Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2018 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący:	SSR Justyna Supińska
Protokolant:	sekr. sąd. Dorota Moszyk

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2018 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa J. H.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda J. H. kwotę 7 828,05 złotych ( siedem tysięcy osiemset dwadzieścia osiem złotych pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 05 lutego 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

III.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda J. H. kwotę 2 664,08 złotych ( dwa tysiące sześćset sześćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  nakazuje ściągnąć od powoda J. H. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 341,11 złotych ( trzysta czterdzieści jeden złotych jedenaście groszy) tytułem zwrotu kosztów sądowych tymczasowo wypłaconych ze środków Skarbu Państwa;

V.  nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. kwotę 2 674,87 złotych ( dwa tysiące sześćset siedemdziesiąt cztery złote osiemdziesiąt siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów sądowych tymczasowo wypłaconych ze środków Skarbu Państwa;

Sygn. akt VI GC 2191/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 września 2016 roku powód J. H. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. kwoty 8 826,27 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 05 lutego 2016 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w wyniku kolizji drogowej, która miała miejsce w dniu 20 listopada 2015 roku, uszkodzeniu uległ pojazd marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Poszkodowany zlecił powodowi naprawę tego pojazdu, do wykonania której użyto części oryginalnych, przy czym niektóre elementy zostały nabyte na rynku wtórnym. Po wykonanej naprawie powód wystawił fakturę z tego tytułu na kwotę 11 606,08 złotych brutto, z czego pozwany zwrócił kwotę 5 190,71 złotych brutto.

Powód wynajął także poszkodowanemu pojazd zastępczy na czas naprawy pojazdu uszkodzonego i z tego tytułu wystawił poszkodowanemu fakturę na kwotę 3 850 złotych brutto, z czego pozwany zwrócił kwotę 1 439,10 złotych brutto (uznając czas najmu wynoszący 9 dni według stawki w kwocie 159,90 złotych brutto za dobę).

Na kwotę dochodzoną niniejszym pozwem składa się kwota 6 415,37 złotych tytułem zwrotu pozostałej części odszkodowania obejmującego koszty naprawy pojazdu oraz kwota 2 410,90 złotych tytułem zwrotu pozostałej części odszkodowania obejmującego koszty najmu pojazdu zastępczego.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 04 października 2016 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 4341/16 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. w sprzeciwie od powyższego orzeczenia wniósł o oddalenie powództwa wskazując, że w jego ocenie wypłacona po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego kwota odszkodowania stanowi pełną i kompleksową rekompensatę z tytułu uszkodzenia pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Nie stanowi zaś dowodu na wysokość roszczenia dochodzonego pozwem przedstawiona przez powoda faktura numer (...). Nadto pozwany zakwestionował także okres najmu pojazdu zastępczego oraz stawkę za taki najem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 listopada 2015 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do P. Ł..

Odpowiedzialność za tę szkodę ponosił kierujący pojazdem ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W..

niesporne

P. Ł. zlecił dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) J. H..

W dniu 20 listopada 2015 roku P. Ł. zawarł z J. H. również umowę najmu pojazdu zastępczego marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Strony uzgodniły stawkę za dobę najmu tego pojazdu w kwocie 175 złotych brutto.

umowa najmu pojazdu zastępczego – k. 34-35 akt, zaświadczenie – k. 36 akt, oświadczenie – k. 37 akt

J. H. z tytułu najmu pojazdu zastępczego przez okres 22 dni wystawił w dniu 20 stycznia 2016 roku P. Ł. fakturę numer (...) na kwotę 3 850 złotych brutto.

faktura – k. 39 akt

J. H. z tytułu dokonanej naprawy pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wystawił w dniu 20 stycznia 2016 roku P. Ł. fakturę numer (...) na kwotę 11 606,08 złotych brutto. Do naprawy w odniesieniu do reflektora ksenonowego z kierunkowskazem, reflektora przeciwmgłowego, błotnika przedniego i wzmocnienia przedniego użyto części oryginalnych używanych.

faktura – k. 38 akt, kosztorys – k. 30-33 akt

(...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie z tytułu naprawy pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w łącznej kwocie 5 190,71 złotych.

