Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 maja 2021r. w G.

sprawy z powództwa T. D.

przeciwko Gminie M. G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej Gminy M. G. na rzecz powódki T. D. kwotę 12.278 złotych (dwanaście tysięcy dwieście siedemdziesiąt osiem złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

- od kwoty 10.397,19 złotych (dziesięć tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt siedem złotych dziewiętnaście groszy) od dnia 4 marca 2020r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.754,87 złotych (jeden tysiąc siedemset pięćdziesiąt cztery złote osiemdziesiąt siedem groszy) od dnia 5 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty;

- od kwoty 125,94 złotych (sto dwadzieścia pięć złotych dziewięćdziesiąt cztery grosze) od dnia 13 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  umarza postępowanie co do kwoty 1260,00 złotych (jeden tysiąc dwieście sześćdziesiąt złotych);

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4.  zasądza od pozwanej Gminy M. G. na rzecz powódki T. D. kwotę 5.014,97 złotych (pięć tysięcy czternaście złotych i dziewięćdziesiąt siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

5.  nakazuje ściągnąć od powódki T. D. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 9,45 złotych (dziewięć złotych i czterdzieści pięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

6.  nakazuje ściągnąć od pozwanej Gminy M. G. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 95,55 złotych (dziewięćdziesiąt pięć złotych i pięćdziesiąt pięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygnatura akt: I 1 C 174/20

UZASADNIENIE

Powódka T. D. wniosła pozew przeciwko Gminie M. G. o zapłatę kwoty 13.538,00 złotych tytułem odszkodowania za szkodę spowodowaną przez pozwaną na wskutek nie wskazania lokalu dla lokatorów zajmujących mieszkanie przysądzone powódce postanowieniem Sądu Rejonowego w Gdyni.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż w dniu 7 marca 2018 roku nabyła w drodze licytacji komorniczej mieszkanie w G. przy ulicy (...). W prowadzonym następnie na jej wniosek postępowaniu komorniczym w sprawie o sygnaturze akt KM 127/19 o eksmisję lokatorów - M. S. (1), D. S. i M. S. (2) komornik w dniu 14 marca 2019 roku zwrócił się z wnioskiem do Gminy M. G. o wskazanie lokalu, do którego możliwa będzie eksmisja lokatorów. Pomimo upływu 6 miesięcy Gmina nie wskazała żadnego lokalu. Na dochodzone przez powódkę roszczenie składały się:

- suma comiesięcznych opłat eksploatacyjnych za okres od września 2019 roku do końca marca 2020 roku, w łącznej kwocie 3.038,11 złotych,

- szkoda w wysokości rynkowej wartości najmu ww. lokalu za okres od września 2019 roku do końca marca 2020 roku, w kwocie po 1.500,00 złotych miesięcznie, tj. w łącznej wysokości 10.500,00 złotych.

(pozew k. 3-4)

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa, wskazując, iż powódka nie wykazała, aby w lokalu, którego dotyczy spór zamieszkiwały bezumownie osoby wskazane przez powódkę, jak również tego, że osobom tym przysługiwało uprawnienie do lokalu socjalnego. Nadto, pozwana zarzuciła, iż powódka nie powołała się na orzeczenie w przedmiocie eksmisji, z którego wynikałoby uprawnienie ww. osób do lokalu socjalnego.

Gmina podniosła również, że powódka nie wykazała zasadności dochodzonego roszczenia. Przede wszystkim, zdaniem pozwanej, powódka nie przedstawiła dowodów dających podstawę do wyliczenia kwoty comiesięcznego odszkodowania z tytułu nie uzyskanego czynszu, a także nie wykazała prawdopodobieństwa uzyskania takich korzyści.

Dalej, pozwana zakwestionowała roszczenie z tytułu strat poniesionych w związku z kosztami utrzymania lokalu, albowiem przedstawione zestawienia nie wskazują podstaw naliczeń, ani nie wskazują, że powódka dokonała zapłaty ww. opłat.

Zdaniem pozwanej powódka nie wykazała również, aby próbowała dochodzić należności z tytułu eksploatacji lokalu lub należnego czynszu od lokatorów, a zaniechanie powódki należy traktować jako jej przyczynienie się do powstania szkody.

(odpowiedź na pozew, k. 28-31)

W toku postępowania powódka sprecyzowała żądanie dotyczące odszkodowania z tytułu poniesionej straty w ten sposób, iż wskazała, że żąda zapłaty kwoty 3.038,11 złotych w zakresie opłat należnych za okres od września 2019 roku do marca 2020 roku oraz kwoty 125,94 złotych w zakresie części opłaty należnej spółdzielni za miesiąc kwiecień 2020 roku.

