Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny - Sekcja d/s Rozpoznawanych w Postępowaniu Uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Joanna Jank

po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Gdyni

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W.

przeciwko Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo - Kredytowej im. F. S. z siedzibą w G.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo;

II.  Zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1817 zł (tysiąc osiemset siedemnaście złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Stan faktyczny:

W dniu 25 lutego 2015 r. doszło do zawarcia umowy pożyczki nr (...) pomiędzy pozwanym Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo – Kredytową im. F. S. w G. a D. K..

Umowa została zawarta na okres od 25 lutego 2015 r. do 12 lutego 2025 r.

Całkowita kwota kredytu wynosiła 34 000 zł

Oprocentowanie kredytu było zmienne i w dniu zawarcia umowy wynosiło 10, 75 % w skali roku

W § 12 umowy określono rzeczywistą roczna stopę oprocentowania kredytu na 19,16 % oraz całkowitą kwotę do spłaty w dniu zawarcia umowy na 63 300, 59 zł wraz z podaniem założeń, w oparciu o które ją wyliczono:

a)  wyliczenie (...) zostało dokonane przy uwzględnieniu terminu trwania umowy oraz całkowitego kosztu kredytu , o jakim mowa w pkt.17 umowy

b)  umowa pożyczki będzie obowiązywać przez czas, na jaki została zawarta oraz kasa i pożyczkobiorca wypełnią zobowiązania wynikające z umowy w terminach określonych w umowie

c)  pożyczka została wypłacona zgodnie z umową, a kwoty rat będą spłacane zgodnie z harmonogramem

d)  data początkową będzie data wypłaty pożyczki

e)  odstępy czasu pomiędzy datami używanymi w obliczeniach przyjęto według rzeczywistych terminów płatności rat uwzględniając różną liczbę dni pomiędzy spłatami wynikającą z różnej liczby dni miesiąca

f)  wynik podaje się z dokładnością do co najmniej jednego miejsca po przecinku (…)

Szacowany całkowity koszt kredytu określono w punkcie 17 umowy na kwotę 29 300,59 zł

Prowizja za udzielenie pożyczki wynosiła 3400 zł. Oprócz niej pożyczkobiorca został obciążony opłatą przygotowawcza w kwocie 40 zł.

W punkcie 30 umowy wskazano, że pożyczkobiorca ma prawo w każdym czasie do spłaty całości lub części pożyczki przed terminem określonym w umowie, poprzez dokonanie spłaty w kasie lub na wskazany w umowie rachunek bankowy. W przypadku spłaty pożyczki przed terminem określonym w umowie w braku odmiennej dyspozycji pożyczkobiorcy dokonane wpłaty zostaną zaliczone na poczet spłaty kapitału w taki sposób, że spłata zostanie przeznaczona w pierwszej kolejności na poczet najbliższej wymagalnej raty oraz w dalszej kolejności na spłatę kapitału (szczegółowy sposób zaliczeń wskazano w umowie). Postanowiono również, że pożyczkobiorca poprzez złożenie oświadczenia stanowiącego załącznik nr 6 do umowy może złożyć odmienną dyspozycję spłaty. Rozliczenie z pożyczkobiorcą z tytułu wcześniejszej spłaty kredytu nastąpi w terminie 14 dni od dokonania spłaty.

W punkcie 29 umowy pożyczki wskazano, ze pożyczkobiorca ma prawo do odstąpienia od umowy w terminie 14 dni od zawarcia umowy bez podania przyczyny odstąpić od niej. Wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy stanowił załącznik nr 10 do umowy,

/O. ści bezsporne, nadto – umowa – k. 11- 18/

W dniu 31 października 2014 r. D. K. zawarł ze (...) im. (...) w G. umowę o prowadzenie indywidualnego Konta Spółdzielczego (IKS), w ramach której (...) do otwarcia i prowadzenia na zlecenie posiadacza konta indywidualnego konta w ramach którego D. K. mógł gromadzić oszczędności i dokonywać operacji płatniczych do wysokości zgromadzonych środków. D. K. zobowiązał się do dokonywania na to konto począwszy od października 2014 r. wpłat w wysokości co najmniej 15 zł miesięcznie. Statut pozwanego przewiduje obowiązek posiadania przez każdego członka Kasy rachunku systematycznego oszczędzania i gromadzenia na nim co miesiąc oszczędności w zadeklamowanej wysokości zgodnie z Regulaminem Indywidualnych K. Spółdzielczych.

/umowa o prowadzenie IKS – k.70, regulamin IKS – k.73-94, statut pozwanego – k. k. 80 - 85/

Miesięczna składka z tytułu prowadzenia IKS uwzględniona była w harmonogramie spłaty pożyczki zaciągniętej u pozwanego 25 lutego 2015 r.

/okoliczno ść bezsporna/

23 lutego 2016 r. D. K. dokonał całkowitej spłaty pożyczki.

/okoliczno ść bezsporna/

31 stycznia 2021 r. D. K. zawał z powodem z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę cesji wierzytelności pieniężnych (obecnych i przyszłych) wynikających ze wskazanej wyżej umowy pożyczki przysługujących mu wobec kredytodawcy, w szczególności wierzytelności o zwrot wszelkich pobranych opłat i kosztów w związku z wcześniejszą spłata kredytu oraz wierzytelność mogąca wynikać z zastosowania art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim, przewidującego tzw. sankcję kredytu darmowego .

/bezsporne – umowa cesji k, 23/

Sporządzono projekt pełnomocnictwa (bez daty i podpisu), którego miałby udzielić D. K. powodowi do złożenia w jego imieniu oświadczenia wynikającego z art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim.

/projekt – k. 26/

15 lutego 2021 r. powód złożył pozwanemu oświadczenie o skorzystaniu z sankcji tzw. kredytu darmowego na podstawie art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim, przy czym oświadczenie to zostało złożone w imieniu D. K..

/o świadczenia – k. 27/

11 lutego 2021 r. D. K. oraz G. G. (wiceprezes powodowej spółki) złożyli podpisy elektroniczne pod jakimś dokumentem o wskazanym w poświadczeniu numerze ID 792ac288-41d0-424c-ac28-5d9e00b27883.

/po świadczenie podpisu elektronicznego – k/. 25/

S ąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny był bezsporny pomiędzy stronami, zaś rozstrzygnięcie sprawy zależało wyłącznie od prawnej oceny ustalonych wyżej okoliczności faktycznych.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, który stanowi, że w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Sankcja kredytu darmowego polega zatem na uprawnieniu konsumenta do spłaty kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy. Art. 45 u.k.k. implementuje art. 23 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U.UE L z dnia 22 maja 2008 r.), który nakazuje stosowanie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji, mających zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z tą dyrektywą. Art. 45 jest przepisem o charakterze sankcyjnym, wysoce restrykcyjnym wobec kredytodawców i dlatego nie może być poddany wykładni rozszerzającej. Celem sankcji kredytu darmowego jest pozbawienie kredytodawcy prawa do pobierania odsetek i innych opłat określonych w umowie z tytułu udzielonego kredytu za naruszenie obowiązków informacyjnych. Sankcja ta w daleko idący sposób modyfikuje treść stosunku prawnego łączącego kredytodawcę z konsumentem na niekorzyść tego pierwszego. Co do zasady zatem przepisy sankcjonujące dane postępowanie powinny być możliwie ściśle interpretowane nie pozwalając na pojawienie się obszarów niepewności prawnej.