(...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kwocie 1 439,10 złotych brutto uznając czas najmu wynoszący 9 dni według stawki w kwocie 159,90 złotych brutto za dobę.

zgłoszenie szkody w pojeździe – k. 16-18 akt, kosztorys – k. 18-21, 23-25 akt, decyzja – k. 26, 27, 43 akt, potwierdzenie przelewu – k. 28, 29, 47 akt

W dniu 20 listopada 2015 roku J. H. zawarł z P. Ł. umowę o przelew wierzytelności z policy OC sprawy w związku ze szkodą z dnia 20 listopada 2015 roku w pojeździe marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

umowa – k. 13 akt

W okresie likwidacji szkody na terenie powiatu (...) zakłady naprawcze nieskategoryzowane stosowały stawki za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych w kwocie 80-100/80-100 złotych netto.

Uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego na czas naprawy uszkodzonego pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wynosił 21 dni.

Uszkodzony pojazd marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należy do grupy pojazdów z segmentu D, zaś wynajęty pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należy wyższej klasy pojazdów.

częściowo opinia biegłego sądowego K. K. – k. 96-123 akt, częściowo uzupełniająca opinia biegłego sądowego K. K. – k. 162-189 akt, częściowo uzupełniająca opinia biegłego sądowego K. K. – k. 214-225 akt

Celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uszkodzonego w wyniku zdarzenia z dnia 20 listopada 2015 roku wynosiły kwotę 11 099,96 złotych brutto (9 024,36 złotych netto + 2 075,60 złotych) i obejmowały:

-

robocizna blacharsko – mechaniczna (8,3 rbg x 95 złotych netto) – 788,50 złotych netto,

-

prace dodatkowe (0,7 rbg x 95 złotych netto) – 66,50 złotych netto,

-

robocizna lakiernicza (7,9 rbg x 95 złotych netto) – 750,50 złotych netto,

-

materiał lakierniczy – 1 112,55 złotych netto – zgodnie z wyliczeniami biegłego sądowego – k. 104 akt,

-

części zamienne – 6 182,66 złotych netto (uwzględniono ceny części oryginalnych nowych oraz potrącenie nzs w wysokości 20% w odniesieniu do reflektora ksenonowego z kierunkowskazem, reflektora przeciwmgłowego, błotnika przedniego i w odniesieniu do wzmocnienia przedniego) – zgodnie z wyliczeniami biegłego sądowego – k. 104 akt,

-

normalia (2% od części) – 123,65 złotych netto – zgodnie z wyliczeniami biegłego sądowego – k. 104 akt.

częściowo opinia biegłego sądowego K. K. – k. 96-123 akt, częściowo uzupełniająca opinia biegłego sądowego K. K. – k. 162-189 akt, częściowo uzupełniająca opinia biegłego sądowego K. K. – k. 214-225 akt

Sąd zważył co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie w zakresie, w jakim pozostawał bezsporny pomiędzy stronami, Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron.

Sąd uwzględnił także wyżej wymienione dowody z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych, nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że nie były one kwestionowane w zakresie ich mocy dowodowej przez żadną ze stron.

Sąd nie oparł się jednakże na przedłożonym przez pozwanego oświadczeniu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (k. 57 akt) mając na uwadze, że poszkodowany ma prawo wyboru zakładu naprawczego, któremu powierzy wykonanie naprawy swojego pojazdu i w tym uprawnieniu nie może być ograniczany, a także, że uwzględnienie oświadczenia zawartego w tym dokumencie naruszałoby zasadę bezpośredniości i stanowiłoby obejście przepisów o dowodzie z zeznań świadków.

Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnosiły do sprawy nowych i istotnych okoliczności.

Postanowieniem z dnia 28 lutego 2018 roku wydanym na rozprawie Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego oraz dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego, w której ustali on koszty naprawy pojazdu z uwzględnieniem cen części zastosowanych przez powoda i zastosowanych przez niego stawek uznając je za zbędne w świetle poniższych rozważań, jak również mając na uwadze, że wykonanie stosownego przeliczenia nie wymagało wiadomości specjalnych, lecz zastosowania jedynie odpowiednich operacji matematycznych.

Dokonując rozstrzygnięcia kwestii spornych w niniejszej sprawie Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego w zakresie techniki motoryzacyjnej K. K..

