Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2023 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s Rozpoznawanych w Postępowaniu Uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Małgorzata Żelewska

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2023 r. w Gdyni na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w T.

przeciwko S. W.

o wydanie rzeczy ruchomej

oddala powództwo;

kosztami procesu obciąża powoda uznając je za uiszczone.

Sygn. akt I 1 C 424/23 upr.

UZASADNIENIE

Powódka (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. domagała się, aby pozwany S. W. wydał powódce jej gazomierz o numerze (...), a także zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka podała, że pozwany jest w posiadaniu tego gazomierza, stanowiącego końcowy punkt sieci gazowej, a pozwany pomimo wezwania nie wydał go. Próba pozasądowego rozwiązania sporu nie była skuteczna.

(pozew – k. 3-4)

Zarządzeniem z dnia 4 kwietnia 2023 roku ustanowiono dla pozwanego jako dla osoby nieznanej z miejsca pobytu kuratora procesowego.

(zarządzenie – k. 101)

Kurator pozwanego zarzuciła, że powód nie wykazał, że kiedykolwiek zamontował sporny gazomierz w lokalu pozwanego. Powód nie wskazał, czy pozwanego kiedykolwiek wiązała umowa kompleksowa dystrybucji i sprzedaży paliwa gazowego i czy umowa ta została rozwiązana. Powód nie montuje gazomierzy w sposób przypadkowy w lokalach należących do osób niemających podpisanych z nim umowy. Powód nie wykazał także, aby pozwanemu kiedykolwiek skutecznie wezwano pozwanego do wydania spornego gazomierza – nie przedłożył ani dowodu doręczenia wezwania ani nawet dowodu nadania.

(odpowiedź na pozew – k. 142)

Stan faktyczny:

Pozwany jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...).

(dowód: uproszczony wypis z rejestru lokali – k. 52v.)

Dnia 8 kwietnia 2019 roku powódka wystawiła polecenie monterskie na dzień 1 maja 2019 roku na godz. 07:00 dotyczące gazomierza marki A. (...), wielkości 004, rozstaw 130 o numerze fabrycznym (...), roku produkcji i legalizacji z 2014 roku.

(dowód: polecenie monterskie – k. 23-23v.)

Sąd zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 505 ⁸ § 4 k.p.c. w sprawach, w których wartość przedmiotu sporu nie przekracza czterech tysięcy złotych, uzasadnienie wyroku ogranicza się do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Od uznania sądu opartego na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy zależy rozszerzenie tego uzasadnienia o pozostałą treść określoną w art. 327 ¹ § 1.

Sąd postanowił skorzystać z uprawnienia, o którym mowa w zdaniu drugim ww. przepisu.

Podstawę ustaleń faktycznych stanowić mógł jedynie wypis z rejestru lokali, z którego wynikało, że pozwany jest właścicielem lokalu, gdzie zgodnie z twierdzeniami powódki miał znajdować się sporny gazomierz, a także polecenie monterskie, które jako dokument pochodzący od powoda stanowił jedynie wyraz stanowiska procesowego strony. Wynikało z niego, że powódka twierdziła, że powódka domagała się wydania przedmiotowego gazomierza. Pozostałe dokumenty, tj. wezwania do wydania gazomierza, nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem strona pozwana zakwestionowała, aby pisma te nie tylko zostały doręczone pozwanemu, ale w ogóle zostały nadane do pozwanego, a strona powodowa faktu tego nie wykazała.

Podstawę prawną roszczenia powódki stanowił przepis art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada jego rzeczą, aby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela prawo do władania rzeczą. Dla osób trzecich płynie stąd obowiązek biernego poszanowania cudzego prawa własności. Jeżeli wbrew temu nastąpi naruszenie prawa własności, uruchamia się stosowne roszczenie ochronne, adresowane już do konkretnej osoby z potencjalnego kręgu osób trzecich. Osoba, która faktycznie włada rzeczą nie ma obowiązku wydania jej właścicielowi, jeżeli służy jej skuteczne uprawnienie do władania rzeczą. Uprawnienie to może mieć różne źródła, np. może ono wynikać ze stosunku umownego pomiędzy stronami.

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar dowodu spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Artykuł 6 k.c. określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.), szczególnie gdy strona jest reprezentowana przez fachowego pełnomocnika, któremu Sąd zakreślił termin na złożenie wszystkich twierdzeń i dowodów pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku dalszego postępowania (art. 205 ³ § 1 i 2 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (por. wyrok SA w Białymstoku z 28.11.2019 r., I AGa 50/19, LEX nr 2944289). Sąd nie dąży do ustalenia prawdy materialnej, Sąd działa z urzędu w zakresie wskazanym w przepisach, a podstawą procesu cywilnego jest jego kontradyktoryjność.

W okolicznościach niniejszej sprawy strona powodowa ciężaru dowodu nie udźwignęła. Nie wykazała bowiem, aby pozwany był w posiadaniu przedmiotowego gazomierza, a co mogłoby wynikać np. z polecenia monterskiego montażu gazomierza czy też pośrednio z umowy kompleksowej dostarczania paliwa gazowego. Sąd nie miał obowiązku działania w niniejszej sprawie z urzędu i samodzielnego ustalania tych kwestii, jak oczekiwała tego powódka.

Mając na uwadze powyższe na podstawie art. 222 § 1 k.c. a contrario w punkcie I. wyroku oddalono powództwo.

W punkcie II. wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu kosztami procesu obciążono powódkę, albowiem przegrała proces w całości.