Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 24 listopada 2015r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant: Katarzyna Fiutowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 listopada 2015r

sprawy z powództwa E. S.

przeciwko Gminie M. G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 21 480 zł. (dwadzieścia jeden tysięcy czterysta osiemdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od następujących kwot:

- od kwoty 3440 zł. od dnia 23 października 2014r do dnia zapłaty;

- od kwoty 3600 zł. od dnia 1 października 2014r do dnia zapłaty;

- od kwoty 1200 zł. od dnia 1 listopada 2014r do dnia zapłaty;

- od kwoty 1200 zł. od dnia 1 grudnia 2014r do dnia zapłaty;

- od kwoty 1200 zł. od dnia 1 stycznia 2015r do dnia zapłaty;

- od kwoty 1200 zł. od dnia 1 lutego 2015r do dnia zapłaty;

- od kwoty 1200 zł. od dnia 1 marca 2015r do dnia zapłaty;

- od kwoty 1200 zł. od dnia 1 kwietnia 2015r do dnia zapłaty;

- od kwoty 1200 zł. od dnia 1 maja 2015r do dnia zapłaty;

- od kwoty 1200 zł. od dnia 1 czerwca 2015r do dnia zapłaty;

- od kwoty 1200 zł. od dnia 1 lipca 2015r do dnia zapłaty;

- od kwoty 1200 zł. od dnia 1 sierpnia 2015r do dnia zapłaty;

- od kwoty 1200 zł. od dnia 1 września 2015r do dnia zapłaty;

- od kwoty 1200 zł. od dnia 1 października 2015r do dnia zapłaty;

2. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 4191 zł. (cztery tysiące sto dziewięćdziesiąt jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazuje ściągnięcie od pozwanej na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 151,46 zł. (sto pięćdziesiąt jeden złotych czterdzieści sześć groszy) tytułem brakującej zaliczki na koszt opinii biegłego.

Sygn. akt I C 4/15

UZASADNIENIE

Powódka E. S. wystąpiła przeciwko Gminie M. G., domagając się zasądzenia kwoty 10.680 zł wraz z odsetkami ustawowymi:

-

od kwoty 1080 zł od dnia 30 kwietnia 2014r. do dnia zapłaty,

-

od kwoty 1200 zł od dnia 31 maja 2014r. do dnia zapłaty,

-

od kwoty 1200 zł od dnia 30 czerwca 2014r. do dnia zapłaty,

-

od kwoty 1200 zł od dnia 31 lipca 2014r. do dnia zapłaty,

-

od kwoty 1200 zł od dnia 1 września 2014r. do dnia zapłaty,

-

od kwoty 1200 zł od dnia 30 września 2014r. do dnia zapłaty,

-

od kwoty 1200 zł od dnia 31 października 2014r. do dnia zapłaty,

-

od kwoty 1200 zł od dnia 1 grudnia 2014r. do dnia zapłaty,

-

od kwoty 1200 zł od dnia 31 grudnia 2014r. do dnia zapłaty

tytułem odszkodowania za niedostarczenie przez pozwaną lokalu socjalnego za okres od kwietnia 2014r. do grudnia 2014r.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż jest właścicielką lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...). Natomiast wyrokiem z dnia 4 marca 2014r. Sąd Rejonowy w Gdyni (I C 1054/13) nakazał eksmisję M. B. z tego lokalu wraz z ustaleniem prawa do lokalu socjalnego. Powódka dodała, że zwróciła się do pozwanej o złożenie lokatorowi oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego jak również o zapłatę, jednak bezskutecznie. Powódka wyjaśniła, iż miesięcznie mogłaby uzyskać z tytułu najmu spornego lokalu kwotę 1200 zł.

(pozew k. 3-5 akt)

W odpowiedzi na pozew pozwana Gmina M. G. wniosła o oddalenie powództwa kwestionując je co do wysokości i podnosząc, iż powódka nie udowodniła roszczenia. Nie wskazano bowiem w jaki sposób zostało ono wyliczone i jakich zobowiązań dotyczy. Ponadto internetowe wydruki z portali nieruchomościowych nie mogą stanowić podstawy naliczenia czynszu. Powódka nie wykazała także, czy domagała się należności na drodze postępowania sądowego lub egzekucyjnego od zobowiązanego, a zatem nie wiadomo czy zadłużenie nie zostałoby uregulowane.