(pismo procesowe powódki z dnia 20 kwietnia 2020 roku k. 36- 46)

Nadto, powódka cofnęła pozew co do kwoty 1.260 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie utraconych korzyści i ostatecznie zażądała zapłaty kwoty 12.278 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 10.397,19 zł od dnia 25 lutego 2020r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 1.880,81 zł od dnia 20 maja 2020r. do dnia zapłaty.

(pismo procesowe powódki z dnia 25 lutego 2021 roku k. 508-508v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Postanowieniem z dnia 9 października 2018r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt VII Co 2112/16 Sąd Rejonowy w Gdyni przysądził prawo własności lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ul. (...), objętego księgą wieczystą nr (...) na rzecz powódki T. D.. Przedmiotowe postanowienie uprawomocniło się w dniu 17 listopada 2018 roku.

(dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 9 października 2019r. k. 6)

Przedmiotowy lokal został zakupiony przez powódkę w celach inwestycyjnych. Powódka zamierzała najpierw lokal wynajmować, a następnie sprzedać go z zyskiem.

(dowód: zeznania świadka M. G. płyta CD k. 292, przesłuchanie powódki płyta CD k. 292)

Powódka nie weszła w posiadanie ww. lokalu. W okresie spornym lokal mieszkalny nadal był zamieszkiwany przez K., M. i M. S. (3). Przy próbach nawiązania kontaktu przez powódkę, lokatorzy nie otwierali drzwi. Powódka zwróciła się o pomoc do dzielnicowego z prośbą o przekazanie osobom zamieszkującym lokal danych kontaktowych powódki. Dłużnicy nie odpowiedzieli również na wezwania powódki o opuszczenie i wydanie lokalu.

(dowód: zeznania świadka A. J. płyta CD k. 292, zeznania świadka M. G. płyta CD k. 292, przesłuchanie powódki płyta CD k. 292, wezwanie z dnia 28 stycznia 2019r. wraz z zpo k. 7-9)

Na skutek wniosku egzekucyjnego powódki z dnia 25 lutego 2019 roku, Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Gdyni I. M. prowadził pod sygnaturą KM 127/19 postępowanie egzekucyjne przeciwko M. S. (3), K. S. i M. S. (1) o opróżnienie i wydanie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ulicy (...).

(dowód: wniosek egzekucyjny, k. 2, tytuł wykonawczy, k. 3 akt KM 127/19 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gdyni I. M.)

W toku postępowania egzekucyjnego, w dniu 14 marca 2019 roku Komornik wystąpił do Gminy M. G. z wezwaniem o wskazanie tymczasowego pomieszczenia, do którego mogłoby nastąpić przekwaterowanie dłużników w terminie siedmiu dni. Pismo zostało doręczone Gminie w dniu 22 marca 2019 roku.

(dowód: pismo Komornika z dnia 14 marca 2019, k. 23-24 akt KM 127/19 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gdyni I. M.)

Pismem z dnia 25 marca 2019 roku Gmina M. G. poinformowała, iż aktualnie nie dysponuje tymczasowym pomieszczeniem spełniającym kryteria dla trzyosobowego gospodarstwa i nie ma możliwości określenia wiążącego terminu wskazania odpowiedniego tymczasowego pomieszczenia. Pismo zostało doręczone Komornikowi w dniu 28 marca 2019 roku.

(dowód: pismo Gminy z dnia 25 marca 2019 roku, k. 25 akt KM 127/19 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gdyni I. M.)

Pismem z dnia 5 września 2019 roku Komornik wystąpił do Gminy o wskazanie noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsce noclegowe, do której dłużnicy mają być usunięci.

W odpowiedzi, pismem z dnia 27 września 2019 roku MOPS w G. wskazał, że w chwili obecnej nie ma możliwości dokonania eksmisji do noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsce noclegowe w sytuacji, gdy upłynął okres 6 miesięcy i gmina nie wskazała pomieszczenia tymczasowego.

Powołano się przy tym na zmianę przepisów ustawy, a w tym art. 1046 kpc. Pismem z dnia 10 października 2019 roku Komornik ponownie wezwał Gminę do wskazania w terminie 7 dni pomieszczenia tymczasowego, do którego można eksmitować dłużników lub wskazania terminu, w jakim Gmina wskaże odpowiednie pomieszczenie. W piśmie z dnia 20 października 2019r. pozwana podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko.

(dowód: pismo z dnia 5 września 2019 roku, k. 26- 27, pismo MOPS-u z dnia 27 września 2019 roku, k. 29, pismo z dnia 10 października 2019 roku, k. 30-31, pismo Gminy z dnia 20 października 2019 roku, k. 34 akt KM 127/19 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gdyni I. M.)

