Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni - I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Mateusz Berent

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Świst

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2024 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa W. G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda W. G. kwotę 25.900 zł (dwadzieścia pięć tysięcy dziewięćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 10.100 zł za okres od dnia 9 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty,

- 15.800 zł za okres od dnia 25 kwietnia 2024 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda W. G. kwotę 7.412 zł (siedem tysięcy czterysta dwanaście złotych) tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

IV.  nakazuje pobrać od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 1050,09 zł (tysiąc pięćdziesiąt złotych dziewięć groszy) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I 1 C 294/22

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 27 maja 2024 roku

I.

(żądanie i podstawa faktyczna pozwu)

1.  Powód W. G. wniósł pozew przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., domagając się zasądzenia od pozwanego kwoty 10.100 złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenia zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

2.  W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że w dniu 11 maja 2020 roku jako pasażer karetki doznał obrażeń w wyniku wypadku komunikacyjnego. Sprawca był objęty ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych świadczonym przez pozwany zakład ubezpieczeń, który uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił mu kwotę 4.100 złotych tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania. Powód wskazał, że po zdarzeniu trafił na (...) z silną bolesnością i stwierdzono u niego złamanie wyrostka barkowego barku lewego bez przemieszczenia i złamanie wyrostka poprzecznego L1-L3 po stronie prawej. Nadto, w toku leczenia stwierdzono złamanie kręgu odcinka lędźwiowego kręgosłupa, barku i ramienia oraz powierzchowny uraz brzucha dolnej części grzbietu i miednicy. Od dnia zdarzenia do chwili obecnej powód zmaga się z utrzymującą się bolesnością, zażywa leki przeciwbólowe, wymagał pomocy osób trzecich. Nie mógł prowadzić swojego życia codziennego w sposób, jak przed zdarzeniem, co spowodowało u niego uzasadnione poczucie nieprzydatności społecznej i bezradności życiowej.

(pozew, k. 3-4v)

II.

(stanowisko pozwanej)

3.  Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

4.  Zdaniem ubezpieczyciela żądanie powoda jest wygórowane, a dotychczas wypłacona kwota odpowiada kryteriom wskazanym w pozwie, jest utrzymana w rozsądnych granicach i uwzględnia aktualne warunki i przeciętną stopę życiową społeczeństwa. Pozwana wskazała, iż w toku postępowania likwidacyjnego przyjęła, że 55 % całości szkody niemajątkowej stanowią nieodwracalne następstwa w postaci uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Nadto, pozwany podjął próbę ugodowego zakończenia sprawy, proponując ugodę, jednak powód nie odpowiedział na tę propozycję. Ubezpieczyciel zwrócił też uwagę, że w podobnych sprawach świadczenia przyznawane przez ZUS są znacznie niższe niż wypłacane przez niego. Pozwany zakwestionował też roszczenie o odsetki, wskazując, że ewentualnie powinny zostać zasądzone od dnia wyrokowania.

(odpowiedź na pozew, k. 26-28)

5.  W toku postępowania powód rozszerzył powództwo, ostatecznie domagając się zapłaty kwoty 25.900 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 10.100 zł od dnia 11 czerwca 202 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 15.800 zł od dnia następnego po dniu doręczenia pisma zawierającego rozszerzenie powództwa do dnia zapłaty.

(pismo powoda z dnia 20 marca 2024r., k. 235-236)

III.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

6.  W dniu 11 maja 2020 roku w G. około godziny 11.30 kierujący samochodem ciężarowym marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wykonując manewr skrętu w lewo z ulicy (...) w ulicę (...) (w kierunku R.) nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi uprzywilejowanemu tj. karetce pogotowia, która jechała lewym pasem ulicy (...) w kierunku centrum G. nadając sygnały dźwiękowe i świetlne. Na skutek powyższego karetka uderzyła czołowo w bok samochodu ciężarowego. W karetce na przednim fotelu pasażera zasiadał powód jako ratownik medyczny. W wyniku zderzenia powód od razu poczuł silny ból kręgosłupa.