Zgodnie z przepisem art. 45. 5 u.k.k. uprawnienie do skorzystania z sankcji kredytu darmowego wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy. Ustawodawca nie sprecyzował, co rozumie pod pojęciem „wykonania” umowy, co doprowadziło do powstania różnych interpretacji tego terminu w orzecznictwie sądów powszechnych. Pojawiła się koncepcja, w myśl której moment, od którego zaczyna biec roczny termin na wygaśnięcie uprawnienia konsumenta do złożenia oświadczenia o sankcji kredytu darmowego, oznacza przede wszystkim stan, w którym wszelkie zobowiązania obu stron umowy o kredyt konsumencki zostały w pełni wykonane, nie można odnosić tego wyłącznie do wykonania zobowiązania po stronie kredytodawcy. Nie ma przy tym znaczenia, czy zostały one wykonane w terminie, dobrowolnie, czy też przymusowo, np. w drodze egzekucji komorniczej. Należy przy tym zaznaczyć, że chodzi tutaj o zobowiązania określone treścią umowy o kredyt konsumencki bez uwzględnienia skutków sankcji kredytu darmowego (wyrok Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 28 września 2017 roku, sygn. akt I C 531/17 i wyrok Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 7 lipca 2017 roku, sygn. akt X C 615/17).

Zgodnie z inną koncepcją zwrot „wykonanie umowy” użyty w art. 45 ust. 5 ustawy o kredycie konsumenckim z 2011 roku, od którego zaczyna biec roczny termin na wygaśnięcie uprawnienia konsumenta do złożenia oświadczenia o sankcji kredytu darmowego, oznacza dzień wykonania umowy przez pożyczkodawcę, czyli dzień przekazania kwoty pożyczki. Przemawiać ma za tym fakt, że w przeciwnym wypadku unicestwiony byłby cel tego przepisu. Ma on za zadanie ograniczyć uprawnienie konsumenta krótkim terminem prekluzyjnym, tak aby ustabilizować stosunek prawny i aby pożyczkodawca nie pozostawał w nieskończoność w niepewności co do zakresu swojej wierzytelności. Gdyby zaś wygaśniecie uprawnienia zależało od wykonania umowy przez pożyczkobiorcę (konsumenta), mógłby on przez jej celowe niewykonywanie odwlekać upływ tego terminu. Niedopuszczalne jest, aby jedna ze stron stosunku prawnego mogła według własnej woli regulować rozpoczęcie biegu (wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 13 czerwca 2018 r.XIV C 1375/17).

W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę termin, o którym mowa w art. 45. 5 u. k.k. rozpoczyna swój bieg z chwilą wykonania umowy przez kredytobiorcę, a zatem z chwilą całkowitej spłaty kredytu czy pożyczki. Nie ma podstaw do przyjęcia , iż ustawodawca miał na myśli wyłącznie wykonanie umowy ze strony pożyczkodawcy. Interpretacja taka byłaby niekorzystna dla konsumenta, zwłaszcza w sytuacji, gdy splata kredytu na mocy umowy zostaje odroczona w czasie na kilka lat. Z chwilą wypłaty kredytu umowa zostaje wykonana tyko przez jedna jej stronę, ale wciąż nie zostaje wykonana przez konsumenta. O stanie „wykonania” umowy można mówić dopiero wtedy, gdy obie strony wywiążą się z głównych obowiązków z niej wynikających – czyli kredytodawca kredyt wypłaci, a kredytobiorca go spłaci. Moment, w którym dochodzi do całkowitej spłaty kredytu jest dla kredytobiorcy zawsze znany i łatwy do ustalenia i jednocześnie prowadzi do wygaśnięcia roszczeń kredytodawcy w stosunku do kredytobiorcy. W ocenie sądu od tej chwili należy liczyć termin do złożenia prawokształtującego oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Omawiany termin ma charakter prekluzyjny i jest dość krótki – roczny. W przekonaniu sądu ratio legis takiego uregulowania sprowadza się do konieczności uniknięcia stanu niepewności prawnej po stronie kredytodawcy co do tego czy może, czy też nie może liczyć na zysk związany z zawartą umową. Ponieważ przepis, jak zaznaczono na początku, ma charakter bardzo restrykcyjny w stosunku do kredytodawców i stanowi wyjątek od reguły odpłatności umów kredytowych, musi być on również interpretowany ścisłe i restrykcyjnie. Dlatego nie można uwzględnić argumentacji strony powodowej, jakoby termin do złożenia oświadczenia woli o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego nie rozpoczął biegu, ponieważ pozwany nie zwrócił kredytobiorcy proporcjonalnej części prowizji w związku z wcześniejszą spłata kredytu w myśl art. 49 u.k.k. Należy zauważyć, że kredytobiorca spłacił kredyt w 2016 r., a oświadczenie z art. 45 ustawy złożył (inna rzecz, czy skutecznie, o czym niżej) w 2021 r. Przy przyjęciu interpretacji powoda, kredytobiorca mógłby dowolnie wydłużać sobie termin do złożenia wskazanego oświadczenia oczekując na zwrot proporcjonalnej części prowizji, ale jednocześnie nie podejmując żadnych działań w kierunku uzyskania tego zwrotu, w szczególności, nie wzywając kredytodawcy do zapłaty. Wówczas dochodziłoby do łatwego obejścia przepisu, który w swym założeniu ma być restrykcyjny i wprowadzać krótki, nieprzywracalny i prowadzący do wygaśnięcia roszczenia termin na złożenie oświadczenia. Poza tym, należy zauważyć, że obowiązek zwrotu odpowiedniej części kosztów kredytu w razie jego wcześniejszej spłaty wynika nie bezpośrednio z umowy, co z ustawy o kredycie konsumenckim (art. 49).