Wymiar opłat eksploatacyjnych za lokal mieszkalny nr (...) położony w G. przy ulicy (...)wynosił:

- w okresie do października 2019 roku 246,46 złotych,

- w okresie od października 2019 roku do grudnia 2019 roku – 453,70 złotych,

- w okresie od stycznia do marca 2020 roku – 434,87 złotych,

- w kwietniu 2020 roku – 443,31 zł.

(dowód: zawiadomienia o wymiarze opłat eksploatacyjnych k. 10-12, zaświadczenie (...) Spółdzielni Mieszkaniowej z dnia 20 kwietnia 2020 roku k. 80)

W okresie od września 2019 roku do kwietnia 2020 roku powódka dokonała zapłaty na rzecz (...) Spółdzielni Mieszkaniowej następujących kwot z tytułu opłat eksploatacyjnych:

- w dniu 11 marca 2019r. – 2.021,82 zł;

- w dniu 1 kwietnia 2019r. – 851,60 zł;

- w dniu 11 kwietnia 2019r. – 566,60 zł;

- w dniu 7 maja 2019r. – 245 zł;

- w dniu 11 czerwca 2019r. – 246,50 zł;

- w dniu 8 lipca 2019r. – 247 zł;

- w dniu 12 sierpnia 2019r. – 250 zł;

- w dniu 10 września 2019r. – 247 zł;

- w dniu 3 października 2019r. – 406 zł;

- w dniu 11 listopada 2019r. – 453,70 zł;

- w dniu 10 grudnia 2019r. – 453,70 zł;

- w dniu 5 marca 2020r. – 477 zł;

- w dniu 12 kwietnia 2020r. – 485,29 zł.

(dowód: lista operacji na rachunku bankowym za okres 2 września 2018r. do 12 kwietnia 2020r. k. 66-67, potwierdzenia wykonania przelewów bankowych k. 68-78, zaświadczenie (...) Spółdzielni Mieszkaniowej z dnia 20 kwietnia 2020 roku k. 80)

Pismami z dnia 15 kwietnia 2020r. powódka wezwała M. S. (3), K. S. i M. S. (1) do zapłaty kwoty 24.700 zł tytułem wynagrodzenia za korzystanie z przedmiotowego lokalu, a także kwoty 6.099,51 zł tytułem opłat uiszczonych za ww. lokal do spółdzielni mieszkaniowej w okresie od 11 marca 2019r. do 11 kwietnia 2020r. Wezwanie okazało się bezskuteczne.

(dowód: przedsądowe wezwania do zapłaty z dnia 15 kwietnia 2020r. wraz z dowodami nadania k. 84-89)

Wobec osób zamieszkujących w lokalu mieszkalnym przy ul (...) w G. zostały wydane następujące tytuły egzekucyjne na rzecz (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w G.:

- w sprawie I Nc 4117/10 nakaz zapłaty z dnia 31 sierpnia 2012 roku na kwotę 4.458,43 złotych oraz 642,00 złotych z tytułu opłat za okres od czerwca 2009 roku do marca 2010 roku (pozwane M. S. (3) i M. S. (1) i K. S.);

- w sprawie I Nc 64/11 nakaz zapłaty z dnia 25 stycznia 2011 roku na kwotę 2.670,20 złotych oraz 642,00 złotych z tytułu opłat za okres od 1 kwietnia 2010 roku do 30 września 2010 roku (pozwane M. S. (3) i M. S. (1) i K. S.);

- w sprawie I Nc 100/12 nakaz zapłaty z dnia 31 sierpnia 2012 roku na kwotę 8.044,35 złotych oraz 1.220,00 złotych z tytułu opłat za okres od 1 października 2010 roku do 31 grudnia 2011 roku (pozwane M. S. (3) i M. S. (1));

- w sprawie I Nc 1361/12 nakaz zapłaty z dnia 7 grudnia 2012 roku na kwotę 4.657,09 złotych oraz 678,25 złotych z tytułu za okres od 1 stycznia 2012 roku do 30 września 2012 roku pozwane M. S. (3) i M. S. (1));

- w sprawie I Nc 306/13 nakaz zapłaty z dnia 28 marca 2013 roku na kwotę 1.719,01 złotych oraz 638,50 złotych z tytułu opłat za okres od 1 października 2012 roku do 31 grudnia 2012 roku (pozwane M. S. (3) i M. S. (1));

- w sprawie I Nc 296/15 nakaz zapłaty z dnia 6 maja 2015 roku na kwotę 11.704,95 złotych oraz 2.563,50 złotych z tytułu opłat za okres od 1 stycznia 2013 roku do 30 września 2014 roku (pozwane M. S. (3) i M. S. (1));

- w sprawie I Nc 1746/15 nakaz zapłaty z dnia 30 grudnia 2015 roku na kwotę 5.133,11 złotych oraz 1.281,25 złotych z tytułu opłat za okres od 1 października 2014 roku do 31 lipca 2015 roku (pozwane M. S. (3) i M. S. (1)).

