Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 kwietnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s Rozpoznawanych w Postępowaniu Uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Małgorzata Żelewska
Protokolant:	sekretarz sądowy Agnieszka Bronk-Marwicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2023 r. w G.

sprawy z powództwa R. D.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda R. D. kwotę 6.761,47 zł (sześć tysięcy siedemset sześćdziesiąt jeden złotych 47/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 kwietnia 2021r. do dnia zapłaty;

II.  kosztami procesu obciąża w całości pozwanego pozdrawiając ich wyliczenie referendarzowi sądowemu po zakończeniu postępowania.

UZASADNIENIE

Powód R. D. wniósł pozew przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S. o zapłatę kwoty 7.109,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że w dniu 14 listopada 2020r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki V. (...) nr rej. (...). Sprawca kolizji miał wykupioną polisę OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. W związku z kolizją powód musiał skorzystać z auta zastępczego, parkingu strzeżonego i holowania, a łączny poniesiony z tego tytułu koszt wynosi 9.838,65 zł. Pozwany zwrócił powodowi jedynie kwotę 959,40 z tytułu kosztów holowania, 1.523 zł z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego i kwotę 250 zł z tytułu kosztów parkowania. Zdaniem powoda pozwany bezpodstawnie zweryfikował stawkę holowania do kwoty 6,15 zł, odmówił zwrotu kosztów uprzątnięcia miejsca zdarzenia, zweryfikował czas najmu i stawkę najmu pojazdu zastępczego do kwoty 95 zł, zaniżył stawkę za parkowanie na parkingu strzeżonym do 36,90 zł. Na dochodzoną kwotę składają się zaniżone odszkodowanie za holowanie (253,38 zł), wynajem pojazdu zastępczego (6.663,07 zł) i parkowanie (192,80 zł).

(pozew, k. 3-4v)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Ubezpieczyciel nie kwestionował okoliczności zdarzenia i własnej odpowiedzialności, a nadto przyznał, że analiza przez niego całokształtu sprawy skutkowała wypłatą odszkodowania za najem pojazdu zastępczego w kwocie 1.520 zł przy uwzględnieniu 16 dni okresu korzysta z pojazdu zastępczego i stawki 95 zł, a także odszkodowania za parking przy przyjęciu miesięcznego abonamentu w kwocie 250 zł brutto i za holowanie w kwocie 959,40 zł według stawek rynkowych. Zdaniem pozwanego postępowanie poszkodowanego nie było adekwatne do obowiązków ciążących na nim zgodnie z art. 354 § 2 k.c. i art. 362 k.c. Pozwany wskazał, że przekazał powodowi informację o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego w podmiotach z nim współpracujących za stawkę 95 zł, lecz propozycja ta nie wywołała u powoda żadnej reakcji. Zdaniem pozwanego, skoro istniała możliwość wynajęcia samochodu zastępczego według cen ustalonych w oparciu o stawkę 95 zł, a powód nie udowodnił, aby z innych przyczyn oferta jego kontrahenta była korzystniejsza, nie można uznać żądanych przez powoda kosztów za uzasadnione. Powód nie wskazał żadnego dowodu, że zastosowana przez niego stawka jest uzasadniona. Jak wskazuje pozwany uzasadniony czas najmu wynosił 16 dni, gdyż o nieekonomiczności naprawy powód został poinformowany praktycznie bezpośrednio po oględzinach i wiedział, że ubezpieczyciel nie pokryje ewentualnych kosztów naprawy przekraczających jego wartość w dniu wystąpienia szkody. Bierne oczekiwanie na odszkodowania w tym przypadku było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Powód nie wykazał okoliczności, które miałyby uzasadniać dłuższy okres najmu niż uznany przez ubezpieczyciela. Pozwany zakwestionował twierdzenie, że przy wystąpieniu szkody całkowitej podlegają refundacji koszty korzystania z pojazdu zastępczego w okresie do wypłaty odszkodowania. Nie wiadomo bowiem, czy powód kupił nowy pojazd i kiedy, a także nie wykazał, że przed wypłacaniem odszkodowania nie mógł zakupić kolejnego pojazdu. Powód nie przedstawił żadnego dowodu, by uzasadnić koszty parkowania i holowania wyższe niż uznane przez ubezpieczyciela.

