Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2021 r. w G. na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej Osiedle (...) w G.

przeciwko J. B.

o zapłatę

1. oddala powództwo;

2. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 917 zł. (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3. nakazuje ściągnięcie od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 101,26 zł. (sto jeden złotych dwadzieścia sześć groszy) tytułem brakujących kosztów wynagrodzenia biegłego.

Sygn. akt I C 1242/18

UZASADNIENIE

Powódka Wspólnota Mieszkaniowa Osiedle (...) w G. wniosła pozew przeciwko J. B. o zapłatę kwoty 2.946,39 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od szczegółowo wskazanych kwot wymagalnych w okresie od dnia 11 czerwca 2014 roku do dnia 11 września 2018 roku, a także o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że pozwany jest właścicielem lokalu mieszkalnego pod adresem W. (...)/F/3 w G. i z tego tytułu jest członkiem powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej.

Dnia 10 sierpnia 2006 roku na posiedzeniu zarządu powodowej Wspólnoty zobowiązano administratora do zmobilizowania wykonawcy do rozpoczęcia prac konserwacyjnych oraz do wystosowania odpowiedniej informacji pisemnej do właścicieli mieszkań o planowanych pracach konserwacyjnych z uwzględnieniem informacji, że konserwacja elementów konstrukcyjnych odbywa się na koszt Wspólnoty, natomiast konserwacja balustrad balkonowych oraz innych elementów dekoracyjnych odbywa się na koszt poszczególnych właścicieli lub właściciel może sam pomalować te elementy pod warunkiem zakończenia konserwacji przed rozpoczęciem prac przez wykonawcę Wspólnoty.

Dnia 16 marca 2007 roku Wspólnota podjęła uchwałę nr 5/2007, mocą której włączono do planu gospodarczego za 2007 rok wykonanie prac malowania elementów drewnianych elewacji budynków w kwocie 27 zł/m ² oraz konserwacji elementów opierzenia i rynien. Uchwałą tą zobowiązano poszczególnych właścicieli do pokrycia kosztów malowania należących do nich elementów – tarasów i balkonów.

Pogarszający się stan elementów drewnianych należących do właścicieli lokali spowodował konieczność ich wymiany, co zlecono zewnętrznemu wykonawcy, a poniesionymi tymczasowo przez Wspólnotę kosztami, obciążono pozwanego.

Poza tym pozwany zalegał z opłatami z tytułu ogólnego utrzymania jego lokalu oraz części wspólnych. Zadłużenie miało wynikać z przedłożonych dokumentów w postaci kartoteki finansowej lokalu, które uwzględniają wymianę desek tarasowych wraz z odpowiednimi korektami.

W konsekwencji pismem z dnia 11 kwietnia 2018 roku wezwano pozwanego do zapłaty, przedkładając odpowiednią fakturę oraz dokumenty rozliczeniowe, co pozostało bez odpowiedzi ze strony pozwanego.

Na dzień 30 czerwca 2018 roku zadłużenie pozwanego przedstawiała kwota dochodzona pozwem.

Żądanie pozwu znajduje oparcie w ustawie o własności lokalu, w szczególności jej art. 13-15.

(pozew – k. 2-6)

Dnia 30 października 2018 roku wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty – k. 20)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany zakwestionował powództwo co do zasady jak i wysokości.

Zdaniem pozwanego powódka nie wykazała zasadności swojego roszczenia, albowiem ograniczyła się do lakonicznego wskazania, że zadłużenie pozwanego wynika z tytułu utrzymania lokalu pozwanego, przy czym poszczególne kwoty należności wskazane w pozwie w żaden sposób nie składają się na dochodzoną należność główną. Wobec tego pozwany przedłożył dokumenty w postaci comiesięcznych zawiadomień o wymiarze opłat oraz dowód uiszczenia należności wskazanych przez powódkę. Pozwany kompensował nadwyżki we własnym zakresie, które nadpłacił w poprzednim miesiącu w ten sposób, że za kolejny miesiąc przelewał tytułem opłat odpowiednio niższa kwotę tak, by saldo się wyzerowało. Pozwany wskazywał na nieprawidłowości w prowadzeniu kartotek przez powódkę i jej uchybienia w zakresie księgowania wpłat pozwanego. Zgłaszane przez niego nieprawidłowości nie zostały wyjaśnione przez powódkę, która dodatkowo utrudniała dostęp do dokumentów księgowych i kartoteki finansowej, przez co nie miał możliwości weryfikacji tych dokumentów, a chociażby zapoznania się z nimi. Pozwany reagował na wezwania do zapłaty, starając się wyjaśnić wątpliwości. Zakwestionowana została również zasadność naliczania odsetek za opóźnienie, albowiem nie wskazano, od jakich kwot powódka żąda odsetek. Poza tym z zawiadomień o wysokości opłat wynika, że są one generowane nawet 15. dnia miesiąca, co oznacza, że nie było możliwe uiszczenie należności do 10. dnia każdego miesiąca.

