Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni - I Wydział Cywilny, Sekcja do spraw rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy M. B.

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Świst

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2022 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Państwowych Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko Gminie M. G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej Gminy M. G. na rzecz powódki (...) Państwowych Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 3731 zł (trzy tysiące siedemset trzydzieści jeden złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

- od kwoty 2132 zł za okres od dnia 19 marca 2019 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1599 zł za okres od dnia 20 czerwca 2019 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanej Gminy M. G. na rzecz powódki (...) Państwowych Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 895,77 zł (osiemset dziewięćdziesiąt pięć złotych siedemdziesiąt siedem groszy) tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 22 grudnia 2022 roku

(żądanie i podstawa faktyczna pozwu)

1.  Powódka (...) Państwowe Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystąpiła z powództwem przeciwko Gminie M. G. o zapłatę kwoty 4.589,13 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 2.622,36 zł za okres od dnia 19 marca 2019 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 1.966,77 zł od dnia 20 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty, wnosząc o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

2.  W uzasadnieniu powódka wskazała, że jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości, na której znajduje się budynek pod adresem ul. (...) w G., dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...). Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 29 września 2011 roku nakazano Z. K. opuszczenie, opróżnienie oraz wydanie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w opisanym wyżej budynku. Byłemu lokatorowi przyznano prawo do lokalu socjalnego. Decyzją z dnia 3 września 2018 roku Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w G. zobowiązał powódkę do natychmiastowego wyłączenia z użytkowania ww. budynku mieszkalnego. Pismem z dnia 10 września 2018 roku powódka wystąpiła do pozwanej o pilny przydział lokalu socjalnego. Pozwana odmówiła spełnienia żądanie powódki. Wobec tego pismem z dnia 9 listopada 2018 roku powódka poinformowała pozwaną o przeniesieniu Z. K. do kontenera bytowego posadowionego na działce położonej w G. przy ul. (...). Jednocześnie powódka wskazała, że będzie obciążała pozwaną odszkodowaniem z tytułu wynajmu kontenera. Roszczenie oparte zostało o treść art. 417 k.c.

(pozew, k. 3-5)

(stanowisko pozwanej)

3.  Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

4.  Pozwana podnosiła, że nie wynika z pozwu, aby Z. K. uiszczał jakiekolwiek opłaty na rzecz powódki w okresie, za który dochodzone jest roszczenie. Dnia 30 października 2019 roku zawarto z nim umowę o wynajem lokalu socjalnego. Z załączonych faktur nie wynika, że dotyczą one kontenera, którego odebranie dla celów mieszkalnych potwierdził uprawniony do lokalu socjalnego Z. K.. Nie wskazano czy i komu strona powodowa ewentualnie dokonała płatności za wynajem kontenera – nie dołączono dowodów wpłat. Powódka podniosła zarzut przedawnienia. Powódka odwoływała się do postępowania tut. Sądu o sygn. akt I 1 C 948/21.

(odpowiedź na pozew, k. 67-71)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

5.  Wyrokiem z dnia 29 września 2011 roku w sprawie o sygn. akt I C 849/11 Sąd Rejonowy w Gdyni nakazał Z. K., aby opróżnił, opuścił i wydał powódce (...) Państwowym S.A. w W. lokal mieszkalny nr (...) położony w G. przy ul. (...), a także ustalił, że pozwanemu przysługuje prawo do lokalu socjalnego, wstrzymując wykonanie wyroku w zakresie obowiązku eksmisji do czasu złożenia byłemu lokatorowi przez Gminę M. G. ofery zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

(dowód: wyrok z dnia 29 września 2011 r. w sprawie I C 849/11, k. 35)

6.  Decyzją z dnia 3 września 2018 roku (...) Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w G. zobowiązał powódkę do wyłączenia z użytkowania budynku mieszkalnego zlokalizowanego przy ul. (...).

(dowód: decyzja z dnia 03.09.2018 r. nr ZOB.771.12.2.2018.AJ, k. 36-37)

7.  Pismem z dnia 10 września 2018 roku powódka zwróciła się do pozwanej Gminy M. G. z prośbą o pilny przydział lokalu socjalnego dla lokatora, dołączając ww. decyzję (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w G..

(dowód: pismo z dnia 10 września 2018r. – k. 38)

8.  Dnia 12 października 2018 roku powódka wydała Z. K. klucze do kontenera nr B97- (...)-L wyposażonego w okno, rolety, grzejnik, lampę/klosz, drzwi, zewnętrzną umywalkę i gaśnicę.