( odpowiedź na pozew k.27 – 28)

Pismem z dnia 7 października 2015r. powódka rozszerzyła żądanie pozwu o kwotę 10.800 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwot po 1200 zł od ostatniego dnia każdego kolejnego miesiąca za okres od stycznia 2015r. do 30 września 2015r.

(pismo k. 81 – 82)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka jest właścicielką lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...).

(okoliczności bezsporne)

Prawomocnym wyrokiem z dnia 4 marca 2014r., wydanym przez Sąd Rejonowy w Gdyni w sprawie o sygn. akt I C 1054/13, nakazano M. B., aby opróżnił, opuścił i wydał powódce wyżej skazany lokal nr (...), przyznając mu jednocześnie prawo do lokalu socjalnego i nakazując wstrzymanie wobec niego wykonania wyroku do czasu złożenia przez Gminę M. G. oferty najmu lokalu socjalnego.

Przedmiotowy wyrok uprawomocnił się w dniu 4 kwietnia 2014r.

(okoliczności bezsporne: wyrok k. 9, postanowienie k. 20)

Były lokator uiszcza opłaty eksploatacyjne za lokal do spółdzielni mieszkaniowej. Nie płaci natomiast żadnych kwot na rzecz powódki tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu.

(okoliczności bezsporne)

Wolnorynkowy czynsz, jaki mogłaby uzyskać powódka z tytułu najmu przedmiotowego lokalu w spornym okresie tj. od 4 kwietnia 2014r. wynosi 1200 zł miesięcznie.

(dowód: opinia biegłego sądowego J. Ś. k. 40 - 70, pisemna opinia uzupełniająca biegłego J. Ś. k. 88)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny był niesporny pomiędzy stronami w zakresie wydania prawomocnego wyroku eksmisyjnego z ustaleniem prawa do lokalu socjalnego, jak również co do okoliczności, że pozwana Gmina do chwili obecnej nie zaoferowała byłemu lokatorowi oferty umowy najmu lokalu socjalnego. Ponadto Sąd ustalił ten stan faktyczny na podstawie dokumentów przedłożonych przez powódkę, które nie budzą wątpliwości Sądu co do swej prawdziwości oraz wiarygodności, a nadto nie były kwestionowane przez żadną ze stron, zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. Na okoliczność ustalenia wysokości szkody Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw czynszów i szacowania nieruchomości, by ustalić wysokość możliwego do uzyskania czynszu rynkowego za ten lokal w spornym okresie. Opinia biegłego sądowego J. Ś., zdaniem Sądu, w pełni zasługuje na wiarę, dlatego, że została sporządzona przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę fachową z zakresu szacowania nieruchomości i czynszów. Biegły poprawnie i wnikliwie zanalizował stan faktyczny, prawidłowo zgromadził materiały potrzebne do wydania opinii i sporządził ją, uwzględniając wszystkie aspekty sprawy. W ocenie Sądu złożona opinia jest jasna, logiczna i wewnętrznie niesprzeczna, stąd nie ma podstaw do kwestionowania wniosków w niej zawartych. Ponadto biegły w pisemnej opinii uzupełniającej wyjaśnił wszelkie wątpliwości strony pozwanej podtrzymując w całości sporządzoną opinią, której żadna ze stron nie kwestionowała. Z tych też względów w ocenie Sądu brak jest podstaw do podważenia sporządzonej opinii.

W niniejszej sprawie powódka ostatecznie domagała się zasądzenia od pozwanej tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego osobie uprawnionej kwoty łącznie 21.480 zł za okres od dnia 4 kwietnia 2014r. do dnia 30 września 2015r.

Sąd zważył, że powództwo zostało oparte na treści art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego z dnia 21 lipca 2001 r. (Dz. U. z 2005 nr 31 poz. 266 z poźn. zm.) w zw. z art. 417 k.c., który stanowi, iż za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Zgodnie z powyższym do przyjęcia odpowiedzialności pozwanej Gminy G. konieczne jest zaistnienie łącznie trzech przesłanek: szkody po stronie powodów, niezgodnego z prawem działania lub zaniechania pozwanej przy wykonywaniu władzy publicznej oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zachowaniem pozwanej. Wszystkie wymienione okoliczności zostały, w ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie wykazane przez powoda, gdyż zgodnie z treścią art. 6 k.c. i wyrażoną w nim zasadą rozkładu ciężaru dowodu to na nim spoczywał obowiązek udowodnienia poniesionej szkody.