(odpowiedź na pozew, k. 24-30)

Wyrokiem z dnia 17 maja 2022r. wydanym w sprawie o sygnaturze I 1 C 503/21 Sąd Rejonowy w Gdyni zasądził od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda R. D. kwotę 7.109,25 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 kwietnia 2021r. do dnia zapłaty.

(wyrok, 102)

Pozwany wywiódł apelację od powyższego wyroku, zaskarżając go w części dotyczącej kwoty 6.761,47 zł stanowiącej koszty najmu pojazdu zastępczego. Wyrokiem z dnia 30 listopada 2022r. wydanym w sprawie III Ca 793/22 Sąd Okręgowy w Gdańsku uchylił zaskarżony wyrok w punkcie I. w części zasądzającej kwotę 6.761,47 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz w punkcie II. w całości i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Gdyni do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. W wytycznych dla Sądu I. instancji wskazano, że należy rozważyć uzupełniające przesłuchanie powoda w charakterze strony, dokonać ustaleń faktycznych, a następnie oceny zgłoszonego żądania na tle całości zaoferowanego w sprawie materiału dowodowego z dokumentów, z tym znajdujących się w aktach szkody, zeznań powoda. Sąd winien też rozważyć skuteczność złożenia wniosków dowodowych załączonych do apelacji. Obowiązkiem sądu miało być też rozważenie skutków wynikających ze złożenia przez pozwanego propozycji wynajęcia auta zastępczego w powiązaniu z obowiązkiem powoda do minimalizacji szkody.

(wyrok, k. 153 wraz z uzasadnieniem, k. 157-167)

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 listopada 2020r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki V. (...) nr rej. (...) stanowiący własność powoda R. D..

(okoliczność bezsporna)

Bezpośrednio po kolizji, powód zaczął poszukiwać w Internecie ofert firm świadczących usługi holowania i wynajmu pojazdu zstępczego o podobnej klasie. Spośród znalezionych ofert najbardziej korzystna wydała się powodowi oferta A. B..

(dowód: przesłuchanie powoda, płyta CD k. 185)

W dniu 14 listopada 2020r. powód zawarł z A. B. umowę najmu samochodu zastępczego marki R. (...), na mocy której powód zobowiązał się do zapłaty wynajmującemu czynszu najmu w wysokości 120 zł netto za każdą rozpoczętą dobę najmu pojazdu. Powód wynajmował pojazd zastępczy od dnia 14 listopada 2020r. od godz. 16:00 do dnia 15 stycznia 2021r. do godz. 15:30.

(dowód: umowa najmu samochodu zastępczego, k. 9-10v)

Powód wynajął pojazd zastępczy, aby móc dojeżdżać z miejsca zamieszkania do pracy tj. z L. do G..

(dowód: przesłuchanie powoda, płyta CD k. 185)

A. B. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) w L. wystawił na rzecz powoda fakturę VAT nr (...) na kwotę 8.625,87 zł z terminem płatności do dnia 15 lutego 2021 roku w tym na kwotę 8.183,07 zł z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego na czas likwidacji szkody od dnia 14 listopada 2020r. do 15 stycznia 2021r. – (stawka 105,60 zł netto).

(dowód: faktura VAT nr (...), k. 8)

Sprawca kolizji był objęty ochroną ubezpieczeniową na podstawie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z pozwanym (...) S.A. z siedzibą w S.. W dniu 14 listopada 2020r. powód zgłosił szkodę pozwanemu.

