Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Joanna Jank
Protokolant:	sekretarz sądowy Katarzyna Chachulska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 września 2019 r. w G.

sprawy z powództwa B. T.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 16 451, 87 zł (szesnaście tysięcy czterysta pięćdziesiąt jeden złotych i osiemdziesiąt siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od 20 października 2016 r. do dnia zapłaty

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3974, 96 zł (trzy tysiące dziewięćset siedemdziesiąt cztery złote i dziewięćdziesiąt sześć groszy) z tytułu zwrotu kosztów postępowania

IV.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 434,04 zł (czterysta trzydzieści cztery złote i cztery grosze) z tytułu zwrotu kosztów postępowania

V.  nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 2301, 75 zł (dwa tysiące trzysta jeden złotych i siedemdziesiąt pięć groszy) z tytułu zwrotu wydatków wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa

VI.  nakazuje ściągnąć od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 313,87 zł (trzysta trzynaście złotych i osiemdziesiąt siedem groszy) z tytułu zwrotu wydatków wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa

VII.  nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 382,80 zł (trzysta osiemdziesiąt dwa złote i osiemdziesiąt groszy) tytułem zwrotu części opłaty od pozwu, od obowiązku uiszczenia której zwolniona była powódka

Sygnatura akt: I C 1302/17

UZASADNIENIE

Powódka B. T. wniosła pozew przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. domagając się od pozwanego zapłaty następujących kwot:

- 14.200 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 września 2016r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę;

- 2.176,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 września 2016r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za szkodę obejmującego poniesione koszty leczenia;

- 202,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 września 2016r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych;

- 2.112,35 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 września 2016r. do dnia zapłaty tytułem utraconych dochodów do dnia 2 lipca 2016r.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 25 kwietnia 2016r. została poszkodowana w wypadku drogowym, którego sprawcą był kierowca ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, a w toku postępowania likwidacyjnego pozwany nie uwzględnił żądania powódki o naprawienie poniesionej szkody majątkowej i niemajątkowej.

(pozew k. 2-7)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Ubezpieczyciel zakwestionował związek urazu stopy z przedmiotowym wypadkiem, zarzucił, że koszty potwierdzone paragonem nr (...) zostały uwzględnione w postępowaniu likwidacyjnym, koszty potwierdzone paragonami nr (...), (...) i (...) nie mają związku z leczeniem skutków zdarzenia, natomiast pozostałe koszty leczenia dotyczą odpłatnych konsultacji lekarskich, badań i rehabilitacji, mimo że powódka mogła prowadzić leczenie w ramach świadczeń finansowanych przez NFZ, nadto pozwany zakwestionował część dojazdów wskazanych w zestawieniu dołączonym do pozwu, a także wskazał, że uznał roszczenie dotyczące utraconego dochodu do kwoty 471,69 zł, wskazując na brak dokumentacji potwierdzającej utratę dalszych dochodów.

(odpowiedź na pozew k. 88-89)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 kwietnia 2016r. w lewy przedni bok samochodu marki T. (...) kierowanego przez powódkę B. T. uderzył samochód marki R. (...), który wjechał na skrzyżowanie na czerwonym świetle dla jego kierunku ruchu. W wyniku zderzenia samochód powódki obrócił się. Nie doszło do wyzwolenia poduszek powietrznych. Wskutek zderzenia powódka uderzyła głową w elementy samochodu.

(dowód: przesłuchanie powódki B. T. płyta CD k. 103)

Tego samego dnia powódka zgłosiła się na Szpitalny Oddział Ratunkowy C. Szpitala (...). W. w G., gdzie – po wykonaniu badania TK mózgowia i RTG kręgosłupa szyjnego – stwierdzono powierzchowny uraz głowy i zwolniono ją do domu z zaleceniem kontroli w POZ, przyjmowania doraźnie leków przeciwbólowych i noszenia kołnierza ortopedycznego (miękkiego) przez okres 7 dni.

W dniach 27 i 29 kwietnia, 2, 6, 18 maja i 5 lipca 2016r. powódka zgłosiła się do lekarza POZ w Przychodni (...) w S.. W dniu 8 lipca 2016r. lekarz POZ skierował powódkę do poradni rehabilitacyjnej.

W dniu 16 maja 2016r. powódka zgłosiła się do lekarza psychiatry w Ż., który rozpoznał reakcję na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne i przepisał leki M., C., T., A.. Podczas kolejnej wizyty w dniu 14 czerwca 2016r. psychiatra zapisał powódce leki M., C., T..

W dniu 17 maja 2016r. powódka zgłosiła się z dolegliwościami bólowymi barku lewego na Szpitalny Oddział Ratunkowy C. Szpitala (...). W. w G., gdzie zalecono dalsze leczenie w poradni ortopedycznej.

W dniu 17 maja 2016r. powódka odbyła konsultację neurologiczną w (...) sp. z o.o. w G.. Neurolog rozpoznał u powódki uraz szyi, zapisał leki V., M. i T. oraz skierował ją pilnie do leczenia w poradni rehabilitacyjnej.

W dniach 19 maja 2016r. i 3 czerwca 2016r. powódka odbyła konsultację ortopedyczną w Centrum (...) w G., gdzie stwierdzono skręcenie stawu barkowego lewego. Podczas wizyty w dniu 19 maja 2016r. lekarz zlecił wykonanie badania USG lewego stawu barkowego.

W dniu 14 lipca 2016r. powódka zgłosiła się do poradni chirurgii urazowo – ortopedycznej evi - (...) w G., gdzie rozpoznano uraz ścięgien rotatorów zewnętrznych barku i zmiany przeciążeniowe stawu śródstopno – stępowego stopy lewej (które wystąpiły dwa tygodnie wcześniej). Podczas kolejnej konsultacji w tej samej placówce w dniu 8 sierpnia 2016r. ortopeda stwierdził zapalenie kaletki maziowej barku lewego, podał lek D. i zalecił rehabilitację.

