Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 września 2020 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Ilona Będźkowska

Protokolant: Aleksandra Grabowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19.08.2020 r. w G.

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. przeciwko

(...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 917 (dziewięćset siedemnaście) zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienia od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, w tym kwotę 900 (dziewięćset) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I 1 C 11/20

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 3.826,48 zł wraz z odsetkami tytułem odszkodowania – w ramach kosztów naprawy uszkodzonego samochodu oraz kwoty 492 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 6 czerwca 2019 r. doszło do kolizji drogowej z udziałem pojazdu marki M. o nr rej (...), której sprawca posiadał zawartą z pozwanym umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Pozwany ubezpieczyciel przyznał odszkodowanie w kwocie 3.070,78 zł. Powód, który na podstawie umowy przelewu wierzytelności wszedł w prawa poszkodowanego M. H. wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 3.826,48 zł tytułem dopłaty do odszkodowania oraz kwoty 492 zł tytułem kosztów ekspertyzy.

pozew k. 4-8.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu.

odpowiedź na pozew k. 50 - 53

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 czerwca 2019 r. pojazd marki M. (...) nr. rej. (...) należący do M. H. uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej, za którą odpowiedzialność ponosił sprawca ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Szkoda została zgłoszona pozwanemu ubezpieczycielowi. Uszkodzony samochód wyprodukowany został w 2006 roku.

(dowód: zeznanie świadka M. H. –k. 69 -70, akta szkodowe )

Poszkodowany M. H. nie naprawił uszkodzonego pojazdu, ale sprzedał go za kwotę 3000 zł.

(dowód: zeznanie świadka M. H. k. 79 -80)

Poszkodowany M. H. sprzedał w dniu 2.11.2019 r. P. P. wierzytelność w stosunku do ubezpieczyciela sprawcy szkody.

(dowód: umowa przelewu –k. 28-29)

Następnie P. P. zbył przedmiotową wierzytelności w dniu 8 listopada 2019 r. firmie (...) z siedzibą w K..

(dowód: umowa przelewu –k. 25, zawiadomienie k. 26)

Kolejno K. D. w dniu 13 listopada 2019 r. zbył wierzytelność na rzecz powoda tj. (...) S.A. z siedzibą we W.

(dowód: umowa przelewu –k. 19-20, zawiadomienie k. 21)

Powód zlecił Biuru (...) spółce z o.o. z siedzibą we W. wykonanie kalkulacji kosztów naprawienia samochodu marki M. nr rej. (...). W dniu 20.11.2019 r. Biuro (...) sporządziło kosztorys naprawy na kwotę 6897,26 zł. brutto. Następnie w dniu 06.12.2019 roku Biuro (...) spółka z o.o. wystawił na rzecz powoda fakturę nr (...) na kwotę 400,00 zł netto tj. 492,00 zł brutto z terminem płatności 13.12.2019 roku.

(dowód: faktura- k.39, kalkulacja naprawy -k. 30-34)

Pozwany (...) SA z siedzibą w W. wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 3070,78 zł. W dniu 12 grudnia 2019 r. pozwany w odpowiedzi na wezwanie do zapłaty przez powoda poinformował, iż podwyższy kwotę odszkodowania do kwoty 5607,53 zł w przypadku przedłożenia rachunków lub faktur potwierdzających wysokość kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia

(dowód: akta szkodowe, pisma (...) SA k. 12, 17 - 18 )

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny będący podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy, których wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, gdyż nie budziły one wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności.

Sąd swoje ustalenia poczynił także na podstawie zeznań świadka M. H. poszkodowanego. Treści zeznań była jasna i pełna i nie budziła wątpliwości Sądu. Na podstawie zeznań świadka Sąd ustalił, iż poszkodowany zbył pojazd bez naprawy.

Powód wnosił o przeprowadzanie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia niezbędnych i uzasadnionych technologicznie kosztów przywrócenia przedmiotowego pojazdu do stanu sprzed wypadku.

Dowód ten był nieprzydatny w sprawie i został przez Sad pominięty.

W ocenie Sądu żądanie pozwu było niezasadne.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż zasada odpowiedzialności pozwanego z tytułu przedmiotowej szkody jest uregulowana w ramach art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Źródłem odpowiedzialności sprawcy jest z kolei art. 436 § 2 k.c., który stanowi, iż w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody, wymienione w art. 435 k.c. osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych, czyli na statuowanej przez art. 415 k.c. zasadzie winy. W ramach obowiązkowego ubezpieczenia komunikacyjnego ubezpieczyciel zobowiązuje się do wypłaty odszkodowania, jakie sprawca szkody komunikacyjnej zobowiązany jest zapłacić poszkodowanemu. Poszkodowany może natomiast dochodzić roszczeń z tego tytułu bezpośrednio od ubezpieczyciela sprawcy szkody. Odpowiedzialność ubezpieczyciela wobec poszkodowanego jest więc rozpatrywana w kategoriach odpowiedzialności deliktowej, a jej zakres zależy od zakresu odpowiedzialności sprawcy szkody.