W związku z brakiem zapłaty należności zasądzonych ww. tytułami wykonawczymi, Spółdzielnia złożyła do Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gdyni wniosek o wszczęcie egzekucji z nieruchomości dłużników położonej w G. przy ul. (...). W toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika I. M. pod sygnaturą KM 1221/16 doszło do licytacyjnej sprzedaży nieruchomości.

(dowód: pozew k. 3-6, monit przesądowy, k. 13, wymiar opłat, k. 14, nakaz zapłaty z dnia 30 grudnia 2015 roku, k. 29 akt I Nc 1746/15 Sądu Rejonowego w Gdyni, pozew k. 2-5, monit przesądowy, k. 12, wymiar opłat, k. 13-14, nakaz zapłaty z dnia 6 maja 2015 roku, k. 48 akt I Nc 296/15 Sądu Rejonowego w Gdyni, pozew k. 2-7, monit przesądowy, k. 14, wymiar opłat, k. 15, nakaz zapłaty z dnia 7 grudnia 2012 roku, k. 32 akt I Nc 1361/12 Sądu Rejonowego w Gdyni, pozew k. 2-5, monit przesądowy, k. 11, wymiar opłat, k. 12, nakaz zapłaty z dnia 28 marca 2013 roku, k. 25 akt I Nc 306/13 Sądu Rejonowego w Gdyni, pozew k. 2-5, monit przesądowy, k. 9, wymiar opłat, k. 10, nakaz zapłaty z dnia 31 sierpnia 2012 roku, k. 56 akt I Nc 100/12 Sądu Rejonowego w Gdyni, pozew k. 2-5, monit przesądowy, k. 6, wymiar opłat, k. 7-8, nakaz zapłaty z dnia 10 sierpnia 2010 roku, k. 13 akt I 1 Nc 4117/10 Sądu Rejonowego w Gdyni, pozew k. 2-5, wymiar opłat, k. 13, nakaz zapłaty z dnia 25 stycznia 2011 roku, k. 17 akt I 1 Nc 64/11 Sądu Rejonowego w Gdyni, protokół licytacji z dnia 7 marca 2018 roku k. 114 akt KM 1221/16 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gdyni I. M.)

Wysokość możliwego do uzyskania wolnorynkowego czynszu z tytułu najmu lokalu mieszkalnego położnego w G. przy ul. (...) w okresie od 1 września 2019r. do 31 marca 2020r. wynosi 9.240,00 złotych (tj. 1320 zł miesięcznie).

(dowód: pisemna opinia biegłej sądowej z zakresu szacowania nieruchomości i czynszów A. B. k. 433-456)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodów z zeznań świadków A. J. i M. G., dowodu z przesłuchania powódki, a także dowodu z opinii biegłej sądowej A. B..

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dokumentów powołanych w ustaleniach stanu faktycznego. Podkreślić bowiem należy, iż część dokumentów w postaci orzeczeń sądów powszechnych czy postanowień komornika ma charakter dokumentów urzędowych w rozumieniu art. 244 kpc i korzysta z domniemania autentyczności i zgodności z prawdą wyrażonych w nich oświadczeń, których żadna ze stron nie kwestionowała w trybie art. 252 kpc. Ponadto, za w pełni wiarygodne Sąd uznał także dokumenty prywatne w postaci zawiadomień o wysokości opłat eksploatacyjnych, potwierdzeń przelewów bankowych, zaświadczenia GSM, korespondencji Komornika z pozwaną. Forma przedmiotowych dokumentów prywatnych nie budzi żadnych zastrzeżeń co do autentyczności i pochodzenia wyrażonych w nich oświadczeń. Zważyć przy tym należy, iż wymienione powyżej zawiadomienia i oświadczenia o wysokości opłat oraz dokonanych przez powódkę wpłat pochodzą od osób trzecich, niezainteresowanych bezpośrednio wynikiem niniejszego postępowania.

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania świadka A. J.. Świadek przyznał, że został poproszony przez powódkę o nawiązanie kontaktu z osobami zajmującymi przedmiotowy lokal i zastał je w tym lokalu. Nie budzi także wątpliwości, że powyższe zdarzenie miało miejsce już po przysądzeniu własności na rzecz powódki. Podkreślić należy, iż świadek jest obcą w stosunku do stron niniejszego postępowania, stąd nie miał żadnego interesu w składaniu zeznań na korzyść powódki bądź pozwanej Gminy.