Powódka korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych w okresie od 2 do 22 maja 2017r.

(dowód: dokumentacja medyczna leczenia powódki k. 23-58)

W wyniku wypadku z dnia 25 kwietnia 2016r. powódka doznała stłuczenia głowy, skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem bólowym korzeniowym oraz uszkodzenia II. stopnia stawu barkowo – obojczykowego lewego. W zakresie narządu ruchu powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 10 %, z czego 5 % jest skutkiem urazów stawu barkowo - obojczykowego. Rokowania wyleczenia stawu barkowo – obojczykowego oraz zespołów bólowych szyjnych są złe i należy stany te traktować jako trwałe. Przykurcz odcinka szyjnego kręgosłupa nie pozostaje w związku przyczynowym z wypadkiem. Zasadne jest kontynuowanie leczenia rehabilitacyjnego.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii W. Ż. k. 126-131 wraz z pisemną opinią uzupełniającą k. 180)

Z neurologicznego punktu widzenia powódka doznała urazu kręgosłupa szyjnego i urazu głowy okolicy lewej skroni, pourazowego zespołu bólowego korzeniowego kręgosłupa szyjnego, pourazowych bólów i zawrotów głowy. Dolegliwości bólowe głowy i zawroty głowy trwały przez okres około trzech miesięcy od wypadku. Natomiast objawy bólowe kręgosłupa szyjnego ustąpiły po około roku. Pourazowe bóle korzeniowe kręgosłupa szyjnego wiązały się z uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 5 % (jest to uszczerbek tożsamy ze stwierdzonym przez biegłego ortopedę z tytułu urazu kręgosłupa szyjnego). Przed wypadkiem u powódki nie występowały istotne zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i zmiany te nie miały wpływu na długotrwałość i natężenie dolegliwości bólowych. Aktualnie u powódki nie stwierdza się neurologicznych objawów patologicznych, w tym patologii w zakresie wyglądu i osi kręgosłupa szyjnego, ograniczeń w ruchomości czynnej i biernej kręgosłupa, dolegliwości bólowych i bolesności uciskowej lub palpacyjnej.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii J. K. k. 151-155)

Powódka jest zatrudniona jako barmanka w Art D. w S.. Po wypadku powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim w okresie od 25 kwietnia do 13 czerwca 2016r. W związku ze zwolnieniem lekarskim w tym okresie powódka utraciła wynagrodzenie brutto w kwocie 677,12 zł.

(dowód: zaświadczenie o utraconym wynagrodzeniu k. 59, zwolnienia lekarskie k. 68-72)

Powódka poniosła następujące koszty leczenia:

- w dniu 27 kwietnia 2016r. zakupu kołnierza ortopedycznego w kwocie 28,50 zł ( (...));

- w dniu 6 maja 2016r. zakupu leku M. w kwocie 14,01 zł ( (...));

- w dniu 16 maja 2016r. porady lekarskiej u lekarza psychiatry w kwocie 150 zł (337);

- w dniu 17 maja 2016r. zakupu leków E., C., T., V., M., T., A. w łącznej kwocie 85,92 zł ( (...));

- w dniu 19 maja 2016r. porady lekarskiej w (...) w kwocie 90 zł ( (...));

- w dniu 23 maja 2016r. konsultacji fizjoterapeutycznej w kwocie 50 zł ( (...));

- w dniu 25 maja 2016r. badania USG w kwocie 150 zł ( (...));

- w dniu 30 maja 2016r. zabiegów rehabilitacyjnych (laser, biotron, elektroterapia, magnetoterapia, masaż) w kwocie 154 zł ( (...));

- w dniu 31 maja 2016r. zabiegów rehabilitacyjnych (laser, biotron, elektroterapia, magnetoterapia, masaż) w kwocie 124 zł ( (...));

- w dniu 1 czerwca 2016r. zabiegów rehabilitacyjnych (laser, biotron, elektroterapia, magnetoterapia, masaż) w kwocie 124 zł ( (...));

- w dniu 3 czerwca 2016r. porady lekarskiej w (...) w kwocie 90 zł ( (...));

- w dniu 9 czerwca 2016r. zabiegów rehabilitacyjnych (laser, biotron, elektroterapia, magnetoterapia, masaż) w kwocie 124 zł ( (...));

- w dniu 6 czerwca 2016r. zabiegów rehabilitacyjnych (laser, biotron, elektroterapia, masaż) w kwocie 124 zł ( (...));

- w dniu 15 czerwca 2016r. zabiegów rehabilitacyjnych (laser, biotron, elektroterapia, masaż) w kwocie 102 zł ( (...));

- w dniu 21 czerwca 2016r. zabiegów rehabilitacyjnych (laser, biotron, elektroterapia, magnetoterapia, masaż) w kwocie 114 zł ( (...));

- w dniu 27 czerwca 2016r. zabiegów rehabilitacyjnych (laser, światłolecznictwo, elektroterapia, magnetoterapia, masaż) w kwocie 114 zł ( (...));

- w dniu 29 czerwca 2016r. zabiegów rehabilitacyjnych (laser, biotron, elektroterapia, magnetoterapia) w kwocie 64 zł ( (...));

- w dniu 13 lipca 2016r. badania USG w kwocie 150 zł ( (...));

- w dniu 14 lipca 2016r. konsultacji ortopedycznej w evi - (...) w kwocie 85 zł ( (...));

- w dniu 25 lipca 2016r. fizjoterapii w evi - (...). w kwocie 135 zł ( (...));

- w dniu 8 sierpnia 2016r. konsultacji ortopedycznej w evi - (...). w kwocie 125 zł ( (...));