(dowód: przesłuchanie powoda, płyta CD k. 70, zaświadczenie Komendy Miejskiej Policji w Gdyni, notatka urzędowa [w:] akta szkody, płyta CD k. 39)

7.  Karetką pogotowia powód został przewieziony na Szpitalny Oddział Ratunkowy Szpitala św. W. a P. w G., gdzie po wykonaniu badania TK i RTG oraz konsultacji ortopedycznej stwierdzono złamanie wyrostka barkowego barku lewego bez przemieszczenia i złamanie wyrostków poprzecznych L1-L3 po stronie prawej. Na (...)ze założono powodowi unieruchomienie w chuście trójkątnej, zalecono codzienną kontrolę unerwienia i unaczynienia kończyny, stosowanie leków D., P., a także kontrolę w poradni ortopedycznej.

8.  Dalsze leczenie powód kontynuował w (...).” Centrum (...) sp. z o.o. w G.. W dniu 18 maja 2020 roku ortopeda postawił rozpoznanie w postaci złamania barku i ramienia (S42) i złamania kręgu odcinka lędźwiowego kręgosłupa (S.32.0) i skierował powoda na badanie RTG odcinka lędźwiowego kręgosłupa i stawu ramiennego lewego. W badaniu fizykalnym lekarz stwierdził m.in. podbiegnięcie krwawe bocznej powierzchni uda lewego i lewej goleni, bolesność palpacyjną okolicy lędźwiowej w linii przykręgosłupowej prawej ze wzmożonym napięciem mięśni.

9.  W dniu 25 maja 2020 roku ortopeda stwierdził, że wyniki badań obrazowych są złe jakościowo i zlecił wykonanie dodatkowo badania (...). Postawił wówczas rozpoznanie w postaci powierzchownego urazu brzucha, dolnej części grzbietu i miednicy (S30). Tego samego dnia wykonano badanie (...).

10.  W dniu 4 czerwca 2020 roku powód ponownie był konsultowany przez ortopedę, który podtrzymał rozpoznanie jak podczas pierwszej wizyty i zalecił oszczędzający tryb życia.

11.  W dniu 10 czerwca 2020 roku powód zgłosił się do poradni POZ. W badaniu fizykalnym lekarz stwierdził m.in. wzmożone napięcie przykręgosłupowe i zalecił stosowanie leku A. Forte.

12.  W dniach 13-24 lipca 2020 roku powód korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych w SP ZOZ (...) Centrum (...) w S..

13.  W czasie kolejnej wizyty w dniu 14 września 2020 roku lekarz ortopeda stwierdził zbiornik płynu okolicy pośladkowej lewej i zalecił pilne wykonanie USG. Badanie zostało wykonane w dniu następnym i wykazało powstanie zbiornika limfy o średnicy ponad 20 cm na wysokości krętarza lewej kości udowej, skrzepy w części przedniej ww. przestrzeni, zniekształcenia w zakresie powierzchni krętarza większego, ślad płynu w kaletce.

14.  W dniu 17 września 2020 roku na podstawie wyników badań obrazowych ortopeda stwierdził następstwa urazów kończyny dolnej (T93) i skierował powoda na zabiegi fizjoterapeutyczne (krioterapia, pole magnetyczne, laser, DD).

(dowód: dokumentacja lekarska leczenia powoda, k. 6-15, 72-73)