Pozwana nie kwestionowała w sprawie samej zasady swej odpowiedzialności. Dlatego wystarczy jedynie wskazać, że dostarczanie lokali socjalnych jest ustawowym obowiązkiem gminy wynikającym z przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów (…). Jest to więc obowiązek bezwzględny nałożony na nią przez ustawodawcę. Skoro w okresie objętym sporem pozwana tego obowiązku nie wykonała, jej zaniechanie należy uznać za bezprawne w rozumieniu art. 417 k.c. Ponadto zaznaczyć należy, iż odpowiedzialność pozwanej za powstałą z tego tytułu szkodę jest odpowiedzialnością in solidum z odpowiedzialnością byłego lokatora. Tym samym powódka może domagać się zapłaty zarówno od obu podmiotów, jak również jedynie od jednego z nich według własnego uznania i wyboru.

Przesądziwszy powyższe zważyć należało, iż istotą sporu było ustalenie wysokości należnego odszkodowania. Pojęcie szkody w rozumieniu art. 417 k.c. obejmuje przy tym bądź pewien uszczerbek w majątku ( damnum emergens) lub brak możliwości uzyskania korzyści ( lucrum cessans), która jest wynikiem działania niezgodnego z prawem. Należy nadmienić, iż winna ona zostać w określony sposób uwidoczniona, tak by w sposób precyzyjny i jednoznaczny można było określić jej rozmiar. Wskazać również należy, iż roszczenie odszkodowawcze właściciela lokalu przeciwko gminie przewidziane w art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów (...) w związku z art. 417 k.c. obejmuje wynagrodzenie szkody w pełnej wysokości (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008 r., III CZP 46/08). W przypadku dochodzenia naprawienia szkody o charakterze nieosiągniętego zysku (lucrum cessans) koniecznym jest wykazanie przez powódkę, że w przypadku gdyby stanowiący jej własność lokal nie był zajmowany przez osobę prawomocnie eksmitowaną, powódka uzyskałaby z tytułu jego najmu dochód w wysokości kwoty dochodzonej w niniejszym postępowaniu. Zarówno w orzecznictwie, jak i w literaturze kwestię ustalenia szkody w postaci utraconych korzyści kształtuje się na podstawie okoliczności, które wystąpiły po okresie spodziewanych korzyści, z takim założeniem, że korzyść w okresie poprzednim zostałaby osiągnięta, jednakże w każdym przypadku utrata korzyści musi być przez żądającego odszkodowanie udowodniona. Nie chodzi tu o przeprowadzenie dowodu w sensie wykazania tego co do pewności, ale z tak dużym prawdopodobieństwem, że praktycznie można w świetle doświadczenia życiowego przyjąć, że utrata korzyści rzeczywiście miała miejsce (zob. wyrok SN z dnia 21.06.2001 roku, IV CKN 382/00, LEX 52543). Ustalenie tego rodzaju szkody polega na stwierdzeniu różnicy między stanem majątkowym osoby poszkodowanej, rzeczywiście istniejącym po zdarzeniu wyrządzającym szkodę i stanem majątku hipotetycznym, który by się wytworzył, gdyby zdarzenie wywołujące szkodę nie nastąpiło. Przy czym ten stan hipotetyczny powinien być wystarczająco prawdopodobny.