- w dniu 8 sierpnia 2016r. zakupu leku D. w kwocie 7,65 zł ( (...));

(dowód: paragony fiskalne i rachunki k. 61-63)

W związku z diagnostyką i leczeniem obrażeń doznanych wskutek wypadku z dnia 25 kwietnia 2016r. powódka dojeżdżała samochodem marki A. o pojemności silnika 2.0. z miejsca swojego zamieszkania (G., ul. (...)) do następujących placówek medycznych:

- w dniu 25 kwietnia 2016r. i 17 maja 2016r. na (...) Szpitala w G. przy ul. (...) II 50 (każdorazowo 56 km);

- w dniu 27 kwietnia 2016r. do sklepu medycznego w G. przy ul. (...) po zakup kołnierza ortopedycznego (16 km);

- w dniach 27 i 29 kwietnia, 2, 6, 18 maja, 5 lipca 2016r. do Przychodni (...) w S. przy ul. (...) na wizytę u lekarza POZ (każdorazowo 13,8 km);

- w dniach 15, 23, 30, 31 maja, 1, 6, 9, 21, 27, 29, 30 czerwca 2016r. na zabiegi rehabilitacyjne w Gabinecie (...) w S. przy ul. (...) (każdorazowo 11,8 km);

- w dniu 16 maja 2016r. i 14 czerwca 2016r. na wizytę lekarską w (...) w Ż. przy ul. (...) (każdorazowo 62 km);

- w dniu 17 maja 2016r. na wizytę u lekarza neurologa w Przychodni (...) w G. przy ul. (...) (32,6 km);

- w dniu 19 maja 2016r. i 3 czerwca 2016r. po poradę specjalistyczną w (...) w G. przy ul. (...) (każdorazowo 31,4 km);

- w dniu 25 maja 2016r. i 13 lipca 2016r. na badanie USG w Radiolodzy R., W. w S. przy ul. (...) (każdorazowo 18 km);

- w dniu 8 lipca 2016r. po skierowanie do poradni rehabilitacyjnej do Przychodni (...) w S. przy ul. (...) (13,8 km);

- w dniach 14 lipca i 8 sierpnia 2016r. na wizytę do poradni chirurgii urazowo – ortopedycznej evi – (...) sp. z o.o. w G. przy ul. (...) (każdorazowo 26,4 km);

- w dniu 25 lipca 2016r. na fizjoterapię w evi – (...) sp. z o.o. w G. przy ul. (...) (26,4 km).

(dowód: zestawienie kosztów dojazdu k. 66-67, przesłuchanie powódki B. T. płyta CD k. 103)

Sprawca wypadku był objęty ochroną ubezpieczeniową na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z pozwanym (...) S.A. z siedzibą w W..

Decyzją z dnia 9 czerwca 2016r. pozwany przyznał powódce kwotę 800 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę oraz kwotę 28,50 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Pismem z dnia 16 września 2016r. pełnomocnik powódki S. Praw Ubezpieczonych L. S. wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy, domagając się zapłaty kwoty 15.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę, kwoty 2.176,58 zł z tytułu poniesionych kosztów zakupu leków, wizyt lekarskich, zabiegów rehabilitacyjnych i badań diagnostycznych, kwoty 573 zł z tytułu zwrotu kosztów dojazdu do (...), przychodni specjalistycznych na zabiegi rehabilitacyjne, badania oraz po zakup leków, kwoty 2.045,47 zł z tytułu utraconych zarobków do dnia 2 lipca 2016r. Do ww. pisma została dołączona m.in. pełna dokumentacja medyczna, zestawienie kosztów dojazdu, zwolnienia lekarskie, zaświadczenie pracodawcy o utraconym wynagrodzeniu oraz paragony fiskalne dokumentujące poniesione koszty leczenia.

Decyzją z dnia 19 października 2016r. pozwany przyznał powódce kwotę 800 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, kwotę 28,50 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, kwotę 107,55 tytułem zwrotu kosztów dojazdu oraz kwotę 471,69 zł tytułem zwrotu utraconego dochodu i uwzględniając wcześniejszą decyzję dopłacił jej kwotę 579,24 zł. W uzasadnieniu decyzji pozwany wskazał, że poszkodowana mogła prowadzić leczenie w ramach świadczeń finansowanych przez NFZ i nie uznał zasadności kosztów dotyczących odpłatnych konsultacji lekarskich, badań i rehabilitacji ( (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), 377, (...), (...), (...), (...), (...)), a także wskazał, że koszt potwierdzony paragonem (...) został wypłacony poprzedniej decyzji. Ze względu na brak związku z leczeniem skutków zdarzenia pozwany odmówił również uznania kosztów potwierdzonych dowodami nr (...), (...), (...). Pozwany uznał koszty dojazdu na dystansie 239 km przy cenie paliwa na poziomie 4,50 zł/l, średnim spalaniu 10 l/100 km i przyznał z tego tytułu kwotę 107,55 zł. Ubezpieczyciel odmówił uznania dojazdów nr 2, gdyż zakupu można było dokonać w aptece przyszpitalnej lub najbliższej miejscu zamieszkania poszkodowanej oraz nr 7, 13-17, 19-20, 22-25, 28 i 30 z uwagi na brak dokumentacji medycznej potwierdzającej konieczność dojazdu w celu leczenia, nr 26-27 z uwagi na brak związku ze skutkami przedmiotowego zdarzenia. Ponadto, pozwany uznał częściowo roszczenie dotyczące utraconego dochodu w kwocie 471,69 zł – kwota netto z potwierdzonej przez pracodawcę poszkodowanej straty brutto w wysokości 677,12 zł.