15.  Na skutek wypadku z dnia 11 maja 2020 roku powód doznał złamania wyrostka barkowego łopatki lewej, załamania wyrostków poprzecznych L1-L2-L3 po stronie prawej, a także urazu stawu biodrowego lewego z powstaniem zbiornika płynowego okolicy nadpowięziowej bocznej części stawu biodrowego. Aktualnie u powoda występują subiektywne dolegliwości bólowe kręgosłupa, deformacja biodra i subiektywne dolegliwości bólowe związane z powstaniem zbiornika płynowego, co stanowi podstawę do stwierdzenia trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 6 %. Nasilone dolegliwości bólowe kręgosłupa i barku lewego trwały przez okres około dwóch tygodni. W tym czasie powód prowadził sedatywny tryb życia, wymagał systematycznego przyjmowania doustnych środków przeciwbólowych i pomocy osób trzecich przy wykonywaniu niektórych czynności domowego bytowania. Po upływie dwóch tygodni powód stał się bardziej samodzielny, a środki przeciwbólowe przyjmował jedynie w razie zaostrzenia dolegliwości. W dalszym ciągu nie mógł wykonywać cięższych codziennych czynności (m.in. sprzątanie mieszkania, cięższe zakupy). Obecnie powód jest osobą całkowicie samodzielną. Rokowanie jest pomyślne, choć dolegliwości kręgosłupa i biodra pozostaną. Leczenie powoda przebiegało zgodnie z zasadami współczesnej traumatologii narządu ruchu i zostało zakończone.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu (...), k. 82-87 wraz z pisemną opinią uzupełniającą, k. 102-103 oraz ustną opinią uzupełniającą, płyta CD k. 147)

16.  Nadto, wypadek z dnia 11 maja 2020 roku wywołał u powoda ból i cierpienie, przejawiające się m.in. w objawach psychicznych, w tym w postaci wzmożonego poczucia bezradności i bezsilności. W odczuciu powoda poziom doznanej krzywdy był duży i przekraczał jego możliwości adaptacyjne, co czasowo dezorganizowało jego życie codzienne do momentu powrotu do sprawności. Następstwem zdarzenia były objawy psychiczne w postaci nasilonych reakcji emocjonalnych, co spełnia kryteria diagnostyczne zaburzeń stresowych pourazowych. Bezpośrednio po wypadku powód stał się osobą zależną od osób trzecich, co zaburzyło poczucie jego osobistej integracji, nadto został zaburzony jego rozwój zawodowy, a brak możliwości wykonywania pracy zawodowej doprowadził do kryzysu finansowego i konieczności powrotu do pracy mimo dyskomfortu fizycznego i psychicznego. Aktualnie powód jest w stanie prawidłowo wykonywać swoje role życiowe i funkcjonować w aspekcie psychospołecznym, odczuwa jednak lęk o umiarkowanym nasileniu podczas jazdy samochodem.

(dowód: pisemna opinia biegłej sądowej z zakresu psychologii M. G., k. 169-172 wraz z pisemną opinią uzupełniającą, k. 193-193v, 216-216v)

17.  Po wypadku powód odczuwał silne dolegliwości bólowe i przyjmował silne leki przeciwbólowe. Miał siniaki na prawym udzie i plecach. W czynnościach samoobsługowych (np. ubieranie, mycie) i podstawowych czynnościach dnia codziennego (zakupy, przygotowywanie posiłków) przez okres dwóch tygodni pomagała mu matka. W związku z leczeniem urazów odniesionych na skutek wypadku powód zaprzestał aktywności fizycznej (bieganie, pływanie). Przez okres kilku miesięcy powód uczęszczał na terapię psychologiczną, miał sny związane z wypadkiem oraz lęki przed jazdą samochodem. Z uwagi na sytuację materialną (zatrudnienie na podstawie umowy zlecenia) po półtora miesiąca wrócił do pracy, ale unikał dźwigania cięższych przedmiotów. Później, zmienił pracę - aktualnie pracuje na izbie przyjęć szpitala w P.. Wcześniej powód nie leczył się u ortopedy.

(dowód: zeznania świadka B. G., płyta CD k. 70, przesłuchanie powoda, płyta CD k. 70)

18.  Sprawca wypadku – kierujący samochodem marki M. – był objęty ochroną ubezpieczeniową na podstawie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z pozwaną. W dniu 9 marca 2021 roku powód zgłosił szkodę temu ubezpieczycielowi. Pismem z dnia 30 marca 2021 roku pozwany poinformował powoda o przyznaniu zadośćuczynienia za krzywdę w kwocie 4.100 złotych. Nadto, w toku postępowania likwidacyjnego pozwany złożył powodowi propozycję ugodową polegającą na dopłacie w wysokości 1.000 złotych. Powód nie skorzystał z tej propozycji.

