Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny - Sekcja d/s Rozpoznawanych w Postępowaniu Uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Joanna Jank

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2024 r., na posiedzeniu niejawnym w Gdyni

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T.

przeciwko M. S.

o wydanie rzeczy ruchomej

oddala powództwo

Sygnatura akt I 1 C 251/23

Uzasadnienie wyroku z dnia 24 kwietnia 2024 roku

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. wniosła pozew przeciwko M. S. o wydanie gazomierza Apator (M.), typ (...), rodzaj GM-004-130-5, nr fabryczny (...) ( (...)), rok produkcji/legalizacji (...) zamontowanego w lokalu położonym w G. przy ul. (...).

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dystrybuuje paliwa gazowe, jest właścicielką sieci gazowej, a gazomierz (układ pomiarowo – rozliczeniowy) stanowi punkt końcowy tej sieci, a więc również jest przedmiotem własności powódki. Pozwany jest w posiadaniu ww. gazomierza i pomimo wezwania do jego wydania nie dokonał jego zwrotu na rzecz powódki, a zatem przywłaszczył sobie mienie powódki i nadal jest w jego bezprawnym posiadaniu.

(pozew, k, 3-3v, pismo pow ódki z dnia 3 stycznia 2024r., k. 82-83v)

Kurator ustanowiony dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie kurator podniósł, że z uzasadnienia pozwu oraz dołączonych do niego dokumentów nie wynika, z czego powód wywodzi, że pozwany jest lub był w posiadaniu spornego gazomierza. Z żadnego zaoferowanego dowodu nie wynika, aby strony kiedykolwiek łączyła umowa na dostawę paliwa gazowego, na podstawie której pozwanemu miałby zostać przekazany do używania ww. gazomierz. Do pozwu dołączono jedynie zlecenia monterskie wystawione na pozwanego, które dotyczą zleconej czynności demontażu gazomierza. Pod ww. zleceniami nie widnieje jakikolwiek podpis. Powód nie wykazał także, że adres, na jaki wystawiane były zlecenia, jest adresem zamieszkania pozwanego. Tym samym nie ma podstaw do uznania, że lokal, w którym został zamontowany sporny gazomierz, należał do pozwanego i władał on zamontowanym gazomierzem. Z ostrożności procesowej – na wypadek uznania, że powód wykazał, że łączyła go z powodem umowa, na podstawie której przekazał do używania pozwanemu ww. gazomierz – kurator zarzucił, że powód nie wykazał, by pozwany posiadał gazomierz bez tytułu prawnego, co obligowałoby go do jego zwrotu. Do pozwu nie dołączono wypowiedzenia umowy ani innego oświadczenia woli rozwiązującego stosunek prawny. Przedstawiona korespondencja w żaden sposób nie dowodzi, aby kiedykolwiek rozwiązano z powodem umowę na dostawę paliwa gazowego, a tym samym, by pozwany posiadał gazomierz bez tytułu prawnego.

(odpowied ź na pozew, k. 77-77v)

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. – na podstawie koncesji nr P./ (...)/1/2/2001/MS – jest dystrybutorem paliw gazowych sieciami dystrybucyjnymi o ciśnieniu niskim, średni, i wysokim na potrzeby odbiorców zlokalizowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

(dow ód: koncesja nr P./ (...)/1/2/2001/MS, k. 7-8)

W dniu 17 listopada 2022 roku powódka sporządziła pismo, zawierające wezwanie pozwanego M. S. zamieszkałego w G. przy ul. (...) do dobrowolnego wydania gazomierza typ GM-004-130-5 nr (...) będącego jej własnością w dniu 8 grudnia 2022 roku.

(dow ód: pismo powódki z dnia 17 listopada 2022r., k. 14-15)

S ąd zważył, co następuje:

Na wstępie należy zauważyć, że stosownie do treści art. 5058 § 4 k.p.c. w sprawach, w których wartość przedmiotu sporu nie przekracza czterech tysięcy złotych, uzasadnienie wyroku ogranicza się do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Od uznania sądu opartego na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy zależy rozszerzenie tego uzasadnienia o pozostałą treść określoną w art. 3271 § 1. W niniejszym przypadku Sąd postanowił skorzystać z uprawnienia, o którym mowa w zdaniu drugim ww. przepisu.

Oceniając przedstawiony przez powoda materiał dowodowy, należy wskazać, że podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie w zasadzie mogła stanowić jedynie dołączona do pozwu koncesja dowodząca tego, że powódka jest dystrybutorem paliw gazowych za pośrednictwem sieci dystrybucyjnych. Natomiast, pozostałe przedstawione dowody nie miały większego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Wskazać bowiem należy, że zarówno wydruk z systemu komputerowego powoda w postaci polecenia monterskiego, jak i dokument prywatny w postaci wezwania do dobrowolnego wydania gazomierza stanowiły jedynie wyraz stanowiska procesowego strony powodowej, natomiast nie dowodziły tego, że pozwany rzeczywiście znajduje się w posiadaniu przedmiotowego gazomierza. Na marginesie zauważyć należy, iż nie przedłożono nawet dowodu nadania ww. wezwania, nie wspominając już o dowodzie jego doręczenia pozwanemu. Z kolei, oświadczenie sprzedawcy paliwa gazowego z dnia 22 grudnia 2022 roku stanowiło jedynie dowód tego, że podpisana pod tym oświadczeniem osoba (na marginesie z uwagi na słabą jakość wykonania kopii dane tej osoby są nieczytelne) twierdzi, że umowę rozwiązano.

