie było możliwe wykonanie tego obowiązku.

W dniu 1 marca 2021 roku powód i mąż pozwanej spotkali się na nieruchomości i także wówczas doszło do odroczenia terminu wydania nieruchomości. W dniu 2 marca 2021 roku powód J. K. wysłał do męża pozwanej sms- a z zapytaniem o bieg spraw, wskazując, że na sobotę ma zaplanowane prace w domu i nie chciałby ich przekładać. W dniu 3 marca 2021 roku M. C. (1) poinformował powoda, że wywózka trwa i „chcą opróżnić absolutnie wszystko”, a także posprzątać po tych działaniach. Jednocześnie wskazał, że w dniu następnym prace powinny zostać zakończone. Następnie jednak wskazał, że intensywna wywózka będzie kontynuowana w dniu 4 marca i dopiero do godz. 16 będzie wiedział, czy zostanie ukończona w tym dniu z uwagi na wywóz mebli o większych gabarytach. Tego dnia strony umówiły się wstępnie na piątek na godz. 14. Ostatecznie, strony umówiły się na 6 marca na godz. 14.

Z powyższej korespondencji wynika, że do dnia 6 marca 2021 roku powodowie akceptowali fakt, że nieruchomość nadal znajduje się w posiadaniu pozwanej. Nie sposób zatem, uznać, aby w tym czasie pozwana pozostawała w złej wierze. Strony zgodnie odraczały termin wydania nieruchomości, powodowie nie wzywali pozwanej czy jej pełnomocnika do natychmiastowego spełnienia świadczenia. Ostatecznie powodowie wezwali pozwaną do wydania nieruchomości dopiero w dniu 13 marca 2021 roku. Z zeznań M. C. (1) wynika, że po 6 marca 2021 roku był on gotów wydać – w imieniu pozwanej – przedmiotową nieruchomość w stanie w jakim się znajdowała (uważał bowiem, że uczynił zadość obowiązkowi opróżnienia domu), nie odmawiał pozwanym wydania kluczy do budynku, czy też dostępu do nieruchomości. Jednocześnie, należy mieć na względzie, że ruchomości i w zasadzie całe wyposażenie domu, nie stanowiły przedmiotu własności pozwanej, lecz jej rodziców, którzy wcześniej przez wiele lat zamieszkiwali w budynku posadowionym na spornej działce. Przedmiotowe ruchomości nie stanowiły zatem ani części składowych ani przynależności nieruchomości z uwagi na różne osoby właścicieli. Skoro w budynku znajdowały się tylko rzeczy należące do osób trzecich tj. H. i M. M. (1), a pozwana – za pośrednictwem męża – wyrażała gotowość wydania nieruchomości w stanie, w jakim się faktycznie znajdowała, to nie sposób uznać, by to pozwana była biernie legitymowana w zakresie roszczenia o bezumowne korzystanie z nieruchomości.

(roszczenie o odszkodowanie z tytułu niewykonania zobowiązania do wydania drewna kominkowego, ekogroszku i kosiarki samobieżnej)

Nadto, powodowie domagali się zapłaty odszkodowania za poniesioną szkodę, która obejmowała wartość drewna kominkowego (300 zł), ekogroszku (380 zł), kosiarki samobieżnej (1.500 zł). Jak wskazywali powodowie ww. mienie – zgodnie z ustaleniami poczynionymi na etapie poprzedzającym zawarcie umowy przyrzeczonej – również stanowiło przedmiot sprzedaży i miało zostać wydane wraz z nieruchomością, a mimo to zostało przekazane osobom trzecim.

Podstawę prawną wskazanego roszczenia stanowił art. 471 k.c.

W ocenie Sądu powodowie nie wykazali tego roszczenia co do zasady. Do akt niniejszego postępowania złożono wydruk wiadomości sms, jaką pośrednik nieruchomości K. S. (1) skierowała do powódki. W sms-ie tym pośredniczka informowała, że w cenie sprzedaży jest odśnieżarka, kosiarka – traktorek, kosiarka spalinowa. W umowie przedwstępnej sprzedająca zobowiązała się, że nieruchomość zostanie opróżniona z wyłączeniem rzeczy uzgodnionych z kupującymi, przy czym w umowie nie sprecyzowano o jakie rzeczy chodzi. K. S. (1) przesłuchana w charakterze świadka zeznała, że wedle poczynionych przez nią ustaleń z powodami na nieruchomości miały zostać meble ogrodowe i kosiarka. Zważyć należy, iż poza dowodem z przesłuchania powodów, nie ma żadnego innego dowodu, który potwierdzałby to, że przedmiotem ustaleń stron i sprzedaży były także drewno kominkowe oraz ekogroszek. Na brak uzgodnień ze stroną pozwaną wskazuje fakt niewiedzy M. C. (1) o konieczności pozostawienia jakichś rzeczy i jego postępowanie gdy się o tym dowiedział (próbował odnaleźć i zwrócić ruchomości). O tym, że pozwana zobowiązała się do wydania również wskazanego mienia nie świadczy protokół zdawczo – odbiorczy z dnia 13 marca 2021 roku. W treści tego protokołu wskazano jedynie na nieruchomości brak m.in. drewna kominkowego w ilości jak na zdjęciach z dnia oględzin nieruchomości, składowanego na ścianie przy domu, po lewej stronie od wejścia od domu; 10 worków ekogroszku znajdującego się w piwnicy – garażu, stanowiącym część domu.

