Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Stolarska

Protokolant: sekr. sąd. Tomasz Łukowicz

po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2018 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko E. S.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II obciąża powoda kosztami procesu uznając je za uiszczone.

Zarządzenia :

1.  odnotować i zakreślić w repertorium C

2.  przedłożyć z wpływem lub za 30 dni

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej E. S. kwoty 268,04 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Uzasadniając swoje żądanie podał, że na podstawie umowy cesji z dnia 18 grudnia 2015 r. przejął od (...) Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej prawa do wierzytelności wobec pozwanej z tytułu zapłaty składki wynikającej z łączącej pozwaną z ubezpieczycielem umowy obowiązkowego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej potwierdzonej polisą (...). Stąd też, jak podał powód, dochodzi on od pozwanej zapłaty za nieuregulowaną polisę OC w wysokości 219,35 zł oraz skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w płatności tej składki naliczonych za okres od 9 grudnia 2014 r. (tj. od dnia następnego po dniu wymagalności składki) do 4 grudnia 2017 r. Powód wskazał nadto, że pierwotny właściciel pojazdu zawarł z (...) umowę ubezpieczenia OC na okres 12-tu miesięcy, która została potwierdzona ww. polisą i dotyczyła pojazdu mechanicznego marki B. (...) E53 3.0D Aut. o numerze rej. (...). Ubezpieczony pojazd w dniu 10 marca 2014 r. został zbyty i wydany kupującemu, tj. pozwanej, która nie wypowiedziała umowy ubezpieczenia, przez co z mocy prawa przeszły na nią prawa i obowiązki wynikające z umowy ubezpieczenia, w tym też obowiązek uiszczenia składki należnej ubezpieczycielowi w kwocie 219,35 zł.

/pozew- k. 2-4/

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 19 grudnia 2017 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I 1 Nc 11053/17 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

/nakaz zapłaty z dn. 19.12.2017 r. – k. 31/

W skutecznie złożonym sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwana E. S. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia, nadto wskazała, iż nie zawierała umowy o ubezpieczenie samochodu marki B. (...), na którą powołuje się powód. Pozwana zarzuciła powodowi, iż do pozwu nie została dołączona polisa ubezpieczeniowa, a jedynie notatka wewnętrzna ubezpieczyciela, z treści której wynika nr polisy i dane pozwanej, które zdaniem pozwanej nie widniały na oryginalnej polisie. Pozwana oświadczyła również, że nigdy nie podpisywała umowy z poprzednikiem prawnym powoda, zaś poprzedni właściciel pojazdu nie poinformował jej o uprzednio zawartych umowach, w efekcie czego po zakupie pojazdu pozwana ubezpieczyła go w (...). O fakcie istnienia umowy ubezpieczenia pozwana dowiedziała się z pisma ubezpieczyciela z dnia 8 grudnia 2014 r., w odpowiedzi składając rezygnację z oferowanego jej ubezpieczenia.

/sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 33-36/

Na rozprawie w dniu 5 lipca 2018 r. pozwana podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie, nadto podała, iż samochód otrzymała w darowiźnie od swego syna. Pozwana zakwestionowała również roszczenie powoda co do wysokości, wskazując, iż niemożliwym jest by OC za 10-letni samochód wynosiło ok. 200 zł.

/protokół rozprawy z dn. 05.07.2018 r. – k. 50/

Wobec treści art. 505 ¹ k.p.c. niniejsza sprawa rozpoznawana była w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 maja 2014 r. E. S. otrzymała w drodze darowizny od swego syna P. S. pojazd mechaniczny marki B. (...) E53 3.0D Aut. o numerze rej. (...).

/ niesporne, vide: - pismo E. S. z dn. 30.12.2014 r., oświadczenie E. S. złożone na rozprawie w dn. 05.07.2018 r. – k. 50/

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystawiła dokument o nr (...) zatytułowany „Polisa z dnia 2014-02-14 potwierdza zawarcie umowy ubezpieczenia” w treści, którego jako właściciela i głównego użytkownika pojazdu B. (...) E53 3.0D Aut. o numerze rej. (...) wskazano dane E. S., w tym jej PESEL (...) i adres: ul. (...) w G.. Nadto w rubryce pn. „Składka ubezpieczeniowa”, przy zapisie „całkowita składka do zapłacenia” podano kwotę 219,35 zł, zaś w rubryce pn. „Harmonogram płatności składki”, przy zapisach „termin” i „wysokość raty (PLN)” wskazano kolejno datę - 2014-12-08 i kwotę 219,35 zł. Okres ochrony ubezpieczeniowej opisano w datach: od dnia 2014-02-18 do dnia 2015-02-17.