Pozwany stał na stanowisku, że wydatki na remonty i bieżącą konserwację części budynku, które są elementem konstrukcji balkonu trwale połączonym z budynkiem, obciążają wspólnotę mieszkaniową. Dlatego powódka nie jest uprawniona do obciążania naprawą tarasu (wymianą podłogi) pozwanego. Poza tym naprawy dokonano pod nieobecność pozwanego i bez jego zgody. Powódka nie wykazała, aby poniosła koszt wymiany desek – przedłożyła fakturę, ale nie wykazała, aby za nią zapłaciła. Kilka lat wcześniej (w latach 2012-2013) powódka przeprowadziła remont tarasu, a koszt jego remontu wyniósł 40.000 zł i w całości pokryła go powódka.

Pozwany podniósł również zarzut przedawnienia roszczenia.

(sprzeciw – k. 24-28v.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany J. B. jest właścicielem lokalu mieszkalnego zlokalizowanego pod adresem W. (...)/F/3 w G., a przez to członkiem Wspólnoty Mieszkaniowej Osiedle (...) w G., która sprawuje zarząd nieruchomością wspólną.

(fakty bezsporne)

Do lokalu pozwanego położonego na drugim piętrze budynku oznaczonego numerem (...) przynależy taras o powierzchni około 40 m ². Nie wykracza on poza obrys budynku i stanowi jednocześnie dach lokalu sąsiada zamieszkującego poniżej. Balustrady tarasu wykonane są z drewnianych desek.

(dowód: zeznania pozwanego – k. 281-281v., płyta – k. 282)

Dnia 10 sierpnia 2006 roku na posiedzeniu Zarządu powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej zobowiązano administratora do zmobilizowania wykonawcy do rozpoczęcia prac konserwacyjnych oraz do wystosowania odpowiedniej informacji pisemnej do właścicieli mieszkań o planowanych pracach konserwacyjnych z uwzględnieniem informacji, że konserwacja elementów konstrukcyjnych odbywa się na koszt Wspólnoty, natomiast konserwacja balustrad balkonowych oraz innych elementów dekoracyjnych odbywa się na koszt poszczególnych właścicieli lub właściciel sam może pomalować te elementy przy zalecanej farbie T. (...) pod warunkiem zakończenia konserwacji przed rozpoczęciem prac przez wykonawcę Wspólnoty.

(fakt bezsporny nadto potwierdzony: protokołem posiedzenia Zarządu – k. 12)

Uchwałą nr 5/2007 powodowa Wspólnota Mieszkaniowa na zebraniu w dniu 16 marca 2007 roku, postanowiła włączyć do planu gospodarczego na 2007 rok wykonanie prac malowania elementów drewnianych elewacji budynków w kwocie 27 zł/m ² oraz konserwacji elementów opierzenia i rynien, zobowiązując poszczególnych właścicieli do pokrycia kosztów malowania należących do nich elementów – tarasów i balkonów.

(fakt bezsporny nadto potwierdzony: uchwałą – k. 13)

Powodowa Wspólnota podjęła decyzję m.in. o wymianie na koszt pozwanego drewnianych balustrad na przynależnym do lokalu powoda tarasie.

(fakt bezsporny ustalony w oparciu o: zeznania świadka E. P. – k. 279v.-280v., płyta – k. 282, zeznania pozwanego – k. 281-281v., płyta – k. 282)

Z tytułu tej wymiany na przynależnym do lokalu pozwanego tarasie powódka poniosła koszt 1.716,87 zł.