Sąd dał również wiarę zeznaniom świadka M. G. i powódki w zakresie dotyczącym celu nabycia przedmiotowego lokalu, prób nawiązania kontaktu z osobami zajmującymi przedmiotowy lokal, a także ponoszenia kosztów utrzymania lokalu. W ocenie Sądu zeznania wymienionych osób są szczere, wewnętrznie spójne, zbieżne ze sobą, a nadto nie budziły żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego czy logicznego rozumowania. W zakresie dotyczącym braku ponoszenia przez osoby zajmujące lokal jakichkolwiek należności za korzystanie z tego lokalu zeznania świadka i powódki znajdują potwierdzenie w treści dowodów z dokumentów, natomiast co do faktu zajmowania lokalu przez osoby, które utraciły tytuł prawny, zeznania te korelują z zeznaniami świadka A. J..

W ocenie Sądu brak było podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej pisemnej opinii przestawionej w niniejszej sprawie przez biegłą sądową A. B.. Zdaniem Sądu przedmiotowa opinia stanowi pełnowartościowy dowód w sprawie, gdyż została sporządzona przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę fachową z dziedziny szacowania czynszów, a nadto opinia ta jest jasna, logiczna i wewnętrznie niesprzeczna, zaś wnioski końcowe są kategoryczne i zostały dobrze uzasadnione i nie budzą żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego czy wiedzy powszechnej. Nadto, opinia nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

W niniejszej sprawie powódka będąca właścicielką lokalu mieszkalnego domagała się od pozwanej Gminy M. G. odszkodowania za szkodę w postaci straty obejmującej uiszczone na rzecz spółdzielni mieszkaniowej opłaty eksploatacyjne za okres od września 2019 roku do kwietnia 2020 roku, a także utraconych korzyści w postaci możliwego do uzyskania czynszu najmu od 1 września 2019r. do 31 marca 2020r.

Poniesioną szkodę powódka wiązała z brakiem wskazania przez pozwaną pomieszczenia zastępczego dla osób zajmujących lokal, które utraciły tytuł prawny w wyniku licytacyjnej sprzedaży lokalu w toku postępowania egzekucyjnego. W świetle powyższego podstawę prawną powództwa stanowił art. 417 kc, zgodnie z którym za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. W orzecznictwie został bowiem sformułowany – co prawda na tle poprzedniego stanu prawnego – pogląd prawny, że Gmina ponosi wobec właściciela lokalu mieszkalnego odpowiedzialność na podstawie art. 417 § 1 kc za szkodę na skutek zaniechania wskazania, na wezwanie komornika, tymczasowego pomieszczenia dla dłużnika mającego obowiązek opuszczenia, opróżnienia i wydania tego lokalu (por. uchwała SN(7) z dnia 13 grudnia 2011 r., III CZP 48/11, OSNC 2012, Nr 5, poz. 57).

Zdaniem Sądu powyższy pogląd pozostaje aktualny również na tle stanu prawnego obowiązującego w dniu wszczęcia postępowania egzekucyjnego. W świetle art. 417 k.c. do przyjęcia odpowiedzialności pozwanej Gminy M. G. konieczne było zaistnienie łącznie trzech przesłanek: szkody po stronie powoda, niezgodnego z prawem działania lub zaniechania pozwanej przy wykonywaniu władzy publicznej oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zachowaniem pozwanej.

W ocenie Sądu w toku niniejszego postępowania przede wszystkim zostało wykazane, że postępowanie Gminy M. G. w przedmiocie odmowy wskazania schroniska lub placówki noclegowej było niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa. Jak wynika z zebranego materiału dowodowego, w trakcie zainicjowanego na wniosek powódki złożony w dniu 25 lutego 2019 roku, postępowania egzekucyjnego zmierzającego do opróżnienia lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ulicy (...), Komornik zwrócił się do Gminy M. G. o wskazanie tymczasowego pomieszczenia, do którego mogłoby nastąpić przekwaterowanie dłużników.

W odpowiedzi, Gmina M. G. poinformowała, iż aktualnie nie dysponuje tymczasowym pomieszczeniem spełniającym kryteria dla trzyosobowego gospodarstwa.

W związku z tym, Komornik wystąpił do pozwanej o wskazanie noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsce noclegowe, do której dłużnicy mogliby być usunięci. Na powyższe pismo odpowiedziała jednostka organizacyjna Gminy tj. Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej, wskazując, że nie ma możliwości dokonania eksmisji dłużników do noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsce noclegowe w sytuacji, gdy upłynął okres 6 miesięcy i gmina nie wskazała pomieszczenia tymczasowego.