(dowód: pismo pozwanego z dnia 30 marca 2021r., k. 16, akta szkody, płyta CD k. 39)

Sąd zważył co następuje:

IV.

19.  Niniejsza sprawa została rozpoznana z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym.

(ocena dowodów)

20.  Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z zeznań świadka B. G., dowodu z przesłuchania powoda, a także dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i psychologii.

21.  Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów powołanych w ustaleniach stanu faktycznego. Sąd miał bowiem na względzie, iż autentyczność dokumentacji medycznej leczenia powoda nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a nadto została sporządzona przez podmioty niezależne, toteż nie ma obaw, że dokumentacja ta została zmanipulowana dla celów niniejszego postępowania. Dalej, należy zauważyć, że żadna ze stron nie zgłosiła zarzutów co do autentyczności i wiarygodności pozostałych dokumentów zgromadzonych w aktach szkody. Sąd w tym zakresie nie dostrzegł żadnych śladów podrobienia, przerobienia czy innej ingerencji. W związku z powyższym w ramach swobodnej oceny dowodów Sąd uznał, że ww. dokumenty przedstawiają faktyczny przebieg leczenia powypadkowego powoda, a także faktyczny przebieg postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez pozwanego ubezpieczyciela.

22.  W zakresie dotyczącym przebiegu leczenia i rehabilitacji, a także rozmiaru cierpień fizycznych i psychicznych oraz wpływu wypadku na dotychczasowe życie powoda Sąd dał wiarę zeznaniom powoda oraz świadka B. G.. W ocenie Sądu, zeznania wymienionych osób były szczere, zbieżne ze sobą, a także korelowały z treścią dokumentacji medycznej oraz opiniami biegłych sądowych z zakresu ortopedii i psychologii. Sąd nie dopatrzył się również podstaw do kwestionowania przesłuchania powoda odnośnie do przebiegu wypadku. W tym zakresie zeznania powoda znajdują potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach szkody (zaświadczenie K., notatka urzędowa).

23.  Ostatecznie, za w pełni miarodajną dla ustalenia stanu faktycznego należało uznać opinię sporządzoną przez biegłego sądowego z zakresu (...). W ocenie Sądu opinia została sporządzona przez biegłego w sposób rzetelny, profesjonalny, a przedstawione w opinii wnioski dotyczące aktualnego stanu zdrowia powoda, rozmiaru i trwałości uszczerbku na zdrowiu odniesionego na skutek wypadku z dnia 11 maja 2020 roku, przebiegu leczenia, następstw wypadku oraz rokowań na przyszłość są jednoznaczne i stanowcze, a także poparte wszechstronną analizą przedstawionej dokumentacji medycznej i badaniem przedmiotowym. Przedstawione przez biegłego wnioski nie budzą żadnych wątpliwości Sądu w świetle zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Biegły zdołał również obronić swoją opinię po wniesieniu zarzutów przez poszkodowanego. Zważyć należy, iż zarzuty strony powodowej sprowadzały się zasadniczo do kwestii wysokości procentowej przyjętego przez biegłego uszczerbku na zdrowia. W opiniach uzupełniających biegły W. Z. jednak w sposób rzeczowy i przekonujący odniósł się do tego zarzutu, logicznie wyjaśnił jakimi przesłankami kierował się przy określeniu wysokości uszczerbku. Niezależnie od wyjaśnień biegłego należy stwierdzić, że w świetle ugruntowanego stanowiska judykatury, kwestia wysokości procentowego uszczerbku na zdrowiu określonego na podstawie Tabeli oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu stanowiącej załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania nie jest przesądzająca dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia; wartość ta ma bowiem – zgodnie z utrwalonym orzecznictwem – jedynie charakter pomocniczy, a ocena rozmiaru doznanej krzywdy każdorazowo uwzględniać musi szereg innych kryteriów i okoliczności konkretnej sprawy ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 30 grudnia 2021r., I ACa 444/21, L.), co też Sąd uczynił określając wysokość należnego powodowi świadczenia.