(dowód: faktura z dnia 04.11.2015r. – k. 14, potwierdzenie transakcji – k. 241)

Z tytułu opłat eksploatacyjnych oraz związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnych w okresie od stycznia 2015 roku do listopada 2018 roku nadpłata pozwanego wynosiła 454,14 zł. Kwota ta nie uwzględnia kosztu wymiany desek tarasowych na kwotę 1.716,87 zł, a także zaległych należności powstałych przed styczniem 2015 roku w kwocie 1.683,66 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego P. W. – k. 316-321 wraz z pisemnymi opiniami uzupełniającymi – k. 343-343v., k. 379-383)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony, opinii biegłego sądowego wydanej w oparciu o przedmiotowe dokumenty oraz przesłuchania świadka E. P. i pozwanego J. B.. Zdaniem Sądu, nie ma żadnych podstaw, aby kwestionować wiarygodność i autentyczność złożonych przez strony dokumentów prywatnych. Zważyć bowiem należy, iż powyższe dokumenty korzystają z domniemania autentyczności oraz pochodzenia dokumentu od wystawcy oświadczenia i żadna ze stron nie kwestionowała w myśl art. 253 k.p.c. powyższych domniemań. Kwestią sporną była prawidłowość prowadzenie dokumentacji księgowej w powodowej Wspólnocie w zakresie żądania pozwu. Z tego powodu Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw księgowości na okoliczność ustalenia, czy i jakie zadłużenie objęte pozwem, z jakiego tytułu, a także pochodzącego z jakiego okresu pozwany posiada względem powódki, prawidłowości wyliczeń przedstawionych przez powódkę na podstawie akt sprawy, dokumentacji księgowej, źródłowej i uchwał Wspólnoty zgromadzonych u zarządcy.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania pisemnej opinii biegłego sądowego P. W. wraz z pisemnymi opiniami uzupełniającymi. Zdaniem Sądu opinia ta została sporządzona rzetelnie i fachowo, z uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowego, a nadto została wyrażona w sposób jasny, zrozumiały i nie zawiera luk czy sprzeczności. Przedstawione przez biegłego wnioski co do wysokości salda pozwanego są kategoryczne, dobrze uzasadnione, a także nie budzą wątpliwości Sądu w świetle zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Biegły poczynił uzupełniające ustalenia w zależności od zasadności obciążenia pozwanego kosztem wymiany balustrady tarasowej, a także z rozbiciem zobowiązań pozwanego względem powoda na należności powstałe po styczniu 2015 roku oraz wcześniej.

Nadto, Sąd dał wiarę zeznaniom świadka E. P. oraz pozwanego J. B., co do okoliczności związanych z zadłużeniem pozwanego, przede wszystkim przez pryzmat przeprowadzenia wymiany deskowanej balustrady oraz dat wymagalności poszczególnych należności. W tym zakresie ich zeznania nie były sprzeczne. Sąd miał na uwadze, że wskazane zeznania były uzupełniające w stosunku do dowodów wynikających ze złożonych do akt sprawy dokumentów rozliczeniowych, przede wszystkim w postaci zawiadomień o wysokości opłat oraz dowodów wpłat dokonywanych przez pozwanego.

Powództwo w niniejszej sprawie zostało oparte na art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (Dz.U. Nr 85, poz. 388 z póź. zm.) zgodnie z którym właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu i jest obowiązany uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Zważyć należy, że zgodnie z art. 15 ust. 1 powyższej ustawy, obowiązek właścicieli lokali uiszczania zaliczek w formie bieżących opłat, płatnych miesięcznie jest ustawowo określonym sposobem pokrywania przez właścicieli lokali kosztów zarządu nieruchomością wspólną, na które składają się w szczególności wydatki i ciężary wymienione w art. 14 tejże ustawy. W konsekwencji nie ulega wątpliwości, że pozwany jako właściciel lokalu mieszkalnego zobowiązany jest do ponoszenia kosztów utrzymania i eksploatacji przysługującego mu lokalu, jak też kosztów zarządu i utrzymania nieruchomości wspólnej.