Mimo kolejnych wezwań, decyzją z dnia 15 maja 2017r. pozwany ostatecznie odmówił uznania roszczeń poszkodowanej.

(dowód: decyzja pozwanego z dnia 9 czerwca 2016r., wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy z dnia 16 września 2016r., decyzja pozwanego z dnia 19 października 2016r., decyzja pozwanego z dnia 15 maja 2017r. [w:] akta szkody płyta CD k. 97)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z przesłuchania powódki oraz dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii oraz neurologii.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby kwestionować autentyczność dokumentów przedstawionych przez strony w postaci dokumentacji medycznej leczenia powódki, akt szkody, oświadczenia o kosztach dojazdu czy zaświadczenia pracodawcy dotyczącego utraconych zarobków. Zważyć bowiem należało, że żadna ze stron nie podniosła w toku niniejszego postępowania zarzutów co do autentyczności tych dokumentów ani też nie zaprzeczyła, że osoby podpisane pod wyżej wskazanymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. W ocenie Sądu powołane w ustaleniach stanu faktycznego dokumenty prywatne odzwierciedlają rzeczywisty przebieg postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez (...) S.A. siedzibą w W., faktyczny przebieg leczenia powódki po wypadku z dnia 25 kwietnia 2016r., jak również związanych z procesem leczenia i rehabilitacji oraz dojazdami do placówek medycznych.

Sąd nie znalazł również żadnych podstaw do kwestionowania opinii przedstawionych przez biegłych sądowych z zakresu neurologii oraz ortopedii. W ocenie Sądu zarówno opinia biegłego J. K., jak też opinia biegłego W. Ż. stanowi wiarygodny dowód na okoliczność następstw wypadku dla stanu zdrowia powódki, a także wysokości poniesionego uszczerbku na zdrowiu. Zdaniem Sądu, obie opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny, profesjonalny i z zachowaniem należytych standardów, co czyni je w pełni przydatnymi do rozstrzygnięcia sprawy. Przedstawione w opiniach wnioski dotyczące stanu zdrowia powódki, przebiegu leczenia, następstw wypadku oraz rokowań na przyszłość biegli poparli wszechstronną analizą przedstawionej przez powódkę dokumentacji medycznej oraz badaniem poszkodowanej. Opinia biegłego neurologa nie była kwestionowana przez strony. Natomiast, biegły ortopeda w opinii uzupełniającej odniósł się w sposób rzeczowy, logiczny i przekonujący do wszystkich zgłoszonych zarzutów i tym samym obronił swoją opinię.

Sąd nie znalazł również podstaw do kwestionowania zeznań powódki co przyczyn i przebiegu wypadku, przebiegu procesu leczenia, zakresu i rozmiaru obrażeń odniesionych wskutek wypadku, poniesionych kosztów zakupu leków i kosztów dojazdu. W ocenie Sądu zeznania te były szczere i niesprzeczne z innymi dowodami, które Sąd uznał za niewątpliwie wiarygodne, w szczególności z dokumentacją medyczną oraz przedłożonymi rachunkami dokumentującymi koszty leczenia i rehabilitacji. W tym zakresie zeznania powódki nie budziły również żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania. Natomiast, Sąd nie dał wiary zeznaniom powódki co do poniesionej przez nią szkody w zakresie utraconych dochodów w postaci napiwków. W tej części zeznania powódki pozostają całkowicie gołosłowne i nie zostały poparte żadnymi wiarygodnymi dowodami. Jednocześnie nie ulega wątpliwości, że powódka jako strona niniejszego postępowania ma interes, aby przedstawić zawyżoną wysokość utraconego dochodu.

Przechodząc do szczegółowych rozważań wskazać należy, iż podstawę roszczenia powoda stanowiły przepisy art. 805 kc, art. 822 kc, art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc. Przepis art. 805 kc stanowi legalną definicję umowy ubezpieczenia. Wedle natomiast przepisu art. 822 § 1 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do art. 822 § 2 kc jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. W myśl art. 822 § 4 kc uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Podkreślić należy, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela jest pochodną odpowiedzialności sprawcy. Podstawę odpowiedzialności bezpośredniego sprawcy stanowią w rozpatrywanym przypadku przepisy art. 436 § 2 kc i art. 415 kc. Wedle pierwszego z powołanych przepisów w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Zgodnie natomiast z treścią art. 415 kc kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Według art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Dokonując ustaleń w przedmiocie rozmiaru krzywdy pamiętać należy, iż nie jest możliwe ścisłe określenie rozmiaru krzywdy i wysokości zadośćuczynienia, zaś każdy przypadek powinien być rozpatrywany indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy (por.: wyrok SN z dnia 3 czerwca 2011r., III CSK 279/10, L.). Bez wątpienia wprowadzenie do przepisu art. 445 § 1 kc klauzuli generalnej "odpowiedniej sumy" pozostawia sądowi orzekającemu margines uznaniowości, co do wysokości zasądzanej kwoty. Jest on dodatkowo wzmocniony fakultatywnym charakterem tego przyznania ("może"), co wskazuje na konstrukcję należnego zadośćuczynienia dopiero po przekroczeniu pewnego poziomu krzywdy (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 1974r., II CR 763/73, OSPiKA 1975, nr 7-8, poz. 171). Pomimo niemożności ścisłego ustalenia wysokości uszczerbku należy jednak opierać rozstrzygnięcie na kryteriach zobiektywizowanych, a nie kierować się wyłącznie subiektywnymi odczuciami poszkodowanego. Sąd miał na uwadze, iż wobec niewymierności szkody niemajątkowej określając wysokość "odpowiedniej sumy", sąd powinien niewątpliwie kierować się celami oraz charakterem zadośćuczynienia i uwzględnić wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej szkody niemajątkowej. Podstawowe znaczenie musi mieć rozmiar doznanej krzywdy, o którym decydują przede wszystkim takie czynniki, jak rodzaj uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia, ich nieodwracalny charakter polegający zwłaszcza na kalectwie, długotrwałość i przebieg procesu leczenia, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i długotrwałość, wiek poszkodowanego i jego szanse na przyszłość oraz poczucie nieprzydatności społecznej (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2004r., II CK 131/03). Ponadto należy mieć na względzie, iż chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, czy rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, wyłączenia z normalnego życia itp. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie więc "odpowiedniej sumy" należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (por.: wyrok SN z dnia 3 lutego 2000r., CKN 969/98, LEX nr 50824).