24.  Mając na względzie, że opinia złożona przez biegłego ortopedę jest kompletna – na mocy art. 235 ² § 1 k.p.c. i art. 286 k.p.c. Sąd pominął dowód z opinii innego biegłego.

25.  Ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd oparł również na opinii biegłej sądowej z zakresu psychologii. Przedstawiona przez biegłą M. G. opinia została sporządzona na podstawie wywiadu diagnostycznego, obserwacji poszkodowanego i przeprowadzonej z nim rozmowy, jest - w ocenie Sądu - rzetelna, fachowa, jasna i logiczna, a także nie zawiera żadnych luk ani sprzeczności, a wnioski do jakich doszła biegła zostały należycie i przekonująco uzasadnione. Nadto, w opiniach uzupełniających biegła przekonująco ustosunkowała się do zarzutów ubezpieczyciela dotyczących rozpoznania zaburzeń psychicznych oraz rzekomych rozbieżności pomiędzy wynikami testów osobowości (wskazującymi na styla adaptacyjny w radzeniu sobie z sytuacjami stresującymi) a stwierdzeniem zaburzeń adaptacyjnych. Jak wynika z opinii uzupełniających wypadek z dnia 11 maja 2020 roku był na tyle nagłym i traumatycznym zdarzeniem, że nawet u człowieka nie przejawiającego trudności w asymilowaniu sytuacji stresowych mógł spowodować zaburzenia natury psychicznej i emocjonalnej. W ocenie Sądu z uwagi na dramatyczny przebieg zdarzenia wyjaśnienia biegłej wydają się logiczne.

V.

(rozstrzygnięcie i podstawa prawna orzeczenia)

26.  Powództwo zasługiwało w znacznej mierze na uwzględnienie.

27.  Podstawę prawną powództwa o zapłatę zadośćuczynienia i odszkodowania stanowiły przepisy art. 822 §1 k.c., art. 445 § 1 k.c. i art. 444 k.c. Wedle przepisu art. 822 §1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do art. 822 §2 k.c. jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. W myśl art. 822 §4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Zgodnie z treścią art. 445 §1 k.c. w zw. z art. 444 §1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

28.  Na wstępie należy zauważyć, że zasada odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń nie była sporna. Nie budziło bowiem wątpliwości, że sprawcą wypadku z dnia 11 maja 2020 roku był kierujący pojazdem ubezpieczonym w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanej (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.. Nadto, w toku postępowania likwidacyjnego pozwana uznała co do zasady swoją odpowiedzialność, przyznając powodowi kwotę 4.100 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę. W tym stanie rzeczy spór pomiędzy stronami sprowadzał się jedynie do wysokości (rozmiaru) poniesionej przez powoda krzywdy.

29.  W świetle ugruntowanego orzecznictwa zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 k.c. ma charakter kompensacyjny, stanowi sposób naprawienia krzywdy w postaci doznanych cierpień fizycznych i ujemnych przeżyć psychicznych, zarówno istniejącej w chwili orzekania, jak i takiej, którą poszkodowany będzie w przyszłości na pewno lub z dającym się przewidzieć z dużym stopniem prawdopodobieństwa odczuwać. Zasadniczą przesłankę określającą jego wysokości stanowi więc stopień natężenia doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych i ujemnych doznań psychicznych ich intensywność, nieodwracalność ujemnych skutków zdrowotnych, a w tym zakresie stopień i trwałość doznanego kalectwa i związana z nim utrata perspektyw na przyszłość oraz towarzyszące jej poczucie bezradności powodowanej koniecznością korzystania z opieki innych osób oraz nieprzydatności społecznej. Celem, jakiemu ma służyć zadośćuczynienie, jest nie tyle przywrócenie stanu przed wyrządzeniem krzywdy, ile załagodzenie negatywnego przeżycia poszkodowanego. Powszechnie akceptowana jest w judykaturze zasada umiarkowanego zadośćuczynienia, przez co rozumieć należy kwotę pieniężną, której wysokość jest utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, określanej przy uwzględnieniu występujących w społeczeństwie zróżnicowanych dochodów różnych jego grup. Zasada ta trafnie łączy wysokość zadośćuczynienia z wysokością stopy życiowej społeczeństwa, bowiem zarówno ocena, czy jest ono realne, jak i czy nie jest nadmiernie zawyżone lub nadmiernie zaniżone, a więc czy jest odpowiednie, pozostawać musi w związku z poziomem życia ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2020r., III CSK 149/18, L.).