W dniu 17 listopada 2020r. pozwany przesłał powodowi na wskazany przez niego adres poczty elektronicznej informację, w której wskazało m.in. iż oferuje możliwość organizacji wynajmu pojazdu zastępczego i pokrywa wszystkie koszty. W celu zapewnienia najwyższego standardu jakości obsługi oraz wzorowego stanu wynajmowanych pojazdów współpracuje jedynie z renomowanymi, profesjonalnymi wypożyczalniami pojazdów, a do jego partnerów należą m.in. (...) a (...), (...) R., S. oraz A.. W tabeli wskazano stawki brutto za dobę wynajmu pojazdów z segmentu C w wysokości 95 zł brutto. Jednocześnie wskazano, że w przypadku zainteresowania usługą należy poinformować o tym podczas zgłoszenia szkody lub skontaktować się z opiekunem szkody. Nadto, wskazano, że w przypadku szkody całkowitej wynajem pojazdu zastępczego możliwy jest jedynie na czas likwidacji szkody, nie dłużej niż do czasu obiektywnej możliwości nabycia innego pojazdu przez poszkodowanego. Wskazano, że poszkodowany jest zobowiązany do aktywnego działania w tym zakresie, w szczególności poprzez możliwe najszybsze zastąpienie uszkodzonego pojazdu innym. Pozwany wskazał, że poszkodowany może wybrać inną firmę wynajmującą pojazdy zastępcze, jednak zgodnie z zasadą minimalizacji szkody zastrzegł sobie prawo do weryfikacji okresu najmu i dobowej stawki do wysokości wskazanej w propozycji. W przypadku otrzymania propozycji najmu pojazdu zastępczego już po rozpoczęciu przez poszkodowanego wynajmu w innej wypożyczalni, pozwany zaoferował zamianę na pojazd z jednej z wypożyczalni współpracujących z nim.

W dniu 17 listopada 2020r. rzeczoznawca pozwanego zakładu ubezpieczeń dokonał oględzin uszkodzonego pojazdu i sporządził kalkulację naprawy, z której wynikało, że szkoda wynosi 21.087,16 zł i ma charakter szkody całkowitej. Wartość pojazdu powoda w stanie nieuszkodzonym ubezpieczyciel określił na kwotę 7.110 zł brutto. Tego samego dnia ubezpieczyciel poinformował powoda o uznaniu szkody za całkowitą i przesłał mu wycenę samochodu oraz kosztorys naprawy pojazdu.

W dniu 11 stycznia 2021r. ubezpieczyciel powiadomił powoda o przyznanym odszkodowaniu w kwocie 5.490 zł i przekazaniu go na rachunek bankowy powoda. Przyznane odszkodowanie stanowiło różnicę pomiędzy wartością samochodu przed szkodą (7.110 zł) a wartością wraku (1.620 zł). W załączeniu przesłano arkusz ustalenia wartości pojazdu, pozostałości oraz kalkulację naprawy potwierdzającą jej ekonomiczną nieopłacalność.

Decyzją z dnia 20 stycznia 2021 roku pozwany przyznał powodowi odszkodowanie w kwocie 2.729,40 zł brutto, na co składały się: koszt holowania w kwocie 959,40 zł brutto (fakturę przedstawioną przez powoda zweryfikowano do średnich cen rynkowych 5 zł netto za km holowania), koszt parkowania w kwocie 250 zł brutto (fakturę zweryfikowano do kwoty odpowiadającej miesięcznemu abonamentowi, mając na względzie obowiązek minimalizowania szkody), kwotę 1.520 zł z tytułu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, przy uwzględnieniu uzasadnionego czasu najmu wynoszącego 16 dni (tj. 6 dni od zgłoszenia szkody do wykonania oględzin podstawowych, 3 dni od dnia wykonania oględzin do dnia przekazania informacji o kwalifikacji szkody jako całkowitej wraz z wyceną wartości pojazdu, 7 dni organizacyjnych niezbędnych na zagospodarowanie pozostałości i ewentualny zakup innego pojazdu w zastępstwie uszkodzonego) oraz stawki 95 zł brutto (na podstawie cenników wynegocjowanych z renomowanymi wypożyczalniami i czynszu najmu pojazdów klasy minivan segmentu C).