Nadto, należy wskazać, że w niniejszym przypadku powyższe mienie nie stanowiło przynależności w rozumieniu art. 51 k.c. Zgodnie bowiem z treścią art. 51 §2 k.c. nie może być przynależnością rzecz nienależąca do właściciela rzeczy głównej. Tymczasem, jak wynika z zeznań świadków, sporne mienie zostało zakupione przez M. M. (1) i stanowiło przedmiot jego własności.

Jeśli chodzi o kosiarkę samobieżną, to nawet uznając, że stanowiła ona przedmiot umowy (choć także stanowiła własność M. M. i nie była objęta konsensem stron), to w świetle zgodnych zeznań świadków przedstawiała ona znikomą wartość. Kosiarka znajdowała się w złym stanie technicznym i została oddana na złom. Zwrócić także należy, iż nie wskazano żadnych danych identyfikujących przedmiotową kosiarkę (nazwa producenta, typ i model, rok produkcji), które pozwalałby na jej wycenę przez biegłego sądowego. Z uwagi na dużą podaż tego typu rzeczy na rynku oraz rozpiętość cen nie sposób przyjąć w tym zakresie żadnych domniemań faktycznych.

(roszczenie o odszkodowanie obejmujące koszty najmu kontenerów i pracy tragarzy)

Ponadto, powodowie domagali się zapłaty odszkodowania za szkodę obejmującego poniesioną przez nich stratę w postaci kosztu wynajęcia dwóch kontenerów (1500 zł) celem opróżnienia nieruchomości, różnicy pomiędzy kosztem wynajmu ww. kontenerów w miesiącach lutym i marcu w stosunku do kwietnia 2021r. wynikającej ze wzrostu poziomu cen (100 zł), a także wynagrodzenia uiszczonego dwóm osobom zatrudnionym do wynoszenia mebli, ich rozmontowywania i załadunku do kontenerów (800 zł).

Podstawę prawną roszczenia stanowił art. 471 k.c.

Odnosząc się do powyższego roszczenia należy wskazać, że liczba kontenerów uzależniona była od zakresu obowiązku opróżnienia nieruchomości. Zgodnie z treścią umowy przedwstępnej pozwana zobowiązała się, że nieruchomość zostanie wydana w stanie niepogorszonym niż była w dniu oględzin, pomijając zwykłe użycie, a także zostanie opróżniona z wyłączeniem rzeczy uzgodnionych z kupującymi. W trakcie negocjacji z pośrednikiem powodowie nalegali, aby w umowie przedwstępnej dopisać, że obowiązek opróżnienia nieruchomości z wyłączeniem rzeczy uzgodnionych. Jednak zarówno w umowie przedwstępnej, jak też w umowie przyrzeczonej nie znalazły się postanowienia określające zakres tego obowiązku.

W orzecznictwie wskazuje się, że strony mogą do treści umowy przedwstępnej, poza istotnymi postanowieniami (art. 389 k.c.), wprowadzać w granicach określonych w art. 353 ¹ k.c. postanowienia, które nie przesądzają o jej bycie ani skuteczności, ani nie odnoszą się do spełnienia świadczenia z tej umowy (zawarcie umowy przyrzeczonej), ale kształtują zachowanie stron w okresie poprzedzającym zawarcie umowy. Zastrzeganie świadczeń na poczet umowy przyrzeczonej uznaje się za dopuszczalne, przy znacznym jednak zróżnicowaniu ocen co do ich prawnego charakteru. Chociaż porozumienia te są związane z umową przedwstępną, z reguły należy je traktować jako porozumienia odrębne. Ocena skutków zawarcia takiego porozumienia w razie uchylenia się drugiej strony od zawarcia umowy przyrzeczonej zależy przede wszystkim od jego treści. Strony umowy przedwstępnej mogą osiągnąć porozumienie dodatkowe co do przeniesienia, jeszcze przed zawarciem umowy przyrzeczonej, posiadania rzeczy będącej przedmiotem umowy przyrzeczonej. Samo przeniesienie posiadania, chociaż pozostaje w związku z umową przedwstępną, ma odrębny byt prawny i wywołuje samodzielne skutki, których ocena zależy od treści postanowień, a w razie ich braku lub ogólnikowości, od konkretnych okoliczności faktycznych, w których ten stosunek został nawiązany i następnie realizowany (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2019 r., IV CSK 109/18, LEX nr 2671547). Z powyższego judykatu wynika, że wynikający z umowy przedwstępnej obowiązek wydania nieruchomości w określonym stanie stanowił odrębną umowę, i nie było potrzeby jego powtórzenia w umowie przyrzeczonej. Kwestią sporną pozostawało rozumienie wyrażenia zamieszczonego w umowie przedwstępnej , że nieruchomość „zostanie opróżniona z wyłączeniem rzeczy uzgodnionych z kupującymi”. O ile trudności interpretacyjnych nie nasuwa samo słowo „opróżnić”, które, zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego oznacza „uczynić coś pustym” (https://sjp.pwn.pl/szukaj/opr%C3%B3%C5%BCnienie.html), o tyle trudności w niniejszym przypadku nastręcza ustalenie, co należy rozumieć poprzez „rzeczy uzgodnione”. Małżonek pozwanej twierdzi, że rozumiał obowiązek opróżnienia domu w ten sposób, że należy „opróżnić absolutnie wszystko”, jednak z jego zeznań i zeznań świadków wynika, że dotyczyło to tylko mebli, ale już nie mebli zamontowanych na stałe. Powód J. K. wskazał w toku korespondencji, że należy opróżnić wszystko ze środka domu, wszystkie ruchomości, poza tym co jest trwale związane ze ścianami i podłogą. Skoro powodom bardzo zależało na uzyskaniu domu w stanie opróżnionym ze wszystkim mebli, w tym mebli zabudowanych, to powinni zadbać, aby w umowie precyzyjnie określić zakres tego obowiązku. W świetle zebranego materiału dowodowego nie sposób uznać, że strony były zgodne co do tego, iż dom ma być wydany w stanie, na jaki wskazują powodowie. Ponadto, należy zwrócić uwagę na zeznania świadka K. S. (1), która zeznała, że w trakcie negocjacji poprzedzających zawarcie umowy powodowie nie zgłaszali jednoznacznych oczekiwań co do opróżnienia domu. Jak wskazała świadek przy umowie przedwstępnej powodowie byli „płynni, na zasadzie: dogadamy się, będzie dobrze". Później strony nie poruszały już tego tematu. Przy umowie przyrzeczonej ustalono jedynie termin wydania nieruchomości. Świadek zeznała, że na żadnym etapie poprzedzającym zawarcie umowy powodowie nie mówili, że coś ma być opróżnione totalnie, że coś ma być wyrzucone całkowicie ani też nie uzależniali zawarcia umowy od całkowitego opróżnienia nieruchomości. Nadto, świadek zeznała, że stan w jakim nieruchomość znajdowała się w dniu 6 marca 2021 roku zazwyczaj jest uznawany za wykonanie obowiązku opróżnienia budynku. W związku z powyższym, wobec niewykazania jakie były faktyczne ustalenia stron odnośnie do opróżnienia nieruchomości, nie sposób podzielić argumentacji strony powodowej.

W ocenie Sądu roszczenie odszkodowawcze w zakresie kontenerów nie zasługiwało na uwzględnienie. Zdaniem Sądu, nie wykazano w toku niniejszego postępowania, aby były one niezbędne do opróżnienia nieruchomości z rzeczy, które zgodnie z umową miała usunąć sprzedająca. W świetle złożonej do akt sprawy dokumentacji fotograficznej budzi uzasadnione wątpliwości Sądu, czy przedmiotowe kontenery zostały wykorzystane do opróżnienia nieruchomości z mebli i innych ruchomości pozostawionych przez pozwaną wbrew obowiązkowi wynikającemu z umowy, czy też do wywiezienia gruzu rozbiórkowego. Z zeznań świadków A. M., K. Z. i T. K. wynika, że przedmiotowe kontenery zostały załadowane gruzem. Dodatkowe wątpliwości powoduje załączona dokumentacja zdjęciowa, wykonana przez świadków. Strona powodowa – domagając się zwrotu powyższych kosztów – winna byłaby w sposób niebudzący wątpliwości wykazać, że kontenery zostały wykorzystane zgodnie z celem. Wprawdzie pełnomocnik pozwanej w protokole zdawczo – odbiorczym z dnia 13 marca 2021 roku zobowiązał się w imieniu pozwanej do wynajęcia na swój koszt kolejnego kontenera celem wyrzucenia pozostałych mebli. Skoro jednak istnieją wątpliwości co do sposobu wykorzystania kontenera, to brak jest podstaw do uwzględnienia roszczenia w tym zakresie.