MOPS powołał się przy tym na zmianę przepisów ustawy, a w tym na treść art. 1046 kpc w brzmieniu obowiązującym od dnia 21 kwietnia 2019 roku.

W świetle znowelizowanego art. 1046 § 4 kpc wykonując obowiązek opróżnienia lokalu służącego zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych dłużnika na podstawie tytułu wykonawczego, z którego nie wynika uprawnienie dłużnika do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu lub prawo do lokalu zamiennego, komornik usunie dłużnika do innego lokalu lub pomieszczenia, do którego dłużnikowi przysługuje tytuł prawny i w którym może on zamieszkać. Jeżeli dłużnikowi nie przysługuje tytuł prawny do innego lokalu lub pomieszczenia, w którym może zamieszkać, komornik wstrzyma się z dokonaniem czynności do czasu, gdy gmina właściwa ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu, na wniosek komornika, wskaże dłużnikowi tymczasowe pomieszczenie.

Zgodnie jednak z art. 19 ust. 1 stawa o zmianie ustawy o finansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych, ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz niektórych innych ustaw z dnia 22 marca 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 756) do postępowań o opróżnienie lokalu wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie art. 2 niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Jak wskazuje się w doktrynie art. 1046 § 4 kpc w nowym brzmieniu ma zastosowanie do postępowań wszczętych w dniu wejścia w życie nowelizacji albo w dniach następnych (por. A. Marciniak (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Tom IV. Komentarz. Art. 730–10951, Warszawa 2020).

Postępowanie egzekucyjne o opróżnienie i wydanie przedmiotowego lokalu zostało wszczęte bez wątpienia przed datą wejścia w życie nowelizacji.

Jak bowiem wskazano powyżej powódka złożyła wniosek egzekucyjny w dniu 25 lutego 2019 roku. Tym samym zastosowanie znajdzie przepis art. 1046 § 4 kpc w brzmieniu poprzednim, zgodnie z którym wykonując obowiązek opróżnienia lokalu służącego zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych dłużnika na podstawie tytułu wykonawczego, z którego nie wynika prawo dłużnika do lokalu socjalnego lub zamiennego, komornik usunie dłużnika do innego lokalu lub pomieszczenia, do którego dłużnikowi przysługuje tytuł prawny i w którym może zamieszkać. Jeżeli dłużnikowi nie przysługuje tytuł prawny do innego lokalu lub pomieszczenia, w którym może zamieszkać, komornik wstrzyma się z dokonaniem czynności do czasu, gdy gmina właściwa ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu, na wniosek komornika, wskaże dłużnikowi tymczasowe pomieszczenie, nie dłużej jednak niż przez okres 6 miesięcy.

Po upływie tego terminu komornik usunie dłużnika do noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe wskazanej przez gminę właściwą ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Usuwając dłużnika do noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe, komornik powiadomi właściwą gminę o potrzebie zapewnienia dłużnikowi tymczasowego pomieszczenia. Zważyć należy, iż powyższy przepis zakładał nie tyle przyznanie pomieszczenia zastępczego, ile wskazanie noclegowni w sytuacji gdy upłynął okres 6 miesięcy od daty pierwszego zwrócenia się do gminy przez komornika.

Jak wskazano powyżej jednostka organizacyjna Gminy odmówiła – jak wynika z przytoczonych przepisów całkowicie bezzasadnie – wskazania noclegowni, do której mogliby zostać eksmitowani dłużnicy. Powyższe zaniechanie stanęło na przeszkodzie dalszemu prowadzeniu postępowania egzekucyjnego i uniemożliwiło wprowadzenie powódki w posiadanie lokalu mieszkalnego. Nie mogąc samowolnie usunąć dłużników z lokalu, powódka nie była w stanie korzystać ze swojej nieruchomości, zgodnie z przepisami o wykonywaniu prawa własności (art. 140 kc), w szczególności nie mogła czerpać z niej pożytków. W związku z tym należało uznać, że pozwana Gmina M. G. co do zasady ponosi odpowiedzialność za poniesioną przez powódkę szkodę.

Odnosząc się do dalszych zarzutów pozwanej, należy wyjaśnić, że w przypadku odpowiedzialności odszkodowawczej nie można mówić o subsydiarnej odpowiedzialności Gminy. Podkreślić należy, iż szkoda w niniejszej sprawie jest następstwem czynu własnego pozwanej (zaniechania) i brak przepisu, który uzależniałby odpowiedzialność pozwanej dopiero w przypadku bezskuteczności roszczeń wobec dłużników zajmujących lokal.