W ocenie Sądu, powódka w sposób jednoznaczny wykazała fakt i wysokość poniesionej przez siebie szkody, określając ją w postaci możliwego do uzyskania wolnorynkowego czynszu najmu przedmiotowego lokalu i wnioskując o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego do spraw czynszów na tę okoliczność. Niewątpliwym jest bowiem, że w wyniku zaniechania pozwanej, powódka nie mogła dysponować w sposób swobodny przedmiotowym lokalem, w tym wynająć go innej osobie. Ponadto zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje w ocenie Sądu podstawy do ustalenia, że w okresie od kwietnia 2014r. do 30 września 2015r. powódka poniosła szkodę w postaci utraty czynszu najmu w wysokości łącznej 21.440 zł. Zwrócić bowiem należy uwagę, a co wynika z opinii biegłego sądowego, że wolnorynkowy czynsz najmu możliwy do uzyskania za sporny lokal wynosi 1200 zł miesięcznie. Biegły przy tym w pisemnej opinii uzupełniającej szczegółowo odniósł się do zarzutów pozwanej wskazując, że stan spornego lokalu i jego standard jest typowy w stosunku do innych lokali oferowanych na rynku. Ponadto biegły wskazał, że w oparciu o dane i istniejące oferty brak jest korelacji pomiędzy wysokością czynszu a obecnością w budynku windy. Z tych też względów w ocenie Sądu brak jest podstaw do kwestionowania wniosków zawartych w opinii. Biorąc zaś pod uwagę ustalenia biegłego Sąd wyliczył, że należne powódce odszkodowanie za sporny okres wynosi 21.440 zł. Wskazać bowiem należy, że wyrok eksmisyjny uprawomocnił się w dniu 4 kwietnia 2014r., a zatem za kwiecień 2014r. czyli niepełny miesiąc odszkodowanie to, jak wynika z wyliczeń biegłego wynosi 1040 zł, a nie 1080 zł jak żądała powódka. Ponadto Sąd zważył, że choć biegły ustalał możliwy do uzyskania czynsz najmu jedynie za okres od kwietnia do grudnia 2014r., to w ocenie Sądu, biorąc pod uwagę sytuację na rynku nieruchomości, która jest w miarę stabilna, czynsz ten również w okresie późniejszym tj. od stycznia 2015r. do września 2015r. byłby zasadny co najmniej w wysokości należnej za rok ubiegły.

Mając na uwadze powyższe Sąd w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, w tym opinię biegłego ustalił, że należne powódce odszkodowanie wynosi 21.440 zł i taką kwotę zasądził od pozwanej na rzecz powódki w punkcie 1 wyroku na podstawie art. 417 § 1 k.c. w zw. z art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów (…), oddalając tym samym powództwo w pozostałym zakresie w punkcie 2 wyroku.

Ponadto Sąd na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. przyznał również powódce odsetki ustawowe od zasądzonej w punkcie I wyroku należności, przy czym z uwagi, iż powódka wzywała pozwaną do zapłaty dwukrotnie Sąd przyznał te odsetki od należności za lipiec – wrzesień 2014r. objętych wezwaniem z dnia 19.09.2014r. czyli od kwoty 3600 zł od dnia następnego po dniu wskazanym jako termin zapłaty – czyli 1.10.2014r. Kolejne wezwanie powódka skierowała do pozwanej w dniu 17 października 2014r., a doręczone zostało w dniu 22 października 2014r. Stąd też zasadne było zdaniem Sądu zasądzenie odsetek od należności objętych tym wezwaniem i nieuwzględnionych w pierwszym wezwaniu tj. za kwiecień – czerwiec 2014r. (3440 zł) od dnia następnego po doręczeniu przedmiotowego wezwania czyli 23 października 2014r. W odniesieniu do dalszych należności za kolejne miesiące Sąd przyznał odsetki od kwot po 1200 zł od pierwszego dnia miesiąca po miesiącu, którego żądanie zapłaty dotyczyło. Powódka bowiem żądała zapłaty do końca danego miesiąca. W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo w zakresie odsetek jako nieuzasadnione w punkcie 2 wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 5 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.02.163.1349) i uznając, iż powódka uległa żądaniu pozwu jedynie w niewielkiej części obciążył w całości kosztami procesu stronę pozwaną zasądzając od niej na rzecz powódkę kwotę 4191 zł, na którą składa się opłata sądowa od pozwu - 1074 zł, koszty zastępstwa procesowego - 2417 zł oraz koszty opinii biegłego – 700 zł.

Ponadto w punkcie 3 wyroku Sąd na podstawie art. 5 ust. 1 pkt. 3, art. 83 ust. 2 i art.113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28.07.2005r (Dz. U. nr 167 poz. 1398 z poźn. zm) nakazał ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 151,46 zł tymczasowo poniesioną przez Skarb Państwa na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego.