Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni

Wydział I Cywilny- Sekcja d.s. rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Marzanna Stefaniuk-Muczyńska

Protokolant: sekr. sąd. Tomasz Łukowicz

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2017 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa: Centrum (...) spółki z o.o. w G.

przeciwko: B. C.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda Centrum (...) spółki z o.o. w G. na rzecz pozwanej B. C. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód Centrum (...) spółka z o.o. w G. wystąpiła z żądaniem zasądzenia od pozwanej B. C. kwoty 296 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 maja 2016 r. do dnia zapłaty oraz obciążenia pozwanej obowiązkiem zwrotu poniesionych przez powoda kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie pozwu powód wskazał, że dostarczył pozwanej gaz w 2-óch 11-kilogramowych butlach, za który pozwana nie zapłaciła, podobnie jak i za 2 butle stalowe.

W sprzeciwie od wydanego w sprawie w postępowaniu upominawczym nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa, powołując się na spełnienie przez nią dochodzonego pozwem świadczenia. Wyjaśniła, po otrzymaniu od powoda w marcu 2016 r. wezwania do zwrotu butli i zapłaty 96 zł za gaz, telefonowała do powoda z prośbą aby ktoś odebrał od niej dwie butle i przyjął płatność. Po tym telefonie zadzwonił do niej kierowca, który był pracownikiem powoda i który przyjął od niej przedmiot świadczenia. Pozwana wskazała, że kierowcy temu oddała ona dwie butle propan-butan, na co otrzymała dokument z jego podpisem oraz że kierowcy temu zapłaciła także kwotę 96 zł z tytułu dostawy gazu. Pozwana podała także, że kopię wystawionego przez tego kierowcę pokwitowania wysłała mms-em pracownikowi powoda.

W odpowiedzi na sprzeciw powód oświadczył, iż nie otrzymał ani butli ani pieniędzy, które rzekomo pozwana zapłaciła oraz że podpis kierowcy na przedstawionym przez pozwaną pokwitowaniu został prawdopodobnie sfałszowany, gdyż nie pochodzi od osoby wskazanej w tym dokumencie, tj. A. C. (1). Powód zarzucił także, że dokonywał na rzecz pozwanej stałych cyklicznych dostaw gazu, stąd przywołany przez pozwaną dowód zwrotu butli nie dotyczy butli ani gazu, które powód wydał pozwanej 18 maja 2016 r., na co wystawił niefiskalne potwierdzenie wydania towaru oraz wręczył pozwanej fakturę Vat.

Wobec treści art. 505 ¹ kpc niniejsza sprawa rozpoznawana była w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W oparciu o zwartą przez strony procesu w dniu 5 lutego 2015 r. umowę dostawy powód sprzedał pozwanej gaz w dwóch butlach stalowych po 11 kg każda. Fakt wydania pozwanej dwóch sztuk butli z gazem w dniu 5 lutego 2015 r. pozwana poświadczyła swoim podpisem na dokumencie wydania.

Po zużyciu gazu pozwana zobowiązana była do dokonania zwrotu na rzecz powoda powierzonych jej butli. W treści §3 pkt. 4 umowy zostało przewidziane, iż w przypadku nie dokonania zwrotu butli po rozwiązaniu umowy (która została zawarta na czas nieokreślony, z ustaleniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia) powód będzie uprawniony do żądania od pozwanej zapłaty kwoty w wysokości 100 zł netto za sztukę butli 11 kg.

W dniu 10 marca 2016 r. powód skierował do pozwanej wezwanie do zwrotu przekazanych jej dwóch sztuk 11 kg butli albo równowartości 200 zł, informując jednocześnie pozwaną, iż z aktualnego stanu jej zobowiązań wynika, iż pozostaje nierozliczona płatność z tytułu gazu pozostającego w depozycie pozwanej w wysokości 96 zł.

Po otrzymaniu tego wezwania pozwana zwróciła kierowcy powoda A. C. (1) dwie butle po gazie oraz zapłaciła kwotę 96 za dostarczony jej uprzednio gaz. A. C. (1) wystawił pozwanej potwierdzające te okoliczności dokumenty ze swoim podpisem każdy.

Zdjęcie wystawionego przez tego kierowcę pokwitowania w dniu 25 maja 2016 r. pozwana wysłała mms-em pracownicy powoda.

Pozwana tylko raz odebrała od powoda dwie sztuki butli. Powód nie dokonywał na jej rzecz ponownych dostaw, poza tą, która miała miejsce w dniu podpisania umowy dostawy.