Na podstawie zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, że roszczenie o dopłatę zadośćuczynienia zasługuje na uwzględnienie w całości. Powyższa konstatacja jest skutkiem oceny zakresu obrażeń doznanych przez powódkę wskutek wypadku drogowego z dnia 25 kwietnia 2016r., rozmiaru cierpień fizycznych i psychicznych, a także negatywnych skutków w życiu osobistym i zawodowym. Przede wszystkim należało mieć na uwadze, że wskutek przedmiotowego wypadku powódka odniosła obrażenia ciała, które odcisnęły piętno na jej codziennym funkcjonowaniu. Ustalenia faktyczne w powyższym zakresie Sąd oparł na dowodzie z opinii biegłych sądowych z zakresu medycyny. Z opinii biegłego ortopedy wynika, że powódka doznała stłuczenia głowy, skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem bólowym korzeniowym oraz uszkodzenia II. stopnia stawu barkowo – obojczykowego lewego. Powyższe wnioski biegły oparł m.in. na wynikach przeprowadzonego badania USG, z którego wynika, ze staw barkowo – obojczykowy jest u powódki ustawiony w podwichnięciu, w badaniu dynamicznym jest niestabilny i występuje znaczne poszerzenie szpary stawowej. W aspekcie neurologicznym istotne były obrażenia w postaci urazu kręgosłupa szyjnego i urazu głowy okolicy lewej skroni. Ponadto, następczo ujawnił się u poszkodowanej zespół bólowy korzeniowy kręgosłupa szyjnego, a także wystąpiły pourazowe bóle i zawroty głowy. Biegły neurolog ocenił, że dolegliwości bólowe głowy i zawroty głowy trwały przez okres około trzech miesięcy od wypadku, natomiast objawy bólowe kręgosłupa szyjnego ustąpiły po około roku. W oparciu o opinie przedstawione przez biegłych należy stwierdzić, że wskutek przedmiotowego zdarzenia powódka poniosła uszczerbek na zdrowiu w łącznej wysokości 10 %. Biegły ortopeda wskazał bowiem, że uraz stawu barkowo – obojczykowego skutkował uszczerbkiem w wysokości 5 %, nadto obaj biegli zgodnie stwierdzili, że pourazowe bóle korzeniowe kręgosłupa szyjnego wiązały się w uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 5 %. W świetle opinii neurologa oraz uzupełniającej opinii ortopedy należało uznać, że ustalony przez obu biegłych procentowy uszczerbek na zdrowiu związany z urazem kręgosłupa szyjnego jest tożsamy i w związku z tym nie podlega zsumowaniu. Z przedłożonej dokumentacji medycznej wynika, że leczenie powyższych urazów wymagało podjęcia przez powódkę kilkumiesięcznego, intensywnego leczenia. Powódka pozostawała pod opieką lekarza POZ, lekarzy specjalistów z zakresu ortopedii i neurologii, przeszła szereg badań diagnostycznych m.in. badanie USG lewego stawu barkowego, badanie USG kręgosłupa szyjnego i TK mózgowia, musiała przyjmować leki, m.in. przeciwbólowe. Powódka przeszła też kilka serii zabiegów rehabilitacyjnych. Ponadto, przedmiotowy wypadek miał wpływ na stan psychiczny powódki. Na podstawie przedłożonych dokumentów można stwierdzić, że powódka dwukrotnie w dniach 16 maja 2016r. i 14 czerwca 2016r. zgłosiła się do lekarza psychiatry, który rozpoznał reakcję na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne i zastosował farmakoterapię. Przebieg leczenia wiązał się z pewnymi ograniczeniami, poza wspomnianymi powyżej dolegliwościami bólowymi, powódka musiała nosić kołnierz ortopedyczny, co zapewne stanowiło dla niej pewien dyskomfort. Ponadto, powódka do dnia 13 czerwca 2016r. pozostawała na zwolnieniu lekarskim, co przełożyło się na wysokość jej dochodów. Przy ustalaniu rozmiaru poniesionej przez powódkę szkody niemajątkowej Sąd nie uwzględnił natomiast urazu stopy, o którym mowa była w pozwie. Z opinii biegłego ortopedy nie wynika bowiem, aby ten uraz pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 25 kwietnia 2016r. Na podstawie dokumentacji medycznej z dnia 14 lipca 2016r. można stwierdzić, że na dolegliwości stopy powódka zaczęła się skarżyć około dwóch tygodni wcześniej, a więc w okolicach końca czerwca 2016r. Okoliczność ta również świadczy o braku związku tego urazu z działaniem sprawcy ubezpieczonego w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. W świetle opinii biegłego neurologa nie ma natomiast podstaw, aby przyjąć, że na przebieg i długotrwałość leczenia jakikolwiek wpływ miały schorzenia samoistne. Jak bowiem stwierdził biegły J. K. przed wypadkiem u powódki nie występowały istotne zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i zmiany te nie mogły mieć wpływu na długotrwałość i natężenie dolegliwości bólowych.