Jeśli chodzi o koszty wynagrodzenia tragarzy, to w wymienionym powyżej protokole z dnia 13 marca 2021 roku mowa jest także o wynajęciu przez kupujących osób do opróżnienia domu z mebli na koszt sprzedającego. Jednak w ocenie Sądu roszczenie nie zasługiwało na uwzględnienie. Po pierwsze, zważywszy, iż jednocześnie były wykonywane prace związane z opróżnianiem nieruchomości oraz rozbiórką (co wynika choćby z przedstawionej dokumentacji zdjęciowej) nie sposób rozdzielić kosztów wynoszenia mebli od kosztów wynoszenia gruzu. Pozwana zobowiązała się wyłącznie do pokrycia kosztów opróżnienia nieruchomości. Nie zaoferowano żadnych dowodów w szczególności w postaci zeznań osób zatrudnionych do powyższych prac, aby móc zweryfikować twierdzenia powodów. Po drugie, nie przedstawiono żadnych dowodów na okoliczność poniesionych kosztów związanych z zatrudnieniem pracowników, w szczególności faktur czy rachunków. Przedstawione faktury dotyczą jedynie odbioru, transportu i zagospodarowania odpadów.

(roszczenie o zwrot części uiszczonego podatku od nieruchomości)

Sąd nie znalazł również podstaw do uwzględnienia roszczenia o zwrot części uiszczonego podatku od nieruchomości. Zważyć należy, iż obowiązek ustawowy obciąża właściciela niezależnie od posiadania.

Powodowie wywodzili przedmiotowe roszczenie z art. 405 k.c., w myśl którego kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (dalej również jako: u.p.o.l.) podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3. W myśl art. 6 ust. 1 powołanej ustawy obowiązek podatkowy powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstały okoliczności uzasadniające powstanie tego obowiązku. Z powyższego przepisu wynika, że nabycie własności nieruchomości, skutkuje powstaniem zobowiązania podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości następnego dnia po miesiącu, w którym nabył własność.

Powodów obciążał podatek od nieruchomości począwszy od 1 marca 2021 roku, zaś pozwaną – do 28 lutego 2021 r. Na gruncie prawa podatkowego nie obowiązuje zasada norma statuowana w art. 356 §2 k.c., w myśl którego jeżeli wierzytelność pieniężna jest wymagalna, wierzyciel nie może odmówić przyjęcia świadczenia od osoby trzeciej, chociażby działała bez wiedzy dłużnika. Uiszczenie należnego podatku przez osobę niebędącą podatnikiem na gruncie ustawy podatkowej rodzi po jej stronie uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty (art. 72 §1 pkt 1 i art. 73 §1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa).

Powodowie zapłacili kwotę 434 zł tytułem podatku od nieruchomości za cały rok. Skoro służy im wniosek o stwierdzenie nadpłaty w zakresie ww. podatku i tym samym mogą żądać od organu podatkowego zaliczenia nadpłaty na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, względnie zwrotu nadpłaconego podatku, to brak jest po ich stronie zubożenia, które rodziłoby obowiązek pozwanej do wydania korzyści. Podatek od nieruchomości za okres od stycznia do lutego 2021 r. obciążał pozwaną bez względu na to, kto rzeczywiście zapłacił na rzecz organu podatkowego kwotę podatku.

Mając zatem powyższe na względzie, Sąd na podstawie art. 471 k.c., 361 k.c., 224 § 2 k.c., 225 k.c. i art. 405 k.c. stosowanych a contrario oddalił powództwo.

VI.

(koszty procesu)

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 §1 k.p.c. przy zastosowaniu § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 z późn. zm.) i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania zasądził od przegrywających niniejsze postępowanie powodów solidarnie na rzecz pozwanej kwotę 3.617 zł, na co składały się opłata za czynności pełnomocnika w stawce minimalnej (3.600 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł). Od powyższej kwoty, na podstawie art. 98 ¹ k.p.c. zasądzono także odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Nadto, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych przy zastosowaniu art. 98 §1 k.p.c. Sąd nakazał pobrać od powodów solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 242,61 zł tytułem kosztów dojazdu świadków, które zostały tymczasowo poniesione przez Skarb Państwa.