Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 czerwca 2022 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni - I Wydział Cywilny, Sekcja do spraw rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Mateusz Berent

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Świst

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2022 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko R. F.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej R. F. na rzecz powódki Gminy M. G. kwotę 2.255,50 zł (dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt pięć złotych pięćdziesiąt groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanej R. F. na rzecz powódki Gminy M. G. kwotę 1100 zł (tysiąc sto złotych) tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I 1 C 154/22

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 2 czerwca 2022 roku

(żądanie i podstawa faktyczna pozwu)

1.  Powódka Gmina M. G. wystąpiła przeciwko R. F. z powództwem o zapłatę kwoty 2.255,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot 225,55 zł liczonych przez kolejnych 10 miesięcy począwszy od dnia 21 czerwca 2020 roku, a skończywszy na 20 marca 2021 roku – do dnia zapłaty, żądając zasądzenia od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

2.  W uzasadnieniu wskazała, że pozwana z korzysta bezumownie z gruntu gminnego położonego w G. przy ul. (...), część działki nr (...) powierzchni 70,35 m2, obręb 0020 O. i zalega z tego tytułu z opłatami za okres od 1 czerwca 2020 roku do 31 marca 2021 roku na łączną kwotę 2.255,50 zł. Pozwana była wzywana do zapłaty w dniu 13 kwietnia 2021 roku. Nie uregulowała zaległości do dnia wniesienia pozwu.

(pozew, k. 3-4, pismo z dnia 2 listopada 2021 r., k. 15)

3.  Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 15 grudnia 2021 r. Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, k. 17)

(stanowisko pozwanej)

4.  W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

5.  Pozwana zarzuciła powódce brak legitymacji czynnej do wystąpienia z przedmiotowym roszczenie, albowiem powódka nie wykazała, że jest właścicielką gruntu, na którym pozwana wybudowała pawilon handlowy.

(sprzeciw, k. 22)

6.  W piśmie z dnia 19 lutego 2022 r. powódka podniosła, że uprawnienia właścicielskie potwierdza wpis w księdze wieczystej o numerze (...). Pozwana w piśmie z dnia 15 marca 2014 roku potwierdziła fakt bezumownego korzystania z przedmiotowej nieruchomości, wnosząc jednocześnie o jej wykup.

7.  Ponadto przed tut. Sądem toczyły się już sprawy przeciwko pozwanej o zapłatę z tytułu bezumownego korzystania za lata 2005-2016 zakończone prawomocnymi orzeczeniami (sygn. akt I Nc 1247/17, I Nc 844/15, I Nc 1257/16, I C 816/14, I Nc 536/13, I Nc 1019/10 oraz I Nc 2811/10), w których pozwana nie kwestionowała faktu bezumownego korzystania z nieruchomości gminnej.

(pismo z dnia 19 lutego 2022 r., k. 28)

8.  Pozwana dodała, że przedmiotowa nieruchomość od dawna nie znajduje się w jej posiadaniu i w żaden sposób z niej nie korzysta. Dotyczy to również okresu, za który powód dochodzi pozwem wyliczonego przez siebie odszkodowania. Dlatego roszczenie powinno być oddalone w całości jako bezpodstawne.

(pismo z dnia 22 marca 2022 r. – k. 36)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

9.  Powódka Gmina M. G. jest właścicielką nieruchomości oznaczonej jako działka ewidencyjna o numerze (...) położona przy ul. (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...).

(dowód: wydruk z (...), k. 30-31)

10.  Część tej działki o powierzchni 70,35 m ² zajęta jest przez pawilon handlowy pozwanej. Pozwanej wypowiedziano umowę najmu tej nieruchomości i od tego czasu zajmuje ją bezumownie. Powódka wzywała pozwaną do wydania nieruchomości, czego pozwana nie uczyniła.

(dowód: przesłuchanie pozwanej, k. 50v., płyta – k. 52)

11.  Pismem z dnia 16 marca 2018 roku powódka poinformowała pozwaną, że z tytułu bezumownego korzystania z ww. nieruchomości obowiązuje nowa wysokość miesięcznych opłat w kwocie 225,55 zł, płatna do 20-ego dnia każdego miesiąca do czasu protokolarnego wydania nieruchomości.