Pozwany podniósł zarzut przedawnienia co do całości roszczenia. O ile zarzut ten nie został precyzyjnie sformułowany, o tyle jego złożenie nakładało na Sąd obowiązek jego zbadania. Okazał się skuteczny jedynie częściowo.

Zgodnie z treścią art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. Z kolei od dnia 09 lipca 2018 roku przepis ten stanowi, że koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Według reguł intertemporalnych zawartych w ustawie z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2018 poz. 1104) do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy o przedawnieniu określone w niniejszej ustawie (art. 5 ust. 1 ustawy). Oznacza to, że powyższa zmiana wydłużająca termin przedawnienia na koniec roku kalendarzowego nie miała zastosowania do wszelkich należności wymagalnych do dnia 09 lipca 2015 roku. Natomiast należności powstałe po tym okresie, a jeszcze nieprzedawnione mogły ulec przedawnieniu dopiero z końcem trzeciego roku kalendarzowego liczonego od daty, w którym należności stały się wymagalne.

Jak natomiast stanowi przepis art. 123 § 1 pkt. 1 i 2 k.c. bieg przedawnienia przerywa się: przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia; przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje.

W myśl przepisu art. 124 § 1 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo.

W pierwszej kolejności Sąd uznał, że wszystkie dochodzone przez stronę powodową opłaty miały charakter świadczeń okresowych i podlegają w związku z tym 3-letniemu terminowi przedawnienia stosownie do art. 118 k.c., co pozostaje w zgodzie z prezentowanym obecnie stanowiskiem judykatury (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 08.10.2008r, V CSK 133/08 , LEX nr 500183).

Pozew w niniejszej sprawie wniesiony został dnia 24 października 2018 roku. Oznacza to, że przedawnieniu uległo roszczenie o zapłatę wszystkich opłat czynszowo-eksploatacyjnych i związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej powstałych w okresie 3 lat kalendarzowych przed dniem wniesienia pozwu wymagalnych do dnia 09 lipca 2015 roku. Należności wymagalne po tej dacie nie mogły ulec przedawnieniu, albowiem mgły ulec przedawnieniu dopiero z końcem 2018 roku, a wcześniej wniesiono pozew. Z dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy, opinii biegłego oraz zeznań świadka E. P. – zarządcy powodowej Wspólnoty - bezsprzecznie wynikało, że kwota 1.683,66 zł wymagalna była w nieznanym okresie, lecz na pewno przed styczniem 2015 roku, zatem niewątpliwie była przedawniona. Uwzględniając zarzut przedawnienia należało uznać, że pozwany posiadał nadpłatę w rozliczeniach ze Wspólnotą. Do salda tego nie wliczono kosztów wymiany desek tarasowych, o czym mowa poniżej.