Odpowiedzialność osoby zajmującej lokal bez tytułu prawnego, jest niezależna i oparta na odmiennych przesłankach. Nie może zatem być mowy o subsydiraności. Niezależnie od powyższego z zebranego materiału dowodowego wynika, że dłużnicy w sposób trwały zaprzestali regulowania bieżących należności związanych z utrzymaniem lokalu. Z kolejnych pozwów wnoszonych przez (...) Spółdzielnię Mieszkaniową w G., w której zasobach znajduje się przedmiotowy lokal, wynika, że dłużnicy ostatniej wpłaty na poczet opłat dokonali w 2012 roku. Nadto, należy zwrócić uwagę, że w toku postępowania egzekucyjnego okazało się, że dłużnicy nie posiadają majątku umożliwiającego zaspokojenie należności stwierdzonych licznymi tytułami egzekucyjnymi, co spowodowało skierowanie egzekucji do nieruchomości.

Bezzasadny okazał się również zarzut pozwanej dotyczący niewykazania tego, że w okresie objętym żądaniem pozwu, dłużnicy nadal zajmowali przedmiotowy lokal. W tym względzie istotne są zeznania funkcjonariusza Policji A. J., który na prośbę powódki przekazał dłużnikom dane kontaktowe powódki. Niewątpliwie podjęta przez świadka interwencja miała miejsce już po przysądzeniu własności spornej nieruchomości na rzecz powódki, nadto świadek zeznał, że rozmawiał z osobami zajmującymi lokal. W świetle zeznań świadka, a także zeznań powódki należało uznać, że lokal mieszkalny przy ul. (...) w G. w okresie objętym żądaniem pozwu był zamieszkiwany przez K., M. i M. S. (3).

Strona powodowa sprostała ciężarowi dowodu również w zakresie wykazania wysokości szkody. Odnośnie podniesionej straty w postaci opłat eksploatacyjnych powódka przedłożyła zawiadomienia o wymiarze opłat za okres od września 2019 roku do marca 2020 roku, a także zaświadczenie wydane przez (...) Spółdzielnię Mieszkaniową w G., z którego jednoznacznie wynika, że w okresie objętym żądaniem pozwu suma opłat eksploatacyjnych wynosiła 3.038 zł. Roszczenie obejmowało całość opłat za okres od września 2019 roku do marca 2020r. oraz część opłaty za miesiąc kwiecień 2020 roku w kwocie 125,94 zł. Powódka wykazała również, że dokonała zapłaty na rzecz spółdzielni kwot objętych pozwem przedkładając wyciąg z rachunku bankowego, potwierdzenia przelewów bankowych, a także zaświadczenie wydane przez spółdzielnię mieszkaniową. Podkreślić należy, iż mieszkanie zostało przez powódkę zakupione w celach inwestycyjnych i miało być przedmiotem najmu. Stąd też w przypadku wynajęcia lokalu, opłaty byłyby pokrywane przez najemców. Brak możliwości czerpania pożytków wynikający z niezgodnego z prawem zaniechania pozwanej w realizacji ustawowych obowiązków spowodował, że powódka musiała pokrywać powyższe koszty z własnych środków.

Nadto, powódka zdołała udowodnić, wnosząc o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, że gdyby miała możliwość swobodnego dysponowania przedmiotowym lokalem mieszkalnym, to uzyskałaby z tytułu jego najmu w okresie od 1 września 2019r. do 31 marca 2020r. kwotę 9.240,00 złotych. Jak bowiem wynika z opinii biegłej A. B. – z tytułu najmu przedmiotowego lokalu powódka, mógłby uzyskać na wolnym rynku czynsz w kwocie 1.320 zł miesięcznie. Wbrew zarzutom, pozwanej powódka udowodniła również, że istniało duże prawdopodobieństwa osiągnięcia korzyści majątkowej w związku z najmem tegoż lokalu. Jak bowiem wynika z opinii biegłej największą popularnością wśród potencjalnych najemców cieszą się kawalerki i lokale dwupokojowe, a więc takie, jak lokal powódki. A. B. wyjaśniła przy tym, że najważniejszym czynnikiem, który decyduje o wysokości czynszu jest lokalizacja. Tymczasem przedmiotowy lokal znajduje się w największej mieszkaniowej dzielnicy miasta, w pobliżu szkoły i przedszkola, niespełna 650 m od dworca kolejowego i około 300 m od ul. (...), a więc posiada również dostęp do komunikacji miejskiej. Należy wskazać, że w ostatnich latach obserwuje się znaczny napływ także do T. imigrantów zarobkowych z krajów byłego Związku (...). Osoby takie raczej poszukują lokali o niższym standardzie i niższych kosztach najmu celem minimalizacji kosztów. Nadto, dla takich osób nie stan lokalu może być najważniejszy, lecz np. położenie w pobliżu dworca i możliwość szybkiego dotarcia do zakładów pracy na terenie zarówno T. jak i pobliskich miejscowości, a jak wskazano powyżej przedmiotowy lokal położony jest w okolicy dobrze skomunikowanej z pozostałymi dzielnicami oraz miastami aglomeracji trójmiejskiej. Nadto, lokal ten z uwagi na dogodny dojazd do (...) uczelni mógł być zaoferowany do wynajęcia studentom. Natomiast, w świetle opinii biegłej mniejszy wpływ na wysokość czynszu ma natomiast standard lokalu. W przypadku przedmiotowego lokalu okazało się niemożliwe przeprowadzenie oględzin przez biegłego, Sąd przyjął stan przeciętny, jak w przypadku wyceny dokonanej w postępowaniu egzekucyjnym.

