Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2020 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I1 Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący:

po rozpoznaniu w dniu 14 września 2020 r. w Gdyni na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Ł. W.

przeciwko Gminie M. G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej Gminy M. G. na rzecz powoda Ł. W. kwotę 519 zł (pięćset dziewiętnaście złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 lipca 2019r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt: 11 C 480/20

UZASADNIENIE

Powód Ł. W. wniósł pozew przeciwko Gminie M. G. domagając się od pozwanego zapłaty kwoty 519 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 04 lipca 2019 roku do dnia zapłaty, a także zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że w dniu 10 października 2016 roku na zlecenie Straży Miejskiej jego pojazd został odholowany z miejsca objętego zakazem parkowania. Powód odebrał pojazd z parkingu i z tego tytułu poniósł opłatę w łącznej wysokości 519 zł, na co składały się: opłata za holowanie - 480 zł oraz za parkowanie - 39 zł. Opłata została pobrana na podstawie Uchwały nr XIII/249/2015 Rady Miasta G. z dnia 28 października 2016 roku w sprawie ustalenia wysokości opłat za usuwanie i przechowywanie pojazdów na parkingu strzeżonym.

Wyrokiem z dnia 31 maja 2017 roku wydanym w sprawie o sygn. akt III SA/Gd 345/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. na skutek skargi Rzecznika Praw Obywatelskich stwierdził nieważność powyższej uchwały. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 07 czerwca 2019 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I OSK 2045/17 oddalił skargę kasacyjną od wyroku.

Powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 519 zł, jednak pozwana odmówiła zwrotu wpłaconej opłaty.

(pozew - k. 3-4v.)

Pozwana Gmina M. G. wniosła o oddalenie powództwa kwestionując je co do zasady jak i wysokości oraz wskazując, że pozew nie zawiera wskazania podstawy prawej roszczenia i dowodów na jego poparcie. Podniosła, że powołanie się na orzeczenia sądów administracyjnych nie może zastąpić obowiązku wskazania okoliczności faktycznych uzasadniających roszczenie i przedstawienia dowodów. Pozwana wskazała, że stwierdzenie nieważności uchwały Rady Miasta G. nr XIII/249/15 spowodowało, że nadal obowiązywała poprzednia uchwała nr XLVI/980/14 z dnia 24 września 2014 roku.

(odpowiedź na pozew - k. 36)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 października 2016 roku nieprawidłowo zaparkowany samochód marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność powoda Ł. W. został odholowany przez służby porządkowe na parking prowadzony przez (...) B. Ł. w G., który świadczył na rzecz Gminy M. G. usługi usuwania pojazdów z dróg, stref zamieszkania, stref ruchu na podstawie art. 50a i art. 130a ust. 1

Pozwana w odpowiedzi na wezwanie poinformowała, że przedmiotowa kwota została już wydatkowana na cele zgodne z przedstawionymi w piśmie zadaniami i nie może być zwrócona.

(okoliczność bezsporna nadto potwierdzona: pismem z dnia 01.07.2019r. — k. 27)

Powód ponowił wezwanie, co pozostało bezskuteczne.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o: wezwanie z dnia 17.07.2019r. - k . 28, pismo z dnia 23.07.2019r. - k. 29)

Sąd zważył, co następu je:

Powyższy stan faktyczny był bezsporny. Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów w postaci uchwał Rady Miasta G. w sprawie ustalenia wysokości opłat za usuwanie i przechowywanie pojazdów na parkingu strzeżonym, pokwitowania oraz korespondencji pomiędzy stronami. Podkreślić bowiem należy, iż żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, ani też nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi pismami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych.

Podstawę prawną powództwa stanowiły przepisy art. 410 k.c. w zw. z art. 405 k.c. Zgodnie z treścią art. 410 § 2 k.c. świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Zgodnie z art. 410 § 1 k.c. przepisy artykułów poprzedzających stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Przepis art. 405 k.c. stanowi, że kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.

Gdy w chwili spełnienia świadczenia było ono należne, bowiem istniała jego podstawa prawna, lecz stało się nienależne później, bo podstawa ta odpadła, przysługuje kondykcja zwana condictio causa fmita. Roszczenie powstaje jedynie w wypadku ostatecznego i trwałego odpadnięcia podstawy prawnej. Wejdzie ono w grę w wypadku, gdy odpadnięcie podstawy prawnej polegało na jej unieważnieniu (por. K. Osajda (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, 2020, Legalis).

W niniejszej sprawie powoda obciążono obowiązkiem zapłaty opłaty za holowanie w wysokości 480 zł oraz opłaty za parkowanie w kwocie 39 zł, na podstawie uchwały Rady Miasta G. nr XIII/249/15 z dnia 28 października 2015 roku w sprawie ustalenia wysokości opłat za usuwanie i przechowywanie pojazdów na parkingu strzeżonym. Uchwała ta jednak wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. z dnia 31 maja 2017 roku o sygn. akt III SA/Gd 345/17 została unieważniona w całości na podstawie art. 147 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Następnie wyrokiem z dnia 07 czerwca 2019 roku wydanym w sprawie o sygnaturze I OSK 2045/17 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Gminę M. G.. W związku ze stwierdzeniem nieważności przedmiotowej uchwały ze skutkiem ex tunc odpadła podstawa prawna do obciążenia powoda spornymi opłatami.

Zważyć należy, iż bezspornym w sprawie był fakt, że powód faktycznie dokonał zapłaty kwoty 519 zł, co było warunkiem (uznanym obecnie za niezgodny z Konstytucją RP) wydania pojazdu z parkingu strzeżonego.

Wobec powyższego na podstawie art. 410 k.c. w zw. z art. 405 k.c. Sąd uwzględnił powództwo w całości i w punkcie I. wyroku zasądził od pozwanej Gminy M. G. na rzecz powoda Ł. W. kwotę 519 zł wraz z odsetkami, o których orzekł na mocy art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c. i zasądził je od dnia 04 lipca 2019 roku do dnia zapłaty. Sąd miał na uwadze, że powód wezwał pozwaną do zapłaty dochodzonej kwoty pismem z dnia 19 czerwca 2019 roku, wyznaczając rozsądny 7-dniowy termin zapłaty, który wobec odbioru wezwania dnia 26 czerwca 2019 roku upłynął z dniem 03 lipca 2019 roku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od przegrywającej niniejszy spór pozwanej na rzecz powoda kwotę 100 zł stanowiącą opłatę sądową od pozwu.