Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Ewa Kokowska-Kuternoga

Protokolant: sekr. sądowy Marta Bona

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2016 r. w Gdyni

sprawy z powództwa P. P.

przeciwko H. K.

o zapłatę

I uchylić wyrok zaoczny z dnia 17.04.2015r. ;

II zasądza od pozwanej H. K. na rzecz powoda P. P. kwotę 900,00zł (dziewięćset złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 02.08.2015r. do dnia zapłaty;

III w pozostałej części oddala powództwo;

IV zasądza od pozwanej H. K. na rzecz powoda P. P. kwotę 323,50 zł (trzysta dwadzieścia trzy złote 50/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód, P. P., wniósł o zasądzenie od pozwanej H. K. kwoty 1800,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1.10. 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 9.6.2014 r. P. P. zawarł z D. L.-synem pozwanej pisemną umowę pożyczki i powód wręczył mu kwotę 1800,00 zł , która miała być zwrócona do końca sierpnia 2014r. Powód wskazał również, że w dniu 8.4.2015r D. L.-syn pozwanej zobowiązał się do spłaty kwoty 1800 zł do dnia 1.8.2015r, jednakże do dnia wniesienia pozwu nie oddał mu kwoty 1800 zł pomimo skierowania do niego wezwania do zapłaty, natomiast pozwana H. K. przejęła dług syna.

(pozew - k. 2-3, 15-18)

Pozwana H. K. początkowo nie zajęła stanowisko w niniejszej sprawie, nie stawiła się na pierwszą rozprawę, wobec czego w dniu 17.4.2015r został wydany wyrok zaoczny zgodny z żądaniem pozwu

( wyrok k. 39)

Pozwana H. K. w sprzeciwie od wyroku zaocznego wniosła o oddalenie powództwa wywodząc, że nie przejęła długu syna , a syn spłacił wszelkie zobowiązania wobec powoda.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9.6.2014r P. P. pożyczył D. L.-synowi pozwanej 1800 zł na podstawie pisemnej umowy, wskazując w niej termin oddania pieniędzy precyzyjnie w ten sposób, że :

- 500 zł do końca czerwca 2014r,

- 400 zł do końca lipca 2014r,

- 600 zł do końca sierpnia 2014r,

- 300 zł do końca sierpnia 2014r.

P. P. i D. L.-syn pozwanej byli w tym czasie parą.

W dniu 8.4.2015r D. L.-syn pozwanej zawarł kolejną umowę pożyczki kwoty 1800 zł i zobowiązał się na piśmie do zwrotu kwoty 1800 zł do dnia 1.8.2015r . W tej umowie ustalono, że spłata kwoty 1800 zł do dnia 1.8.2015r spowoduje ostateczne rozliczenie pomiędzy stronami z tytułu wszystkich pożyczek, jakie miały miejsce miedzy nimi

/ dowody: umowa z 9.6.2014r - k. 19,umowa z dnia 8.4.2015r k. 70, zeznania pozwanej- k. 132-133 na nośniku /

H. K. postanowiła, że zwróci pożyczki za syna. D. L. wpłacił P. P. następujące kwoty:

- 300 zł w dniu 10.12.2014r- zaliczone na wcześniejsze pożyczki przez P. P.,

- 200 zł w dniu 31.3.2015r- zaliczone na wcześniejsze pożyczki przez P. P.,

- 200 zł w dniu 8.5.2015r,

- 1400 zł w dniu 30.7.2014r,na spłatę pożyczki z 1.8.2015r

- 600 zł w dniu 30.9.2014r

/ dowody: dowody wpłat k. 69, 126-127,dowód nadania przelewu k. 71 , zeznania pozwanej k. 132-133na nośniku, sms k.20-22, korespondencja e-mailowa k. 143-144, ,135-142, 156-203/

Na skutek nadania klauzuli natychmiastowej wykonalności wyrokowi zaocznemu z dnia 17.4.2015r komornik wszczął egzekucję przeciwko H. K..