(dowód: protokół zdawczo-odbiorczy z dnia 12 października 2018 r., k. 41-41v., protokół wydania, k. 77)

9.  Pismem z dnia 6 listopada 2018 roku pozwana odmówiła wskazania lokalu socjalnego Z. K., wskazując, że na dzień 31 października 2018 roku Z. K. znajdował się na 285 pozycji ogólnej listy zobowiązań Gminy G. w zakresie wynajęcia lokalu socjalnego, a w kategorii gospodarstw jednoosobowych zajmuje 110 pozycję. Wskazano, że aktualnie nie ma możliwości określenia wiążącego terminu złożenia przez Gminę G. oferty lokalu socjalnego.

(dowód: pismo z dnia 6 listopada 2018 r., k. 39)

10.  Pismem z dnia 9 listopada 2018 roku powódka poinformowała pozwaną o przeniesieniu Z. K. do wynajętego kontenera.

11.  Wskazano, że na pozwaną refakturowane będę załączone faktury: z dnia 26 września 2018 roku na kwotę 627,66 zł netto oraz z dnia 5 października 2018 roku na kwotę 533,00 zł netto.

12.  Do pisma dołączono protokół dostawy faktury oraz powyższe faktury.

(dowód: pismo z dnia 9 listopada 2018 r., k. 40)

13.  Dnia 28 lutego 2019 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 2.622,36 zł w terminie 21 dni od daty wystawienia noty księgowej, tj. od dnia 25 lutego 2019 roku tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego dla Z. K. za miesiące od października 2018 roku do stycznia 2019 roku.

(dowód: nota księgowa, k. 46, zestawienie, k. 46v., potwierdzenie odbioru, k. 47-47v.)

14.  Dnia 12 czerwca 2019 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 1.966,77 zł w terminie 21 dni od daty wystawienia noty księgowej, tj. od dnia 29 maja 2019 roku tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego dla Z. K. za miesiące od lutego do kwietnia 2019 roku.

(dowód: nota księgowa, k. 48, zestawienie, k. 48v., potwierdzenie odbioru, k. 49-49v.)

15.  Pisma z dnia 19 marca 2019 roku oraz z dnia 23 września 2019 roku powódka ponownie zwracała się do pozwanej o pilne wskazanie dla byłego lokatora lokalu socjalnego, zwłaszcza wobec zbliżania się okresu zimowego. Również Z. K. pismem z dnia 8 lipca 2019 roku zwracał się o wskazanie konkretnego lokalu.

(dowód: pisma z dnia 19 marca 2019 r., k. 50, odpowiedź z dnia 24 września 2019 r., k. 50v., z dnia 23 września 2019 r., k. 51, z dnia 8 lipca 2019 r., k. 84)

16.  W dniu 21 października 2019 r. pozwana złożyła Z. K. ofertę zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

(fakt bezsporny)

17.  Z. K. zamieszkiwał przedmiotowy kontener w okresie od 1 października 2018 r. do 30 kwietnia 2019 r.

(dowód: pisma z dnia 19 marca 2019 r., k. 50, odpowiedź z dnia 24 września 2019 r., k. 50v., z dnia 23 września 2019 r., k. 51, z dnia 8 lipca 2019 r., k. 84)

18.  Z tytułu najmu kontenera w okresie od dnia 1 października 2018 roku do dnia 30 kwietnia 2019 roku powódka poniosła łączny koszt 3.731,00 zł, przy stawce 533,00 netto zł miesięcznie.

(dowód: faktury, k. 42-45, potwierdzenia wykonania operacji, k. 80-83)

Sąd zważył co następuje:

19.  Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów złożonych przez powódkę.

(ocena dowodów)

20.  Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów. Żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów ani nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych.

21.  Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okazały się dokumenty z akt sprawy tut. Sądu o sygn. I 1 C 948/21, albowiem sprawa ta dotyczyła późniejszego okresu niż objęty pozwem.

(rozstrzygnięcie i podstawa prawna żądania)

22.  Powództwo zasługiwało w znacznej mierze na uwzględnienie.

23.  Powódka domagała się odszkodowania za poniesioną szkodę w postaci straty obejmującej poniesione przez nią koszty wynajmu kontenera mieszkalnego w okresie od dnia 1 października 2018 roku do dnia 30 kwietnia 2019 roku w łącznej kwocie brutto 4.589,13 zł.