30.  W ocenie Sądu roszczenie o zadośćuczynienie było zasadne w całości.

31.  Dokonując ustaleń odnośnie do rozmiaru poniesionej przez powoda szkody niemajątkowej Sąd miał na względzie w szczególności rozmiar i charakter doznanych obrażeń oraz czas trwania dolegliwości związanych z wypadkiem.

32.  Jak wynika z opinii sporządzonej przez biegłego ortopedę W. Z. (2) na skutek wypadku z dnia 11 maja 2020 roku powód doznał złamania wyrostka barkowego łopatki lewej, załamania wyrostków poprzecznych L1-L2-L3 po stronie prawej, a także urazu stawu biodrowego lewego z powstaniem zbiornika płynowego okolicy nadpowięziowej bocznej części stawu biodrowego. Biegły stwierdził, że przebyte złamanie wyrodków poprzecznych odpowiada za odczuwane obecnie przez powoda dolegliwości bólowe. Na wyrostkach poprzecznych znajdują się przyczepy mięśnie oraz więzadła, w związku z czym w razie złamania wyrostków może dojść do uszkodzenia mięśni czy więzadeł, które z kolei skutkują powstaniem drobnych wylewów krwawych, powodując analogiczne dolegliwości jak występujące u powoda. Jednocześnie, biegły zauważył, że tego typu urazy często nie są widoczne w badaniach obrazowych. W przypadku powoda wykonane badania nie ujawniły przemieszczenia odłamów kostnych. Stąd też złamania zrosły się po około 2-3 tygodniach. Nadto, na skutek dużego uderzenia okolicy biodra doszło w toku gojenia do wytworzenia się krwiaka pourazowego, który po procesie hermolizy krwi uległ przekształceniu w zbiornik płynowy. Znajduje się on w okolicy krętarza większego kości udowej lewej i powoduje u powoda ewidentną deformację biodra (potwierdzoną badaniem USG) i niewielkie subiektywne dolegliwości bólowe. Kolejny stwierdzony przez biegłego uraz w postaci złamania wyrostka barkowego łopatki wygoił się bez trwałych następstwami. Zdaniem biegłego ortopedy dolegliwości ze strony kręgosłupa i biodra mają charakter trwały. Jeśli chodzi natomiast o zbiornik płynowy, to możliwe jest usunięcie poprzez wykonanie punkcji i ewakuację płynu.

33.  Spośród wskazanych przez powoda obrażeń w adekwatnym związku z wypadkiem nie pozostają natomiast dolegliwości bólowe kolana lewego. Jak bowiem wyjaśnił biegły ortopeda dolegliwości te są następstwem choroby samoistnej tj. chondropatii i nie mają charakteru urazowego. O braku związku ww. dolegliwości z wypadkiem świadczy również nie podejmowanie przez powoda leczenia w tym zakresie.

34.  Podkreślić także należy, iż odniesione wskutek przedmiotowego wypadku obrażenia wiązały się również z dolegliwościami bólowymi kręgosłupa i barku lewego. Oceniając nasilenie tych dolegliwości, biegły ortopeda stwierdził, że utrzymywały się one na znacznym poziomie przez okres około dwóch tygodni od zdarzenia. W tym czasie powód wymagał systematycznego przyjmowania doustnych środków przeciwbólowych. Po upływie powyższego okresu istniały wskazania do przyjmowania leków przeciwbólowych jedynie w razie zaostrzenia dolegliwości. Aktualnie, jak wynika z opinii biegłego, u powoda występują nieznaczne subiektywne bóle mięśni przykręgosłupowych i szczytów wyrostków kolczystych.