Z tych względów sąd uznał, iż roszczenie pożyczkobiorcy zostało sprekludowane, a powództwo wniesione po upływie terminu, o którym mowa w art. 45.5 uk.k. i z tego względu jest niezasadne.

Poza tym należy zauważyć powód nie wykazał swojej legitymacji czynnej w niniejszym postępowaniu, co słusznie zarzucił pozwany. Należy zauważyć, że umowa cesji została zawarta 31 stycznia 2021 r. Obejmuje ona wierzytelności pieniężne, obecne i przyszłe, w tym wierzytelność mogącą wynikać z zastosowania art. 45.5 u.k.k.

Niewątpliwie postanie wierzytelności o zwrot kosztów kredytu i zapłaconych od niego odsetek powstaje nie wcześniej, niż z chwilą złożenia przez kredytobiorcę oświadczenia o charakterze prawokształutującym, o którym mowa w przepisie art.45. 1 u.k.k. W niniejszej sprawie oświadczenie takie zostało złożone w imieniu kredytodawcy przez powoda 15 lutego 2021 r. Powód nie wykazał jednak, aby w tej dacie był uprawniony do złożenia takiego oświadczenia. Dołączone do akt pełnomocnictwo do złożenia oświadczenia nie zawiera ani daty, ani podpisu. Jednocześnie zostało poświadczone przez pełnomocnika powoda za zgodność z oryginałem, a zatem należy domniemywać, że oryginał pełnomocnictwa również nie zawiera ani daty ani podpisu mocodawcy. Poświadczenie złożenia podpisu elektronicznego dołączone do pozwu nie daje się w żaden sposób powiązać z ze złożonym pełnomocnictwom, które nie zawiera numeru ID wskazanego na poświadczeniu. Powód nie wykazał zatem, że w dniu zawarcia umowy cesji wierzytelności (31 stycznia 2021 r.) wierzytelność o zwrot kosztów i odsetek związana ze skorzystaniem z sankcji kredytu darmowego już istniała - należy domniemywać, że nie, skoro próba złożenia oświadczenia z art. 45. 1 u.k.k. nastąpiła dopiero 15 lutego 2021 r. Wprawdzie na podstawie umowy cesji wierzytelności D. K. przeniósł na powoda także wierzytelności przyszłe , jednak powstanie wierzytelności z art. 45.1 u.k.k. zależało od skutecznego złożenia oświadczenia o skorzystaniu z przewidzianego przepisem uprawnienia. Powód nie posiadał tymczasem skutecznego pełnomocnictwa udzielonego przez D. K. do złożenia takiego oświadczenia (a jeżeli je posiadał, to nie wykazał tego w niniejszym postepowaniu). Sama umowa cesji takiego pełnomocnictwa nie zawierała. Także zatem i z tego względu roszczenie powoda nie jest zasadne i podlegało oddaleniu.