24.  Swoje roszczenie powódka wywodziła z art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (dalej jako: u.o.p.l., ustawa o ochronie praw lokatorów) w zw. z art. 417 k.c.

25.  Zgodnie z art. 18 ust. 5 u.o.p.l. jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 1509). Stosownie do treści art. 417 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. W świetle art. 417 k.c. do przyjęcia odpowiedzialności pozwanej konieczne było zaistnienie łącznie trzech przesłanek: szkody po stronie powódki, niezgodnego z prawem działania lub zaniechania pozwanej przy wykonywaniu władzy publicznej oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zachowaniem pozwanej.

26.  Odpowiedzialność odszkodowawcza gminy na podstawie art. 18 ust. 5 u.o.p.l. w zw. z art. 417 k.c. ma charakter samoistny, nie zaś subsydiarny w stosunku do byłego lokatora. Nie jest ona uzależniona od uprzedniego dochodzenia przez uprawnionego odszkodowania przeciwko byłemu lokatorowi. Odpowiedzialność odszkodowawcza Gminy jest objęta zobowiązaniem in solidum, albowiem specyfika stosunku prawnego łączącego właściciela lokalu w rozumieniu ustawy o ochronie praw lokatorów a Gminą i byłym lokatorem skutkuje tym, że spełnienie świadczenia przez jednego z obowiązanych zwalnia drugiego w stosunku do uprawnionego. Sąd w całej rozciągłości przyjmuje za własny pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 13 stycznia 2010 roku w sprawie II CSK 323/09 (LEX nr 602680), w myśl którego po pierwsze, odpowiedzialność gminy za szkodę wynikłą z zajmowanego lokalu bez tytułu prawnego przez osobę uprawnioną z mocy wyroku do lokalu socjalnego oraz tej osoby jest odpowiedzialnością in solidum (uchwała z dnia 7 grudnia 2007 r., III CZP 121/07, OSNC 2008/12/137), zaś po drugie, odpowiedzialność odszkodowawcza gminy wobec właściciela za niedostarczenie lokalu socjalnego nie jest odpowiedzialnością subsydiarną w stosunku do obowiązku tej osoby wynikającego z art. 18 ust. 1 i 3 ustawy o ochronie praw lokatorów ( vide: wyrok z dnia 19 czerwca 2008 r., V CSK 31/08, OSNC-ZD 2009/1/16).

27.  Zdarzeniem prawnym, z którym ustawa łączy odpowiedzialność odszkodowawczą Gminy jest bezprawne zaniechanie przedstawienia byłemu lokatorowi oferty najmu socjalnego lokalu. Bez jakiegokolwiek znaczenia pozostaje wina gminy wyrażająca się w braku dostępnych, wolnych lokali przeznaczonych na najem socjalny. Przy spełnieniu pozostałych przesłanek odpowiedzialność odszkodowawcza gminy powstaje zatem z chwilą niedostarczenia lokalu socjalnego uprawnionemu bez względu na wielkość zasobu mieszkaniowego gminy i rzeczywistą możliwość gminy w zakresie zadośćuczynienia temu obowiązkowi.

28.  Przechodząc do oceny roszczenia powódki pod kątem przesłanek określonych w przepisie art. 417 k.c. należy wskazać, że pozwana nie kwestionowała ani treści wyroku eksmisyjnego ani tego, że w spornym okresie nie przedstawiła eksmitowanego lokatorowi oferty najmu lokalu socjalnego.

29.  Pozwana zarzucała, że powódka nie wykazała, aby były lokator faktycznie zajmował konkretny kontener mieszkalny w okresie objętym pozwem, jednak zarzut ten był chybiony. Jak wynika bowiem z dokumentu wydania z dnia 21 września 2018 roku podstawiony kontener oznaczony był jako typ: „B97” z indywidualnym numerem: „ (...)-L”. Zarówno typ i numer wskazane zostały w protokole zdawczo-odbiorczym z dnia 12 października 2018 roku, a na pokrytych przez powódkę fakturach wskazano konkretny numer kontenera – nie jego numer katalogowy, jak konsekwentnie – pomimo powyższego, twierdziła pozwana. Również pozwany w piśmie z dnia 8 lipca 2019 roku informował o zamieszkiwaniu w kontenerze wynajętym przez powódkę. Fakt opłacenia faktur wynika z potwierdzeń przelewów ze wskazaniem w tytule tychże faktur. Nie ulegało także wątpliwości, że konieczności wynajęcia kontenera wynikała z konieczności wyłączenia z użytkowania lokalu mieszkalnego zajmowanego przez Z. K..