Jak wskazał biegły sądowy uszkodzony pojazd marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należał do grupy pojazdów z segmentu D, zaś wynajęty pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) był pojazdem wyższej klasy. Zakłady naprawcze oraz wypożyczalnie pojazdów z terenu T. i okolic w okresie likwidacji szkody stosowały za najem pojazdów zastępczych z segmentu D stawki w kwocie od 80 złotych brutto do 180 złotych brutto, co wynikało z załączonych przez biegłego sądowego cenników, przy czym biegły sądowy w swoich konkluzjach wskazał, że stawki te mieściły się w przedziale od 110 do 120 złotych brutto. Natomiast uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił w przedmiotowym przypadku 21 dni (i nie był kwestionowany przez żadną ze stron).

Odnosząc się do celowych i uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), biegły sądowy wskazał, że w okresie likwidacji szkody na terenie powiatu (...) zakłady naprawcze nieskategoryzowane stosowały stawki za wykonanie poszczególnych elementów naprawy. Jednocześnie biegły sądowy sporządził zestawienie kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu w wariancie obejmującym zwrot kosztów z zastosowaniem cen wszystkich części oryginalnych nowych oraz z zastosowaniem cen części oryginalnych nowych oraz cen części oryginalnych używanych w odniesieniu do części wskazanych jako pochodzące z rynku wtórnego w kalkulacji powoda.

Pismem procesowym z datą w nagłówku „dnia 15 maja 2017 roku” (k. 137-140 akt) powód J. H. zakwestionował opinię biegłego sądowego w zakresie sposobu ustalenia stawek za prace naprawcze (poprzez ustalenie kosztu lakierowania jednego elementu) i ich wysokości, a także ustalenia stawek dla warsztatów nieskategoryzowanych, gdyż powód wprawdzie nie poddał się kategoryzacji (gdyż nie ma takiego obowiązku), ale wyposażenie warsztatu powoda, ilość zatrudnionych pracowników i jakość obsługi pozwalają uplasować jego zakład naprawczy pomiędzy warsztatami II i III kategorii. Powód wyjaśnił również, że wybierał do naprawy części oryginalne używane w bardzo dobrym stanie, nabywając je około 20% taniej aniżeli części oryginalne nowe, stąd zastosowane w tej wysokości potrącenie w kalkulacji. W odniesieniu zaś do stawek za najem pojazdu zastępczego, powód wskazał, że wprawdzie biegły sądowy początkowo wskazywał, że mieściły się one w przedziale od kwoty 80 złotych brutto do kwoty 180 złotych, by jednakże ostatecznie w sposób zupełnie dowolny wskazać, że koszt najmu mieścił się w przedziale od 110 do 120 złotych brutto.

Na marginesie jedynie wskazać należy, że nie mogły stanowić podstawy rozstrzygnięcia kwestii spornych wskazywane przez powoda wnioski wynikające z opinii innych biegłych sądowych sporządzonych w innych sprawach.

Pismem procesowym z datą w nagłówku „dnia 10 maja 2017 roku” (k. 132-133 akt) pozwany (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. podniósł, iż biegły sądowy dokonał ustalenia celowych i uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w oparciu o akta sprawy, w tym akta postępowania likwidacyjnego, nie dokonując oględzin pojazdu celem ustalenia zakresu uszkodzeń, zakresu naprawy i części, jakie zostały do tej naprawy w rzeczywistości użyte. Sąd miał jednakże na uwadze, że oględzin pojazdu nie przewidywało postanowienie Sądu z dnia 19 stycznia 2017 roku, przy czym wskazać należy, że oględziny są odrębnym środkiem dowodowym, o przeprowadzenie którego żadna ze stron reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika na żadnym etapie postępowania nie wnosiła, a Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw do przeprowadzania tego dowodu z urzędu.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. zarzucił także, że biegły sądowy sporządził zestawienie kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu w wariancie obejmującym zwrot kosztów z zastosowaniem cen wszystkich części oryginalnych, podczas gdy biegły sądowy jednocześnie sam wskazał, że „ powód dokonał zakupu części na rynku wtórnym, co sugeruje z kolei zakup części używanych, które zdemontowano z innych pojazdów lub też innych części jakościowo”.