Podstawowe znaczenie dla ustalenia wysokości szkody, a tym samym zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego, będzie miał zatem art. 361 § 2 k.c., ustanawiający zasadę pełnej kompensacji szkody oraz art. 363 § 1 k.c., zgodnie z którym naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru dokonanego przez poszkodowanego, poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej bądź przywrócenie stanu poprzedniego.

Jak podkreślił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 roku w sprawie III CZP 32/03 (M. Prawn. 2004/2/81) odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku.

Sąd podziela i przyjmuje za własny pogląd wyrażony w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001r sygn.akt III CZP 68/11 i orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988r sygn.akt I CR 151/88, dotyczący konieczności naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, która powstaje z chwilą wyrządzenia szkody, przy czym obowiązek ten nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy i czy w ogóle zamierza ja naprawić.

Wskazać jednak należy, iż Sąd podziela także i przyjmuje za własny pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 10 maja 2017 roku wydanego w sprawie sygn. akt I Ca 179/17, że nie można w konkretnych okolicznościach abstrahować od faktu czy poszkodowany dokonał naprawy oraz czy i jakim kosztem to uczynił. Ma to związek z zasadą, że szkoda nie powinna być źródłem wzbogacenia, zaś obowiązkiem poszkodowanego jest dążenie do ograniczenia rozmiarów szkody. Skoro poszkodowany zbył nienaprawiony samochód na rzecz osoby trzeciej, to utracił prawo żądania naprawienia szkody rozumianej jako koszt przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, gdyż nawet hipotetycznie wykluczona jest możliwość naprawienia pojazdu przez poszkodowanego. Odpadło tym samym kryterium różnicowe, na którym opiera się tradycyjne wyliczenie szkody, poprzez określenie kosztów, które musiałby ponieść poszkodowany, aby przywrócić pojazd do stanu w jakim znajdował się przed szkodą, doprowadzając tym samym do odtworzenia swojej ówczesnej sytuacji majątkowej. W sytuacji sprzedaży uszkodzonego samochodu szkoda powinna zostać wyrażona i wykazana w inny sposób, tak by nie stała się źródłem wzbogacenia. Mianowicie powód winien wyrazić szkodę jako różnicę pomiędzy uzyskaną ze sprzedaży ceną, a tą którą by uzyskał gdyby przedmiotem sprzedaży był pojazd nieuszkodzony. W ten sposób uzyskane odszkodowanie nie doprowadziłoby ani do poszkodowania ani do wzbogacenia powoda, a jednocześnie odzwierciedlałby rzeczywisty uszczerbek majątkowy.

Powód powyższej okoliczności nie udowodnił w żaden sposób wnioskowana przez niego opinia w zakresie postawionej tezy dowodowej była nieprzydatna dla ustaleń jaka była wartość rynkowa pojazdu w dacie szkody i kolejno ustalenia różnicy pomiędzy ceną uzyskaną przez poszkodowanego ze sprzedaży, a cena którą mógłby uzyskać gdyby pojazd był nieuszkodzony. Świadek zeznał, iż w jego ocenie wartość rynkowa pojazdu była wyższa niż cena, którą uzyskał za pojazd, jednakże powyższa okoliczność wymagała wiadomości specjalnych i to na powodzie ciążył obowiązek wykazania powyższej wysokości.

W ocenie Sądu zlecona przez powoda przed wytoczeniem powództwa kalkulacja była nieprzydatna dla ustaleń faktycznych w sprawie, zatem brak jest podstaw do uznania, iż powód poniósł koszt celowy do dochodzenia swojego roszczenia. Jak Sąd wyżej wskazał powód winien wykazać różnicę pomiędzy ceną rynkową pojazdu nieuszkodzonego, a ceną którą uzyskał poszkodowany.

Sąd zatem w pkt. I sentencji wyroku oddalił powództwo jako nieuwodnione przez powoda na podstawie art. 6 kc a contrario.

W konsekwencji powód jako przegrywający sprawę był zobowiązany do zwrotu kosztów poniesionych przez pozwanego i w punkcie II wyroku Sąd zasądził na rzecz pozwanego kwotę 917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem,

3.  akta z wpływem lub za 30 dni.

G., dnia 6 października 2020 r.