/dowód, vide: dokument o nr (...) - k. 23-23v./

W dniu 18 grudnia 2015 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawarła z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności, w której stwierdzono, że ubezpieczyciel przenosi na cedenta w drodze sprzedaży wierzytelność wynikającą z polisy nr (...) na kwotę 219,35 zł należną mu wobec E. S..

/dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 18.12.2015 r. – k. 18-20v; wyciąg z załącznika nr 4 do umowy przelewu – k. 21/

W dniu 11 stycznia 2016 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystawiła kierowane do E. S. na adres w G. przy ul. (...), przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 238,85 zł, tytułem nieopłaconej polisy w kwocie 219,35 zł z odsetkami ustawowymi w kwocie 19,50 zł.

/niesporne, nadto przedsądowe wezwanie do zapłaty z dn. 11.01.2016 r., - k. 24/

Sąd zważył, co następuje:

Powód domagając się zasądzenia od pozwanej kwoty wskazanej w pozwie powoływał się na umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych o nr (...) zawartą przez pierwotnego właściciela pojazdu z (...) Towarzystwem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W., dotyczącą pojazdu marki B. (...) E53 3.0D Aut. o numerze rej. (...). Powód wskazywał, że pozwana jako nabywca pojazdu nie wypowiedziała umowy ubezpieczenia, ani też nie zapłaciła ubezpieczycielowi składki w kwocie 219,35 zł. Powód wyjaśniał, że przedmiotową wierzytelność nabył na podstawie umowy cesji wierzytelności zawartej z poprzednim wierzycielem w dniu 18 grudnia 2015 r. Podstawę prawną żądania powoda stanowił więc art. 805 § 1 k.c. i art. 509 k.c.

Pozwana kwestionowała fakt zawarcia z poprzednikiem prawnym powoda jakiejkolwiek umowy, w tym także umowy stanowiącej podstawę żądania pozwu. Pozwana zarzuciła powodowi, iż do pozwu nie została dołączona polisa ubezpieczeniowa, a jedynie notatka wewnętrzna ubezpieczyciela, z treści której wynika nr polisy i dane pozwanej, które zdaniem pozwanej nie widniały na oryginalnej polisie. Nadto pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia.

Wobec tak sformułowanych zarzutów pozwanej Sąd w pierwszej kolejności badał zarzut przedawnienia roszczenia, jako zarzut najdalej idący.

Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. W myśl art. 819 § 1 k.c. roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. Zgodnie natomiast z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Wymagalność roszczenia, którego dochodzi powód w niniejszej sprawie, nastąpiła, zgodnie z deklaracją powoda, w dniu 9 grudnia 2014 r. - następującym po dniu, w którym upłynął termin płatności składki. Pozew w niniejszej sprawie złożono do tut. Sądu w dniu 06 grudnia 2016 r., (data nadania przesyłki w placówce pocztowej operatora publicznego) tj. przed upływem biegu trzyletniego okresu przedawnienia. Podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia uznać należało więc za niezasadny.

W odniesieniu do pozostałych zarzutów pozwanej wskazać należy, iż powód nie przedłożył umowy ubezpieczenia, z której wywodził swoje żądanie. Powód nie przedstawił również żadnych innych wiarygodnych dowodów, które potwierdzałyby przede wszystkim, że pomiędzy pozwaną lub też poprzednim właścicielem pojazdu a poprzednikiem prawnym powoda doszło do zawarcia tej umowy.

Swe żądanie powód oparł na złożonej do akt sprawy kserokopii wydruku zatytułowanego „Polisa z dnia 2014-02-14 potwierdza zawarcie umowy ubezpieczenia”. W pierwszej kolejności zauważyć należy, że kopia wydruku nie została poświadczona za zgodność z oryginałem przez reprezentującego powoda radcę prawnego (zgodnie z art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych; t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1870) – w przeciwieństwie do pozostałych dokumentów złożonych do akt sprawy, w tym: odpisów pełnych KRS powoda i poprzednika prawnego powoda, wyciągu z umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 18 grudnia 2015 r., wyciągu z załącznika nr 4 do ww. umowy. W odniesieniu natomiast do treści ww. wydruku wskazać należy, że dane w nim zawarte są sprzeczne chociażby z treścią pozwu, bowiem w treści pozwu powód wskazywał, iż pozwana nabyła przedmiotowy pojazd w dniu 10 marca 2014 r., zaś z wydruku wynika, że pozwana zawarła polisę w dniu 14 lutego 2014 r. – a więc w dacie kiedy nie była posiadaczem pojazdu. Już choćby na podstawie porównania tych dat, można wysnuć przypuszczenie, że „polisa z dnia 2014-02-14” została wygenerowana później.