Niezależnie od powyższych argumentów powództwo nie było zasadne także ze względów merytorycznych.

Na wstępie należy zaznaczyć, że ocena zgodności kwestionowanej w pozwie umowy pożyczki z przepisami ustawy o kredycie konsumenckim musi być przeprowadzona z uwzględnieniem wersji ustawy obowiązującej w dacie zawarcia umowy (tj. z dnia 26 września 2014 r. (Dz.U. z 2014 r. poz. 1497), a nie wersji ustawy obowiązującej obecnie.

Powód w pierwszej kolejności zarzucał, że umowa pożyczki narusza przepis art. 30 ust.1pkt. 10 ustawy, który stanowi, że umowa o kredyt konsumencki, z zastrzeżeniem art. 31-33, powinna określać informację o innych kosztach, które konsument zobowiązany jest ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności opłatach, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, jeżeli są znane kredytodawcy, oraz warunki na jakich koszty te mogą ulec zmianie. Według powoda, pożyczkobiorca nie został poinformowany w treści umowy o dodatkowym koszcie w postaci comiesięcznej opłaty członkowskiej w kwocie 15 zł. Zarzut ten jest w ocenie sądu bezzasadny, ponieważ opłata ta nie była elementem umowy pożyczki, a wiązała się z członkostwem pożyczkobiorcy w (...). Zgodnie z przepisem art. 3.1 ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo – kredytowych celem kas, z zastrzeżeniem art. 13aa, jest gromadzenie środków pieniężnych wyłącznie swoich członków, udzielanie im pożyczek i kredytów, przeprowadzanie na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz wykonywanie dystrybucji ubezpieczeń na zasadach określonych w ustawie z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń. Zgodnie z art. 25 ustawy o skok kasa tworzy fundusz oszczędnościowo-pożyczkowy będący w dyspozycji kasy, powstający z wkładów członkowskich, o których mowa w art. 12 oraz gromadzonych przez członków oszczędności. Zgodnie z art. 36 ustawy o skok zasady udzielania pożyczek oraz ich spłaty określa statut kasy. Statut pozwanego w § 10 ust. 1 pkt. 3 obowiązkiem każdego członka kasy jest posiadanie rachunku systematycznego oszczędzania i gromadzenie na nim co miesiąc oszczędności w zadeklarowanej kwocie, stosownie do regulaminu indywidualnych kont spółdzielczych. Ta minimalna kwota, wynikająca zarówno z regulaminu jak i umowy o prowadzenie indywidualnego konta spółdzielczego to kwota 15 zł, wskazana w harmonogramie spłat jako opłata członkowska. Niewątpliwie zatem D. K. o obowiązku uiszczania tej opłaty wiedział, wynikała ona z innej, wcześniej zawartej przez niego umowy z pozwanym. Bez wątpienia także pozwany był uprawniony do pobierania kwoty 15 zło, ponieważ w świetle ustawy o skok to właśnie z oszczędności swoich członków może udzielać im (i tylko im) pożyczek. Członkostwo D. K. w spółdzielczej kasie oszczędnościowo – kredytowej prowadzonej przez pozwanego było zatem warunkiem koniecznym dla uzyskania pożyczki, a z członkostwem tym wiązało się ponoszenie określonych opłat, o których pożyczkobiorca niewątpliwie wiedział.

Kolejnym zarzutem powoda było naruszenie w umowie art. 30 ust.1 pkt. 16 u.k.k, który stanowi, że umowa powinna określać prawo konsumenta do spłaty kredytu przed terminem. Według powoda w treści umowy nie określono procedury i warunków, na jakich koszty kredytu mogą ulec zmianie. Zarzut ten jest niezrozumiały, zwłaszcza, że ustawa w zacytowanym przepisie wymaga wyłącznie zawarcia informacji o prawie konsumenta do wcześniejszej spłaty kredytu i taka informacja w umowie została zawarta. Ustawa nie nakładała na kredytodawcę obowiązku zawierania w umowie szczegółowych informacji takich, jak procedura i warunki, na jakich mogą ulec zmianie koszty kredytu. Jak wskazano na początku rozważań, przepis art. 45 u.k. musi być wykładany ściśle i nie podlega wykładni rozszerzającej, tak jak nie podlegają takiej wykładni obowiązki nałożone na kredytodawcę w art. 30.