W dniu 18 maja 2016 r. pracownik w firmie powoda K. S. (kierowca) wystawił potwierdzenie wydania pozwanej 2-óch sztuk butli 11 kg z gazem propan-butan 11 kg oraz paragon na kwotę 296 zł dotyczący należności za 2 pojemniki gazu po 48 zł każdy (łącznie 96 zł) oraz 2 sztuki butli po 100 zł każda. W tym samym dniu została także wystawiona w stosunku do pozwanej faktura do tego paragonu o numerze (...) opiewająca na kwotę 296 zł, na którą składał się gaz propan-butan 11 kg - 2 szt. o wartości 96 zł brutto oraz 2 szt. butli stalowych 11 kg o łącznej wartości 200 zł brutto. Faktura ta została podpisana przez kierowniczkę firmy powoda S. K.. Żaden z dokumentów wystawionych przez pracowników powoda w dniu 18 maja 2016 r. nie został podpisany przez pozwaną.

W systemie powoda jego czynności w stosunku do pozwanej zostały odnotowane w dniu 5 lutego 2015 r., dniu 24 grudnia 2015 r. (przesortowano butle), w dniu 21 marca 2016 r. oraz w dniu 18 maja 2016 r.

dowód: umowa dostawy - k. 11; dokument wydania 2 sztuk buli 11 kg z gazem z dnia 05.02.2015 r. - k. 12; wystawione w dniu 18.05.2016 r. potwierdzenie wydania i paragon z dnia 18.05.2016 r. - k. 14; faktura z dnia 18.05.2016 r. - k. 13; wezwanie do zapłaty - k. 15; zdjęcie telefonu z wyświetloną wiadomością - k. 31; dokument likwidacji 2-ch szt. butli 11 kg - k. 32; pokwitowanie otrzymania kwoty 96 zł - k. 33; zeznania świadka A. C. (1) - k. 33-35 akt I 1 Cps 11/17 SR w Sosnowcu; zeznania pozwanej słuchanej w charakterze strony - k. 36 akt I 1 Cps 11/17 SR w Sosnowcu

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo, jako niezasadne, podlegało oddaleniu.

Rozstrzygając w powyższy sposób Sąd miał na względzie, iż twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie oraz załączony do pozwu dokumenty i zeznania świadka – wbrew stanowisku reprezentującego powoda pełnomocnika – w nie stanowiły okoliczności czyniących przedmiotowe powództwo uzasadnionym.

Do powyższego wniosku Sąd doszedł po dokonaniu oceny przedstawionego przez strony procesu materiału dowodowego. Za wiarygodny Sąd uznał w szczególności okazany przez pozwaną dokument w postaci pokwitowania odbioru od niej przez pracownika powoda A. C. (1) dwóch sztuk butli po gazie oraz odbioru zapłaty kwoty 96 zł za gaz dostarczony pozwanej w dniu 5 lutego 2015 r. Jego autentyczność potwierdziła nie tylko pozwana podczas przesłuchania jej w charakterze strony, ale także słuchany jako świadek w niniejszej sprawie A. C. (2), który wbrew twierdzeniom pełnomocnika powoda, nie tylko nie zaprzeczył autentyczności swego podpisu pod treścią dokumentów załączonych przez pozwaną do sprzeciwu, ale oświadczył, iż podpisy na tych dokumentach są jego. Zarówno zaś zeznaniom pozwanej, jak i świadka Sąd dał wiarę w całości, mając na względzie, iż zeznania ich tworzyły logiczną całość i wzajemnie się uzupełniały, korespondowały także z treścią przestawionych przez pozwaną pokwitować zwrotu butli i zapłaty za gaz.

Skoro więc powód domagając się zapłaty od pozwanej, w oparciu o załączoną do pozwu treść umowy z dnia 5 lutego 2015 r., przedstawił jedynie jeden potwierdzony przez pozwaną dowód w postaci pochodzącego z tego samego dnia dokumentu wydania jej dwóch sztuk butli z gazem, zaś pozwana przedłożonymi przez siebie, a wystawionym przez pracownika powoda dokumentami wykazała, że za gaz ten zapłaciła, a przekazane jej butle zwróciła, to żądania pozwu zasądzenia od pozwanej należności za ten gaz oraz niezwrócone rzekomo butle po gazie, w ocenie Sądu, nie zasługiwało na uwzględnienie.