(dowód: decyzja pozwanego z dnia 20 stycznia 2021r., k. 11-12, wydruk wiadomości e – miał z dnia 17 listopada 2020r., k. 33-36, akta szkody, płyta CD k. 40)

Powód sprzedał wrak pojazdu po otrzymaniu odszkodowania. Nowy samochód powód zakupił kilka tygodni po otrzymaniu odszkodowania.

(dowód: przesłuchanie powoda, płyta CD k. 185)

Pozwany współpracuje z firmami świadczącymi usługi najmu pojazdów zastępczych m.in.: (...) sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w K. (która oferuje najem aut we wszystkich klasach na terenie całej Polski), (...) sp. z o.o. z siedziba w W. i (...)sp. z o.o. z siedzibą w W. (która oferuje najem aut w segmencie C po stawce 95 zł brutto).

(dowód: oświadczenia, k. 37-39)

Wynajęty przez powoda R. (...) należały do segmentu rynkowego C, klasy kompaktowej. Uzasadniony okres korzystania przez powoda z pojazdu zastępczego wynosi 65 dni. Stawki najmu samochodów z segmentu C na okres do 65 dni na rynku lokalnym w 2020 roku kształtowały się w granicach od 89 zł do 110 zł brutto z dobę najmu. Rynkowy koszt wynajmu takiego samochodu za okres wskazany w pozwie wynosił od 5.607 zł do 6.930 zł brutto.

(dowód: opinia biegłego sądowego P. T., k. 51-57)

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z opinii biegłego, a także dowodu z przesłuchania powoda.

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy, Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania autentyczności i wiarygodności przedłożonych przez strony dokumentów prywatnych w postaci akt szkody, korespondencji stron, a także faktur VAT. Sąd miał na uwadze, że żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, ani też nie kwestionowała treści oświadczeń zawartych w tych dokumentach. Powyższe dokumenty nie budziły także żadnych wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, albowiem nie nosiły żadnych śladów przerobienia, podrobienia czy innej ingerencji. W związku z tym w ramach swobodnej oceny dowodów Sąd uznał, że przedstawiają one faktyczny przebieg postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez pozwany zakład ubezpieczeń, w tym faktyczną treść oświadczeń kierowanych do poszkodowanego w zakresie propozycji wynajmu pojazdu zastępczego.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd oparł się także na zeznaniach powoda. Sąd nie znalazł podstaw do odmowy wiary zeznaniom powoda co do okoliczności zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego, sprzedaży pozostałości uszkodzonego samochodu oraz nabycia nowego pojazdu. W ocenie Sądu zeznania powoda w tym zakresie były szczere, a także nie budziły żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania.

Za w pełni wiarygodny dowód w sprawie Sąd uznał także opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej P. T.. Zdaniem Sądu opinia ta została sporządzona w sposób profesjonalny, z uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowego. Przedstawione przez biegłego wnioski co do możliwej do uzyskania stawki czynszu z tytułu najmu pojazdu zastępczego są kategoryczne, dobrze uzasadnione, a także nie budzą wątpliwości Sądu w świetle zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Nadto, opinia nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Natomiast, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 3 k.p.c. Sąd pominął dowody złożone przez pozwanego przy apelacji jako nieprzydatne do rozstrzygnięcia sprawy. Zważyć należy, iż Sąd nie jest związany wyrokami innych sądów w sprawach pomiędzy innymi stronami, stąd przedłożony odpis wyroku należało uznać jedynie za część argumentacji strony pozwanej. Z kolei, oświadczenie z dnia 3 stycznia 2019r. zostało już wcześniej dołączone do odpowiedzi na pozew.