Nie powinno ulegać wątpliwości, że nałożenie obowiązku dodatkowej dopłaty do kosztów zarządu nieruchomością wspólną jest dopuszczalne. Konieczne staje się jednak ustalenie ewentualnych przesłanek ustalenia dopłat oraz zasad obciążania właścicieli lokali dodatkowymi świadczeniami pieniężnymi. Po pierwsze nałożenie na właścicieli lokali obowiązku spełnienia dodatkowych świadczeń pieniężnych zawsze wymaga podjęcia uchwały. Co prawda czynność taka nie została enumeratywnie wymieniona w katalogu ujętym w art. 22 ust. 3 ustawy o własności lokali, nie powinno jednak ulegać wątpliwości, że nałożenie obowiązku dopłat stanowi czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu. Wspomniany ustawowy katalog czynności nie ma charakteru zamkniętego, a zatem do czynności przekraczających zwykły zarząd można zakwalifikować także inne czynności, których z natury rzeczy nie można uznać za mieszczące się w zakresie zwykłego zarządu (por. Ignatowicz, Własność lokali, s. 78). Wszelkie obciążenia, w szczególności nieplanowane, będą musiały zostać uznane za czynności ze swej natury przekraczające samodzielne kompetencje zarządu. Niezależnie od powyższego, należy podkreślić, że obowiązek jednorazowej dopłaty stanowi w rzeczywistości modyfikację ustalonej wysokości opłat na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólnotą, o której mowa w art. 22 ust. pkt 2 powołanej ustawy. Przyjęcie przez właścicieli opłat w określonej wysokości na obligatoryjnym zebraniu organizowanym w pierwszym kwartale roku ma co prawda charakter prognostyczny, ale niewątpliwie pozwala właścicielom lokali na zaplanowanie określonych comiesięcznych obciążeń na rzecz wspólnoty mieszkaniowej. Skoro zatem obciążenia stałe są ustalane w drodze uchwały, to tym bardziej jednorazowe dopłaty, mające charakter niespodziewany, powinny być przyjmowane w dokładnie ten sam sposób, gdyż stanowią dodatkowe obciążenie, które pozostaje nie bez wpływu na finanse gospodarstw domowych poszczególnych właścicieli, stanowiąc bezpośrednie zwiększenie wydatkowanych na rzecz wspólnoty środków. Po drugie, wysokość dopłat obciążających poszczególnych właścicieli winna być obliczana proporcjonalnie do udziału w nieruchomości wspólnej. Wydatki związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej powinny być ponoszone przez właściciela lokalu w wysokości proporcjonalnej do jego udziału w tej nieruchomości na zasadach określonych w art. 12 ust. 2 ww. ustawy. Po trzecie, jednorazowe dopłaty muszą być należycie uzasadnione. W szczególności w uzasadnieniu konieczności podjęcia stosownej uchwały powinny zostać wskazane przyczyny nieuwzględnienia wartości dopłaty w prognozie (planie gospodarczym wspólnoty) na etapie ustalania zaliczek opłacanych przez właścicieli. Obowiązek dopłat powinien bowiem wynikać z okoliczności, których nie dało się przewidzieć na etapie ustalania wysokości zaliczek, takich jak nagłe awarie, wzrost kosztów prac remontowych i odnosić się do czynności, których realizacja nie może być odległa w czasie, co uniemożliwia systematyczne gromadzenie funduszy na ten cel.

W orzecznictwie niejednokrotnie pojawiał się problem na kim spoczywa obowiązek utrzymania balkonów – na właścicielach lokali, czy też na wspólnocie mieszkaniowej. W przedmiotowej sprawie bezsporny pozostaje fakt, że balkon, z którego korzysta pozwany (zamiennie określany w procesie jako taras) służy do jego wyłącznego użytku, ponieważ wejście na niego prowadzi wyłącznie z jego lokalu mieszkalnego.

W judykaturze utrwaliło się stanowisko, wedle którego właściciel lokalu mieszkalnego ponosi wydatki związane z utrzymaniem w należytym stanie balkonu stanowiącego pomieszczenie pomocnicze służące wyłącznie zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych osób zamieszkałych w tym lokalu. Wydatki na remonty i bieżącą konserwację części budynku, które są elementem konstrukcji balkonu trwale połączonym z budynkiem obciążają wspólnotę mieszkaniową (tak też: uchwała Sądu Najwyższego – Izby Cywilnej z dnia 07 marca 2008 r. III CZP 10/08). Faktem jest, co także podkreślił Sąd Najwyższy w powołanej uchwale, iż nie można mieć wątpliwości, że balkon jest częścią budynku, a w tej sytuacji ustawową przesłanką uznania go za element nieruchomości wspólnej jest ustalenie, że nie służy on wyłącznie do użytku właściciela lokalu. W przeciwnym razie, a więc w sytuacji gdy będący częścią budynku balkon służy do wyłącznego użytku właściciela lokalu, nie można go uznać za element nieruchomości wspólnej, a wówczas pozostaje jedynie możliwość kwalifikowania go jako części składowej lokalu mieszkalnego. Na konieczność podwójnej kwalifikacji statusu prawno-rzeczowego balkonu wskazuje się zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie. Podkreśla się przy tym, że status prawny balkonu uzależniony jest od okoliczności konkretnego przypadku, na które decydujący wpływ ma przede wszystkim koncepcja architektoniczna danego budynku. Zwraca się uwagę, że balkon może być tylko częścią elewacji, spełniającą funkcję zdobnicze oraz być przeznaczony do użytku mieszkańców nie jednego lokalu, ale dostęp do niego mogą mieć wszyscy mieszkańcy określonej kondygnacji, a nawet wszyscy mieszkańcy danego budynku. Z drugiej strony budynek może być tak zaprojektowany i wykonany, że do pomieszczenia balkonowego dostęp jest możliwy tylko z jednego lokalu mieszkalnego i służy ono do wyłącznego użytku właściciela tego lokalu. Idąc za powyższą koncepcją Sądu Najwyższego należało uznać, że deski balkonowe jako elementy bariery stanowią część elewacyjną, a zatem stanowią część wspólną nieruchomości.