Podzielając wątpliwości stron co do sposobu ustalenia stawek za prace naprawcze, stawek za najem pojazdu zastępczego oraz mając na uwadze kosztorys powoda, w którym wskazał on, że do naprawy w odniesieniu do reflektora ksenonowego z kierunkowskazem, reflektora przeciwmgłowego, błotnika przedniego i wzmocnienia przedniego użyto części oryginalnych używanych, Sąd postanowił o konieczności sporządzenia przez biegłego sądowego opinii uzupełniającej w tym zakresie.

W opinii uzupełniającej biegły sądowy wskazał zakłady naprawcze i stosowane przez nie stawki za roboczogodziny prac naprawczych i na podstawie sporządzonego zestawienia ustalił, że w okresie likwidacji szkody na terenie powiatu (...) zakłady naprawcze nieskategoryzowane stosowały stawki za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych w kwocie 80-100/80-100 złotych netto. Biegły sądowy ustalił również średnie ceny części używanych odnośnie reflektora ksenonowego z kierunkowskazem, reflektora przeciwmgłowego, błotnika przedniego i wzmocnienia przedniego, dokonując przeliczenia celowych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy z ich uwzględnieniem.

Pismem procesowym z datą w nagłówku „dnia 15 maja 2017 roku” (k. 137-140 akt) powód J. H. zakwestionował sposób ustalenia przez biegłego sądowego cen części oryginalnych używanych na podstawie ofert umieszczonych na portalu Allegro, gdyż ceny te nie odpowiadają stanowi faktycznemu i kosztom rzeczywiście poniesionym na naprawę, a także wysokość stawek za prace naprawcze uwzględnionych w wyliczeniach biegłego sądowego.

W kolejnej opinii uzupełniającej biegły sądowy wyjaśnił zastosowaną metodologię ustalania cen części oryginalnych używanych oraz wskazał, że nie ustalał ich jakości, podobnie, jak nie ustalał, czy użyte przy naprawie przedmiotowego pojazdu części były częściami uszkodzonymi, wcześniej naprawianymi i jaki był ich stan, albowiem nie wykonywał oględzin pojazdu.

Nadto biegły sądowy podkreślił, że nie można mówić o pełnym przywróceniu pojazdu do stanu sprzed zdarzenia, jeżeli naprawa pojazdu była wykonywana z zastosowaniem części zamiennych używanych.

Pismem procesowym z datą w nagłówku „dnia 20 grudnia 2017 roku” (k. 241-244 akt) powód J. H. zakwestionował opinię biegłego sądowego w zakresie uwzględnienia w kosztach naprawy pojazdu stawek za roboczogodzinę prac blacharsko mechanicznych w kwocie 90 złotych i lakierniczych w kwocie 50 złotych, a także wysokość cen części oryginalnych używanych uwzględnionych przez biegłego sądowego w kalkulacji.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W niniejszej sprawie powód J. H. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. kwoty 8 826,27 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 05 lutego 2016 roku do dnia zapłaty, tytułem zapłaty pozostałej kwoty odszkodowania za naprawę pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uszkodzonego w wyniku kolizji z dnia 20 listopada 2015 roku oraz tytułem pozostałej kwoty odszkodowania za najem pojazdu zastępczego.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawała zasada odpowiedzialności pozwanego Towarzystwo (...) z siedzibą w W. z tytułu przedmiotowej szkody zaistniałej w pojeździe marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w wyniku zdarzenia komunikacyjnego mającego miejsce w dniu 20 listopada 2015 roku. Nie była również kwestionowana legitymacja procesowa powoda. Sporna natomiast pozostawała kwestia wysokości kosztów naprawy, a także rodzaj części, jakie należało zastosować, by przywrócić pojazd do stanu sprzed zdarzenia oraz stawki za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych oraz stawki i czas trwania najmu pojazdu zastępczego.