(dowód: pismo z dnia 16 marca 2018 r., k. 7 wraz z niepodjętą korespondencją, k. 8-8v.)

12.  Dnia 19 kwietnia 2021 roku pozwana odebrała wezwanie powódki do zapłaty kwoty 2.310,46 zł, z czego 2.255,50 zł stanowiło wynagrodzenia za bezumownego korzystanie z nieruchomości za okres od dnia 1 czerwca 2020 roku do 31 marca 2021 roku.

(dowód: wezwanie, k. 9-9v. wraz z potwierdzeniem odbioru. k. 10-10v.)

Sąd zważył, co następuje:

13.  Powyższy stan faktyczny został przez Sąd ustalony na podstawie dowodów z dokumentów oraz dowodu z przesłuchania pozwanej.

(ocena dowodów)

14.  Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd za w pełni wiarygodne dowody złożone w kopii. Żadna ze stron nie kwestionowała, aby nie istniały oryginały dokumentów odpowiadające treści kopiom dokumentów.

15.  Sąd dał także wiarę dowodowi z przesłuchania pozwanej, która wskazała wprost na fakt bezumownego zajmowania nieruchomości, w szczególności wypowiedzenie umowy łączącej ją z powódką oraz brak wydania nieruchomości, na której znajduje się posadowiony przez nią pawilon handlowy.

(rozstrzygnięcie)

16.  Powództwo zasługiwało w znacznej mierze na uwzględnienie.

(podstawa prawna rozstrzygnięcia)

17.  W niniejszej sprawie powódka dochodziła roszczenia o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Pozwana nie zajmowała lokalu mieszkalnego, stąd podstawy prawnej dochodzonego roszczenia nie mogły stanowić przepisy art. 18 ust. 1 i nast. ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2022 r., poz. 172, t.j. dalej jako: u.o.p.l. Podstawą prawną dochodzonego roszczenia był art. 225 k.c.

18.  Stosownie do treści art. 224 § 1 i 2 k.c. samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył. Zgodnie z brzmieniem art. 225 k.c. obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

19.  Wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy nie dzieli się na świadczenia okresowe, gdyż okresowej płatności nie przewiduje ustawa, lecz jest należnością jednorazową za cały okres korzystania z rzeczy przez posiadacza bez tytułu prawnego ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2004 r. IV CK 613/03, LEX nr 359461)

20.  Pozwana nie kwestionowała wysokości roszczenia, a także przyznała wprost, że w okresie objętym pozwem bezumownie korzystała z nieruchomości. Bez znaczenia pozostaje sposób używania przez pozwaną pawilonu handlowego zajmującego nieruchomość powódki. Istotny jest fakt, że nie doszło do wydania powódce nieruchomości, która w dalszym ciągu pozostaje w dyspozycji pozwanej.

21.  Z tego powodu, mając na uwadze powyższe rozważania Sąd na podstawie art. 224 §2 k.c. w zw. z art. 225 k.c. uwzględnił powództwo co do kwoty głównej żądanej pozwem, zasądzając w punkcie I. wyroku na rzecz powódki kwotę 2.255,50 zł.

22.  Podstawą rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek były przepisy art. 481 § i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. Dochodzone roszczenie ma charakter jednorazowy, nie zaś okresowy, stąd obowiązek świadczenia przez pozwaną na rzecz powódki aktualizował się niezwłocznie po wezwaniu do zapłaty. Powódka wezwała pozwaną do zapłaty 19 kwietnia 2021 roku. Skoro świadczenie winno być spełnione niezwłocznie po doręczeniu pozwanej wezwania do zapłaty, Sąd uznał, że powódce należą się odsetki od dnia 24 kwietnia 2021 roku.

23.  Z tego powodu na podstawie art. 481 §1 i §2 k.c. stosowanych a contrario w punkcie II. wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałych zakresie, tj. o zapłatę odsetek liczonych do dnia 24 kwietnia 2021 roku.

24.  O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III. wyroku na podstawie art. 100 k.p.c., art. 98 §1 ¹ k.p.c. i zasądził od pozwanej całość poniesionych przez powódkę kosztów procesu jako wygrywającej proces w znacznej części. Na zasądzoną kwotę 1.100,00 zł składało się wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej ustalone na podstawie §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265, tj.) (900,00 zł) oraz opłata sądowa od pozwu (200,00 zł).