Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny, Sekcja d/s Rozpoznawanych w Postępowaniu Uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Joanna Jank
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Katarzyna Pietkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 października 2024 r. w G.

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko Ł. P.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty z tytułu zwrotu kosztów postępowanie.

Sygn. akt I 1 C 40/24 upr.

UZASADNIENIE

(wyroku z dnia 8 października 2024 roku – k. 186)

Powódka Gmina M. G. wniosła pozew przeciwko K. P. oraz Ł. P. o zapłatę kwoty 11.431,92 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty z tym, że spełnienie tego świadczenia przez któregokolwiek z pozwanych zwalnia pozwanych z zobowiązania wobec powoda oraz kosztów postępowania sądowego i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że K. P. jest użytkownikiem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ul. (...). D. 185, do którego nie posiada tytułu prawnego. Umowa najmu zawarta została z J. L. i M. N.. Po ustaniu stosunku prawnego pozwana ubiegała się o tytuł prawny do lokalu, którego nie otrzymała.

W związku z prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 7 września 2009 roku w sprawie o sygn. akt I C 344/09 pozwani uzyskali uprawnienie do lokalu socjalnego.

Zadłużenie dotyczy okresu bezumownego od dnia 1 września 2019 roku do dnia 28 lutego 2022 roku, która na dzień 28 lutego 2022 roku wyniosły 11.431,92 zł, z czego 10.614,67 zł stanowiła należność główna, a 817,25 zł odsetki.

Wezwania do zapłaty nie odniosły zamierzonego skutku.

(pozew – k. 3-6)

Pozwany Ł. P. w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu wskazał, że ww. lokal użytkowany jest przez pozwaną K. P.. Pozwany Ł. P. w czasie postępowania eksmisyjnego był małoletni.

Po uzyskaniu pełnoletności wyprowadził się od swojej matki (pozwanej) – od lutego 2019 roku do czasu aktualnego nie przebywa pod ww. adresem.

(sprzeciw – k. 74-75, k. 140-141v.)

Nakaz zapłaty wobec pozwanej K. P. uprawomocnił się dnia 2 lipca 2022 roku.

(zarządzenie – k. 48)

Stan faktyczny:

Powódka Gmina M. G. jest właścicielką lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...). D. 185. Wyrokiem z dnia 7 września 2009 roku w sprawie o sygn. akt I C 344/09 Sąd Rejonowy w Gdyni nakazał pozwanym K. P. oraz Ł. P., aby opuścili, opróżnili i wydali powódce ww. lokal mieszkalny. Jednocześnie ustalono, że przysługuje im uprawnienie do lokalu socjalnego. Ł. P. był wówczas małoletni, a pozwana była jego matką.

(bezsporne)

W wieku 18 lat pozwany podjął pracę zarobkową, a najpóźniej w lutym 2019 roku wyprowadził się ze spornego lokalu, zabierając z niego wszystkie swoje rzeczy. Od tego czasu pomieszkiwał u braci, siostry oraz babć. Do matki zajmującej ww. lokal wraz z jego młodszym rodzeństwem przychodził wyłącznie w odwiedziny. W 2022 roku podjął pracę za granicą.

(dowód: poświadczenie zameldowania – k. 87, zeznania świadka K. P. – k. 176-176v., płyta – k. 178, zeznania świadka M. P. (1) – k. 176v.-177, płyta – k. 178, zeznania pozwanego – k. 177-177v., płyta – k. 178, k. 184v., płyta – k. 187, zeznania świadka P. P. – k. 184-184v., płyta – k. 186, zeznania świadka M. P. (2) – k. 184v., płyta – k. 186)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił głównie na podstawie zeznań świadków oraz stron z ograniczeniem do pozwanego. Zgromadzone w sprawie dokumenty nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Uwierzytelniony dokument poświadczenia zameldowania pozwanego na terenie Niemiec pochodził z okresu nieobjętego pozwem. Nie mniej potwierdzał ówczesny sposób zarobkowania pozwanego i pomocniczo wskazywał na ogólne jego zamierzenia co do przyszłości. Dokument w postaci oświadczenia użytkownika lokalu z dnia 17 września 2019 roku nie przesądzał, że pozwany rzeczywiście w spornym mieszkaniu przebywał. Zeznająca świadek K. P. podała, że oświadczyła, że jej syn (pozwany) został wskazany w tym oświadczeniu, gdyż utożsamiała to z adresem zameldowania syna. Nie wiedziała też, czy ten powróci do lokalu. Wezwania do zapłaty oraz wyliczenia zaległości nie były przydatne wobec ustalenia, że pozwany wyprowadził się ze spornego lokalu. Wreszcie przedłożone przez pozwanego oświadczenia nie mogły zastępować zeznań świadków oraz samego pozwanego.

Te z kolei były spójne, logiczne, niesprzeczne i jako wiarygodne stanowiły pełnowartościowy materiał dowodowy w sprawie. Każda z przesłuchanych osób potwierdziła, że pozwany wyprowadził się ze spornego lokalu najpóźniej w lutym 2019 roku. Nie były konieczne szczegółowe ustalenia, ile czasu u którego członka rodziny spędził pozwany. Istotne było jedynie to, że zabrał wszystkie swoje rzeczy ze spornego lokalu i nie przebywał tam na stałe przynajmniej w okresie objętym pozwem. Zupełnie racjonalne było wyjaśnienie, że w domu rodzinnym nie miał wystarczających dla siebie warunków. Sporne mieszkanie zajmują jeszcze jego młodsi bracia, a lokal składa się z jednego pokoju, kuchni, przedpkoju i łazienki (45,97 m ²).

Podstawę prawną roszczenia powódki stanowiły przepisy art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego z dnia 21 czerwca 2001 roku (Dz.U. Nr 71, poz. 733 ze zm.), zgodnie z którym osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie (ust. 1). Osoby uprawnione do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, uiszczają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać za zajmowany lokal, gdyby lokal ten wchodził w skład mieszkaniowego zasobu gminy, na podstawie umowy najmu socjalnego lokalu (ust. 3a zdanie 1).

Skoro pozwany wyprowadził się z lokalu co najmniej w lutym 2019 roku i nie powrócił do niego z zamiarem stałego zamieszkiwania – jedynie odwiedzał matkę i młodszych braci – to nie może ponosić odpowiedzialności odszkodowawczej za objęty pozwem okres od września 2019 roku do lutego 2022 roku. Pozwany nie miał możliwości wydania lokalu powódce skoro pozostały w nim inne osoby.

Mając na uwadze powyższe na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów (...) a contrario w punkcie 1. wyroku należało oddalić.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie 2. wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i uznając, że pozwany wygrał proces w całości zasądził na jego rzecz od pozwanej całość poniesionych przez niego i celowych kosztów, na co składały się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł) oraz wynagrodzenie kwalifikowanego pełnomocnika w osobie adwokata w stawce minimalnej (3.600,00 zł) zgodnie z § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 ze zm.). Od sumy tych kosztów na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. należały się odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.