Mając na uwadze powyższe rozważania, co czynności wspólnoty przekraczających zwykły zarząd, a także kwalifikacji deskowanych barier balkonu czy też tarasu przynależnego do lokalu powoda, Sąd uznał, że wymiana desek balkonowych wymagała podjęcia w tym zakresie uchwały przez powodową Wspólnotę, rozdzielając poniesione koszty wymiany desek na członków Wspólnoty stosownie do posiadanych przez nich udziałów. Wskazać należy, że uchwała nr 5/2007 (vide – k. 13) nie dotyczyła wymiany desek, a jedynie ich malowania. Tym bardziej, że wymiana desek nastąpiło około 8 lat po podjęciu tej uchwały. Argumentacja, że wymieniono deski, których nie było sensu malować ze względu na ich zły stan techniczny jest całkowicie chybiona. Po pierwsze nie usprawiedliwia tego znaczny okres czasu pomiędzy malowaniem desek a ich wymianą (8 lat). Gdyby była to czynność zachowawcza (choć powódka legalizacji wymiany desek w tej instytucji nie upatrywała) z uwagi na wspomniane zagrożenie bezpieczeństwa, to wymiana zostałaby dokonana niedługo po podjęciu uchwały. Z drugiej strony, jeżeli deski balkonowe nie stanowiły elementu wspólnego nieruchomości, jak podnosiła powódka, to nasuwa się wątpliwość o dopuszczalności dokonania przez powódkę wymiany opisanych elementów. Niezależnie od powyższego powódka nie starała się nawet wykazać, aby w ogóle istniała konieczność wymiany desek balkonowych. Fakt ten nie wynika z zeznań, a od początku procesu jest sporny. W tej sytuacji strona powodowa zgodnie z obowiązującą zasadą rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.) winna przedłożyć inne dowody na fakt zagrażającego bezpieczeństwu stanu balustrad. Powódka nie przedłożyła nawet dokumentacji zdjęciowej, która mogłaby rozwiałaby wątpliwości.

Na marginesie należy zauważyć, że z zawiadomień o wysokości opłat wynika, że udział pozwanego w nieruchomości wspólnej wynosił 1,46 %, co oznacza, że nawet w razie podjęcia uchwały w przedmiocie wymiany balustrad, przy deklarowanym przez powódkę koszcie ich wymiany na kwotę 1.716,87 zł powód zobowiązany byłby do zapłaty jedynie kwoty 25,07 zł, a więc o wiele niższej niż posiadana przez powoda nadpłata.

Z tej przyczyny roszczenie o zapłatę za wymianę balustrad na balkonie czy też tarasie przynależnym do lokalu pozwanego należało oddalić podobnie jak całe powództwo, albowiem w konsekwencji powyższych rozważań uprawniona jest konstatacja, że pozwany posiadał nadpłatę wobec powodowej Wspólnoty. Podstawę oddalenia powództwa stanowiły zatem przepisy art. 13-15 ustawy o własności lokali stosowane a contrario.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie 2. wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 ze zm.) i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanego całość poniesionych przez niego kosztów procesu, na co składały się: wynagrodzenie fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w stawce minimalnej (900,00 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł).

W punkcie 3. wyroku na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 3, art. 8 ust. 1 i art. 83 i 113 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2014.1025 z późn. zm.) nakazano ściągnąć od powódki kwotę 101,26 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych wynagrodzenia biegłego.

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w rep. C i kontrolce uzasadnień.

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć, informując, że termin do sporządzenia uzasadnienia został wydłużony.

3.  Przedłożyć z wpływem lub za 30 dni.

G., dnia 14 czerwca 2021 roku

ZARZĄDZENIE

1. odnotować i zakreślić w rep. C;

2. odpis wyroku doręczyć pełnomocnikom stron;

3. akta z wpływem lub za 25 dni.

G. dn. 28.04.2021r