Mając na uwadze zakreślony wyżej zakres sporu, w pierwszej kolejności należy wskazać, iż zasada odpowiedzialności pozwanego z tytułu przedmiotowej szkody jest uregulowana w ramach treści art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Źródłem odpowiedzialności sprawcy jest z kolei treść art. 436 § 2 k.c., który stanowi, iż w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody, wymienione w art. 435 k.c. osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych, czyli na statuowanej przez treść art. 415 k.c. zasadzie winy. W ramach obowiązkowego ubezpieczenia komunikacyjnego ubezpieczyciel zobowiązuje się do wypłaty odszkodowania, jakie sprawca szkody komunikacyjnej zobowiązany jest zapłacić poszkodowanemu. Poszkodowany może natomiast dochodzić roszczeń z tego tytułu bezpośrednio od ubezpieczyciela sprawcy szkody. Odpowiedzialność ubezpieczyciela wobec poszkodowanego jest więc rozpatrywana w kategoriach odpowiedzialności deliktowej, a jej zakres zależy od zakresu odpowiedzialności sprawcy szkody.

Podstawowe znaczenie dla ustalenia wysokości szkody, a tym samym zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego, będzie miała zatem treść art. 361 § 2 k.c., ustanawiającego zasadę pełnej kompensacji szkody oraz treść art. 363 § 1 k.c., zgodnie z którym naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru dokonanego przez poszkodowanego, poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej bądź przywrócenie stanu poprzedniego.

W niniejszej sprawie pozwany (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. kwestionował zasadność uwzględnienia w kosztach naprawy uszkodzonego pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) części zamiennych oryginalnych nowych z uwagi na wiek pojazdu.

Jak wynikało z kosztorysu naprawy przedłożonego przez powoda, powód uwzględnił w kosztach naprawy ceny części oryginalnych nowych oraz w odniesieniu do części w postaci: reflektora ksenonowego z kierunkowskazem, kompletu reflektorów przeciwmgłowych, przedniego błotnika i wzmocnienia przedniego poprzecznego – powód wskazał, że części te zostały zakupione przez niego na rynku wtórnym, ich jakość została przez niego sprawdzona (wybierał tylko części w dobrym stanie), wobec czego zastosował on potrącenie nzs w wysokości 20% (tj. przyjmując cenę tych części w wysokości 80% ceny części oryginalnej nowej).

Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa poszkodowanemu przysługuje prawo zastosowania przy naprawie części nowych i oryginalnych, zaś ich użycie do naprawy pojazdu uszkodzonego w wyniku kolizji samochodu co do zasady nie prowadzi do zwiększenia jego wartości, chyba że chodzi o wymianę takich uszkodzeń, które istniały przed wypadkiem albo ulepszeń w stosunku do stanu przed kolizją (tak Sąd Najwyższy m. in. w wyroku z dnia 05 listopada 1980 roku, sygn. akt III CRN 223/80, OSNC 1981 /10/186 oraz z dnia 20 października 1972 roku, sygn. akt II CR 425/72, OSNC 1973/6/111). Mając to na uwadze Sąd zważył, że pozwany poza powołaniem się na wiek pojazdu w żaden sposób nie wykazał, ażeby części, które uległy uszkodzeniu były nadmiernie wyeksploatowane albo poddawane wcześniejszym nieprofesjonalnym naprawom, co zapewne znalazłoby odzwierciedlenie w protokole oględzin pozwanego. Żądanie natomiast przez pozwanego od warsztatu naprawczego faktur stwierdzających rodzaj i źródło nabycia części zamiennych zastosowanych do naprawy pojazdu opierało się w głównej mierze zapewne na założeniu o nieuczciwych działaniach zarówno właścicieli zakładów naprawczych, jak i poszkodowanych zlecających naprawę. Bezsporne jest, że dochodzi do takich sytuacji, ale krzywdzące i nieuprawnione jest przyjęcie takiego założenia w każdym przypadku, tym bardziej, iż w niniejszej sprawie pozwany nie ujawnił żadnych okoliczności, które podważałyby fakt użycia do naprawy innych części niż wskazane w kalkulacji naprawy dostarczonej przez powoda, nie zachowując należytej staranności w zabezpieczeniu swoich interesów poprzez nie dokonanie np. oględzin ponaprawczych, czy oględzin pojazdu w toku procesu przez biegłego sądowego.

Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że skoro sam powód wskazał, że części w postaci reflektora ksenonowego z kierunkowskazem, kompletu reflektorów przeciwmgłowych, przedniego błotnika i wzmocnienia przedniego poprzecznego były częściami oryginalnymi używanymi, nie było zasadne uwzględnienie w kosztorysie naprawy cen tych części jako oryginalnych nowych, zasadne było natomiast przyjęcie cen tych części jako oryginalnych używanych (z rynku wtórnego) i to w wysokości przyjętej przez powoda, gdyż jak wskazał biegły sądowy nie można mówić o pełnym przywróceniu pojazdu do stanu sprzed zdarzenia, jeżeli naprawa pojazdu była wykonywana z zastosowaniem części zamiennych używanych. A więc w tym przypadku skoro zastosowanie części oryginalnych używanych nie pozwalało i tak na przywrócenie w tym zakresie stanu pojazdu sprzed szkody, to powód mógłby domagać się nawet odszkodowania obejmującego ceny tych części jako części oryginalnych nowych, a więc nie było podstaw do ustalania cen tych części w wysokości innej niż wskazanej przez powoda.

Należy także podnieść, że poszkodowanemu przysługuje prawo wyboru warsztatu naprawczego, któremu powierzy dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu, stąd też niedopuszczalne jest w ocenie Sądu ograniczanie tego uprawnienia poszkodowanemu poprzez wskazywanie przez ubezpieczyciela warsztatu naprawczego, w którym ma on dokonać naprawy uzasadniając to obowiązkiem współdziałania poszkodowanego z ubezpieczycielem w zakresie minimalizacji szkody. W związku z tym, iż każdy zakład naprawczy stosuje stawki ustalone indywidualnie, które wynikają z ponoszonych kosztów i ustalenia cen na takim poziomie, by móc utrzymać firmę, przy czym koszt ten zależy od wielu elementów takich jak np. położenie firmy, podaży usług, dzierżawy pomieszczeń, nie ma żadnych podstaw do tego, by uznawać tzw. stawki przeciętne, czy w jakikolwiek inny sposób uśrednione, miarodajna zaś pozostaje tzw. stawka rynkowa, tj. stawka występująca powszechnie na lokalnym dla poszkodowanego rynku.

Jak wynikało z przedłożonych dokumentów, powód J. H. w kosztach naprawy uszkodzonego pojazdu uwzględnił stawki za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych w kwocie 95/105 złotych netto, pozwany zaś – w kwocie 65/65 złotych netto.

Z ustaleń biegłego sądowego wynikało, że na lokalnym dla poszkodowanego rynku nie było zakładów naprawczych posiadających kategorię przyznaną przez (...) Izbę Rzemieślniczą Małych i Średnich Przedsiębiorstw z siedzibą w G.. Takiej kategorii nie posiadał również zakład naprawczy prowadzony przez powoda. W tej sytuacji w ocenie Sądu zasadne było ustalenie stawek za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych stosowanych przez warsztaty naprawcze nieskategoryzowane. Natomiast twierdzenia powoda odnośnie posiadanego przez niego wyposażenia mającego stanowić o wysokim usprzętowieniu zakładu naprawczego powoda (zbliżając go do zakładów naprawczych o przyznanej II albo III kategorii) wykazywane w piśmie procesowym zawierającym zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego, uznać należy za gołosłowne i spóźnione. Skoro bowiem powód nie poddał się kategoryzacji (nie mając jednakowoż takiego obowiązku), to już na etapie wnoszenia pozwu powinien był przedstawić swoje twierdzenia w tym zakresie i dowody na ich poparcie, gdyż to powód z tej okoliczności chciał wywodzić korzystne dla siebie skutki prawne w postaci wyższej stawki stosowanej za prace naprawcze.

Jak wynikało z uzupełniającej opinii biegłego sądowego w okresie likwidacji szkody na terenie powiatu (...) zakłady naprawcze nieskategoryzowane stosowały stawki za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych w kwocie 80-100/80-100 złotych netto, co oznacza, że przyjęte przez pozwanego stawki nie były stawkami rynkowymi, podobnie jak stawka w kwocie 105 złotych netto zastosowana przez powoda za roboczogodzinę prac lakierniczych. Za stawkę rynkową uznać zaś należy przyjętą przez powoda stawkę w kwocie 95 złotych netto za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych. Mając to na względzie Sąd uwzględnił w ustalonych kosztach naprawy pojazdu stawki w kwocie 95/95 złotych netto za roboczogodzinę zarówno prac blacharsko – mechanicznych, jak i lakierniczych.