Mając powyższe na względzie, na mocy art. 471 kc w zw. z art. 1046 § 4 kpc Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki łącznie kwotę 12.278 zł. O odsetkach Sąd orzekł na mocy art. 481 kc i art. 455 kc, uznając, iż pozwanej Gminie – zważywszy na sposób jej funkcjonowania, złożony proces podejmowania decyzji, obieg korespondencji, a także konieczność konsultacji z działem prawnym - przysługiwał siedmiodniowy termin na odniesienie się do pierwotnie określonego żądania odszkodowania oraz zapłatę należności. Zatem roszczenia stały się wymagalne z dniem następnym po upływie ww. siedmiodniowego terminu. Skoro, pozew został pozwanej doręczony w dniu 25 lutego 2020r. to od kwoty 10.397,19 zł Sąd zasądził odsetki od dnia 4 marca 2020r. W zakresie żądania kwoty 1.880,81 zł powódka domagała się zasądzenia odsetek od dnia doręczenia pozwanej pisma z dnia 18 maja 2020r. stanowiącego zmianę powództwa, wskazując datę początkową roszczenia na dzień 20 maja 2020r. Zważyć jednak należało, że przedmiotowe pismo zostało doręczone Gminie dopiero w dniu 5 czerwca 2020 roku, stąd dopiero od tej daty możliwe było zasądzenie odsetek za opóźnienie. W przypadku kwoty 125,94 złotych – stanowiącej cześć opłaty za miesiąc kwiecień 2020 roku – Sąd miał na względzie to, iż roszczenie to po raz pierwszy zostało zgłoszone w piśmie z dnia 18 maja 2020 roku, które zostało pozwanej doręczone w dniu 5 czerwca 2020 roku. Termin zapłaty upłynął zatem w dniu 12 czerwca 2020r.

Na mocy art. 355 kpc i art. 203 kpc Sąd umorzył postępowanie w zakresie żądania zapłaty kwoty 1.260 zł z uwagi na skuteczne cofnięcie przez powódkę pozwu w tym zakresie wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Do skuteczności tej czynności procesowej nie była wymagana zgoda strony przeciwnej.

W pozostałym zakresie – co do żądania o odsetki za okres poprzedzający wskazane powyżej daty początkowe – powództwo podlegało oddaleniu na mocy powołanych powyżej przepisów a contrario.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 kpc, uznając, że powódka wygrała niniejszy spór w 91 %, zaś pozwana w 9 %. Na poniesione przez powódkę koszty składały się: opłata od pozwu w kwocie 750 zł, opłata za czynności fachowego pełnomocnika w stawce minimalnej (3.600 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, a także zaliczka na poczet opinii biegłego w kwocie 1.500 zł. Łącznie zatem poniesione przez powódkę koszty stanowiły kwotę 5.867 zł, z czego przy uwzględnieniu stosunku, w jakim wygrała spór należy jej się zwrot kwoty 5.338,97 zł. Z kolei, pozwana poniosła koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł, przy czym może od przeciwnika domagać się zwrotu kwoty 324 zł. Po skompensowaniu powódce należała się od pozwanej kwota 5.014,97 zł.

Nadto, na podstawie art. 100 kpc w zw. z art. 5 ust. 3, art. 8 ust.1 i art. 83 i 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnąć od stron, w stosunku w jakim przegrały niniejszy spór wydatki poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa tytułem wynagrodzenia biegłej. Zważyć należy, iż ogólny koszt opinii biegłej stanowił kwotę 1.605 zł i do kwoty 1.500 zł został sfinansowany z zaliczki wpłaconej przez powódkę. Zatem do rozliczenia pozostała kwota 105 zł, z czego kwotę 95,55 zł winna zapłacić pozwana, a kwotę 9,45 zł powódka.