Podkreślić należy, iż nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek powódki – zawarty w uzasadnieniu pisma z dnia 3 stycznia 2024 roku – o zobowiązanie (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. do złożenia wskazanych przez powódkę dokumentów oraz informacji. Wnioski nie wywołały skutków z uwagi na treść art. 1281 k.p.c. Niezależnie od tego należy zauważyć, że strona powodowa twierdziła, że sama nie jest w stanie uzyskać ww. informacji ze względu na odmowę ich udostępnienia przez ww. spółkę. Zauważyć należy, iż do pisma z dnia 3 stycznia 2024 roku dołączono co prawda zanonimizowane kopie pisma z dnia 28 marca 2023 roku oraz odpowiedzi (...) sp. z o.o. w W. z dnia 24 kwietnia 2023 roku, ale dotyczą one zupełnie innej sprawy (z treści ww. pism wynika, że dotyczą sprawy o sygnaturze akt I C 987/22 toczącej się przed Sądem Rejonowym Gdańsk – Północ w Gdańsku), tym samym nie sposób uznać, że powódka nie może samodzielnie uzyskać dokumentów na wykazanie swojego roszczenia w niniejszej sprawie.

Podstawę prawną powództwa stanowił art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Jak wskazuje się w orzecznictwie roszczenie windykacyjne służy właścicielowi przeciwko osobie, która rzeczą faktycznie włada, tak więc jego koniecznymi przesłankami jest nie tylko status właściciela (współwłaściciela) i fakt, że nie włada on (sam lub przez inną osobę) swoją rzeczą, ale także fakt, że rzeczą faktycznie włada pozwany - do tego nieuprawniony. Biernie legitymowanym jest tylko faktycznie władający rzeczą. Przesłanką skutecznego pozwania w procesie windykacyjnym jest fizyczne władanie rzeczą przez pozwanego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2014 r., IV CSK 229/13, L.). Podkreślić należy, iż ciężar dowodu w tym przedmiocie spoczywa na właścicielu rzeczy - powodzie (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1992 r., II CRN 99/92, L.).

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar przedstawiania materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Artykuł 6 k.c. określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (zob. wyrok SA w Białymstoku z 28 listopada 2019 r., I AGa 50/19, LEX nr 2944289). Sąd nie dąży do ustalenia prawdy materialnej, Sąd działa z urzędu w zakresie wskazanym w przepisach, a podstawą procesu cywilnego jest jego kontradyktoryjność. Kluczowe dla rozstrzygnięcia fakty nie mogą opierać się wyłącznie na gołosłownych twierdzeniach strony i jej przekonaniu, które nie znajduje oparcia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności muszą zostać udowodnione (zob. wyrok SA w Łodzi z 20 listopada 2019 r., III AUa 22/19, LEX nr 2764307).

W ocenie Sądu strona powodowa nie zdołała w toku niniejszego postępowania udowodnić, że pozwany jest w posiadaniu przedmiotowego gazomierza. Na tę okoliczność nie przedstawiono bowiem żadnych wiarygodnych dowodów, nawet po podniesieniu przez kuratora procesowego zarzutów odnośnie braku legitymacji procesowej pozwanego. Przede wszystkim udostępniony przez powódkę materiał dowodowy nie dowodzi tego, że z pozwanym kiedykolwiek została zawarta umowa na dostawę paliwa gazowego, na podstawie której objął on w posiadanie sporny gazomierz. Do akt sprawy nie złożono odpisu takiej umowy. Nadto, nie przedłożono polecenia monterskiego, z którego wynikałby fakt zamontowania licznika gazu w lokalu przy ul. (...). Na marginesie należy zauważyć, że w toku niniejszego procesu nie udało się potwierdzić także tego, że pozwany faktycznie zajmuje lokal, w którym sporny gazomierz miał być rzekomo zainstalowany. Wobec powyższych zaniechań dowodowych nie można uznać, że pozwany posiada legitymację procesową w niniejszej sprawie. Jak wskazano powyżej Sąd nie miał obowiązku działania z urzędu i samodzielnego ustalania powyższych kwestii, jak oczekiwała tego strona powodowa.

Podkreślić należy, iż powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie nawet gdyby uznać, że pozwany zawarł umowę na dostawę paliwa gazowego. Powódka bowiem nie udowodniła, że pozwany znajduje się w posiadaniu gazomierza bez tytułu prawnego. Nie przedstawiono żadnych wiarygodnych dowodów, na podstawie których można by stwierdzić, że umowa została rozwiązana, a tym samym pozwanemu nie przysługuje skuteczny względem powódki tytuł prawny do władania spornym gazomierzem. Jak już wskazano przy okazji oceny dowodów, wiarygodnego dowodu na tę okoliczność nie stanowi kserokopia pisma z dnia 22 grudnia 22 roku skierowanego do powoda przez (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Przedmiotowa korespondencja informująca o rozwiązaniu umowy, nie jest dowodem na to, że kiedykolwiek skutecznie rozwiązano zawartą rzekomo z pozwanym umowę o dostawę paliwa gazowego, a co za tym idzie, że pozwany posiada gazomierz bez tytułu prawnego, lecz dowodzi wyłącznie tego, że osoba, która złożyła pod tym pismem swój podpis twierdzi, że umowę rozwiązano. Wobec podniesionych przez kuratora zarzutów odnośnie nie wykazania faktu rozwiązania umowy, strona powodowa powinna była przedstawić dowody jednoznacznie wskazujące na fakt rozwiązania umowy, jak np. oświadczenie o wypowiedzeniu umowy oraz dowód jego doręczenia pozwanemu.

Mając na względzie przedstawione powyżej okoliczności, wobec nieudowodnienia roszczenia, na podstawie art. 222 § 1 k.c. a contrario powództwo podlegało oddaleniu.

a