Wprawdzie pełnomocnik powoda wskazywał, iż przedmiotem żądania pozwu jest zapłata za gaz i butle dostarczone pozwanej w dniu 18 maja 2016 r., jednak zdaniem Sądu, powód wogóle nie wykazał aby rzeczywiście w tym dniu wydał pozwanej gaz oraz butle. Sporządzone przez powoda w tym dniu dokumenty w postaci potwierdzenia wydania, paragonu i wystawionej do tego paragonu faktury pochodziły od powoda, a jednocześnie nie zostały podpisane przez pozwaną. Z uwagi na powyższe Sąd miał na względzie, iż pozostawały one wiarygodne, jednakże jedynie w zakresie jaki dotyczył faktu umieszczenia na nich danych osobowych pozwanej. Zważyć bowiem należało, iż dokumenty te jako prywatne w rozumieniu art. 245 kpc, korzystały jedynie z domniemania autentyczności, a nie prawdziwości zawartych w nim oświadczeń. Prawdziwość zawartego tam oświadczenia o wydaniu pozwanej w dniu 18 maja 2016 r. dwóch butli z gazem nie zostało jednakże przez powoda dowiedzione, mimo iż to na nim - wobec braku na przedmiotowych dokumentach podpisu pozwanej - ciążył obowiązek wykazania tej okoliczności (art. 253 kpc zdanie drugie). To powód bowiem chciał skorzystać z dokumentu prywatnego nie pochodzącego od pozwanej, która prawdziwości twierdzeń zawartych w tym dokumencie zaprzeczyła, wskazując w takcie jej przesłuchania jednoznacznie, iż tylko raz dniu 5 lutego 2015 r. otrzymała od powoda butle z gazem.

Sprostania ciężarowi tego obowiązku nie czynił również zadość zgłoszony przez powoda dowód z wydruku systemu (...) kierowców powoda (złożony w celu wykazania, że żaden z kierowców nie był u pozwanej po dniu 18 maja 2016 r.). Z dokumentu tego nie wynikało bowiem nawet, że którykolwiek z kierowców był u pozwanej w dniu 18 maja 2016 r. Wydruk ten przedstawiał bowiem jedynie zestawienie dokumentów sporządzonych przez pracowników powoda.

Oceniając jako niewiarygodne w zakresie faktu wydania pozwanej w dniu 18 maja 2016 r. butli z gzem dokumentów sporządzonych przez pracowników powoda w tym właśnie dniu Sąd miał także na względzie okoliczność, iż zarówno w treści paragonu, jak i faktury (odmiennie niż w dniu 5 lutego 2015 r.) powód od razu obciążył pozwaną należnością za wartość samych obu butli, mimo iż brak było do tego podstaw w świetle treści łączącej strony procesu umowy. Umowa ta przewidywała wszak, iż dopiero w przypadku nie dokonania przez pozwaną zwrotu butli po rozwiązaniu umowy powód będzie uprawniony do żądania od pozwanej zapłaty kwoty w wysokości 100 zł netto za sztukę butli 11 kg. Stąd czynności powoda wskazane w treści omawianych dokumentów, w których podał on równocześnie, że w dniu 18 maja 2016 r. przekazał pozwanej do korzystania gaz w butlach, jednocześnie obciążając pozwaną opłatą za niezwrócenie tych butli było nielogiczne, a przez to niewiarygodne co do faktu zaistnienia takiego zdarzenia w rzeczywistości.

Biorąc powyższe pod uwagę orzeczono jak w pkt I wyroku przyjmując za podstawę prawną treść art. 6 kc w zw. z art. 535 §1 kc a contrario w zw. z art 353 §1 kc i art 353 ¹ kc. Jak już wcześniej wskazano, powód nie wykazał bowiem, aby sprzedał pozwanej gaz, za który pozwana nie zapłaciła, ani by przekazał jej butle z gazem, które po jego wykorzystaniu nie zostałyby przez pozwaną zwrócone.

O kosztach procesu w punkcie II wyroku Sąd rozstrzygnął zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu w oparciu o art. 98 kpc i art. 108 kpc, zasądzając od powoda, który niniejsze postępowanie przegrał, na rzecz pozwanej kwotę 120 zł tytułem zwrotu procesu, na który składał się koszt zastępstwa procesowego pozwanej przez adwokata ustanowionego przez nią jej pełnomocnikiem na rozprawie przed Sądem Rejonowym w Sosnowcu, jako Sądem wezwanym w niniejszej sprawie. Wysokość tych kosztów została ustalona w wysokości stawki minimalnej przewidzianej w §2 pkt. 1 rozp. Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015 poz. 1800), w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu, tj. w sierpniu 2016 r.