35.  Przy określeniu rozmiaru poniesionej przez powoda szkody niemajątkowej Sąd wziął pod uwagę także długotrwałość procesu leczenia. Jak wynika z przedstawionej dokumentacji medycznej bezpośrednio po zdarzeniu powód został przewieziony na (...) szpitala, gdzie założono mu unieruchomienie w postaci chusty trójkątnej, a następnie do dnia 17 września 2020 roku pozostawał pod opieką lekarza ortopedy. Leczenie miało charakter zachowawczy, polegało na farmakoterapii i fizjoterapii. Jak wskazał biegły ortopeda leczenie przebiegało zgodnie z zasadami współczesnej traumatologii narządu ruchu, bez powikłań i zostało zakończone.

36.  W świetle opinii biegłej z zakresu psychologii należało również stwierdzić, że przedmiotowy wypadek wpłynął także na stan psychiczny i emocjonalny powoda. W przedmiotowej opinii stwierdzono, że na skutek wypadku z dnia 11 maja 2020 roku doszło u powoda do czasowej dezadaptacji (zaburzenia) funkcjonowania, co objawiało się m.in. nasilonymi reakcjami emocjonalnymi, wzmożonym poczuciem bezradności i bezsilności, lekiem przed jazdą samochodem. Jak stwierdziła biegła przyczyną czasowego zaburzenia funkcjonowania był nagły i nieprzewidywalny charakter zdarzenia. Czasowej dezadaptacji nie zapobiegł dominujący u powoda zadaniowy styl radzenia sobie ze stresem wynikający z prawidłowo wykształconych mechanizmów adaptacyjnych. Doświadczenie wypadku jako sytuacji trudnej i nieoczekiwanej było bowiem tak znaczne, że okresowo wykształciły się u niego nieadaptacyjne sposoby radzenia z trudnościami. Jednocześnie, cechy osobowościowe powoda, w tym ww. styl skoncentrowany na zadaniu, umożliwiły powodowi uporać się z negatywnymi konsekwencjami w zakresie stanu emocjonalnego. Aktualnie bowiem powód jest w stanie prawidłowo wykonywać swoje role życiowe i funkcjonować w aspekcie psychospołecznym. Niezależnie od opinii biegłej, o wpływie wypadku na stan psychiczny powoda świadczą zeznania świadka. B. G. potwierdziła bowiem, że po wypadku powód miał sny związane z wypadkiem, a także lęki przed jazdą samochodem.

37.  Poza samymi obrażeniami ciała i cierpieniami natury psychicznej, zgodnie ze stanowiskiem judykatury, przy określeniu rozmiaru poniesionej przez powoda szkody niemajątkowej, Sąd uwzględnił również całokształt skutków, jakie wypadek ten wywarł na życiu osobistym i zawodowym poszkodowanego. Przede wszystkim należało mieć na względzie, że w okresie dwóch tygodni bezpośrednio następujących po dniu zdarzenia powód zmuszony był prowadzić sedatywny tryb życia. W tym czasie wymagał pomocy osób trzecich przy wykonywaniu niektórych czynności domowego bytowania. Jak wskazał biegły powyższy dwutygodniowy termin znacznego ograniczenia aktywności życiowej związany był z okresem zrostu złamań. Po upływie tego czasu powód w dalszym ciągu nie mógł wykonywać cięższych codziennych czynności jak np. sprzątanie mieszkania czy cięższe zakupy. Powyższe ograniczenia miały wpływ na możliwość wykonywania dotychczasowych obowiązków zawodowych. Powód jest ratownikiem medycznym, a jego praca wymaga sprawności fizycznej gdyż wiąże się m.in. z koniecznością przenoszenia cięższego sprzętu medycznego bądź osób rannych czy poszkodowanych na noszach. Z uwagi na ograniczenia będące skutkiem wypadku powód został ostatecznie zmuszony do zmiany pracy na lżejszą, niewymagającą takiej sprawności jak dotychczasowa. Nadto, należało mieć na względzie, że odniesione na skutek zdarzenia z dnia 11 maja 2020 roku obrażenia uniemożliwiły powodowi realizację aktywności fizycznej w dotychczasowym zakresie (bieganie, pływanie). W. G. zeznał, że obecnie odczuwa ból podczas biegania i może biegać wyłącznie po miękkiej nawierzchni.

