Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2022 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

Protokolant: Jolanta Migot

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2022 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością we W.

przeciwko Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo - Kredytowej imienia F. S. w G.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo - Kredytowej imienia F. S. w G. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. kwotę 65,28 złotych (sześćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia osiem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 grudnia 2021 roku do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanego Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo - Kredytowej imienia F. S. w G. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. kwotę 107,00 złotych (sto siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 505 ⁸ § 4 k.p.c. uzasadnienie wyroku ograniczono do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Podstawę prawną powództwa stanowił art. 410 § 1 k.c. w zw. z art. 405 k.c. Jak stanowi ten ostatni kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Przepis ten stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego.

Legitymacja czynna powódki wynikała z przeniesienia jej w trybie art. 509 § 1 k.c., zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Sąd uznał umowę cesji za skuteczną, albowiem jednoznacznie indywidualizowała jej przedmiot.

Zgodnie z art. 5 pkt 7 tej ustawy całkowita kwota kredytu stanowi sumę wszystkich środków pieniężnych, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt. W umowie błędnie ustalono całkowitą kwotę kredytu, wliczając do niej również pozaodsetkowe koszty kredytu. Całkowita kwota kredytu w stanie obecnym jak i wcześniejszym oznacza wyłącznie środki udostępnione do swobodnej dyspozycji konsumenta (środki wypłacone), a w konsekwencji konsument zobowiązany jest do uiszczenia odsetek wyłącznie od środków faktycznie wypłaconych. Sytuacji tej nie zmienia potrącenie skredytowanych kosztów kredytu z kwoty teoretycznie wypłaconej, co stwarzać miało jedynie pozór swobodnego dysponowania całością kwoty wskazanej jako całkowita kwota kredytu (por. wyrok SN z 30.01.2019r., sygn. I NSK 9/18, LEX nr 2643248, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15.02.2017 roku, VI ACa 560/16, LEX nr 2279527, wyrok (...), sygn. C-377/14, (...):EU:C:2016:283). Zmiana definicji „całkowitej kwoty kredytu” miała na celu wyłącznie wyeliminowanie wadliwej wykładni tego pojęcia przedstawianej m.in. przez pozwaną (por. wyrok SO w Gliwicach z dnia 7.02.2019 roku, sygn. III Ca 1426/18, LEX nr 2670119).

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd doszedł do przekonania, że oprocentowanie pożyczki zostało wyliczone w sposób nieprawidłowy i niezgodny z definicją stopy oprocentowania wskazaną w art. 5 pkt 10 ustawy o kredycie konsumenckim, który stanowi, że stopa oprocentowania kredytu to stopa oprocentowania wyrażona jako stałe lub zmienne oprocentowanie stosowane do całkowitej kwoty kredytu na podstawie umowy o kredyt w stosunku rocznym (aktualnie po zmianie ustawy literalnie oprocentowanie odnosi się do „kwoty wypłaconej”). Zapis umowny pozwalający na pobranie odsetek od skredytowanych kosztów kredytu (w szczególności poprzez błędne określenie całkowitej kwoty kredytu) należało ocenić jako niewiążący konsumenta zgodnie z treścią art. 385 ¹ k.c.

Skoro w momencie obowiązywania umowy pozwana pobrała od konsumenta kwotę odsetek w niekwestionowanej wysokości 65,28 zł od kwoty skredytowanych kosztów kredytu (tj. prowizji w wysokości 1.403,50 zł), a więc kwoty nie wchodzącej w skład całkowitej kwoty kredytu, która nie została faktycznie udzielona i pozostawiona do swobodnej decyzji konsumenta (kwota wypłacona) powództwo w punkcie I. wyroku na podstawie art. 410 § 1 k.c. w zw. z art. 405 k.c. oraz art. 5 pkt 10 ustawy o kredycie konsumenckim zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. od zasądzonej kwoty należały się odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 19 grudnia 2021 roku, tj. po upływie terminu określonego w wezwaniu do zapłaty.

O kosztach orzeczono w punkcie II. wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z zw. z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.) i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu obciążył pozwaną całością poniesionych przez powódkę kosztów procesu, na co składały się: opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa (17,00 zł) oraz wynagrodzenie kwalifikowanego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w stawce minimalnej (90,00 zł). Na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od zasądzonej kwoty należały się odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.