/ dowód : akta Km 481/15/

Po skutecznym wniesieniu sprzeciwu od wyroku zaocznego , Sąd na wniosek H. K. postanowieniem z dnia 2.7.2015r zawiesił rygor natychmiastowej wykonalności nadany wyrokowi zaocznemu

/ dowód :postanowienie k. 78/

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie oraz załączone do niego dokumenty w dużej mierze nie budziły wątpliwości, zostały jednak zakwestionowane przez stronę pozwaną, zatem można je było przyjąć jako prawdziwe częściowo i na tej podstawie oraz zeznaniach pozwanej ustalić stan faktyczny sprawy.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd nie przeprowadził dowodu z zeznań powoda na okoliczność, ile i w jakich kwotach udzielił pożyczek D. L., a także jakie kwoty D. L. albo H. K. zwrócił jako forma zwrotu pożyczek , albowiem powód wniósł o pominięcie dowodu z jego zeznań. Potem, na ostatniej rozprawie, po terminach wynikających z art. 207 kpc , wniósł o dopuszczenie dowodu z jego zeznań, ale okoliczności, na które miał zeznawać były znane od początku postępowania, więc, zgłaszanie dowodu ponownie, już po terminie było tylko próbą przedłużenia postępowania.

W ocenie Sądu zeznania pozwanej w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zasługiwały na uwzględnienie częściowo. Zeznania te w zakresie negacji przez pozwaną przejęcia długu syna nie zasługują na wiarę, bo są w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach, w postaci sms-ów ,e-maili, które nie budzą wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności. Pozwana, wskazywała okoliczności wpłaty przez syna kwot 300 zł, 200 zł, 200 zł, 1400 zł, 600 zł tytułem zwrotu pożyczki powodowi , twierdząc, że syn zawarł dwie umowy pożyczki i w całości je spłacił . Oceniając zeznania pozwanej Sąd miał na uwadze, iż jest rodziną- matką- D. L. i podszedł z ostrożnością do składanych przez nią zeznań. Jednakże pozwana pytana szczegółowo w zakresie okoliczności przejęcia długu syna (przy czym odpowiadając na szczegółowe pytania pełnomocnika powoda) odpowiadała w tej kwestii w sposób konsekwentny i logiczny, przyznając, że przejęła na siebie dług syna, ale nie wiedziała, że to taka duża kwota ,a w jej zeznaniach na ten temat nie można dopatrzeć się sprzeczności czy konfabulacji, a zatem brak było jakichkolwiek podstaw do odmowy dania im wiary w tym zakresie.

Zeznania pozwanej nie były podstawą do ustalenia stanu faktycznego sprawy w całości, a tylko w zakresie przyznania faktów przez pozwaną, bo odmiennie od pozwanej interpretował kwestię zwrotu pożyczki powód.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Art. 339.kpc stanowi, że :" § 1. Jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny.

§ 2. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa."

Na pierwszą rozprawę pozwana nie stawiła się i nie zajęła stanowiska w niniejszej sprawie, wobec czego w dniu 17.4.2015r został wydany wyrok zaoczny zgodny z żądaniem pozwu , albowiem, na tym etapie postępowania przedstawione przez powoda dowody nie budziły uzasadnionych wątpliwości Sądu. Jednakże, po rozpoznaniu sprzeciwu od wyroku zaocznego i przedstawieniu dowodów w postaci umów pożyczki oraz korespondencji sms i e-mailowej stron i D. L., wątpliwości Sądu budziło żądanie ponad przedstawione umowy, wobec tego w p-kcie I wyroku uchylił wyrok zaoczny z dnia 17.4.2015r.

Powód wywodził swoje roszczenie z zawartej z synem pozwanej umowy pożyczki w dniu 9.6.2014r i 8.4.2015r oraz wcześniejszych umów pożyczek-ustnych.

Zgodnie z art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zatem z istoty umowy pożyczki wynika obowiązek jej zwrotu, choć to od stron zależy, w jaki sposób zwrot jej nastąpi.

Syn pozwanej i powód zawarli dwie umowy pożyczki w rozumieniu art. 720 kc tj. w dniach 9.6.2014r i 8.4.2015r na łączną kwotę 3600 zł. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, żeby były inne pożyczki , wcześniej. Łączył więc ich stosunek cywilny pożyczki. To wynika wyraźnie z zeznań pozwanej i załączonych umów i nie budzi kontrowersji. Bezspornie też D. L. dokonał wpłat na łączną kwotę 2700 zł z tytułu obu pożyczek. Do zapłaty pozostała kwota 900 zł. D. L. miał czas do 1.8.2015r , aby oddać dług w całości, nie uczynił tego do tej pory, pozostała kwota 900 zł. Powód żądał od pozwanej, która przejęła dług syna zapłaty kwoty 1800 zł, ale, udokumentował tylko , że pozostało do zapłaty 900 zł .