W tym miejscu należy wskazać, że dalsza cześć zarzutów sformułowanych w pkt. 2 uzasadnieniu pozwu (w tej części, w której powód zarzuca naruszenie at. 30 ust. 1 pkt. 16) jest niezrozumiała także z gramatycznego punktu widzenia – sprawia wrażenie, jakby część tekstu została przypadkowo wycięta bądź wklejona w trakcie jego edycji, ponieważ powód z zarzutów wywodzonych z naruszenia art. 30 .1 pkt 16 ustawy przechodzi do kwestii wliczania prowizji do całkowitego kosztu kredytu. Omawiany przepis tymczasem w ogóle nie dotyczy tej kwestii.

Dalej powód zarzuca, że umowa narusza art. 30.1 pkt 7 ustawy, ponieważ błędnie określa rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę kredytu do spłaty, gdyż wbrew przepisom ustawy uwzględnia prawo kredytodawcy do pobierania odsetek także od kredytowanej prowizji.

Zgodnie z przepisem art. 30.1 pkt 7 ustawy umowa kredytu powinna określać rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia. W § 12 umowy określono rzeczywistą roczną stopę oprocentowania kredytu ze wskazaniem, że wyliczenie (...) zostało dokonane przy uwzględnieniu terminu trwania umowy oraz całkowitego kosztu kredytu , o jakim mowa w pkt.17 umowy.

Zgodnie z przepisem, art. 5 pkt. 6 u.k.k. obowiązującym w dacie zawarcia umowy całkowity koszt kredytu to wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności:

a) odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy oraz

b) koszty usług dodatkowych w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu - z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta;

Z kolei zgodnie z przepisem art. 5 pkt. 12 u.k.k. rzeczywista roczna stopa oprocentowania - całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym. Całkowita kwota kredytu z kolei, to zgodnie z art. 5 pkt 7 ustawy obowiązującej w dacie zawarcia umowy suma wszystkich środków pieniężnych, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt.

Obowiązująca wówczas definicja całkowitej kwoty kredyty, będącej jednym z parametrów do ustalania (...) różniła się zatem od obecnie obowiązującej definicji, zgodnie z którą całkowita kwota kredytu to maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt, a w przypadku umów, dla których nie przewidziano tej maksymalnej kwoty, suma wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt.

Z porównania obu definicji wynika, że w dacie zawarcia umowy pożyczki ocenianej w niniejszej sprawie pozwany mógł wliczyć kredytowane koszty pożyczki do całkowitej kwoty kredytu i w oparciu o tak obliczoną kwotę wyliczyć następnie rzeczywista roczną stopę oprocentowania kredytu.

Ostatnim zarzutem powoda było sformułowanie umowy w taki sposób, iż zawarta w punkcie 29 informacja o prawie odstąpienia do umowy sugeruje, że oświadczenie o odstąpieniu może zostać złożone wyłącznie na formularzu stanowiącym załącznik do umowy.

Zarzut ten, podobnie, jak pozostałe nie sjest zasadny. Ustawa wymaga od kredytodawcy aby zawarł w umowie pouczenie o prawie kredytobiorcy do odstąpienia umowy. Taka informacje umowa niewątpliwie zawiera. Fakt dołączenie do umowy załącznika w postaci oświadczenia o odstąpieniu od umowy w żaden sposób nie narusza ustawy , a wręcz może być uznany jako gest ułatwiający konsumentowi odstąpienie od umowy w postaci dołączenia do niej gotowego do podpisania druku.

Z tych wszystkich względów powództwo okazało się bezzasadne i jako takie podlegało oddaleniu na podstawie art. 45 u. k.k. a contrario.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1817 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.