Uwzględniając powyższe, Sąd ustalił, że celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uszkodzonego w wyniku zdarzenia z dnia 20 listopada 2015 roku wynosiły kwotę 11 099,96 złotych brutto (9 024,36 złotych netto + 2 075,60 złotych) i obejmowały:

-

robocizna blacharsko – mechaniczna (8,3 rbg x 95 złotych netto) – 788,50 złotych netto,

-

prace dodatkowe (0,7 rbg x 95 złotych netto) – 66,50 złotych netto,

-

robocizna lakiernicza (7,9 rbg x 95 złotych netto) – 750,50 złotych netto,

-

materiał lakierniczy – 1 112,55 złotych netto – zgodnie z wyliczeniami biegłego sądowego – k. 104 akt,

-

części zamienne – 6 182,66 złotych netto (uwzględniono ceny części oryginalnych nowych oraz potrącenie nzs w wysokości 20% w odniesieniu do reflektora ksenonowego z kierunkowskazem, reflektora przeciwmgłowego, błotnika przedniego i w odniesieniu do wzmocnienia przedniego) – zgodnie z wyliczeniami biegłego sądowego – k. 104 akt,

-

normalia (2% od części) – 123,65 złotych netto – zgodnie z wyliczeniami biegłego sądowego – k. 104 akt.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. wypłacił poszkodowanemu kwotę 5 190,71 złotych brutto tytułem zwrotu kosztów naprawy, a zatem jest on zobowiązany do zapłaty pozostałej części odszkodowania, tj. kwoty 5 909,25 złotych brutto i w tym zakresie żądanie pozwu było zasadne.

Odnosząc się natomiast do żądania w zakresie zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, to wskazać należy, że przywołany powyżej przepis art. 361 § 2 k.c. statuuje zasadę pełnego odszkodowania. Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Jednocześnie naprawieniu podlega jedynie taka szkoda, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy. Nie ulega wątpliwości, że szkoda majątkowa może wyrażać się w braku możliwości korzystania z określonej rzeczy, np. samochodu. Jeżeli więc poszkodowany ponosi w związku z tym koszty wynajmu pojazdu zastępczego, które były konieczne, to mieszczą się one w pojęciu szkody podlegającej wyrównaniu przez ubezpieczyciela.

Zasada pełnej kompensacji szkody przemawia więc za przyjęciem stanowiska o obowiązku zwrotu przez ubezpieczyciela wydatków koniecznych, tj. niezbędnych do czasowego używania zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek uszkodzenia. Przy czym odszkodowanie należy się tylko w takim zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Będzie to więc odszkodowanie, które należy przyznać za taki czas, jaki odpowiada okresowi pomiędzy dniem wyrządzenia szkody a dniem naprawienia pojazdu, biorąc pod uwagę wszelkie technologiczne uwarunkowania związane z jego przywróceniem do stanu poprzedniego oraz z przeprowadzeniem postępowania likwidacyjnego przez ubezpieczyciela. W niniejszej sprawie zasadność wynajęcia pojazdu zastępczego w związku z uszkodzeniem pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie była sporna.

Opierając się zaś na opinii biegłego sądowego, uznać należało, że w niniejszej sprawie uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego na czas naprawy pojazdu uszkodzonego wynosił 21 dni i w tym zakresie opinia biegłego sądowego nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Odnosząc się do stawek najmu pojazdu zastępczego, to Sąd miał na uwadze, że jak ustalił biegły sądowy uszkodzony pojazd marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należy do grupy pojazdów z segmentu D, zaś wynajęty pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należy wyżej klasy pojazdów. W tej sytuacji zasadne było uwzględnienie stawek za najem pojazdu zastępczego należącego do klasy pojazdu uszkodzonego, przy czym zakłady naprawcze oraz wypożyczalnie pojazdów z terenu T. i okolic w okresie likwidacji szkody stosowały za najem pojazdów zastępczych z tego segmentu stawki w kwocie od 80 złotych brutto do 180 złotych brutto, co wynika z dołączonych przez biegłego sądowego cenników. Powyższe oznacza, że stawka zastosowana przez powoda w kwocie 175 złotych brutto za dobę najmu pojazdu zastępczego wprawdzie występowała na rynku, ale była stawką niemalże najwyższą i zbliżoną do stosowanej przez jeden tylko podmiot i to w odniesieniu do jednego tylko modelu pojazdu należącego do przedmiotowej klasy pojazdów (stawka ta dotyczyła bowiem wyłącznie pojazdu marki V. (...), k. 121 akt). W tej sytuacji nie sposób uznać, by stawka przyjęta przez powoda była stawką rynkową powszechnie występującą na lokalnym rynku. Za taką zaś stawkę uznać należy stawkę zastosowaną przez pozwanego, tj. stawkę w kwocie 159,90 złotych brutto, wynajęcie pojazdu za tę stawkę było bowiem możliwe we wszystkich podmiotach poddanych badaniu.