30.  W ocenie Sądu powódka udowodniła, że w okresie objętym żądaniem pozwu wynajęła przedmiotowy kontener, w którym to zamieszkał Z. K. z uwagi na objęcie dotychczas zajmowanego lokalu nakazem rozbiórki. Powódka wykazała, że z tego tytułu rzeczywiście poniosła wydatek w kwocie 4.589,13 zł.

31.  Podkreślenia wymaga, że pomimo przeniesienia Z. K. do kontenera mieszkalnego, w dalszym ciągu obowiązek dostarczenia lokalu socjalnego obciążał pozwaną, nie zaś powódkę. Gdyby pozwana wykonała wskazany obowiązek, powódka nie byłaby zmuszona wynająć kontenera mieszkalnego Z. K., a tym samym – nie poniosłaby szkody.

32.  Wobec powyższego zachowanie pozwanej należało uznać za bezprawne zaniechanie, gdyż zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie lokatorów obowiązek dostarczenia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Jest to obowiązek bezwzględny nałożony na gminę przez ustawodawcę. Dlatego, należało uznać, iż co do zasady, pozwana odpowiada za szkodę właściciela lokalu spowodowaną niedostarczeniem lokalu socjalnego eksmitowanemu lokatorowi.

33.  Jak już wcześniej wskazano, samo nieprzedstawienie przez pozwaną oferty umowy najmu lokalu socjalnego, tj. niewykonanie przez Gminę jej ustawowego obowiązku, stanowi zaniechanie w rozumieniu art. 417 § 1 k.c. Taki pogląd należy uznać za ugruntowany w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego. W wyroku z 18 lutego 2004 roku w sprawie o sygn. V CK 253/03 (LEX nr 319627), Sąd Najwyższy stwierdził, że odpowiedzialność gminy nie jest uzależniona od wykazania winy, przeciwnie, podstawą roszczenia odszkodowawczego jest sam fakt niedostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku sądowego. Z kolei w postanowieniu z dnia 25 czerwca 2008 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 46/08 (LEX nr 437195), Sąd Najwyższy wskazał, że treść art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie lokatorów jest jednoznaczna. Stwierdzenie, że roszczenie odszkodowawcze przysługuje na podstawie art. 417 k.c. oznacza, iż brak jakichkolwiek przesłanek do wprowadzenia ograniczeń w zakresie stosowania tego przepisu, a w konsekwencji do stosowania art. 361 k.c.

34.  Przepis art. 361 k.c. nie ogranicza odpowiedzialności ani też nie sprowadza tej odpowiedzialności wyłącznie do utraconych korzyści na skutek niemożności wynajęcia lokalu na wolnym rynku ani do straty obejmującej rzeczywiście poniesione opłaty związane stricte z lokalem wskazanym w wyroku eksmisyjnych. Wobec powyższego Sąd uznał, iż została spełniona przesłanka bezprawnego zaniechania pozwanej Gminy M. G. przy wykonywaniu władzy publicznej. W tym stanie rzeczy uznać należało, że powództwo zasługiwało co do zasady na uwzględnienie.

35.  Jak wskazuje się w doktrynie strata obejmuje zmniejszenie aktywów lub zwiększenie pasywów poszkodowanego, a więc rzeczywisty uszczerbek w majątku należącym do niego w chwili zdarzenia, za które odpowiedzialność została przypisana oznaczonemu podmiotowi ( vide: A. Olejniczak [w:] A. Kidyba (red.) Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część ogólna, LEX 2014). Zmniejszenie aktywów następuje przez utratę, ubytek lub zniszczenie poszczególnych elementów majątkowych, które dotąd przysługiwały poszkodowanemu ( vide: K. Zagrobelny [w:] E. Gniewek, P. Machnikowski (red.) Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. 7, 2016).

36.  Na podstawie zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że powódka wykazała, że poniosła szkodę w postaci tej straty. Nie budziło wątpliwości, że powódka poniosła koszty wynajmu kontenera w wysokości 3.731,00 zł netto. Skoro powódka poniosła te koszty, to jej aktywa uległy w tym zakresie zmniejszeniu. Szkoda w postaci damnum emergens została przez powódkę udowodniona jako realnie powstała i należało przyjąć, że doszło do pomniejszenia aktywów majątku powódki o kwotę wyżej wskazaną.