Mając na względzie przedstawiony powyżej ogół skutków wypadku, w tym uszczerbek na zdrowiu w wysokości 10 %, dolegliwości bólowe, długotrwałość leczenia, a także cierpienia psychiczne bezpośrednio po wypadku, Sąd uznał, że odpowiednia do rozmiaru poniesionej szkody niemajątkowej pozostaje kwota 15.000 zł, przy czym na etapie postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił już kwotę 800 zł. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury szacując wysokość zadośćuczynienia należy mieć na względzie, że zdrowie ludzkie jest wartością bezcenną i żadna kwota nie jest w stanie zrekompensować uszczerbku na zdrowiu, w związku z tym celem zadośćuczynienia jest jedynie złagodzenie doznanych cierpień i wyrządzonej krzywdy. Wysokość zadośćuczynienia przyznawanego w oparciu o art. 445 § 1 kc musi być adekwatna w tym znaczeniu, że powinna uwzględniać – z jednej strony rozmiar doznanej krzywdy, z drugiej zaś – powinna być utrzymana w rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom i stopie życiowej społeczeństwa, a zindywidualizowana ocena tych kryteriów pozostawiona jest uznaniu sędziowskiemu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 stycznia 2018r. I ACa 765/17, L.). Zdaniem Sądu, zasądzona kwota 14.200 zł jest odpowiednia do charakteru urazu, jego skutków, długości i sposobu leczenia oraz dyskomfortu doznanego z tytułu urazu w codziennym funkcjonowaniu. W ocenie Sądu kwota ta nie prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanej kosztem sprawcy i ubezpieczyciela, a wyłącznie rekompensuje poniesioną szkodę niemajątkową. Jednocześnie, zasądzona kwota stanowi odczuwalną wartość dla powódki zważywszy na aktualny poziom życia społeczeństwa na terenie T., poziom dotychczasowego życia powódki i jej wiek.

Poza, zadośćuczynieniem za krzywdę powódka domagała się także zasądzenia kwoty 2.112,35 zł z tytułu utraconych dochodów do dnia 2 lipca 2016r. Jak wskazano w pozwie w związku ze zwolnieniem lekarskim w okresie od dnia 25 kwietnia do 13 czerwca 2016r. powódka utraciła wynagrodzenie w wysokości 677,12 zł brutto tj. 545,47 zł netto, a także napiwki od klientów. Jak argumentowano w okresie miesiąca powódka uzyskuje z tytułu napiwków nawet kwotę 1.500 zł. W ocenie Sądu roszczenie zasługuje na uwzględnienie tylko w nieznacznym zakresie. Z dołączonego do pozwu zaświadczenia wystawionego przez pracodawcę wynika, że w związku z pobytem na zwolnieniu lekarskim w okresie od 25 kwietnia do 2 czerwca 2016r. powódka utraciła wynagrodzenie brutto w kwocie 677,12 zł. Zważyć należało, że w toku postępowania likwidacyjnego pozwany przyznał już powódce odszkodowanie w zakresie utraconego dochodu w kwocie 471,69 zł netto. Sąd ustalił jednak, iż przy uwzględnieniu kosztów pracy obowiązujących w 2016r. wynagrodzenie netto powódki stanowiło kwotę 545,47 zł, a nie jak ustalił ubezpieczyciel 471,69 zł. Zatem, powódce należała się dopłata w kwocie 73,31 zł stanowiąca różnicę pomiędzy utraconym wynagrodzeniem netto a kwotą wypłaconą przez ubezpieczyciela. Natomiast Sąd nie znalazł żadnych podstaw do uwzględnienia żądania w zakresie napiwków. Jedynym dowodem zaoferowanym przez powódkę na tę okoliczność były jej zeznania. Jak już wskazano powyżej przy ocenie dowodów, zeznania powódki jako osoby zainteresowanej w uwzględnieniu powództwa nie mogły być wiarygodnym dowodem w tym zakresie. Powódka mogła wskazać bowiem dowolną kwotę, gdyż nie zgłaszała uzyskanych w ten sposób zarobków do urzędu skarbowego, nie odprowadzała podatku dochodowego i tym samym nie posiadała żadnego dokumentu potwierdzającego wysokość osiąganych z tego tytułu dochodów.

Powódka domagała się również odszkodowania za szkodę obejmującego poniesione przez nią koszty leczenia oraz koszty dojazdu do placówek medycznych udzielających świadczeń w zakresie rehabilitacji. Zgodnie z treścią art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. W judykaturze nie budzi wątpliwości, że obowiązek naprawienia szkody obejmuje także koszty leczenia, a więc wydatki związane z postawieniem diagnozy, terapią i rehabilitacją poszkodowanego. W judykaturze i piśmiennictwie wskazuje się także, że poszkodowany może domagać się kompensaty wszelkich kosztów, a więc także: kosztów transportu, kosztów odwiedzin osób bliskich (por. wyrok SN z dnia 7 października 1971r., II CR 427/71, OSP 1972, z. 6, poz. 108), kosztów szczególnego odżywiania i pielęgnacji w okresie rekonwalescencji (por. uchwała SN (7) z dnia 19 czerwca 1975r., PRN 2/75, OSNC 1976, nr 4, poz. 70; wyrok SN z dnia 21 maja 1973r., II CR 194/73, OSP 1974, z. 4, poz. 83). Co prawda, jak wskazuje się w judykaturze, odszkodowanie nie jest ograniczone do kosztów zabiegów powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego i poszkodowany może domagać się pokrycia kosztów zabiegów, które nie są oferowane w ramach takiego ubezpieczenia, np. operacji plastycznej (por. wyrok SA w Katowicach z 26 listopada 1991r., III APR 75/91, OSA 1992, Nr 6, poz. 38), jak też kosztów leczenia w prywatnej placówce, nawet jeśli podobne zabiegi oferowane są przez NFZ, niemniej należy pamiętać, że w świetle art. 444 § 1 kc za koszty "wynikłe" ze zdarzenia powodującego szkodę na osobie będą mogły zostać uznane jedynie koszty, których poniesienie jest celowe dla procesu leczenia, tj. dla przywrócenia stanu poprzedniego (stanu zdrowia), czy przynajmniej dla sprawienia, że stan ten nie będzie się dalej pogarszał (czy pogarszał w łagodniejszy sposób lub w dłuższej perspektywie czasowej (por. M. Gutowski, Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz. Art. 1-449 ¹¹ , 2016).