Podstawę prawną powództwa stanowią przepisy art. 822 § 1 i 4 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c. oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Na mocy natomiast art. 824 ¹ § 1 k.c. o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Z treści art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wynika, iż w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy istotne znaczenie miały także przepisy art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz art. 363 § 1 k.c., który stanowi, że co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Zgodnie z wytycznymi zawartymi w wyroku kasatoryjnym Sąd dokonał ustaleń co do zasadności wynajmowania pojazdu zastępczego przez okres wskazany w pozwie oraz co do tego, czy powód podejmował działania w sprawie zakupu nowego pojazdu. Jak słusznie zauważył Sąd II instancji odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego w okresie niezbędnym do nabycia innego pojazdu mechanicznego, jeżeli odszkodowanie ustalone zostało w wysokości odpowiadającej różnicy pomiędzy wartością pojazdu mechanicznego sprzed zdarzenia powodującego szkodę, a wartością pojazdu w stanie uszkodzonym, którego naprawa okazała się niemożliwa lub nieopłacalna (tzw. szkoda całkowita) (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2013 r., III CZP 76/13, L.). Z zebranego materiału dowodowego wynika, że szkoda została pozwanemu zgłoszona w dniu 14 listopada 2020r. W dniu 17 listopada 2020r. ubezpieczyciel przeprowadził oględziny pojazdu. Tego samego dnia pozwany zawiadomił powoda o charakterze szkody, przedstawił mu kalkulację naprawy oraz wycenę wraku, a także przesłał mu informację o możliwości wynajmu pojazdu zastępczego w firmie współpracującej z ubezpieczycielem. Zgodnie z kalkulacją pozwanego szkoda wynosiła 21.087,16 zł i znacznie przekraczała wartość pojazdu powoda w stanie nieuszkodzonym (7.110 zł brutto), stąd szkoda została uznana za całkowitą. Należy mieć jednak na względzie, że dopiero w dniu 11 stycznia 2021r. ubezpieczyciel wypłacił powodowi należne odszkodowania za szkodę w kwocie 5.490 zł. Przyznane odszkodowanie stanowiło różnicę pomiędzy wartością samochodu przed szkodą (7.110 zł) a wartością wraku (1.620 zł). Z zeznań powoda wynika, że nowy samochód zakupił on już po wypłacie odszkodowania. Po otrzymaniu odszkodowania sprzedał również wrak pojazdu. R. D. wskazał, że motywem sprzedaży wraku był brak pieniędzy. Oznacza to, że nie miał wystarczających środków własnych, aby nabyć nowy pojazd. Wcześniejsza sprzedaż wraku, którego wartość wynosiła niewiele ponad półtora tysiąca, bez zaangażowania środków własnych, nie pozwoliłaby na zakup nowego pojazdu. Dopiero sprzedaż wraku i wypłata odszkodowania pozwoliły mu na zastąpienie zniszczonego przedmiotu majątkowego. Skoro odszkodowanie wypłacono w dniu 11 stycznia 2021 roku, to dopiero od tej daty poszkodowany mógł czynić starania o zakup nowego auta, dysponując całą kwotą pozwalającą na pokrycie ceny. Zatem, to od daty wypłaty odszkodowania należy liczyć czas niezbędny na sprzedaż wraku tj. wskazywane przez ubezpieczyciela 7 dni na czynności związane z organizacją sprzedaży. Samo zbycie wraku nawet dokonane bez zbędnej zwłoki w przypadku powoda (tj. po uzyskaniu informacji o charakterze szkody) nie pozwoliłoby na zakup nowego auta, skoro ubezpieczyciel opóźniał się z wypłatą odszkodowania za szkodę całkowitą. Dlatego też wskazany przez powoda okres najmu pojazdu zastępczego należało uznać za uzasadniony. Nie ulega jednocześnie wątpliwości – w świetle zeznań powoda – że pojazd zastępczy był mu niezbędny. R. D. zeznał bowiem, że codziennie dojeżdża do pracy z miejsca zamieszkania (G. – O.) do pracy (L.), a dojazd za pomocą środków komunikacji publicznej wymagałby kilku przesiadek.

Kolejną kwestią – jaką należało rozważyć zgodnie z wytycznymi Sądu II instancji – była kwestia złożonej przez pozwanego propozycji wynajęcia auta zastępczego i jej znaczenie w kontekście obowiązku poszkodowanego do minimalizacji szkody. W uchwale z dnia 24 sierpnia 2017r. SN wskazał, że wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione (por. uchwała SN z dnia 24 sierpnia 2017 r. III CZP 20/17, L.). W niniejszym przypadku należało mieć na względzie, że poszkodowany wynajął pojazd zastępczy jeszcze przed uzyskaniem informacji od ubezpieczyciela o akceptowanych przez niego stawkach pojazdu zastępczego. Umowa najmu została zawarta przez powoda w dniu 14 listopada 2020r., podczas gdy informację o możliwości zawarcia umowy najmu z podmiotem współpracującym z ubezpieczycielem przesłano powodowi w dniu 17 listopada 2020r. Zdaniem Sądu w sytuacji, w której znalazł się poszkodowany, usprawiedliwione było skorzystanie przez niego z wynajmu oferowanego przez inny podmiot. Z treści umowy wynika, że powód zamieszkiwał w dacie kolizji w L., zaś do kolizji doszło w G., gdzie pracował. Powód znajdował się zatem kilkadziesiąt kilometrów od miejsca zamieszkania. Znalazł się zatem w sytuacji, w której niezwłocznie potrzebował pojazdu zastępczego, żeby móc wrócić do domu. Ze zdjęć przedstawiających stan pojazdu po zdarzeniu, znajdujących się w aktach szkody, jednoznacznie wynika, że pojazd powoda nie nadawał się do dalszej jazdy. Powód zmuszony okolicznościami sam poszukiwał możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego. W takim wypadku usprawiedliwione było przyjęcie przez niego oferty najmu zastępczego zaoferowanego przez firmę oferującą usługi w zakresie holowania. Zdaniem Sądu we wskazanych okolicznościach zrozumiałe jest, że poszkodowany przed zawarciem umowy najmu zastępczego nie skontaktował się najpierw z ubezpieczycielem celem ustalenia, czy ubezpieczyciel może podstawić inny pojazd zastępczy. Podkreślić także należy, iż z zebranego materiału dowodowego nie wynika, aby przy zgłoszeniu szkody (14 listopada 2020r.) powód został poinformowany o możliwości wynajęcia auta zastępczego w firmie współpracującej z ubezpieczycielem. W konsekwencji - w ocenie Sądu - brak podstaw do tego, aby uznać, że zachowanie poszkodowanego było nieprawidłowe i naruszało art. 354 § 2 k.c. Nieuzasadnione i zbyt daleko idące byłoby wymaganie, ażeby w sytuacji opisanej powyżej, poszkodowany rozwiązał zawartą już z innymi podmiotem umowę najmu pojazdu zastępczego. Strona pozwana nie wykazała zatem, że poszkodowany naruszył art. 354 § 2 k.c. Wyjaśnić przy tym należy, że ciężar dowodu naruszenia przez poszkodowanego obowiązku minimalizacji szkody spoczywa na obowiązanym do naprawienia szkody – czyli na ubezpieczycielu. To bowiem strona pozwana z faktu tego wyciąga korzystne dla siebie skutki. Tymczasem, w niniejszym przypadku, mimo formułowania zarzutów odnośnie naruszenia przez powoda obowiązku minimalizacji szkody, pełnomocnik pozwanego nie stawił się na rozprawie, na której Sąd dopuścił dowód z uzupełniającej przesłuchania powoda i nie zdołał wykazać, że ten naruszył obowiązek minimalizacji szkody, w oparciu o dowód z przesłuchania powoda.

Reasumując, na podstawie art. 822 § 1 i 4 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c. oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.761,47 zł stanowiącą różnicę pomiędzy kosztem najmu wynikającym z faktury a kwotą wypłaconą przez pozwanego. Na mocy art. 481 k.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 11.212,55 zł od dnia wniesienia pozwu tj. od dnia 23 kwietnia 2021r. do dnia zapłaty. Zważyć bowiem należy, iż szkoda została pozwanemu zgłoszona już w trakcie postępowania likwidacyjnego i roszczenie stało się wymagalne w terminie 30 dni od zgłoszenia roszczenia.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy w całości obciążył nimi pozwanego jako stronę przegrywającą niniejszy spór. Jednocześnie szczegółowe wyliczenie kosztów Sąd powierzył referendarzowi po prawomocnym zakończeniu niniejszego postępowania.