37.  Mając na względzie treść art. 505 ⁷ §1 k.p.c., Sąd doszedł do przekonania, że zgromadzony materiał dowodowy jest w pełni wystarczający dla ustalenia wysokości szkody i adekwatnego związku przyczynowego między nieprzedstawieniem Z. K. oferty zawarcia umowy najmu socjalnego a szkodą w postaci rzeczywiście poniesionych kosztów najmu kontenera mieszkalnego. Zważyć należy, iż strona powodowa na poparcie swojego żądania przedstawiła faktury VAT i potwierdzenie zapłaty wydatkowanych kwot, które określały rzeczywisty koszt naprawy i pozwoliły na ustalenie wysokości należnego odszkodowania. Celem przepisu art. 505 ⁷ §1 k.p.c. jest umożliwienie Sądowi dokonania własnej oceny wysokości roszczenia bez konieczności zasięgania opinii biegłego w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym, a to z uwagi na dodatkowe koszty związane z dopuszczeniem i przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłego, które mogłyby się jawić jako nieproporcjonalne w stosunku do wysokości dochodzonego roszczenia.

38.  Zdaniem Sądu, zgromadzony materiał dowodowy w pełni pozwolił na ustalenie wysokości szkody poniesionej przez powódkę, stąd brak było podstaw do dopuszczenia dowodu z opinii biegłego. Powódka wykazała rzeczywiste poniesienie kosztów najmu kontenera, które nie wydają się być zawyżone w jakimkolwiek stopniu. Podkreślenia wymaga, że powódka co miesiąc ponosiła koszty najmu w tożsamej wysokości, tj. 533 zł netto. Nie ma wątpliwości, że szkoda powódki wyraża się w tych kwotach. Pozwana w toku postępowania nie zdołała podważyć oceny przyjętej przez Sąd.

39.  W konsekwencji, Sąd zważył, że koszt wynajmu kontenera nie był wygórowany i należało go uznać za zasadny. W związku z tym, że powódka jako Spółka Akcyjna jest podatnikiem podatku od towarów i usług uprawnionym do jego odliczenia, kwota odszkodowania obejmowała kwotę netto.

(zarzut przedawnienia)

40.  Zarzut przedawnienia był chybiony, albowiem pozew obejmował okres od 1 października 2018 roku, natomiast pozew został wniesiony 10 grudnia 2021 roku. Zgodnie art. 118 k.c., zgodnie z którym jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Powyższe przesądza, że roszczenie nie było przedawnione nawet częściowo, gdyż nie mogło ulec przedawnieniu przed końcem 2021 roku.

41.  Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 417 k.c. w zw. z art. 18 ust. 5 u.o.p.l. zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.731,00 zł, co stanowiło szkodę w damnum emergens, o czym orzekł w pkt I wyroku, zaś w punkcie II. wyroku na podstawie ww. przepisów stosowanych a contrario Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie, tj. w zakresie kwoty pokrytego podatku od towarów i usług, albowiem powódka posiadała uprawnienie do odliczenia tej kwoty, stąd nie poniosła ona szkody w tym zakresie.

42.  Na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. Sąd zasądził odsetki za opóźnienie zgodnie z żądaniem pozwu. Sąd uznał, że odszkodowanie stanowi świadczenie jednorazowe i staje się ono wymagalne niezwłocznie po wezwaniu do zapłaty jako zobowiązanie bezterminowe (art. 455 k.c.). Powódka wykazała, że wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 2.132,00 zł netto oraz 1.599,00 zł netto, wyznaczając termin 21 dni na zapłatę licząc od wystawienia noty księgowej. Po upływie tego okresu roszczenie stało się wymagalne.

(koszty procesu)

43.  O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III. wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. przy zastosowaniu §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265, t.j.)

44.  Powódka wygrała proces w 81 %, pozwana – w 19 %. Koszty poniesione przez powódkę stanowiła opłata sądowa od pozwu (400,00 zł), opłata za czynności kwalifikowanego pełnomocnika w stawce minimalnej (900,00 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł). Iloczyn sumy tych kosztów (1.317,00 zł) do udziału, w jakim powódka wygrała proces wyniósł 1.066,77 zł. Natomiast koszty poniesione przez pozwaną to opłata za czynności kwalifikowanego pełnomocnika w stawce minimalnej identycznej (900,00 zł). Iloczyn tego kosztu do udziału, w jakim pozwana wygrała proces wyniósł 171,00 zł. Bezwzględna różnica wskazanych wyżej iloczynów zasądzona została w punkcie III. wyroku na korzyść powódki.

45.  Na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od zasądzonej kwoty należały się odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.