Nadto, w ocenie Sądu, kwota wynikająca z ww. wydruku określona jako „składka ubezpieczeniowa – całkowita składka do zapłacenia”, a następnie opisana jako „wysokość raty” w wysokości 219,35 zł z terminem płatności do dnia 8 grudnia 2014 r. budzi wątpliwości. Niewiadomym jest, czy kwota w ww. wysokości miałaby zostać uiszczona tytułem raty, czy też całości składki ubezpieczenia. Przyjmując bowiem, iż jest to jedna z rat (która?) wątpliwym jest termin jej płatności w okresie następującym 10 miesięcy później w stosunku do rzekomej daty zawarcia umowy ubezpieczenia. Przyjmując natomiast, iż jest to wysokość całej składki to nieprawdopodobnym jest wyznaczenie daty płatności całej składki po upływie 80% okresu umowy (należy zwrócić także uwagę, że data ta jest wyznaczona na 2 dni przed upływem przedawnienia…). Mając nadto na względzie zasady logiki formalnej i doświadczenia życiowego, a także realia rynkowe – w stosunku do przypuszczalnej wartości pojazdu w rzekomej dacie zawarcia umowy jest to kwota rażąco niska, na co zresztą konsekwentnie wskazywała pozwana.

Reasumując nie sposób dać wiary danym zawartym w jedynym dokumencie przedłożonym przez powoda jako dowód wykazania przysługującego mu roszczenia.

Kolejno, w odniesieniu do twierdzeń powoda zawartych w piśmie procesowym z dnia 4 maja 2018 r., z których wynika, że podpisanie umowy polisy nie stanowi wymogu zawarcia umowy ubezpieczenia, popartych orzeczeniem Zespołu Arbitrów przy Urzędzie Zamówień Publicznych, w którym wskazano, że „umowa ubezpieczenia nie wymaga potwierdzenia w formie cywilnoprawnej, ponieważ dochodzi do skutku poprzez złożenie wniosku na formularzu […]”, wskazać należy, że powód nie załączył w poczet materiału dowodowego akt niniejszej sprawy wniosku, który zostałby złożony przez poprzedniego właściciela pojazdu, bądź też pozwaną. Jeżeli nawet polisa nie musi być podpisana przez ubezpieczającego, to ubezpieczyciel winien dysponować dowodem złożenia przez ubezpieczającego oświadczenia woli o chęci zawarcia konkretnej umowy ubezpieczenia na konkretnych warunkach. Gdyby dopuścić jednostronne „wystawianie” przez ubezpieczycieli polis/potwierdzeń zawarcia umów OC, można sobie wyobrazić generowanie takich dokumentów na podstawie posiadanych baz danych, bez wiedzy i woli strony umowy.

W tym stanie rzeczy niemożliwym okazało się ustalenie, a co za tym idzie zweryfikowanie treści stosunku zobowiązaniowego, który łączyłby poprzednika prawnego powoda z poprzednim właścicielem pojazdu lub pozwaną, w tym przede wszystkim woli zawarcia umowy, warunków na jakich zostałaby zawarta, w tym przede wszystkim okresu jej trwania, wysokości składki, terminów i sposobu płatności etc.

Uznać zatem należało, że powód nie wykazał zasadności swojego żądania, do czego był zobowiązany zgodnie z art. 6 k.c. Powód nie przedstawił żadnych wiarygodnych dowodów wykazujących fakt istnienia zobowiązania pozwanej względem poprzednika prawnego powoda stanowiącego podstawę żądania pozwu, który to fakt pozwana konsekwentnie kwestionowała.

Sąd zatem w pkt. 1 wyroku oddalił powództwo na podstawie art. 805 § 1 k.c. w zw.
z art. 509 k.c. w zw. z art. 6 k.c. a contrario jako nieudowodnione.

O kosztach procesu w pkt. II wyroku Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 108 k.p.c. i uznając powoda za stronę przegrywającą postępowanie obciążył go kosztami procesu, uznając je za uiszczone
w całości.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis doręczyć pełnomocnikowi powoda,

3.  przedłożyć z wpływem lub za 30 dni.