Jeśli chodzi o koszty leczenia to powódka domagała się zwrotu kwoty 2.176,58 zł. Strona pozwana zakwestionowała powództwo w tym zakresie, zarzucając, że koszty potwierdzone paragonem nr (...) zostały uwzględnione już w postępowaniu likwidacyjnym, koszty potwierdzone paragonami nr (...), (...) i (...) nie mają związku z leczeniem skutków zdarzenia, natomiast pozostałe koszty dotyczą odpłatnych konsultacji lekarskich, badań i rehabilitacji, mimo że powódka mogła prowadzić leczenie w ramach świadczeń finansowanych przez NFZ. W świetle przedstawionych powyżej poglądów orzecznictwa i doktryny nie ulega wątpliwości, że poszkodowany może domagać się zwrotu kosztów leczenia w prywatnej placówce, nawet jeśli podobne zabiegi oferowane są w ramach ubezpieczenia zdrowotnego. W przedmiotowej sprawie powódka niewątpliwie skorzystała z odpłatnych prywatnych zabiegów rehabilitacyjnych, prywatnych konsultacji ortopedycznych, neurologicznych oraz psychiatrycznych, a także odpłatnych badań USG, co potwierdza przedłożona dokumentacja medyczna. Podkreślić przy tym należy, iż jest okolicznością notoryjną, że terminy oczekiwania na konsultację lekarza specjalisty (zwł. w specjalnościach na które istnieje duże zapotrzebowanie społeczne jak np. ortopedia) czy na zabiegi usprawniające w placówkach publicznej służby zdrowia wynoszą co najmniej kilka miesięcy, toteż nie można czynić powódce zarzutu ze skorzystała z odpłatnych konsultacji czy badań. Zważyć należy, iż w przypadku zwłoki proces powrotu do zdrowia mógłby się znacznie wydłużyć, a co za tym idzie rozmiar szkody niemajątkowej i majątkowej mógłby ulec zwiększeniu, choćby w zakresie utraconego zarobku, gdyby powódka w dalszym ciągu przebywała na zwolnieniu lekarskim. Ponadto, z opinii biegłego ortopedy wynika, że w przypadku odniesionych urazów rehabilitacja była konieczna. Poniesienie wydatków związanych z leczeniem powódka wykazała za pomocą dowodów w postaci dokumentacji lekarskiej oraz paragonów dokumentujących poniesione koszty. Kwestionowany przez pozwanego fakt wykonania badania USG wynika z dokumentacji medycznej sporządzonej przez (...). Sąd uwzględnił także koszty stwierdzone paragonami nr (...) z dnia 8 sierpnia 2016r. (za zakup leku D. w kwocie 7,65 zł), nr (...) (błędnie określony przez pozwanego jako nr (...)) z dnia 6 maja 2016r. (za zakup leku M. w kwocie 14,01 zł) oraz nr (...) z dnia 17 maja 2016r. (za zakup leków E., C., T., V., M., T., A. w łącznej kwocie 85,92 zł). Zwrócić bowiem należy uwagę, że leki M., C., T., A. zostały powódce zapisane przez lekarza psychiatrę w czasie wizyt w dniach 16 maja 2016r. i 14 czerwca 2016r., a leczenie psychiatryczne pozostawało w związku z działaniem sprawcy. Leki V., M. i T. zostały natomiast zapisane przez lekarza neurologa w dniu 17 maja 2016r. Natomiast, lek D. został powódce zaordynowany podczas wizyty lekarskiej w dniu 8 sierpnia 2016r., gdy powódka zgłosiła się do ortopedy z dolegliwościami lewego barku. Lek E. jest zamiennikiem leku M. zapisanego powódce przez psychiatrę. Spośród przedstawionych kosztów leczenia Sąd nie uwzględnił jedynie kosztu konsultacji lekarskiej z dnia 14 lipca 2016r. stwierdzonej paragonem nr (...) na kwotę 85 zł. Z dokumentacji medycznej wynika bowiem, że przedmiotowa konsultacja dotyczyła zmian przeciążeniowych stawu śródstopno – stępowego stopy lewej, a więc urazu, który nie pozostaje w związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 25 kwietnia 2016r. Po pomniejszeniu łącznego kosztu leczenia w kwocie 2.176,58 zł o kwotę 85 zł, należało zasądzić na rzecz powódki kwotę 2.091,58 zł.