W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia kwoty 2 410,90 złotych z tytułu zwrotu pozostałej części kosztów najmu pojazdu zastępczego stanowiących różnicę między kosztem najmu określonym na fakturze numer (...) w kwocie 3 850 złotych brutto (22 dni według stawki w kwocie 175 złotych brutto) a kwotą wypłaconą z tego tytułu przez pozwanego, tj. kwotą 1 439,10 złotych brutto (9 dni według stawki w kwocie 159,90 złotych brutto).

Mając na uwadze uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynoszący w niniejszej sprawie 21 dni oraz uznając stawkę za najem pojazdu w kwocie 159,90 złotych brutto za stawkę rynkową, celowy i uzasadniony koszt najmu pojazdu zastępczego w niniejszej sprawie wyniósł kwotę 3 357,90 złotych brutto. Pozwany wypłacił poszkodowanemu z tego tytułu kwotę 1 439,10 złotych brutto, a zatem do zapłaty pozostała jeszcze kwota 1 918,80 złotych, stąd też żądanie powoda odnośnie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w tym zakresie było zasadne.

Mając na względzie powyższe rozważania, w ocenie Sądu, żądanie pozwu zasługiwało na uwzględnienie w zakresie kwoty 7 828,05 złotych, wobec czego na podstawie art. 822 § 1 i 4 k.c. w zw. z art. 481 k.c. Sąd zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda J. H. kwotę 7 828,05 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 05 lutego 2016 roku do dnia zapłaty. Uznając zaś dalej idące żądanie za niezasadne, Sąd w punkcie II wyroku na podstawie powyższych przepisów w zw. z art. 6 k.c. stosowanych a contrario, powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu określoną w art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c.

W niniejszej sprawie powód J. H. wygrał sprawę w 88,69%, a pozwany w 11,31%. Koszty poniesione przez powoda wyniosły 3 159 złotych (opłata sądowa od pozwu – 442 złotych, koszty zastępstwa procesowego – 1 200 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 złotych oraz wykorzystana zaliczka na poczet kosztów wynagrodzenia biegłego sądowego w kwocie 1 500 złotych).

Koszty poniesione przez pozwanego wyniosły 1 217 złotych (koszty zastępstwa procesowego – 1 200 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 złotych).

Powodowi zatem należy się zwrot kosztów procesu w kwocie 2 801,72 złotych (88,69% z kwoty 3 159 złotych), zaś pozwanemu – w kwocie 137,64 złotych (11,31% z kwoty 1 217 złotych). Po skompensowaniu obu powyższych kwot pozwany powinien zwrócić powodowi kwotę 2 664,08 złotych, którą Sąd zasądził na jego rzecz w punkcie III wyroku.

W punkcie IV i V wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 roku, poz. 300 ze zmianami) Sąd nakazał ściągnąć od powoda i od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni odpowiednio kwotę 341,11 złotych i kwotę 2 674,87 złotych tytułem zwrotu tymczasowo wypłaconego ze środków Skarbu Państwa wynagrodzenia biegłego sądowego nie pokrytego zaliczką (przyznanego postanowieniem z dnia 17 maja 2017 roku w zakresie kwoty 300,93 złotych – k. 129 akt, z dnia 11 grudnia 2017 roku w zakresie kwoty 1 875,44 złotych – k. 235 akt oraz z dnia 28 grudnia 2017 roku w zakresie kwoty 839,61 złotych – k. 246 akt).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 12 marca 2018 roku