38.  Mając na względzie przedstawiony powyżej ogół skutków zdarzenia, Sąd uznał, iż adekwatna do rozmiaru poniesionej przez powoda krzywdy jest kwota 30.000 zł, co przy uwzględnieniu wypłaconej na etapie postepowania likwidacyjnego kwoty 4.100 zł uzasadniało zasądzenie dodatkowo kwoty 25.900 zł.

39.  Zdaniem Sądu wysokość przyznanego zadośćuczynienia została utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001r., III CKN 427/00, L.). Sąd miał również na względzie, że z uwagi na wzrost zamożności społeczeństwa (co przejawia się choćby stałym wzrostem przeciętnego wynagrodzenia za pracę), a jednocześnie ze względu na istotny spadek siły nabywczej pieniądza (inflacja), zasądzanie niskich kwot z tytułu zadośćuczynienia nie będzie spełniało kompensacyjnej funkcji tego świadczenia. W okolicznościach niniejszej sprawy, zdaniem Sądu, zasądzona kwota zadośćuczynienia jest odpowiednia do rozmiaru poniesionej szkody niemajątkowej, nie ma charakteru symbolicznego, uwzględnia aktualną stopę życiową społeczeństwa, a zarazem nie prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego kosztem ubezpieczyciela.

40.  Mając na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności, na podstawie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda łącznie kwotę 25.900 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę.

41.  Nadto, na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c., Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od ww. kwoty 10.100 zł od dnia 9 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty. Zważyć bowiem należało, że szkoda została ubezpieczycielowi zgłoszona w dniu 9 marca 2021 roku, co oznacza, że 30 – dniowy termin do wypłaty świadczenia przewidziany w art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych upłynął z dniem 8 kwietnia 2021 roku. Natomiast, od kwoty 15.800 zł, o którą powód rozszerzył powództwo w toku sprawy, Sąd zasądził odsetki dopiero od dnia następnego po upływie 7 dni od dnia doręczenia pozwanemu pisma zawierającego rozszerzenie powództwa, co nastąpiło w dniu 17 kwietnia 2024 roku. W ocenie Sądu termin tygodniowy był wystarczający do należytej oceny tego roszczenia. Termin ten uwzględnia wszelkie okoliczności związane z rozpoznaniem roszczenia powoda jak: obieg korespondencji, czas niezbędny na skompletowanie dokumentacji, konsultacje z lekarzem orzecznikiem czy prawnikiem. Nie było przy tym podstaw do zastosowania terminu 30 – dniowego przewidzianego w ustawie o ubezpieczeniach obowiązkowych, gdyż postępowania likwidacyjne zostało już zakończone.

42.  W pozostałym zakresie co do odsetek, na podstawie powołanych powyżej przepisów stosowanych a contrario powództwo podlegało oddaleniu.

VI.

(koszty procesu)

43.  O kosztach procesu Sąd orzekł na podsawie art. 100 k.p.c. i uznając, że powód uległ tylko nieznacznie (w zakresie odsetek) zasądził od pozwanego na rzecz powoda całość poniesionych kosztów procesu, na które składały się: opłata sądowa od pozwu (750 zł), opłata sądowa od rozszerzenia powództwa (545 zł), opłata za czynności zawodowego pełnomocnika będącego radcą prawnym w stawce minimalnej stosownie do §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (3.600 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł) i zaliczka na poczet opinii biegłego (2.500 zł).

44.  Natomiast, na podstawie art. 83 ust. 2 i art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Sądu Rejonowego – Skarbu Państwa w G. nieuiszczone koszty wynagrodzenia biegłego, które zostały tymczasowo wypłacone ze Skarbu Państwa w kwocie 1.050,09 zł. Łączna wysokość kosztów opinii biegłego wynosiła 3.550,09 złotych i do kwoty 2.500 zł została sfinansowana z zaliczki wpłaconej przez powoda.