Kolejne żądanie powódki dotyczyło zwrotu kosztów dojazdu do placówek rehabilitacyjnych w łącznej wysokości 202,50 zł. Powyższa kwota została przez powódkę wyliczona na podstawie rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy jako iloczyn przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu w wysokości 0,8358 zł. W ocenie Sądu brak jest jednak podstawy prawnej do zastosowania powyższego sposobu rozliczenia kosztów przejazdu. Przedmiotowe rozporządzenie jest bowiem stosowane do rozliczenia zwrotu kosztów używania pojazdów prywatnych do celów służbowych, a ponadto na podstawie wyraźnego upoważnienia ustawowego do rozliczania kosztów przejazdu w innych celach (np. w przypadku biegłych sądowych czy świadków w postępowaniu cywilnym). Natomiast żaden przepis nie odsyła do powyższego rozporządzenia jeśli chodzi o ustalanie wysokości odszkodowania za szkodę. Jednocześnie, nie ulega wątpliwości, iż precyzyjne ustalenie rzeczywistych kosztów przejazdów nie jest możliwe choćby z uwagi na zmienną wysokość kosztu paliwa czy też koszty eksploatacji pojazdu, amortyzacji etc. Niewątpliwie w niniejszej sprawie musiał znaleźć zastosowanie art. 322 kpc, zgodnie z którym jeżeli w sprawie o naprawienie szkody, o dochody, zwrot bezpodstawnego wzbogacenia lub o świadczenie z umowy o dożywocie sąd uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy. Na powyższej podstawie Sąd uznał, iż koszty przejazdów należy rozliczyć podobnie jak w postępowaniu likwidacyjnym, przyjmując średnie zużycie paliwa na poziomie 10 l/100 km oraz średnią aktualną cenę paliwa w wysokości 4,50 zł/l. Wprawdzie, powódka zeznała, że samochód, z którego korzystała w celu dojazdów do placówek medycznych spala mniejszą objętość paliwa na 100 km tj. około 9 l, niemniej przy uwzględnieniu innych, niż paliwo, kosztów jak np. amortyzacja, powyższy sposób wyliczenia szkody wydaje się być w pełni adekwatny. Zważyć należy, iż w odpowiedzi na pozew ubezpieczyciel zakwestionował dojazdy oznaczone w dołączonym do pozwu zestawieniu dojazdów jako nr 2, podnosząc, że zakupu można było dokonać w aptece przyszpitalnej lub najbliższej miejscu zamieszkania poszkodowanej, zaś dojazdy nr 13-17, 19-20, 22-25, 28 i 30 zakwestionował z uwagi na brak dokumentacji medycznej potwierdzającej konieczność dojazdu w celu leczenia. W ocenie Sądu zarzuty pozwanego nie zasługują na uwzględnienie. Na podstawie dokumentacji medycznej oraz paragonów fiskalnych i rachunków można jednoznacznie stwierdzić, że powódka faktycznie zakupiła kołnierz ortopedyczny w sklepie medycznym w G. przy ul. (...) (pozycja nr 2), poddała się badaniu USG (nr 14 i 28), przeszła zabiegi rehabilitacyjne w placówce w S. przy ul. (...) (nr 13, 15-17, 19-20, 22-25), a także zabiegi fizjoterapii w placówce evi – (...) w G. przy ul. (...) (nr 30). Łączny przejechany dystans wynosił 193,30 km, a zatem przy uwzględnieniu ww. ceny paliwa oraz ww. średniego zużycia paliwa, należało na rzecz powódki przyznać kwotę 86,98 zł.

Mając zatem na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności – na mocy przepisów art. 415 kc, art. 444 § 1 kc i art. 445 § 1 kc – należało zasądzić od pozwanego na rzecz powódki łącznie kwotę 16.451,87 zł, na co składają się: kwota 14.200 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę, kwota 2.091,58 zł tytułem kosztów leczenia, kwota 86,98 zł z tytułu kosztów dojazdu oraz kwota 73,31 zł tytułem zwrotu utraconych dochodów.

O odsetkach Sąd orzekł na mocy art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 455 kc i przyznał odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 20 października 2016r. do dnia zapłaty, uznając za bezzasadne żądanie zasądzenia odsetek już od dnia 20 września 2016r. Zważyć bowiem należy, iż pismem z dnia 16 września 2016r. pełnomocnik powódki wezwał pozwanego do zapłaty poszczególnych świadczeń, załączając m.in. pełną dokumentację medyczną, zestawienie kosztów dojazdu, zwolnienia lekarskie, zaświadczenie pracodawcy o utraconym wynagrodzeniu oraz paragony fiskalne dokumentujące poniesione koszty leczenia. W związku z uzupełnieniem dokumentacji, dopiero od daty doręczenia tego wezwania możliwe było kompleksowe oszacowanie rozmiaru poniesionej szkody przez ubezpieczyciela. Zgodnie z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych termin do wypłaty świadczenia wynosił 30 dni. W tym stanie rzeczy roszczenie stało się wymagalne dopiero z dniem 20 października 2016r.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu na mocy powołanych powyżej przepisów a contrario.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 kpc i rozliczył je stosunkowo, uznając, że powódka wygrała niniejszy spór w 88 %, zaś pozwany w 12 %. Koszty strony powodowej stanowiły uiszczona opłata sądowa od pozwu (500 zł), opłata za czynności fachowego pełnomocnika – radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł), zaliczka na poczet opinii biegłego (400 zł) – w łącznej wysokości 4.517 zł, z czego należy jej się kwota 3.974,96 zł. Z kolei koszty strony pozwanej stanowiły koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.617 zł, przy czym należy się jej zwrot od przeciwnika kwoty 434,04 zł.

Na podstawie art. 100 kpc w zw. z art. 5 ust. 3, art. 8 ust.1 i art. 83 i 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnąć od stron na rzecz Sądu Rejonowego – Skarbu Państwa w G. nieuiszczone koszty wynagrodzenia biegłych, które zostały tymczasowo wypłacone ze Skarbu Państwa w wysokości 2.615,62 zł w stosunku w jakim strony przegrały niniejsze postępowanie. Stąd, Sąd nakazał ściągnąć od powódki kwotę 313,87 zł, zaś od pozwanego kwotę 2.301,74 zł. Ponadto, z uwagi na fakt, że powódka została zwolniona od opłaty sądowej od pozwu ponad kwotę 500 zł należało rozliczyć pozostałą część tej opłaty tj. kwotę 435 zł. W związku z tym Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego 88 % tej należności tj. kwotę 382,80 zł.