W związku brzmieniem art.369 kc/ Zobowiązanie jest solidarne, jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej./, osoba, która przystąpiła do długu- pozwana, odpowiada solidarnie z dotychczasowym dłużnikiem, chociażby taki charakter jej zobowiązania nie został w umowie wyraźnie zastrzeżony (tak wyrok SN z dnia 12 października 2001 r., V CKN 500/00, OSNC 2002, nr 7-8, poz. 90, z aprobującą glosą P. Drapały, PS 2002, nr 10, s. 117 i n.). Trafny jest bowiem pogląd, iż solidarna odpowiedzialność dotychczasowego dłużnika oraz podmiotu przystępującego wynika z istoty kumulatywnego przystąpienia do długu, a źródłem tej solidarności jest umowa stron (P. Drapała, Umowa o kumulatywne przystąpienie do długu, s. 297-298; K. Zawada (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2013, s. 1035). Zachowanie pozwanej wynikające z załączonych sms-ów, zeznań w niniejszej sprawie, korespondencji z synem i powodem nie pozostawia wątpliwości, że pozwana wiedziała, że syn ma dług u powoda, i że go nie spłacił do końca, a także, że pozwana przystąpiła do długu i zobowiązała się go spłacić , w związku z powyższym należało przyjąć, że po stronie pozwanej powstało zadłużenie z umowy pożyczki w kwocie 900,00 zł. To wynika bezsprzecznie z porównania kwot wpłat syna pozwanej i umów pożyczki załączonych do akt i zeznań pozwanej. Brak jest podstaw, aby nie dać wiary dokumentom stanowiącym dowód zawarcia umów i wpłaty poszczególnych kwot, bo ich istnienia i treści nie kwestionowała żadna ze stron.

Mając na uwadze jedną z podstawowych zasad postępowania cywilnego, a mianowicie obowiązku udowadniania faktów i twierdzeń przez stronę wywodzącą z tychże faktów skutki prawne, określoną w dyspozycji art. 6 k.c., Sąd uznał, iż to rzeczą powoda było dążyć do zgromadzenia i przedstawienia Sądowi należytego rodzaju dowodów. Wszelkie zatem zaniechania podejmowania takich działań przez powoda, jego ewentualne zaniedbania i przeoczenia, stanowią zarazem wyraz woli strony powodowej i pociągać muszą za sobą niekorzystne dla niej skutki procesowe. Należy wskazać, iż strona powodowa poza sformułowaniem żądania nie załączyła do pozwu żadnych wiarygodnych dowodów, które mogłyby potwierdzić jej żądanie w zakresie ustnych umów pożyczki wcześniej zawieranych z D. L. niż 9.6.2014r. Powód nie wykazał faktu, że pozwana nie oddała pożyczonej kwoty powyżej 900 zł, bo dowody wpłaty dowodzą, że dokonał spłaty części długu jeszcze D. L., a pozwana wykazała, że oddał kwotę ponad 900 zł z pożyczonych łącznie 3600 zł zgodnie z dyspozycją powoda. Powód nie przedstawił dowodów wykazujących zasadność żądania zwrotu kwoty 1800 zł wobec pozwanego.

Zatem na podstawie art. 720 k.c w zw. z art. 369 kc . Sąd w pkt II sentencji wyroku zasądził kwotę 900 zł z odsetkami od daty wymagalności tj. 2.8.2015r-daty, od której obie pożyczki stały się wymagalne uznając, że pożyczki nie zostały spłacone zgodnie z żądaniem powoda nie nastąpiła całkowita spłata długu do 1.8.2015r, co było warunkiem umorzenia reszty długu .

Zgodnie z treścią art. 481 § 1 i 2 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, natomiast jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe, przy czym gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Skoro pozwana wykazała spłatę długu prze syna do kwoty 900 zł, w części ponad 900 zł oddalono powództwo.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt IV wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c .i § 6 pkt 5 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu uznając, ze koszty wynoszą 647 zł / 30 zł opłata od pozwu, 17 opłata od pełnomocnictwa, 600 zł wynagrodzenie pełnomocnika powoda/ -zasądzając od pozwanej, jako strony przegrywającej w 50 %, na rzecz powoda kwotę 323,50 zł tytułem zwrotu połowy kosztów postępowania i zastępstwa procesowego .